Μιχάλης Μαυροφοράκης
Αγαπητοί ακροατές, χαίρετε.
Η σημερινή εκπομπή έχει τίτλο «Η Χριστιανική Κλήσις και η Ανάστασις των Νεκρών, μέρος 12ον» και έχει σαν θέμα την παρουσίαση των Αγιογραφικών αποδείξεων ότι ο Χριστός ανελήφθη με το ανθρώπινο σώμα Του στους Ουρανούς, με αυτό το ανθρώπινο σώμα εξακολουθεί να βρίσκεται στα δεξιά του Θεού, με αυτό θα ξαναέρθει κατά την Δευτέρα Του ένδοξη Παρουσία και με αυτό θα εξακολουθεί να υπάρχει ως Θεός αλλά και άνθρωπος στους ατελευτήτους αιώνες. (00:31)
- Σύνδεση με τα προηγούμενα
Όπως ίσως να θυμάστε ξεκινήσαμε αυτή την σειρά εκπομπών εξαιτίας της κακοδοξίας ορισμένων ότι όσοι ακούν και πιστεύουν στον Χριστό καλούνται σε δύο διαφορετικές κλήσεις, και επομένως έχουν και δύο διαφορετικές ελπίδες όσον αφορά την ζωή τους κατά τον μέλλοντα αιώνα αλλά και κατά τον παρόντα. Έτσι, κατά τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι χριστιανοί χωρίζονται σε δύο πολύ διαφορετικές και άνισες μεταξύ τους κατηγορίες:
Η μία, η πρώτη και χρονικά, κατά την άποψή τους, περιλαμβάνει τον Χριστό και άλλους 144.000 χριστιανούς όλων των αιώνων της χριστιανικής εποχής οι οποίοι, λένε, δεν θα αναστηθούν ως άνθρωποι αλλά καλούνται στον Ουρανό σε μια πολύ διαφορετική ζωή, ενώ τα σώματα που θα λάβουν δεν θα είναι ανθρώπινα αλλά αγγελικά, άσαρκα. (01:27)
Η δεύτερη κατηγορία, η υποδεέστερη και χρονικά μεταγενέστερη, περιλαμβάνει όλους τους υπολοίπους πιστούς αλλά και απίστους οι οποίοι θα αναστηθούν ως άνθρωποι πάνω στην γη που ζούμε και πατούμε σήμερα. Αυτοί, λένε, θα αναστηθούν ως φθαρτοί και θνητοί, όμως σωματικά υγιείς και εύρωστοι. Θα ζήσουν μία δοκιμαστική περίοδο χιλίων ετών μετά την Κρίση της Δευτέρας Παρουσίας και θα ξανακριθούν στο τέλος των χιλίων ετών. (01:58)
Όπως μέχρι τώρα διαπιστώσαμε εξετάζοντας λεπτομερειακά το θέμα, η Αγία Γραφή αλλά και η δογματική θέση της Εκκλησίας στο διάβα όλων των αιώνων της χριστιανικής όπως επίσης και της προ Χριστού εποχής είναι σαφής και ξεκάθαρη ότι όταν ο Κύριος φανερωθεί εν δόξη, τότε όλοι οι άνθρωποι θα αναστηθούν με τα ανθρώπινα σώματά τους τα οποία δεν θα είναι πλέον φθαρτά και θνητά αλλά άφθαρτα και αθάνατα, όπως ακριβώς είναι το σώμα του αναστημένου Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Δεν θα υπάρχουν διακρίσεις ή εξαιρέσεις ως προς την φύση των σωμάτων της Αναστάσεως, ούτε ως προς τις ιδιότητες της αφθαρσίας και της αθανασίας. Διαφορές θα υπάρχουν μόνο ως προς την δόξα που θα τα περιβάλλει και ως προς την επιδεκτικότητά τους των αγιαστικών και φωτιστικών ενεργειών του Αγίου Πνεύματος· ως προς αυτά τα χαρακτηριστικά θα διαφέρουν οι δίκαιοι μεταξύ τους- αλλά και οι αμαρτωλοί μεταξύ τους, όπως βεβαίως και οι δίκαιοι από τους αμαρτωλούς. (03:01)
Μια αναλυτική και εμπεριστατωμένη περιγραφή αυτών των θέσεων περί της Αναστάσεως ευρίσκεται στο δέκατο πέμπτο (ιε΄) κεφάλαιο της Α’ προ Κορινθίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου, την οποία και εξετάσαμε με λεπτομέρεια. Για το θεμελιώδες όμως αυτό δόγμα της πίστεώς μας, δεν σταθήκαμε μόνο σε αυτά τα χωρία της Αγίας Γραφής, αλλά προχωρήσαμε να εξετάσουμε τις μαρτυρίες της Κ. Διαθήκης γύρω από την φύση του σώματος που έλαβε κατά την Ανάσταση ο Ιησούς. Και αυτό το κάναμε για δύο κυρίως αιτίες. Πρώτον, διότι όσοι κακόδοξα ισχυρίζονται ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές χριστιανικές κλήσεις αλλά και πολλοί άλλοι, υποστηρίζουν ότι ο Χριστός κατά την Ανάσταση δεν έλαβε πίσω το ανθρώπινο σώμα Του αλλά αναστήθηκε ως άσαρκο πνεύμα με αγγελικό σώμα. Και δεύτερον, διότι η Αγ. Γραφή σαφώς μαρτυρεί ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο έσχατος Αδάμ, ο νέος γενάρχης του ανθρωπίνου γένους, ο πατήρ του μέλλοντος αιώνος. (04:07)
Είναι λοιπόν φανερό πως ό,τι σώμα φέρει ο νέος μας γενάρχης, της ιδίας φύσεως σώμα και θα μας κληροδοτήσει κατά την γενική Ανάσταση κατά την Δευτέρα Παρουσία.
Μέχρι στιγμής, εξετάσαμε τις αναφορές της Κ. Διαθήκης στο ζήτημα αυτό μέχρι και την περίοδο λίγο προ της Αναλήψεως. Όλα τα περιστατικά της εμφανίσεως του Κυρίου στους μαθητές Του, από την Ανάστασή Του και έως την Ανάληψή Του στους Ουρανούς, είχαν σαν κύριο στόχο να τους πείσουν ότι ο Ιησούς ανεστήθη ως άνθρωπος με το ανθρώπινο σώμα Του που έπαθε, σταυρώθηκε και ετάφη. Βεβαίως, το σώμα αυτό ήταν πλέον διαφορετικό σε σχέση με αυτό που ετάφη ως προς ορισμένες ιδιότητες, όπως λόγου χάρη, ήταν άφθαρτο, αθάνατο, δεν περιοριζόταν από την παχυλή ύλη ούτε από το βάρος του, δεν είχε ανάγκη τροφής για να διατηρηθεί σε ύπαρξη κλπ. (05:07) Η φύση του όμως ήταν ανθρώπινη και όχι αγγελική, ήταν δηλαδή κατά τα άλλα το ίδιο με το ανθρώπινο σώμα που είχε και πριν την Σταύρωση. Για να περιγράψουμε αυτό το μυστήριο, είναι πολύ κατάλληλο να αναφέρουμε το παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο Απ. Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή, δέκατο πέμπτο (ιε’) κεφάλαιο. Η σχέση του σώματος του Χριστού προ της ταφής και μετά την Ανάσταση, μοιάζει με την σχέση που έχει ο σπόρος του σταριού προ της σποράς και μετά την καρποφορία. Η φύση του σταριού δεν αλλάζει, όμως οι επιμέρους ιδιότητες δεν παραμένουν όλες οι ίδιες. (05:53)
Ως άνθρωπος, λοιπόν, ανεστήθη ο Κύριος και αυτό απεδείκνυε συνεχώς επί 40 ημέρες στους μαθητάς Του, και αυτοί έτσι Τον κήρυξαν στον κόσμο. Αν -όπως εσφαλμένα ισχυρίζονται οι αιρετικοί- δεν είχε αναστηθεί ως άνθρωπος, αλλά ως πνεύμα, τότε γιατί να πασχίζει με χίλιους τρόπους να τους πείσει ότι αναστήθηκε με το ανθρώπινο σώμα του, άλλοτε τρώγοντας, άλλοτε πίνοντας, άλλοτε λέγοντάς τους ότι δεν είναι πνεύμα αλλά είναι ο ίδιος με σάρκα και οστά και άλλοτε πάλι να τους προκαλεί να Τον ψηλαφίσουν; (06:25) Δεν θα επρόκειτο για την μεγαλύτερη απάτη της ιστορίας; Οφείλουν μια απάντηση στο ερώτημα αυτό όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο· και πρώτα από όλα στον εαυτό τους.
- Αυτόπτες τής Ανάληψης τού Χριστού
Σήμερα, όπως είπαμε και στην αρχή της εκπομπής, θα εξετάσουμε τις μαρτυρίες της Αγ. Γραφής γύρω από την φύση του σώματος του Χριστού κατά την περίοδο που αρχίζει με την Ανάληψή του στους Ουρανούς. Και βέβαια, όπως είναι φυσικό, θα αρχίσουμε εξετάζοντας αυτό καθ’ εαυτό το περιστατικό της Αναλήψεως. Το διαβάζουμε από το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, κεφάλαιο πρώτον (α’) και στίχους 9 έως 11: (07:07): «…και ταύτα ειπών βλεπόντων αυτών επήρθη, και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από τών οφθαλμών αυτών. και ως ατενίζοντες ήσαν εις τον ουρανόν πορευομένου αυτού, και ιδού άνδρες δύο παρειστήκεισαν αυτοίς εν εσθήτι λευκή (δύο άνδρες λευκοφορεμένοι στάθηκαν κοντά τους) οι και είπον· άνδρες Γαλιλαίοι, τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς ο αναληφθείς αφ υμών εις τον ουρανόν, ούτως ελεύσεται, ον τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν. (07:50)
Μας λέγει λοιπόν ο Ευαγγελιστής Λουκάς ότι ενώ οι μαθητές έβλεπαν τον Ιησούν, ξαφνικά άρχισε να υψώνεται προς τα πάνω και ένα σύννεφο παρουσιάστηκε κάτω από Αυτόν σαν όχημα και τον επήρε από τα μάτια τους. Στο ότι τον έβλεπαν, παρατηρεί ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος τα εξής: «Και εδώ, όπως και στην Ανάσταση οι μαθητές δεν είδαν τα πάντα. Και ενώ στην Ανάσταση δεν είδαν την αρχή της, δηλαδή δεν ήσαν αυτόπτες την στιγμή που αναστήθηκε, είδαν όμως το τέλος της, τα αποτελέσματα της Αναστάσεως· (είδαν δηλαδή τον Ανεστημένο Κύριο και συνανεστράφησαν (08:31) μαζί του βλέποντάς Τον, ακούγοντάς Τον, ακουμπώντας τον και συντρώγοντας μαζί Του), εδώ όμως, στην περίπτωση της Αναλήψεως, βλέπουν την αρχή αλλά το τέλος δεν τους φανερώνεται ακόμη. Δεν μπορούν να δουν με τα φυσικά τους μάτια που ακριβώς ανεβαίνει ο Ιησούς, για αυτό και παρουσιάστηκαν οι Άγγελοι για να τους διδάξουν ότι ο Ιησούς πορεύεται στον Ουρανό και ότι με τον ίδιο τρόπο θα επανέλθει κατά την Δευτέρα Παρουσία. (09:03)
- Μάρτυρες τού Χριστού
Αλλά, με τι σώμα ανελήφθη ο Κύριος προς τον Ουρανό; Με αγγελικό; Μήπως ήταν άσαρκο πνεύμα όταν άρχισε να ανυψώνεται προς τα πάνω; Ασφαλώς όχι. Ήτο άνθρωπος και με το ανθρώπινο σώμα Του τους δίδασκε προηγουμένως, με αυτό τους υποσχόταν λίγο πριν για την έλευση του Αγ. Πνεύματος, με αυτό τους παρήγγειλε να είναι μάρτυρές του «εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου τής γης» (Πρ. α’ 8). Και εδώ, παρακαλούμε ας προσέξουν όσοι αυτοαποκαλούνται Μάρτυρες του Ιεχωβά, διότι ο Ιησούς παρήγγειλε στους Μαθητές Του, να είναι μάρτυρές ΤΟΥ, δηλαδή του ίδιου του Χριστού. Αργότερα, στην Αντιόχεια, οι μαθητές ονομάστηκαν «Χριστιανοί» (Πρ. ια’ 26), και όχι «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Βεβαίως, ο Υιος του Θεού ονομάζεται «Γιαχβέ», «Ιεχωβά» ή «Κύριος» στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά φυσικά ούτε αυτό το παραδέχονται όσοι καπηλεύονται ένα από τα ονόματα με τα οποία έγινε γνωστός ο Θεός στον λαό των Εβραίων στους χρόνους της Π. Διαθήκης, προκειμένου να προωθήσουν τις κακοδοξίες τους. (10:19)
Οι Χριστιανοί, λοιπόν, είναι Μάρτυρες του ΧΡΙΣΤΟΥ, και όχι μάρτυρες του Θεού όπως εκείνος είχε αποκαλυφθεί στους Εβραίους η ακόμα χειρότερα όπως τον κακοπαριστάνουν και τον υποτιμούν οι ψευδώνυμοι «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Οι ίδιοι όμως, δεν επιτρέπεται από την διδασκαλία τους να αποκαλούνται «Χριστιανοί» διότι σύμφωνα με την δογματική τους, «Χριστιανοί» είναι μόνο όσοι είναι μαθητές του Χριστού και ακολουθούν το Αρνίον όπου αν υπάγει. Κατά συνέπειαν, για αυτούς, Χριστιανοί είναι μόνο όσοι ανήκουν στην τάξη των 144.000 κεχρισμένων, δηλαδή ένα απειροελάχιστο ποσοστό τους, σύμφωνα με τις δικιές τους στατιστικές. (11:02)
Ας κλείσουμε όμως αυτό το πραγματικά κρίσιμο και σοβαρό θέμα και που απαιτεί λεπτομερή εξέταση. Ελπίζουμε ότι θα μας δοθεί η ευκαιρία στο μέλλον να το ανακινήσουμε και πάλι και πιο συγκεκριμένα όταν μιλήσουμε αναλυτικά για την Θεότητα του Χριστού, την σχέση του με τον Πατέρα και το έργο της Σωτηρίας που πραγματοποίησε. (11:28)
- Μπορεί ένα ανθρώπινο σώμα να ανεβεί στον ουρανό;
Στο περιστατικό της Αναλήψεως που εξετάζουμε είναι φανερό πως ο Κύριος, ενώ συνδιαλεγόταν με τους Μαθητές Του, τους εξηγούσε τα περί της Βασιλείας και τους άφηνε οδηγίες και παραγγελίες· φυσικά, όχι ως άσαρκο πνεύμα αλλά ως άνθρωπος, με ανθρώπινη, όμως ένδοξη, άφθαρτη και αθάνατη φύση. «…επήρθη» -δηλαδή ανέβηκε προς τα πάνω- «…και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν» (Πρ α: 9). Ανελήφθη λοιπόν στον Ουρανό ως άνθρωπος. (12:00) Ο Άγιος Κύριλλος αναφέρει: «ει δε πεπληροφόρηκε τους Αγίους Αποστόλους το ψηλαφητόν αυτοίς δείξας σώμα και ούτως Ανελήφθη. Ούτω πάλιν ελεύσεται». Δηλαδή, ως άνθρωπος, με ανθρώπινο σώμα, και όχι με γυμνή την Θεότητα.
Μερικοί θεωρούν την ανάβαση ανθρώπου στον Ουρανό ως αδύνατη. Τους θυμίζουμε τις περιπτώσεις του Ενώχ και του Ηλία. Και τον μεν Ενώχ, τον μετέθεσε ο Θεός· ενώ ο Ιησούς αναλήφθηκε μόνος του, αυτοδύναμα. Και ο Ηλίας αναλήφθηκε με πύρινο άρμα (Β’ Βασιλέων, β:11), ενώ ο Ιησούς ανελήφθη πάνω σε νεφέλη που μαρτυρούσε ταυτόχρονα και την Θεότητά του ως σύμβολο της Θείας δυνάμεως. «Ο Κύριος επιβαίνει επί νεφέλης κούφης» (Ησ. ιθ:1). Παριστάνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο το ομότιμο προς τον Πατέρα του, περί του οποίου ο Ψαλμωδός λέγει «Νεφέλη και γνόφος κύκλω αυτού» (Ψλ Ϟζ:2). (13:16)
Περί της νεφέλης, ως συμβόλου της Θείας παρουσίας παραπέμπουμε στα χωρία «Εξ. ιδ:24», «Εξ. ιστ:10», «Εξ. ιθ:9», «Λτ. ιστ:2», «Α’ Βασ. η:10», «Ψλ. ιη:11», «Ιεζ. α:4» κλπ. (13:40)
Αλλά και στην Κ. Διαθήκη ισχύει ο ίδιος συμβολισμός, όπως για παράδειγμα στο κατά Ματθαίον ιζ:5 και κστ:64.
Ανελήφθη λοιπόν ο Ιησούς πάνω σε βασιλικό όχημα, αρμόζον της Θεότητος. Και ο μεν Ηλίας έφτασε σαν μέχρι τον Ουρανό διότι λέγει «Και ενώ αυτοί περιεπάτουν έτι λαλούντες (ο Ηλίας με τον μαθητή του, Ελισαιέ), ιδού, άμαξα πυρός και ίπποι πυρός, και διεχώρισαν αυτούς αμφοτέρους· και ανέβη ο Ηλίας με ανεμοστρόβιλον ως εις τον ουρανόν» (Δ’ Βασ. β:11), ο Χριστός όμως έφτασε και ανέβηκε υπεράνω πάντων των Ουρανών (Εφ. ι:10). (14:28)
Μια άλλη διαφορά ανάμεσα στον Ηλία και τον Χριστό που με αφορμή την Ανάληψη αξίζει να αναφέρουμε είναι ότι ενώ ο Ηλίας είπε στον μαθητή του ότι το Άγιο Πνεύμα θα του έδινε διπλή μερίδα χαρισμάτων, ο Χριστός έδωσε στους Μαθητές Του την δυνατότητα να λάβουν το Άγιο Πνεύμα σε τέτοια πληρότητα ώστε όχι μόνο οι ίδιοι να γεμίσουν από αυτό, αλλά με την επίθεση και μόνο των χεριών τους να το μεταδίδουν σε όσους πιστεύουν (Πρ. η:17-18). (15:00)
- Ανάβαση στο Ύψος τών Ουρανών
Ας θυμηθούμε όμως, ότι για την Ανάληψη του Ιησού στον Ουρανό έχει γράψει και ο Προφήτης Αμώς, αναφερόμενος στον Κύριο, τον Θεό, τον Παντοκράτορα τα εξής: «ο οικοδομών εις τον ουρανόν ανάβασιν αυτού (Αμώς θ:6, κατά του Ο’)». Στον Ψαλμό μζ:6 διαβάζουμε: «ανέβη ο Θεός εν αλαλαγμώ, Κύριος εν φωνή σάλπιγγος»· ενώ ο Ψαλμός του Δαβίδ, αριθμός 68 είναι πολύ αποκαλυπτικός. Είναι μια ωδή προς τον Κύριον τον Θεό και αρχίζει με το γνωστό αναστάσιμο «Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν». Στον στίχο 18 ο Ψαλμωδός λέγει τα εξής: «ανέβης εις ύψος, ηχμαλώτευσας αιχμαλωσίαν, έλαβες χαρίσματα δια τους ανθρώπους, έτι δε και δια τους απειθείς, δια να κατοικής μεταξύ αυτών, Κύριε Θεέ (Ψλ. ξη:19)». Πράγματι, πολύ περίεργο εδάφιο, τελείως ακατανόητο και δυσερμήνευτο για όσους δεν δέχονται την σωματική Ανάληψη του Κυρίου Ιησού στους Ουρανούς ή, ακόμα χειρότερα, την ισοτιμία Του με τον Πατέρα και την προσφώνησή του ως «Κυρίου», ως «Γιαχβέ». Διότι πως είναι δυνατόν, ο Κύριος ο Θεός να ανέβει στους Ουρανούς; «Ύψος» καλούνται οι Ουρανοί στην εβραϊκή ποίηση. Δεν ευρίσκεται παντού και πληροί τα πάντα; Δεν ευρίσκεται και εκεί; Άραγε, πως τότε ανέβη στους Ουρανούς; Το χωρίο αυτό που αναφέρεται στον Γιαχβέ Θεό όπως είδαμε, το εφαρμόζει ο Απ. Παύλος ρητά και απευθείας στον Υιό του Θεού, και μάλιστα στον σαρκωμένο Υιό του Θεού, τον Ιησού Χριστό. Ας το διαβάσουμε αυτούσιο από την προς Εφεσίους επιστολή, κεφ. δ’ και στίχους 7-11:
«Ενί δε εκάστω ημών εδόθη η χάρις κατά το μέτρον τής δωρεάς τού Χριστού. διο λέγει· αναβάς εις ύψος ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν και έδωκε δόματα τοις ανθρώποις. το δε ανέβη τι εστιν ει μη ότι και κατέβη (πρώτον) εις τα κατώτερα μέρη τής γης; ο καταβάς αυτός εστι και ο αναβάς υπεράνω πάντων τών ουρανών, ίνα πληρώση τα πάντα. και αυτός έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους». (18:03)
Είναι φανερό λοιπόν εδώ, ότι ο Απόστολος κάνει λόγο περί του Χριστού και των χαρισμάτων και δωρεών που έδωσε στους ανθρώπους, και συγκεκριμένα, στην Εκκλησία. Επομένως, ο Απόστολος ερμηνεύει τον Ψαλμό που αναφέρεται στον Γιαχβέ Θεό και τον εφαρμόζει κατευθείαν στο πρόσωπο του Χριστού. Ταυτίζει δηλαδή άμεσα και χωρίς περιστροφές και αναγωγικούς ή ενδιάμεσους συλλογισμούς τον Γιαχβέ Θεό του ψαλμικού χωρίου με τον Κύριο Ιησού Χριστό, και στην συνέχεια παραθέτει αυτούσιο το χωρίο: «αναβάς εις ύψος ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν (και) έδωκε δόματα τοις ανθρώποις». Είναι φανερό ότι ο Απόστολος Παύλος εφαρμόζει την ανάβαση στους Ουρανούς του Χριστού στο γεγονός της Αναλήψεως. (18:56)
- Πώς ο Γιαχβέ ανέβηκε στον ουρανό;
Αλλά, πως ανέβη ο Γιαχβέ Θεός στους Ουρανούς, εκείνος που πληροί τα σύμπαντα; Είναι φανερό όπως είπαμε και προηγουμένως, ότι αυτό το χωρίο παραμένει ανερμήνευτο για όσους κακόδοξα παραδέχονται ότι γυμνή η Θεότητα ανελήφθη. Από την άλλη μεριά, δεν μπορούμε καν να ισχυριστούμε ότι ο Χριστός είναι κτίσμα και ανέβηκε στον Ουρανό με αγγελικό σώμα -όπως πολύ κακόδοξα κηρύττουν- διότι ο Ψαλμωδός σαφώς μας λέγει ότι αυτός που ανέβηκε είναι ο ίδιος ο Κύριος ο Θεός, ο «Γιαχβέ» κατά το εβραϊκό κείμενο. Επομένως, μόνο μια λογική και αβίαστη ερμηνεία απομένει: αυτή που από την αρχή η Εκκλησία παραδέχεται: Ότι ο Υιος και Λόγος του Θεού και Θεός, ισότιμος και της αυτής φύσεως και ουσίας με τον Πατέρα, και επομένως ονομαζόμενος και Αυτός ως Γιαχβέ στην Π. Διαθήκη ανέβηκε ως άνθρωπος με το ανθρώπινο σώμα του πλέον στον Ουρανό και εκάθισε στα δεξιά του Πατρός. (20:04)
Ως Θεός, ήτο βεβαίως πανταχού παρών και βρισκόταν και στον Ουρανό και στην γη και παντού, ως άνθρωπος όμως, περιοριζόταν στον χώρο από το σώμα Του, για αυτό και το σώμα του ανέβηκε στον Ουρανό κατά την Ανάληψη.
Πριν όμως φύγουμε από αυτό το σημαντικότατο χωρίο του τετάρτου κεφαλαίου της προς Εφεσίους επιστολής του Απ. Παύλου, ας επισημάνουμε και κάτι ακόμη, που έχει σχέση με το ομότιμο και ισοδύναμο μεταξύ Θεού Πατρός, του Υιού και Λόγου του Θεού και του Παναγίου Πνεύματος. Στο χωρίο αυτό, ο Απόστολος κυρίως μιλεί για τα χαρίσματα που ο Κύριος Ιησούς Χριστός έδωσε στην Εκκλησία μετά την Ανάληψή Του στους Ουρανούς, για αυτό και ξεκινά στον στίχο 7 λέγοντας «Ενί δε εκάστω ημών εδόθη η χάρις κατά το μέτρον τής δωρεάς τού Χριστού». Στην συνέχεια, στον επόμενο στίχο εξηγεί με ποίον τρόπο και ύστερα από ποιο γεγονός έδωσε αυτά τα χαρίσματα και τις δωρεές στην Εκκλησία, παραθέτοντας από τον Ψαλμό: «αναβάς εις ύψος ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν και έδωκε δόματα τοις ανθρώποις». Με άλλα λόγια, δηλώνει ο Απόστολος ότι αφού ο Χριστός ανέβηκε στους Ουρανούς, έδωσε δωρεές στους ανθρώπους. Αμέσως μετά, στον στίχο 11 διευκρινίζει αναλυτικά ποιες είναι αυτές οι δωρεές, λέγοντας: «και αυτός μεν έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους» κλπ. (21:44)
Ποιος έδωσε αυτές τις δωρεές στους ανθρώπους; Είναι ξεκάθαρο πως στο σημείο αυτό ο Απόστολος λέγει ότι τις έδωσε ο Χριστός, και μάλιστα αφού ανελήφθη στον Ουρανό. Σε άλλο σημείο όμως, ο ίδιος Απόστολος ρητά αναφέρει ότι τις δωρεές αυτές τις έδωσε ο Θεός Πατέρας. Ας το διαβάσουμε από την Α’ προς Κορινθίους επιστολή του Απ. Παύλου κεφάλαιο δωδέκατο (ιβ’) και στίχο 28: «Και ους μεν έθετο ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών». Τελείως όμως, παραδόξως και ανεξήγητα για τους αιρετικούς, οι οποίοι δεν δέχονται την Θεότητα του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, πάλι ο Απ. Παύλος -και μάλιστα μερικούς στίχους ενωρίτερα- λέγει ότι τα χαρίσματα στην Εκκλησία τα έδωσε το Αγ. Πνεύμα.
Διαβάζουμε από την Α’ προς Κορινθίους ιβ: 7-11: «Δίδεται δε εις έκαστον η φανέρωσις τού Πνεύματος προς το συμφέρον. Διότι εις άλλον μεν δίδεται δια τού Πνεύματος λόγος σοφίας, εις άλλον δε λόγος γνώσεως, κατά το αυτό Πνεύμα· εις άλλον δε πίστις, δια τού αυτού Πνεύματος· εις άλλον δε χαρίσματα ιαμάτων, δια τού αυτού Πνεύματος· εις άλλον δε ενέργειαι θαυμάτων, εις άλλον δε προφητεία, εις άλλον δε διακρίσεις πνευμάτων, εις άλλον δε είδη γλωσσών, εις άλλον δε διακρίσεις γλωσσών· πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διανέμον ιδία εις έκαστον καθώς θέλει.». Εδώ λοιπόν, τα χαρίσματα τα μοιράζει και τα ενεργεί το Άγιον Πνεύμα, καθώς μάλιστα Εκείνο θέλει. Ας το προσέξουν αυτό όσοι εσφαλμένα πιστεύουν ότι το Άγιον Πνεύμα είναι απρόσωπη και άβουλη δύναμη του Θεού, διότι εδώ, καθαρά ο Απόστολος λέγει ότι το Άγιο Πνεύμα όχι μόνο μπορεί να θέλει -έχει δηλαδή ιδία βούληση- αλλά μπορεί και ενεργεί. (24:13)
Αλλά αμέσως ενωρίτερα από το απόσπασμα που διαβάσαμε δηλαδή στους στίχους 4 έως 6, ο Απόστολος λέγει ότι ο Θεός Πατήρ είναι εκείνος που ενεργεί. Ας το διαβάσουμε: «Διαιρέσεις δε χαρισμάτων εισί, το δε αυτό Πνεύμα· και διαιρέσεις διακονιών εισι, και ο αυτός Κύριος· και διαιρέσεις ενεργημάτων εισίν, ο δε αυτός (εστι) Θεός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσιν». Την μια λοιπόν λέγει ο Απόστολος ότι τα χαρίσματα στην Εκκλησία τα έδωσε ο Χριστός, την άλλη ότι τα έδωσε ο Θεός Πατήρ, και την άλλη πάλι ότι τα έδωσε το Άγιον Πνεύμα, και μάλιστα όπως Εκείνο θέλησε. Ταυτόχρονα, λέγει την μια στιγμή ότι τα χαρίσματα τα ενεργεί το Άγιο Πνεύμα, και την άλλη -μάλιστα αμέσως πριν- ότι τα ενεργεί ο Θεός Πατήρ. Άραγε έχει σύγχυση ο Απόστολος και δεν ξέρει τι λέγει; Κάθε άλλο· διότι «υπό Πνεύματος Αγίου φερόμενοι ελάλησαν άγιοι Θεού άνθρωποι» (Β Πέτρου, α:21). (25:22) Αλλά όπως ο ίδιος μας εξηγεί, υπάρχει ένας Θεός, μια θεϊκή ουσία, μια θεϊκή ενέργεια, και Αυτός ο Ένας Θεός διακρίνεται σε τρεις ξεχωριστές υποστάσεις, τρία πρόσωπα: τον άναρχο Πατέρα, τον γεννητό Υιό και Λόγο και το εκπορευτό υπό του Πατρός Άγιον Πνεύμα. Επειδή λοιπόν υπάρχει μια θεϊκή Ουσία, μια θεϊκή Φύση, μια θεϊκή Ενέργεια, όταν ενεργεί ο Θεός, ενεργούν όλα τα πρόσωπα ταυτόχρονα, και αντίστροφα: όταν ενεργεί ένα Πρόσωπο, ενεργούν ταυτόχρονα και τα άλλα δύο.
Γι αυτό ο Απόστολος, φανερώνοντας το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, αναφέρει ακριβώς τα ίδια για το κάθε πρόσωπο, απλώς με διαφορετική διατύπωση, όπως διαβάσαμε προηγουμένως από το Α’ Κορινθ. ιβ:4-6: «Διαιρέσεις δε χαρισμάτων εισί, το δε αυτό Πνεύμα (πρόκειται βεβαίως για το Άγιο Πνεύμα) και διαιρέσεις διακονιών εισι, και ο αυτός Κύριος (πρόκειται βεβαίως για τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Υιό και Λόγο του Θεού) και διαιρέσεις ενεργημάτων εισίν, ο δε αυτός εστι Θεός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσιν (πρόκειται ασφαλώς για τον Πατέρα)». Επομένως λοιπόν, δεν έχει σύγχυση ο Απόστολος αλλά οι αιρετικοί που συγχέουν τα Πρόσωπα και διασπούν την Θεότητα· ενώ η δογματική τους βρίθει από αδιέξοδα και αντιφάσεις, και ως προς την Αγία Γραφή και ως προς τον εαυτό της. (27:04)
Χωρίς όμως να το θέλουμε, παρεκκλίναμε αρκετά από το θέμα μας και στραφήκαμε προς το μεγάλο ζήτημα της Θεότητος, το ζήτημα του Τριαδικού Θεού. Βέβαια, κάτι τέτοιο είναι απόλυτα φυσιολογικό μια και ο Θεός είναι το κέντρο της πίστης μας, το θεμέλιο της σωτηρίας μας, η αιτία της ύπαρξής μας, η μοναδική πηγή της γνώσης, της σοφίας, της αλήθειας, αλλά και του ελέους, της αγάπης και της δύναμης· και θλιβόμαστε πραγματικά να βλέπουμε να παραποιείται και να ακρωτηριάζεται με βάναυσο τρόπο η αλήθεια για τον Θεό από το στόμα και τα γραπτά των αιρετικών. Θλιβόμαστε όμως και για τους ίδιους διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο που ενεργούν κλείνουν τα μάτια τους και τα αυτιά τους στην υποστατική αλήθεια που μόνον εκείνη μπορεί να τους ελευθερώσει από την δουλεία και το σκοτάδι της πλάνης και να τους οδηγήσει στην μακαριότητα της σωτηρίας.
- Ανάβαση στον Ουρανό ως άνθρωπος
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο θέμα μας, όπου διαπιστώσαμε ότι ο Ιησούς ως άνθρωπος ήταν εκείνος που ανελήφθη στους Ουρανούς· ούτε σκέτη η Θεότητα, χωρίς δηλαδή την ανθρώπινη Φύση του Χριστού, ούτε βεβαίως ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, όπως τελείως παράδοξα και κακόδοξα υποστηρίζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αλλά υπάρχουν ακόμη πλήθος αγιογραφικών χωρίων που θεμελιώνουν αδιαμφισβήτητα το ότι ο Ιησούς ανελήφθη στους Ουρανούς με το ανθρώπινο σώμα Του, με το οποίο και τώρα υπάρχει, με το οποίο και θα εμφανιστεί κατά την Δευτέρα Παρουσία και θα εξακολουθήσει να υπάρχει στους ατελευτήτους αιώνες. (28:43)
Ας δούμε λοιπόν, μια άλλη πτυχή του θέματος: Ο Κύριος ανελήφθη μπροστά στα μάτια των Μαθητών Του. Και που πήγε; Όπως μέχρι τώρα είδαμε, ανελήφθη στον Ουρανό. Ο Ευαγγελιστής Μάρκος, όμως, μιλεί με μεγαλύτερη σαφήνεια στο ιστ (16ο) κεφάλαιο του Ευαγγελίου του, στίχο 19: «Ο μεν ουν Κύριος (Ιησούς) μετά το λαλήσαι αυτοίς ανελήφθη εις τον ουρανόν και εκάθισεν εκ δεξιών τού Θεού». Το ίδιο ομολογούμε και με το Σύμβολο της Πίστεώς μας: «Και ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών τού Πατρός…» και λοιπά. Το ίδιο όμως λέγει και ο Απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή α: 20: «ην (την ενέργειαν του κράτους της ισχύος Αυτού, ο Θεός) ενήργησεν εν τω Χριστώ εγείρας αυτόν εκ νεκρών, και εκάθισεν εν δεξιά αυτού εν τοις επουρανίοις». Τότε λοιπόν, μετά την Ανάληψη κάθισε ο Χριστός στα δεξιά του Θεού. Το ίδιο βεβαίως λέγει και ο Δαβίδ στον Ψαλμό ρι:1, και τον οποίον εφάρμοσε και απευθείας ο Απόστολος Πέτρος λέγοντας προς τους Ιουδαίους κατά την Πεντηκοστή: «Αφού λοιπόν υψώθη δια τής δεξιάς τού Θεού και έλαβε παρά τού Πατρός την επαγγελίαν τού Αγίου Πνεύματος, εξέχεε τούτο, το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε. Διότι ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς, λέγει όμως αυτός, “Είπεν ο Κύριος προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον τών ποδών σου”» (Πρ. β:33-35). Όμοια και ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους α:13. (30:48)
Επαναλαμβάνουμε και πάλι το φανερό συμπέρασμα όλων αυτών των εδαφίων, ότι ο Ιησούς μετά την Ανάληψη κάθισε στα δεξιά του Πατρός. Σαν επιστέγασμα αναφέρουμε τον λόγο του ίδιου του Κυρίου στον Αρχιερέα: «Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, Συ είπας· πλην σάς λέγω, Εις το εξής θέλετε ιδεί τον Υιόν τού ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών τής δυνάμεως, και ερχόμενον επί τών νεφελών τού ουρανού» (Μτ. κστ:64).
- Ποιος ήταν ο Γιαχβέ τού Ησαΐα κατά τον Ιωάννη;
Όμως ο προφήτης Ησαΐας άλλα λέει. Διαβάζουμε το Ησ. στ:1: «Κατά το έτος εν ω απέθανεν Οζίας ο βασιλεύς, είδον τον Κύριον (Γιαχβέ) καθήμενον επί θρόνου υψηλού και επηρμένου…»· και συνεχίζει την όραση μέχρι το τέλος του κεφαλαίου. Οι αντιτιθέμενοι όμως, πιθανόν να ρωτήσουν: «Τι σχέση έχει ο θρόνος του Γιαχβέ -που θεωρούν ότι είναι μόνο ο Πατήρ- με το ότι ο Ιησούς κάθισε στα δεξιά του Θεού;». Πράγματι, πολύ μεγάλη· διότι εδώ ο Ησαΐας τα λέει αυτά βλέποντας τον άσαρκο Υιό και Λόγο του Θεού προ της Ενανθρωπήσεως, διότι καταρχήν μας λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ότι κανείς ποτέ δεν είδε τον Θεό Πατέρα: «Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε» (Ιω. α:18). Και πως συμπεραίνουμε ότι αυτόν που είδε ο Ησαΐας ήταν ο Υιος και Λόγος του Θεού; Αυτό μας το φανερώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Ο Ησαΐας αναφέρει τι του είπε ο Κύριος (Γιαχβέ) που είδε στην όραση. Τα λόγια όμως αυτά, συγκεκριμένα τον στίχο 10, τον παρέθεσε κατά γράμμα ο Ιωάννης και τον εφάρμοσε στον Χριστό λέγοντας: «Δια τούτο δεν ηδύναντο να πιστεύωσι διότι πάλιν είπεν ο Ησαίας: “Ετύφλωσε τους οφθαλμούς αυτών, και εσκλήρυνε την καρδίαν αυτών, δια να μη ίδωσι με τους οφθαλμούς και νοήσωσι με την καρδίαν και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς”. Ταύτα είπεν ο Ησαίας, ότε είδε την δόξαν αυτού και ελάλησε περί αυτού. Αλλ όμως και εκ τών αρχόντων πολλοί επίστευσαν εις αυτόν» (Ιω. ιβ:39-42).
Ο Γιαχβέ λοιπόν που είδε ο Ησαΐας δεν ήταν άλλος από τον Υιό του Θεού. Όταν λέγει ο Ιωάννης ότι «ταύτα είπεν ο Ησαΐας ότε είδε την δόξαν Αυτού και ελάλησε περί Αυτού» δεν αναφέρεται σε κανέναν άλλον παρά μόνον στον Χριστό. Σαν παρένθεση αναφέρουμε ότι ο Απ. Παύλος αποδίδει αυτό το χωρίο του Ησαΐα όχι στον Υιό, αλλά στο Άγιο Πνεύμα (Πρ. κη:25-27.) (33:55) Για τον θρόνο όμως του Υιού του Θεού μιλεί και ο Ψαλμός Ϟγ:2 ως εξής: «Απ αρχής είναι εστερεωμένος ο θρόνος σου· από τού αιώνος συ είσαι». Παρόμοια λέγει και ο Ψαλμός με:6: «Ο θρόνος σου, ω Θεέ, εις τον αιώνα του αιώνος». Και τον στίχο αυτό τον εφαρμόζει ο Απόστολος Παύλος απευθείας στον Υιό (Εβρ. α:8). (34:25)
- Η ανυπέρβλητη αντίφαση για τους αιρετικούς
Ύστερα από όλα αυτά, όσοι είτε δεν πιστεύουν στην Θεότητα του Χριστού είτε δεν παραδέχονται την Ανάληψη του ανθρωπίνου σώματός Του στους Ουρανούς αντιμετωπίζουν ένα φοβερό ερμηνευτικό αδιέξοδο και βρίσκονται μπροστά σε μια τεράστια αντίφαση, την εξής: Πως από την μια μεριά μας λέει η Αγ. Γραφή ότι ο Χριστός κάθισε -τουτέστιν ενθρονίστηκε- στα δεξιά του Θεού μετά την Ανάληψή Του και από την άλλη, άλλα χωρία της αναφέρουν ότι ο Θρόνος του Υιού του Θεού είναι προαιώνιος και ο Ησαΐας τον είδε ενθρονισμένο και ένδοξο περίπου 7 αιώνες πριν; Ενώ οι αιρετικοί βρίσκονται μπροστά σε ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα και ένα απροσπέραστο αδιέξοδο, εν τούτοις η απάντηση είναι πολύ απλή. Ας διαβάσουμε πάλι προσεκτικά και ολοκληρωμένο πλέον το εδάφιο από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον στ. α:18:
«Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε (κανείς δεν είδε ποτέ τον Θεό)· ο μονογενής υιος (ή «μονογενής Θεός» κατά το κριτικό κείμενο των Nestle και Aland) ο ων εις τον κόλπον τού πατρός, εκείνος εξηγήσατο». Δηλαδή, ο μονογενής Υιος του Θεού και Θεός, εκείνος που είναι και όχι που ήταν κάποτε στο παρελθόν, στον κόλπο του Πατρός, εκείνος μας Τον φανέρωσε. Ο Υιος και Λόγος του Θεού ενηνθρώπησε και έλαβε σάρκα από την Παρθένο Μαρία αλλά δεν αποχωρίστηκε από τον Πατέρα Του, με τον οποίο είναι ανάρχως και αϊδίως και κατ’ ουσίαν και αδιαιρέτως ενωμένος κατά την θείαν Του Φύση. Έτσι, ο Κύριος Ιησούς Χριστός ως προς την θεία Του Φύση δεν αποχωρίστηκε τον θρόνο Του στον Ουρανό, ως προς την ανθρώπινη Φύση Του όμως, αυτή την υπερύψωσε και την εκάθισε δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς μετά την θριαμβευτική νίκη Του επί του θανάτου και αφού την έκανε άφθαρτη, αθάνατη, αιώνια και ένδοξη. Ως άνθρωπος λοιπόν, ανέβηκε στον Ουρανό κατά την Ανάληψη και εκεί θα καλέσει κατά την Δευτέρα Παρουσία τους αξίους κατά την πολιτεία της Χάριτος. Παρατηρούμε πως ενώ είναι τόσο απλή και εύκολη η ερμηνεία των αγιογραφικών χωρίων όταν έχει κανείς το ορθό δόγμα περί του Χριστού, αντίθετα γίνεται αδύνατη και προβληματική και οδηγεί αναπόφευκτα σε αδιέξοδα όταν κανείς έχει υιοθετήσει κακοδοξίες όπως ότι ο Χριστός δεν είναι Θεάνθρωπος (δηλαδή Θεός και άνθρωπος ταυτόχρονα κατά την Φύση) ή ότι ο Χριστός δεν ανεστήθη και δεν ανελήφθη ως άνθρωπος αλλά ως αγγελικό πλάσμα. (37:28)
Δυστυχώς όμως, ο χρόνος που είχαμε στην διάθεσή μας για σήμερα τελειώνει. Έτσι, στο σημείο αυτό πρέπει να σταματήσουμε ευχαριστώντας για την υπομονή σας και την αγάπη σας που μείνατε κοντά μας.
Ευχαριστούμε και τον Κώστα Τζιώτζιο που είχε και σήμερα την επιμέλεια του ήχου. Χαίρετε και ο Θεός μαζί μας!
Απομαγνητοφώνηση από εκπομπή της Πειραϊκής Εκκλησίας, της σειράς εκπομπών: “Ορθοδοξία και Αίρεση“, του Β΄ Βιβλικού και των συνεργατών του. Ηχητικό αρχείο Ομιλία No 27 – Απομαγνητοφώνηση: Ευθύμιος, Περιστερά. – Αποδείξεις για την ανάληψη τού Χριστού με άφθαρτο ανθρώπινο σώμα (oodegr.com)