Ὅταν βάζεις τόν ἄλλον στην καρδιά σου, βάζεις τον Χριστό
❈ Ἡ ἀγάπη, ἡ σαρκική και κοσμική, κάνει τόν ἄνθρωπο νά ἐπιδιώκει πάντα το δικό του συμφέρον. Ἀντίθετα, ἡ πνευματική ἀγάπη κάνει τόν ἄνθρωπο νά ἐπιδιώκει πάντα το συμφέρον τοῦ ἄλλου καί ὄχι το δικό του:
Πῶς θα γίνει, ὥστε ὁ ἄλλος να προοδεύσει πνευματικά· ὄχι «πῶς θα προοδεύσω ἐγώ». Πῶς ὁ ἄλλος θα ξεκουραστεῖ καί ὄχι «πῶς θα ξεκουραστῶ ἐγώ».
Ὅταν ὑπάρχει ἡ πνευματική ἀγάπη, ὁ ἕνας μπαίνει στην θέση τοῦ ἄλλου, ζεῖ σαν να εἶναι ὁ ἄλλος. Ἐκπληρώνεται τότε αὐτό πού εἶπε ὁ Χριστός μας, το «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν».
Τί σημαίνει αὐτό; Νά ἀγαπήσει κάποιος τόν ἄλλον, ὡς να εἶναι ὁ ἄλλος ὁ ἑαυτός του. Ὅταν μπαίνει κάποιος στην θέση τοῦ ἄλλου, τότε μπορεῖ νά κατανοεῖ τόν ἄλλον – κατά το «κατανοῶμεν ἀλλήλους ἐν παροξυσμῷ ἀγάπης» – καί νά ἐνεργεῖ σωστά.
Ὅταν παίρνει κανείς τον πλησίον του στην πονεμένη του καρδιά, τότε παίρνει μέσα του τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος τον γεμίζει και πάλι με τήν ἀνέκφραστη ἀγαλλίασή Του.
Ὅταν βάζεις τόν ἄλλον στην καρδιά σου, βάζεις τον Χριστό. Τότε καί ἡ καρδιά σου παύει να εἶναι ἄδεια... Γεμίζει μ’ αὐτήν τήν ἀγαλλίαση, πού δίνει ὁ Χριστός. Ὅταν στην καρδιά μας ἔχουμε τόν ἑαυτόν μας καί ὄχι τόν ἄλλον (τον πλησίον), τότε λείπει ὁ Χριστός και τότε εἴμαστε ἄδειοι.
