Ἐνέργειαι καὶ δηλώσεις τοῦ Πατρ. Βαρθολομαίου σκανδαλίζουν δεινῶς τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ
ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΗ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ
Τοῦ κ. Δημητρίου Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου
Ὁ κατέχων τὸν πρῶτον θρόνον τῆς κατ’ Ἀνατολάς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, 84χρονος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος (Ἀρχοντώνης) κατὰ τὴν μέχρι σήμερον 33ετῆ πατριαρχίαν του ἔχει ἀναπτύξει πολυσχιδῆ δρᾶσιν. Ὅμως, ὡς μὴ ὄφειλε, τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὰ θέματα τῆς Πίστεως, ἡ ὅλη πορεία καὶ ἀναστροφὴ του θεωρεῖται τεκμηριωμένως ὡς οἰκουμενιστική καὶ μειοδοτική. Τοῦτο ἄλλωστε δὲν ἀμφισβητεῖται οὔτε ὑπὸ τοῦ ἰδίου, ἐφ΄ὅσον εὐκαίρως ἀκαίρως δηλώνει ὅτι βαδίζει εἰς τὰ ἴχνη τοῦ προκατόχου του, οἰκουμενιστοῦ καὶ πανθρησκειαστοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου. Ὡς γνωστόν, ὁ τελευταῖος ἐνήργησε, μεταξὺ ἄλλων, τὴν διαβόητον «ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων», βλάσφημον συνέργειαν αὐτοῦ μετὰ τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα Ρώμης Παύλου τοῦ ΣΤ΄, γενομένην ἐν ἔτει 1965, ἡ ὁποία ἔχει μάλιστα καταγγελθῆ ὡς κεκαλυμμένη, προφανῶς ἀντικανονική, ἄρσις τῆς ἀκοινωνησίας μεταξὺ τῶν θρόνων παλαιᾶς καὶ νέας Ρώμης.
Κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος προεκάλεσε, τῇ πρωτοβουλίᾳ καὶ ἐπιμονῇ του, τρία μείζονα ζητήματα διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἀνατολήν, ἤτοι:
1ον. Τὴν σύγκλησιν ὑπὸ τὴν Προεδρίαν αὐτοῦ τῆς λεγομένης «Ἁγίας & Μεγάλης» Συνόδου τῆς Κρήτης, ἐν ἔτει 2016, ἡ ὁποία ἀφ’ ἑνὸς μὲν καὶ ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὴν σύγκλησίν της προεκάλεσε διαφωνίας καὶ ρῆξιν μεταξὺ τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἀποχὴν ἐξ αὐτῆς τεσσάρων τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀφ’ ἑτέρου δέ, διὰ τῶν Ἀποφάσεών της προεκάλεσε τὸν εὔλογον σκανδαλισμὸν τῶν ἀνὰ τὸν κόσμον Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἐξαιτίας τοῦ ἐν πολλοῖς οἰκουμενιστικοῦ καὶ ἐν γένει ἀντορθοδόξου περιεχομένου των.
2ον. Τὴν ἀπόδοσιν Αὐτοκεφαλίας (ἐπισήμως τὸ ἔτος 2019) εἰς μίαν νέαν παράλληλον πρὸς τὴν ὑφισταμένην ἐκκλησιαστικὴν διοίκησιν τῆς ἐν Οὐκρανίᾳ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὑπήγετο εἰς τὸ Πατριαρχεῖον Μόσχας, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν δημιουργίαν ἀτύπου σχίσματος (διακοπὴ κοινωνίας) μεταξύ τοῦ τελευταίου καὶ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, καθὼς ἐπίσης καὶ τὸν τραγικὸν διχασμὸν τοῦ ὀρθοδόξου Οὐκρανικοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐξελιχθῆ εἰς ἀπηνῆ διωγμόν, τῇ ὑποστηρίξει καὶ τῆς κρατικῆς ἐξουσίας, κατὰ τοῦ πολυπληθεστέρου ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, ὑπὸ τὸν κανονικὸν Μητροπολίτην Κιέβου κ. Ὀνούφριον καὶ τὴν περὶ αὐτὸν Ἱεραρχίαν. Τὰς σχετικάς ἐνεργείας τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου ἀναγνωρίζουν μόνον τέσσαρες ἐκ τῶν δεκατεσσάρων ἀνὰ τὸν κόσμον τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν! Καί,
3ον. Τὴν ἀναγγελίαν ἐκ συμφώνου μετὰ τοῦ ἐπικεφαλῆς τοῦ Βατικανοῦ, τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα Φραγκίσκου, τῆς ἀποφάσεως περὶ συνεορτασμοῦ τῶν 1700 ἐτῶν ἀπὸ τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325 μ.Χ.) καὶ τὴν πρόθεσίν των (ἢ συναπόφασίν των;) περὶ καθιερώσεως ἀπὸ τοῦ ἐρχομένου ἔτους (2025), κατὰ τὸ ὁποῖον συμβαίνει νὰ συμπίπτη χρονικῶς ἡ ἡμερομηνία τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Ἁγίου Πάσχα μὲ αὐτὴν τῶν Παπικῶν, «κοινοῦ Πάσχα», δηλαδὴ ἀπὸ κοινοῦ καθιερώσεως κοινῶς ἀποδεκτοῦ προσδιορισμοῦ τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ὥστε πάντοτε νὰ συμπίπτη δι’ ἀμφοτέρους. Τελευταίως μάλιστα καὶ μετὰ τὸν προκληθέντα καὶ ἐκφρασθέντα σκανδαλισμὸν τῶν πιστῶν σχετικῶς πρὸς τὰ ἀνωτέρω, ἔγινεν ἀναφορὰ περὶ προσδιορισμοῦ «βάσει τοῦ ὀρθοδόξου ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα».
Ἐπειδὴ κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω, μεταξὺ καὶ πολλῶν ἄλλων κατὰ καιροὺς πρωτοβουλιῶν, ἐνεργειῶν καὶ δηλώσεων τοῦ Πατρ. Βαρθολομαίου, αἱ ὁποῖαι ἔχουν δεινῶς σκανδαλίσει τοὺς πιστούς, ἔχει ἀπωλεσθῆ ἡ ἐμπιστοσύνη αὐτῶν ἔναντι τοῦ Πατριάρχου ὡς πνευματικοῦ ὁδηγοῦ καὶ Ὀρθοδόξου Ποιμένος, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἐπιζητεῖ καὶ διεκδικεῖ δικαιοδοσίαν καὶ ἐξουσίαν ἐφ’ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας πέραν τῶν κανονικῶς προβλεπομένων, ἡ δὲ διαμορφωθεῖσα τῇ ὑπαιτιότητι τοῦ ἰδίου ἐκκλησιαστικὴ κατάστασις ἔχει καταστεῖ δυστοπικὴ καὶ ἐκρηκτική, ζητοῦνται καὶ πλέον ἀπαιτοῦνται ἐξ αὐτοῦ τὰ ἑξῆς:
Α. Ἡ δημοσιοποίησις μέσῳ τῶν κατὰ τόπους Συνόδων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῶν Πρακτικῶν τῆς ἐν Κολυμπαρίῳ συγκληθείσης Συνόδου ἐν ἔτει 2016 πρὸς ὑπεύθυνον ἐνημέρωσιν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ (Κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν) προκειμένου νὰ πληροφορηθοῦν ἐγκύρως περὶ τῶν θέσεων καὶ φρονημάτων τῶν Ποιμένων των, οἱ ὁποῖοι τὸν διαποιμαίνουν, δηλαδή, ἐὰν καὶ κατὰ πόσον πιστεύουν κατὰ τὰς τῶν ἁγίων Θεοπνεύστους θεολογίας καὶ τὸ τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εὐσεβὲς φρόνημα, ὥστε νὰ ἀκολουθοῦν αὐτοὺς οἱ πιστοὶ ὡς ὁδηγοὺς πρὸς σωτηρίαν καὶ ὄχι πρὸς διαφθορὰν καὶ ἀπώλειαν. Ἐξυπακούεται δὲ ἡ κατόπιν ἐπανεξετάσεως καὶ ἀναθεωρήσεως τῶν πεπραγμένων αὐτῆς, ἐγκατάλειψις καὶ ἀποκήρυξις ὅλων τῶν ἀντορθοδόξων θέσεων καὶ ἀποφάσεων τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου.
Β. Ἡ σύγκλησις Πανορθοδόξου Συνόδου διὰ τὴν ἀποσόβησιν ὁριστικοῦ σχίσματος ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐξαιτίας τοῦ κατὰ τὰ προεκτεθέντα «Οὐκρανικοῦ ζητήματος», ἐνώπιον τῆς ὁποίας θὰ κληθῆ ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος νὰ ἀπολογηθεῖ διὰ τὴν προκληθεῖσαν δεινὴν ἀταξίαν καὶ ἀκαταστασίαν καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ ἀναζητηθῆ κανονικὴ ἐπίλυσις καὶ θεραπεία αὐτῶν, μακρὰν πάσης φύσεως καὶ προελεύσεως ἐξωεκκλησιαστικῶν ἐπεμβάσεων καὶ πιέσεων. Ἐν προκειμένῳ, ἡ πρωτοβουλία τῆς συγκλήσεως μίας τοιαύτης Συνόδου εἶναι δυνατὸν νὰ ληφθεῖ τῇ αἰτήσει (τῆς πλειοψηφίας) τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, τῇ συγκαταθέσει τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, κατόπιν συγκλήσεως καὶ ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ δευτέρου τῇ τάξει Πατριαρχείου ἤ, λόγω τῆς ἐμπλοκῆς αὐτοῦ εἰς τὴν ἀταξίαν, ὑπὸ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τιμῆς ἕνεκεν ὡς «μητρὸς τῶν Ἐκκλησιῶν». Καί,
Γ. Ἡ ἀναθεώρησις καὶ ματαίωσις τῶν σχεδιαζομένων συνεορτασμῶν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τῶν 1700 ἐτῶν ἀπὸ τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας Α΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου μετὰ τοῦ ἀμετανοήτου Ἀρχηγοῦ τοῦ κακεκτύπου κρατιδίου τοῦ Βατικανοῦ καὶ ἐπικεφαλῆς τῆς Παπικῆς αἱρέσεως Πάπα Φραγκίσκου, καθὼς καὶ ὁ ἀπὸ κοινοῦ προσδιορισμὸς τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, καθότι ταῦτα ἀντίκεινται εἰς τὴν Παράδοσιν καὶ τὴν διηνεκῆ πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας, ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὰς σχέσεις μεταξὺ ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν. Ἐάν, ὅπως προσφάτως ἐλέχθη ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Ἐμμανουήλ, ἐπ’ οὐδενὶ δὲν δύναται ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ ἀποστῆ τοῦ καθιερωμένου ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ἀλλὰ τὸ Βατικανὸ προτίθεται νὰ ἐπαναφέρη τὸν ὑπ’ αὐτοῦ ἀπὸ αἰώνων ἐγκαταλειφθέντα, διὰ τῆς ἐπιβολῆς τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, ὀρθόδοξον ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα, κατὰ τὰ ὑπὸ τῶν Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀποφασισθέντα καὶ ὡς αἰωνίως ἀμετάβλητα καθιερωθέντα, δὲν ἀφορᾶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία, οὔτε ἁρμόζει ἡ μετ’ αὐτοῦ ἐνασχόλησις καὶ εἰς αὐτὸ ἀνάμιξις.
Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὅτι ὁ Παπισμὸς μετὰ τὴν ἐν ἔτει 1582 ἐπιβολὴν τῆς Καινοτομίας τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου εἰς τὴν Δύσιν, ἐπεδίωξε διὰ μακρὸν καὶ παντοιοτρόπως ὅπως ἐπιβάλη τὴν ἐν λόγῳ καινοτομίαν καὶ εἰς τὴν Ἀνατολὴν διὰ προσηλυτιστικοὺς λόγους. Ἐνδεχομένως, ἡ φημολογουμένη διάθεσίς του (ἐὰν ἐπαληθευθῆ καὶ ὑλοποιηθῆ) νὰ ἐπαναφέρη τὸν ἑορτασμὸν ἐκεῖ ὅπου ἦτο, νὰ ἐπιχειρῆται καὶ αὐτὴ διὰ τοὺς ἰδίους λόγους καὶ δὴ χάριν τῆς οἰκουμενιστικῆς προσεγγίσεως.
Τέλος, ὁ πιστὸς λαὸς ζητεῖ καὶ δικαιοῦται ὡς λογικὸν ποίμνιον νὰ πληροφορηθῆ τόσον τὸ περιεχόμενον τῶν γενομένων σχετικῶν Εἰσηγήσεων καὶ ἀναφορῶν κατὰ τὴν πρόσφατον Σύναξιν τῶν Ἱεραρχῶν εἰς Κωνσταντινούπολιν (Σεπτέμβριος 2024), ὅσον καὶ τῶν συμφωνηθέντων κειμένων τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀπαράδεκτον καὶ ὕποπτον νὰ κρατοῦνται μυστικά. Ἄλλωστε τελικὸς κριτὴς ὅλων ὅσων ἐνεργοῦνται καὶ ἐπιδιώκονται ἐμφανῶς ἢ ἀφανῶς πρέπει καὶ θὰ εἶναι ἡ εὐσεβὴς πίστις! Ἄλλην Σύνοδον Φερράρας-Φλωρεντίας ὁ χαρακτηριζόμενος ὡς «φύλακας τῆς Πίστεως» ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, τοῦ 1848, εὐσεβὴς Λαὸς τοῦ Θεοῦ (Κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ) οὔτε ἀποδέχεται, οὔτε ἀκολουθεῖ, οὔτε πρόκειται νὰ ἀναγνωρίση!
Ἐάν, ὅ μὴ γένοιτο, τὰ ἀνωτέρω αἰτήματα δὲν ἱκανοποιηθοῦν, ὡς στοιχειωδῶς προαπαιτούμενα διὰ τὴν ἀποσόβησιν τοῦ ὁριστικοῦ σχίσματος εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀποκατάστασιν τοῦ κύρους προσώπων καὶ θεσμῶν, τότε ὁ θέλων πρῶτος εἶναι μεταξὺ τῶν ἄλλων ἰσοτίμων του Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως Πατρ. Βαρθολομαῖος θὰ ἔχει ὁριστικῶς ἀμαυρώσει τὴν πολυετῆ μέν, ζημιογόνον δὲ πατριαρχίαν του, καθιστάμενος ἐν τῇ συνειδήσει τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας «ὑπόδικος» ἐνταῦθα, ἀλλὰ καὶ ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Βήματος τῆς μόνης Κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας καὶ Ἀρχιποίμενος Αὐτῆς, τοῦ μοναδικοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.