Γράφει ὁ κ. Διογένης Δ. Βαλαβανίδης, πρόεδρος Κέντρου Προστασίας τῆς Χριστιανικῆς Ταυτότητος
καὶ πρόεδρος Ἐπιτροπῆς Θρησκευμάτων τοῦ Κέντρου Γεωστρατηγικῶν Μελετῶν
Στὶς σημερινὲς μεταβαλλόμενες κοινωνικὲς καὶ πολιτικὲς συνθῆκες στὸ γεωπολιτικὸ ἐπίπεδο, ὅταν διεξάγεται ἀνοικτὸς πόλεμος ἐνάντια στὸν Δημιουργό μας, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, ὅταν ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κάνει τὰ πάντα, γιὰ νὰ ἐπιβληθεῖ ὡς Πάπας, καὶ ἡ ἀνθρωπότητα βρίσκεται στὰ πρόθυρα τῆς κατάρρευσης καὶ ἡ ἀνθρώπινη φυλὴ βρίσκεται σὲ βαθιὰ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ παρακμή, κανεὶς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ ἀδρανεῖ καὶ νὰ ἠρεμεῖ, νὰ εἰρηνεύει καὶ νὰ ἐπαναπαύεται, στὴν οὐδετερότητα καὶ τὴν ἀδιαφορία, γιατί σήμερα διακυβεύεται ἡ οὐσία καὶ τὸ νόημα τῆς ὕπαρξής μας σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο. Ὁποιαδήποτε σιωπὴ καὶ κλείσιμο στὸ παγωμένο σκοτάδι τῆς αὐτάρκειας θὰ θεωρεῖται ΑΜΑΡΤΙΑ.
Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο γράφω αὐτὲς τὶς γραμμές, γιατί γίνεται περισσότερο ἀπὸ σαφὲς ὅτι τό Φανὰρι προσπαθεῖ νὰ ἑνώσει ὅλους τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανοὺς στὴν Οὐκρανία, μὲ στόχο νὰ ἑνωθοῦν ἀργότερα μὲ τοὺς Οὐνίτες, καὶ ἔτσι, ἐν μιᾷ νυκτί, ὁλόκληρη ἡ Οὐκρανία θὰ λατινοποιηθεῖ. Ἕνα τέτοιο βρώμικο παιχνίδι ἐπινοήθηκε, γιὰ νὰ ἐπιφέρει ἕνα ἀποφασιστικὸ πλῆγμα στὴ πολυπληθέστερη Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ στὴ Ὀρθοδοξία γενικότερα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ ἦταν δύσκολο νὰ συνέλθει. Τὸ ἔργο δημιουργήθηκε τὸ 2013 σὲ συνέργεια μεταξύ τῆς CIA καὶ τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ὅταν σχεδιάστηκε πραξικόπημα στὴν Οὐκρανία. Ἀναρωτιόμαστε, μήπως σὲ αὐτὴν τὴν προσπάθεια συμμετέχει καὶ τὸ Βατικανό, δεδομένης τῆς μακραίωνης φιλοδοξίας τῆς Ἱερᾶς Καθέδρας πρὸς τὴν πραγματοποίηση τῆς παπικῆς πρωτοκαθεδρίας.
Μάλιστα, ἀμέσως μετὰ τὸ πραξικόπημα τοῦ 2014, ἐκπρόσωποι τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως κάλεσαν ἐκπροσώπους κανονικῶν, σχισματικῶν καὶ οὐνιτικῶν ἐκκλησιαστικῶν κοινοτήτων ἀπὸ τὴν Οὐκρανία σὲ συμπόσιο στὸν Καναδά, μὲ στόχο νὰ ἐξεταστεῖ τὸ ἐνδεχόμενο δημιουργίας «μίας μοναδικῆς οὐκρανικῆς ἐκκλησίας». Τότε, ἀποφασίστηκε παρασκηνιακὰ ὅτι ἦταν ἀπαραίτητο ἡ κανονικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας νὰ ἀποσχισθῆ ἀπὸ τὴ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ δεχόταν ἕνα ἀποφασιστικὸ πλῆγμα στὴν πολυπληθέστερη ὀρθόδοξη χώρα στὸν κόσμο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο πλῆγμα θὰ ἦταν δύσκολο νὰ ἀνακάμψει. Μετὰ ἀπὸ αὐτό, ἡ ἑπόμενη πράξη αὐτοῦ τοῦ κολασμένου σχεδίου ἔρχεται σὲ ἐφαρμογή, δηλ. υἱοθέτηση τῆς ἀντιπολιτιστικῆς, ἐγκληματικῆς καὶ μεροληπτικῆς πράξης, μὲ τὴν ὁποία τὸ Κοινοβούλιο τῆς Οὐκρανίας (Verkhovna Rada) υἱοθέτησε τὸν νόμο 8371, βάσει τοῦ ὁποίου ἀπαγορεύεται ἡ δραστηριότητα τῆς κανονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, κάτι ποὺ δὲν ἔχει συμβεῖ ποτὲ στὸ παρελθὸν στὴν μακρὰ ἱστορία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἀναμφίβολα εἶναι ἕνα σχέδιο τῶν οἰκουμενιστικῶν – φιλελεύθερων – παγκοσμιοποιητικῶν δυνάμεων, ποὺ σκοπὸ ἔχει τὴν διαίρεση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Στὸ πλαίσιο αὐτό, ἡ ὁμάδα πρωτοβουλίας «Pasqua Together 2025» – «Πάσχα Μαζὶ 2025» ἐπισκέφθηκε τὸ Φανὰρι στὶς 14 Σεπτεμβρίου 2024 καὶ συναντήθηκε μὲ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ μετὰ ἀπὸ πέντε ἡμέρες, στὶς 19 Σεπτεμβρίου τοῦ τρέχοντος ἔτους, βρέθηκε στὸ Βατικανό, καὶ συναντήθηκε μὲ τὸν Πάπα Φραγκίσκο.
Σύμφωνα μὲ τὸν πρώην Μητροπολίτη Κλὶνσκ τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ πρώην Πατριαρχικὸ Ἔξαρχο Ἀφρικῆς Γκορμπατσέφ, κατὰ τὶς δύο ἐπισκέψεις – στὸ Βατικανὸ καὶ τὸ Φανάρι, τέθηκαν τὰ θέματα τῆς διαχριστιανικῆς ἑνότητας καὶ τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καθὼς καὶ τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς 1700ης ἐπετείου τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στὴ Νίκαια (325). Μετὰ τὴ συνάντηση, τὸ Βατικανὸ ἔκανε μία συνολικὴ ἀξιολόγηση τῶν ἐπισκεπτῶν, λέγοντας ὅτι ἦταν «ἐκπρόσωποι διαφόρων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, λαϊκῶν συλλόγων, ἐκκλησιαστικῶν κινημάτων καὶ κοινωνικοπολιτικῶν ὀργανώσεων», ἐνῷ τὸ Φανάρι κατονόμασε αὐτοὺς ποὺ θεωροῦσε «ἐμπνευστές», δηλαδὴ ἐκπροσώπους τῶν Διακοινοβουλευτικῶν Συνελεύσεων τῆς Ὀρθοδοξίας, «Μαζὶ γιὰ τὴν Εὐρώπη», «Ἰησοῦς Χριστὸς 2033» καὶ τοῦ κινήματος Focolare. Ὡς πρὸς αὐτό, ὁ Μητροπολίτης Λεωνὶντ ἀναρωτήθηκε: «Ἂν οἱ τρεῖς τελευταῖες ὀργανώσεις εἶναι μόνο ἀγωγοὶ βαθέος οἰκουμενισμοῦ καὶ ἑνοποίησης μὲ τὸ Βατικανὸ ὑπὸ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες, τότε τί κάνει ἐκεῖ ἡ ΔΣΟ (Διακοινοβουλευτικὴ Συνέλευση τῆς Ὀρθοδοξίας);
Εἶναι σημαντικὸ νὰ ἐπισημανθεῖ ὅτι ὅταν ἡ Ρωσία βρισκόταν ὑπὸ κυρώσεις, τὸ συμβούλιο τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας συνεδρίαζε τακτικὰ καὶ ἔλυνε προβλήματα ὑπὲρ τῆς παγκόσμιας Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν πιστῶν, καὶ ἔτσι προσπάθησε νὰ διατηρήσει μία ἰσορροπία στὶς σχέσεις μὲ τὶς ἄλλες ὁμολογίες. Ἀναμφίβολα, ἡ ἀντιπροσωπία «Πάσχα Μαζὶ 2025» παρέχει συμβολικὴ ὑποστήριξη στὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ἐπιβεβαιώνοντας τὴ «δέσμευσή της γιὰ προώθηση τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας μέσῳ προγραμματισμένων ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων». Ταυτόχρονα, αὐτὴ ἡ πρωτοβουλία ἀναδεικνύει τὸν σημαντικὸ ρόλο ποὺ διαδραματίζουν αὐτὲς οἱ ὀργανώσεις στὴν οἰκοδόμηση γεφυρῶν μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν σὲ ὅλο τὸν κόσμο».
Παρατηρώντας κανεὶς ἐπιφανειακά, δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση ὅτι οἱ ὀργανώσεις αὐτὲς «κτίζουν γέφυρες» μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν σὲ ὅλο τὸν κόσμο, κάτι ποὺ ὑποδηλώνει κάτι πολὺ καλὸ καὶ σωστό, ὅτι δηλαδὴ πρέπει νὰ ζοῦμε μὲ εἰρήνη, ἁρμονία καὶ ἀγάπη ἐν Χριστῷ. Ὡστόσο, στὸ προσεκτικὸ μάτι τοῦ ἀναγνώστη, γίνεται φανερὸ ὅτι οἱ ὀργανώσεις ποὺ ἐπιβάλλουν τέτοιες πρωτοβουλίες, δὲν ὑπηρετοῦν τὸν Κύριό μας. Ὅλοι γνωρίζουν ὅτι ἐδῶ καὶ καιρὸ ὑπάρχουν διαφωνίες, ποὺ σήμερα εἶναι ἀνυπέρβλητες σὲ βασικὰ δογματικὰ καὶ κανονικὰ ζητήματα. Στὴν πραγματικότητα, τὸ Βατικανὸ καὶ τὸ Φανάρι κάνουν ἀδύνατα σχέδια γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς ἑνότητας καὶ χωρὶς νὰ ἀνοίγουν συζήτηση γιὰ πολλὰ περίπλοκα καὶ ἱστορικὰ σημαντικὰ ζητήματα, ποὺ ἀπασχολοῦν τὶς τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.
Μὲ ἄλλα λόγια, τὸ Βατικανὸ καὶ τὸ Φανάρι «ὑπολογίζουν χωρὶς ξενοδόχο», εἰδικὰ ἂν ληφθεῖ ὑπόψη τὸ γεγονὸς ὅτι ἀποδέχονται καὶ «εὐλογοῦν τὶς ὁμοφυλόφιλες ἑνώσεις», καθὼς καὶ πολυάριθμες καινοτομίες ποὺ οἱ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία ἔχει ἀποδεχθεῖ ἐδῶ καὶ καιρό, ἀλλὰ καὶ ἄλλα ἀντιχριστιανικὰ σχέδια, καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀπομακρύνονται ὅλο καὶ περισσότερο ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια καὶ ὁδηγοῦν μυριάδες ἀνθρώπων ἐκτὸς ἀλήθειας.
Στὸ τέλος τῆς συνάντησης στὸ Βατικανό, ὁ Πάπας Φραγκίσκος ἀπευθύνθηκε στὶς ἀντιπροσωπίες μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Πρέπει νὰ πᾶμε μαζί, καὶ γι’ αὐτὸ θὰ μᾶς βοηθήσει τὸ ταξίδι τῶν ἀποστόλων ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, τὸν τόπο ἀπ’ ὅπου τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀνάστασης ἐξαπλώθηκε σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ἔτσι θὰ στραφοῦμε καὶ πάλι μὲ προσευχὴ στὸν Πρίγκιπα τῆς Εἰρήνης, γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει τὴν εἰρήνη Του».
Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο θὰ ἦταν ἀπαραίτητο νὰ ὑπενθυμίσουν στὸν ποντίφικα τὴν ὕπαρξη ἑνὸς ἄλλου δρόμου, δηλαδὴ τῆς Ἀππίας Ὁδοῦ, ὅπου ὁ Ἀπόστολος Πέτρος συνάντησε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, καὶ τὸν ἐρώτησε:
– Domine, quo vadis; Ποῦ πᾶς Κύριε;
– Eo Romam iterum crucifigi. Πάω νὰ σταυρωθῶ ξανά.
Ὅλα αὐτὰ ὁδηγοῦν στὸ συμπέρασμα ὅτι εἶναι ἀδύνατο νὰ ἐπιτευχθεῖ ἑνότητα χωρὶς τὴν μοναδικὴ Ἀλήθεια, σὲ ἀντίθεση μὲ τώρα ποὺ ὁ καθένας ἔχει τὴ δική του «ἀλήθεια» ποὺ συχνὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τοπικὲς ἢ παγκόσμιες δυνάμεις, προσωπικὲς φιλοδοξίες καὶ ἰδιαίτερα συμφέροντα. Γι’ αὐτὸ ὁ Μητροπολίτης Λεωνὶδ τονίζει ὅτι εἶναι πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἀπαραίτητο νὰ ἑνώσει κανεὶς τὸν λαό του, τὸ ποίμνιό του, ὥστε οἱ ἄνθρωποι νὰ αἰσθάνονται τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὕψιστη δικαιοσύνη καὶ μεσιτεία. Διαφορετικά, ἀπόπειρες ραφῆς τοῦ παλαιοῦ χιτώνα μὲ νέες κλωστὲς θὰ ὁδηγήσουν σὲ τρομερὲς καὶ ἀπρόβλεπτες συνέπειες.
Ἀντίθετα, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος συνέχισε τὴν οἰκουμενιστικὴ- παπικὴ καταστροφική του πορεία, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ μοναχὸς Ἐπιφάνιος Καψαλιώτης ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος, εἰδικὰ ὅταν πρόκειται γιὰ τὸν προγραμματισμένο κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα μεταξύ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τὸ 2025, καθὼς καὶ τὴν σχεδιαζόμενη ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν. Ὁ μοναχὸς Ἐπιφάνιος εἶπε στὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἄνω Καρλόβατς ὅτι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος διατάραξε τὴ μοναστικὴ ζωή, τὴν τάξη καὶ τὴν εἰρήνη μὲ τὸν ἐρχομὸ του στὸ Ἅγιο Ὄρος. Παράλληλα, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τόνισε ὅτι οἱ μοναχοὶ δὲν εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἀλλὰ μόνο τὰ μέλη της, ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος. Ὁ μοναχὸς Ἐπιφάνιος πρόσθεσε ὅτι κατὰ τὴ διάρκεια τῆς παραμονῆς του στὴ μονὴ Καρακάλλου, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης τόνισε ὅτι «ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας βρίσκεται σὲ ἀναφορὰ τοῦ ὀνόματός του». Ἐν ὀλίγοις, αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ μυστικό τῆς πίστης δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς ποὺ σαρκώθηκε, ποὺ ἔπαθε καὶ σταυρώθηκε, ποὺ ἀνέστη καὶ ποὺ ἀναλήφθηκε, ἀλλὰ τὸ μυστικὸ τῆς πίστης καὶ τῆς σωτηρίας εἶναι σὲ ἀναφορὰ τοῦ ὀνόματός του ὡς Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἂν κάποιος ἀπὸ τοὺς μοναχοὺς δὲν μνημονεύει τὸ ὄνομά του, καταστρέφει τὴν Ἐκκλησία. Μὲ μία λέξη, ἦλθε στὸ Ἅγιο Ὄρος, γιὰ νὰ πεῖ στοὺς μοναχοὺς ὅτι εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ μνημονεύουν τὸ ὄνομά του κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία.
Στὴ συνέχεια, ὁ μοναχὸς Ἐπιφάνιος προσθέτει: «Τὸ ὅτι ὁλόκληρο τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας δὲν τὸν μνημονεύει στὶς ἀκολουθίες δὲν παίζει κανένα ρόλο, ἀλλὰ ἂν ἕνας ἱερέας δὲν τὸν μνημονεύει κατὰ τὴ Λειτουργία, τότε ὅλα καταρρέουν». Καὶ φυσικά, ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι οἱ Ρῶσοι ἀποτελοῦν τὰ δύο τρίτα τοῦ ὀρθόδοξου κόσμου, ἀλλὰ δὲν τὸν ἐνδιαφέρει τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία δὲν τὸν μνημονεύει στὶς θ. Λειτουργίες. Δὲν τὸν ἐνδιαφέρει τὸ γεγονὸς ὅτι ἀρκετὲς ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δὲν τὸν μνημονεύουν, ἀλλὰ ἂν ἕνας μοναχὸς ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος τολμήσει νὰ μὴ μνημονεύει ἐκείνη τὴν «ἁγία» κεφαλή, τότε αὐτὸ εἶναι συμφορά.
Ἔχοντας σκανδαλίσει τοὺς πάντες μὲ μία τέτοια στάση, συνεχίζει νὰ μιλᾶ γιὰ τὴν Οὐκρανία, γιὰ τὴν ὁποία τόνισε ὅτι εἶναι ἕνας μεγάλος καὶ δίκαιος ἀγώνας, ποὺ πρέπει νὰ βοηθήσουν ὅλοι (πρόσθεσε ὁ μοναχὸς Ἐπιφάνιος – «Οἱ Οὐκρανοὶ Ναζὶ εἶναι στὴν πραγματικότητα σατανιστές»).
Μετὰ ἀπὸ αὐτό, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀναφέρθηκε καὶ στὴν Ἐκκλησία τῶν Σκοπίων, γιὰ τὴν ὁποία εἶπε καλὰ ποὺ μπῆκε σὲ σχίσμα μὲ τὴ Σερβικὴ Ἐκκλησία μὲ αὐτὴ τὴν πράξη, γιατί οὕτως ἢ ἄλλως βρισκόταν σὲ σχίσμα μὲ τὴ Σερβικὴ Ἐκκλησία ἀπὸ τὸ 1967. Μετὰ τὸν περιφρονητικὸ τόνο, μὲ τὸν ὁποῖο μίλησε γιὰ τοὺς Σέρβους ποὺ εἶχαν τὴν ἀρχιεπισκοπὴ τῆς Ἀχρίδας στὸ Πατριαρχεῖο τους, καθὼς καὶ ὑποτιμώντας τὸ σερβικὸ Πατριαρχεῖο, ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος ἔβγαλε τὸ «φερμάνι» του καὶ εἶπε: «Ἀφοῦ τὸ λέω, τώρα ἐσεῖς (Μακεδονικὴ Ἐκκλησία) εἶστε στὴ κανονικότητα, σᾶς δέχομαι καὶ ὁμολογῶ!» Ἂν καὶ ἡ λεγόμενη Μακεδονικὴ Ἐκκλησία οὔτε μετενόησε οὔτε ζήτησε συγχώρεση.
Ὡς πρὸς αὐτό, ὁ μοναχὸς Ἐπιφάνιος ἀναρωτήθηκε, γιατί ἔγιναν ὅλα αὐτά; Αὐτὸ συνέβη γιατί τὰ «ἀφεντικὰ» στὴν ἄλλη ἄκρη τοῦ ὠκεανοῦ τοῦ ἔδωσαν ἐντολή: «Κοίτα, πρέπει νὰ λυθεῖ τὸ θέμα τῶν Σκοπίων, γιατί πρέπει νὰ δοῦμε τί θὰ γίνει μὲ τὴ Σερβία, γιατί ἡ Σερβία χαλάει τὴ «σούπα» στὰ Βαλκάνια καὶ παραμένει δεμένη μὲ τὴ Ρωσία». Στὴν πραγματικότητα, ὁ Βαρθολομαῖος ἐπιδίδεται στὸ ἔργο ποὺ προσπαθοῦσε νὰ ἐκπληρώσει ἀπὸ τὴν ἀρχή, τὸ ὁποῖο εἶναι- νὰ ἑνώσει πλήρως τὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ τὴν βάλει ὑπό παπικὴ πρωτοκαθεδρία, ποὺ τελικὰ εἶναι ἡ μακραίωνη φιλοδοξία τῆς Ἁγίας Ἕδρας.
Ὑπενθυμίζουμε ὅτι τέτοιες προσπάθειες ἔγιναν καὶ στὸ παρελθόν, ὅπως π.χ. 1274 στὴ Λυὼν καὶ 1439 στὴ Φλωρεντία (Ἕνωση Φλωρεντίας). Πρόκειται δηλαδὴ γιὰ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν, ποὺ συνεπάγεται τὴν ὑποταγὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὸν Πάπα, εἰδικὰ τώρα ποὺ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως συμφώνησε. Αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ δοῦμε σὲ πολλὰ θεολογικὰ κείμενα, ποὺ ἔχουν κοινὴ θεολογία καὶ ἐκκλησιολογία. Ὅπου οἱ Ὀρθόδοξοι οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ παπικοὶ πιστεύουν ὅτι τὸ θέμα τοῦ “Φιλιόκβε” ὁλοκληρώθηκε τὸ 1995, ὅταν ὁ μακαριστός θεολόγος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, Jovan Ziziulas, εἶπε ὅτι «μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἑρμηνεύει τώρα ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία τὸ «Φιλιόκβε», ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν ἔχουμε πιὰ πρόβλημα μὲ αὐτό». Ἐκτιμᾶται ὅτι κάθε ἐκκλησία θὰ συνεχίζει νὰ σέβεται τὶς δικές της παραδόσεις ποὺ εἶναι σύμφωνες μὲ τὶς διδασκαλίες της. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι θὰ συνεχίσουν νὰ σέβονται τὰ δόγματά τους, ἐνῷ οἱ Καθολικοὶ θὰ σέβονται τὰ δικά τους. Αὐτὸ ὀνομάζεται κανονικὰ-ΕΝΩΣΗ. Μὲ ἄλλα λόγια, ἔτσι ἡ Ὀρθοδοξία θὰ γινόταν Οὐνιτική, γιατί ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἀναγνωρίσουμε θεμελιωδῶς ὅλες τὶς αἱρέσεις τοῦ Βατικανοῦ, διατηρώντας ταυτόχρονα τὰ ἐξωτερικά μας χαρακτηριστικά, ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ γινόμαστε Οὐνιτικὴ ἐκκλησία.
Ἐν ἀναμονῇ δυσάρεστων ἐρωτήσεων ἀπὸ πιστούς, ἔχουν ἤδη ἑτοιμαστεῖ ἀπαντήσεις, πρωτίστως ἐκεῖνες ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν Θ. Κοινωνία. Οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν θὰ κοινωνοῦν μὲ ὄστια, ἀλλὰ θὰ τὸ κάνουν ὅπως πρίν, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὅτι θὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴ Ρωμαϊκὴ Ἐκκλησία. Στὴν πραγματικότητα ἡ Θ. κοινωνία θὰ εἶναι σὰν μία οὐνιτικὴ κοινωνία καὶ αὔριο θὰ εἶναι μία πλήρης ἐκκλησιαστικὴ παπικὴ κοινωνία.
Ὅλο τὸ αἷμα τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ χύθηκε ἐνάντια στὴν παπικὴ αἵρεση, τὰ ἀναθέματα τῶν Πατριαρχῶν, τῶν Συνόδων καὶ τῶν μεγάλων Ἁγίων Πατέρων μας ποὺ καταδίκασαν τὸν παπισμό, θὰ ἀπορριφθοῦν καὶ θὰ κηρυχθοῦν αἵρεση. Κι αὐτὸ γιατί, οἱ Πατέρες, σύμφωνα μὲ τοὺς οἰκουμενιστές, φέρουν τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς κοινωνίας μὲ τὴν παπικὴ ἐκκλησία, ὑποστηρίζοντας ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη Ἀλήθεια.
Ἂν ὑπάρξουν ἀντίθετοι θὰ εἶναι διασπασμένη μειοψηφία καὶ θὰ κηρυχθοῦν ὄχι μόνον σχισματικοὶ ἀλλὰ καὶ αἱρετικοί, καὶ ὑπάρχει πιθανότητα νὰ διωχθοῦν μὲ νομικὴ διαδικασία. Αὐτὸ θὰ γίνει γιὰ τὸν λόγο ὅτι ἡ ἕνωση θὰ θεωρηθεῖ μεγάλο ἱστορικὸ ἐπίτευγμα, ὥστε ὅσοι θὰ ἐπαναφέρουν τὴν ἕνωση τῆς ἐκκλησίας μετὰ ἀπὸ χίλια χρόνια νὰ θεωροῦνται ἅγιοι καὶ ἰσαπόστολοι. Ταυτόχρονα, μία τέτοια πράξη θὰ χρησιμοποιηθεῖ μὲ σκοπὸ τὴν προπαγάνδα χάριν τῆς πολιτικῆς ἑνοποίησης, δηλ. θὰ χρησιμοποιηθεῖ ὡς ἰδεολογικὸ ὅπλο γιὰ τὴ δημιουργία ἑνὸς μελλοντικοῦ παγκόσμιου ὑπερκράτους. Πολλοὶ ἀναμένεται νὰ ποῦν: “Ἐὰν ὑπῆρχε σχίσμα μεταξύ τῆς Ἀνατολικῆς καὶ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας γιὰ περισσότερα ἀπὸ χίλια χρόνια, γιατί καὶ ἐμεῖς τὰ εὐρωπαϊκὰ ἔθνη δὲν μποροῦμε νὰ ἑνωθοῦμε; Ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε τόσο προχωρημένοι καὶ ἔχουμε τόσο ὑψηλὸ πολιτισμό”.
Εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἴδια Εὐρώπη ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἐπιτύχει γεωπολιτικοὺς στόχους μέσῳ τῆς ἑνοποίησης τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, ἐνῷ στὸ Καταστατικό της δὲν ἀναφέρει γιὰ τὸν Χριστιανισμὸ καὶ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, παρόλο ποὺ γνωρίζουμε ὅτι ἡ Εὐρώπη στηρίζει τὴν ὕπαρξή της σὲ τρεῖς πυλῶνες: τὴν Ἑλληνικὴ φιλοσοφία, Ρωμαϊκὸ Δίκαιο καὶ Χριστιανισμό.
Ἐκτιμᾶται ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἕνωση θὰ μποροῦσε νὰ ἐνθαρρύνει τὴν πολιτικὴ ἕνωση. Ἐπίσης, ἐξετάστηκε τὸ ἐρώτημα: πόσοι θὰ εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ θὰ ἐναντιωθοῦν σὲ αὐτό, καὶ συμπεραίνεται ὅτι θὰ ἀποτελοῦν σημαντικὴ μειοψηφία, καθὼς ἡ πλειοψηφία τοῦ ἁπλοῦ κόσμου πηγαίνει στὴν ἐκκλησία τὶς Κυριακὲς γιὰ τὴ Θεία Λειτουργία, τὴν ὁποία παρακολουθεῖ ὡς ἕνα θέατρο. Μετὰ τὴ Λειτουργία πᾶνε σπίτι γιὰ φαγητὸ μὲ τὶς οἰκογένειές τους, ὅπου τελειώνει ἡ ἐκκλησιαστική τους ζωή, γιατί δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τί γίνεται μέσα στὴν ἐκκλησία, τί λέει ὁ πάπας ἢ κάποιος ἐπίσκοπος, εἴτε εἶναι αἵρεση εἴτε ὄχι! Ὁ ἁπλὸς κόσμος σκέφτεται – «Ὅτι καὶ νὰ γίνει, θὰ πάω στὴν ἐκκλησία, καὶ ἐκεῖ, δυστυχῶς, ὅλα καταλήγουν στὸ ἔθιμο, δηλαδὴ ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι γιὰ αὐτὸν ἴδια, ὅπως ὅταν πίνει ἕνα ποτήρι κρασὶ ἢ νερό.
Τώρα δὲν ὑπάρχει λαὸς ὅπως παλιά, ποὺ ἀντιδροῦσε μόλις παρατηροῦσε ὁποιαδήποτε ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία στοὺς πνευματικοὺς ἡγέτες. Ἀμέσως ἀπομακρύνονταν. Ἡ Ὀρθοδοξία ἦταν σημαντικὴ γιὰ αὐτούς, ποὺ τοὺς ἐνδιέφερε ὅσο καὶ ἡ θρησκεία. Σήμερα ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία πηγαίνει στὴν ἐκκλησία μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ «εἶναι καλό». Γιὰ νὰ πᾶνε καλὰ οἱ ἐπιχειρήσεις, νὰ παντρευτοῦν τὰ παιδιά, νὰ βρεῖ ἡ κόρη καλὸ σύζυγο, νὰ βρεῖ ὁ γιὸς μία καλὴ νύφη…
Συμπεριφέρονται σὰν ἡ ἐκκλησία μας νὰ εἶναι ἕνα καφενεῖο ὅπου ἁπλὰ πρέπει νὰ περάσεις καλὰ καὶ νὰ διασκεδάσεις, ἑπομένως δὲν θὰ ὑπάρξουν ἀντιδράσεις ἀπὸ τὸν λαό, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ὅτι τὸ πεδίο εἶναι ἐντελῶς ἀνοικτὸ στοὺς οἰκουμενιστές.
Ἐδῶ ὑπάρχει καὶ συμβολισμὸς μὲ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ ἔγινε στὴ Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τὸ 325, καὶ τὴν ὁποία παπικοὶ καὶ οἰκουμενιστὲς θέλουν νὰ καταχραστοῦν. Μάλιστα, ὁ Ἄρειος καὶ ἡ αἵρεσή του καταδικάστηκαν στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, στὴν ὁποία συμμετεῖχαν Ἅγιοι Πατέρες, ὅπως ὁ Ἅγ. Νικόλαος, Ἅγ. Σπυρίδωνας, Ἅγ. Ἀχίλλιος καὶ ἄλλοι.
Δεδομένου ὅτι πλησιάζει τώρα τὸ ἔτος 2025, δηλαδὴ 1700 χρόνια ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, τὸ Βατικανὸ καὶ ἡ Κωνσταντινούπολη θέλουν νὰ κηρύξουν τὴν ἐπέτειο ὡς ἐπέτειο τῆς ἕνωσης τῶν ἐκκλησιῶν, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ὅτι ἀγνοοῦν πλήρως τὴν ὕπαρξη σχισμάτων καὶ αἱρέσεων τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν. Ἀντίθετα, ὅπως τὸ 325 ἡ ἐκκλησία καταδίκασε τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεση, αὔριο θὰ εὐλογηθεῖ τὸ σχίσμα καὶ ἡ αἵρεση τῶν Λατίνων καὶ ἡ ψευδὴς ἕνωση θὰ βασίζεται στὴν ἀναλήθεια. Μία τέτοια πράξη ξεπερνᾶ κάθε ὑποκρισία καὶ πονηριά.
Οἱ συντελεστὲς αὐτοῦ τοῦ σχεδίου πιστεύουν ὅτι αὐτὴ ἡ ἑνότητα θὰ «ἀνανεώσει» τὴν ἐκκλησία, ἡ ὁποία θὰ ἀναγνωριστεῖ καὶ ἀπὸ τὰ πέντε Πατριαρχεῖα – τὴν Πενταρχία (Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, Ἀλεξάνδρεια, Ἀντιόχεια, Ἱερουσαλήμ), ἡ ὁποία θὰ δώσει τὴν πρωτοκαθεδρία στὸν Ἐπίσκοπο Ρώμης καὶ θὰ ἀναγνωρίσει τὸν Πάπα ὡς ὑπέρτατη κεφαλή. Ἔχει ἤδη συμφωνηθεῖ ὅτι ὅλοι οἱ Δυτικοὶ Οὐνίτες ἀνήκουν στὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου ὑπάρχουν πολλοὶ πλούσιοι, εἰδικὰ στὴν Ἀμερικὴ καὶ τὸν Καναδά. Εἶναι φανερὸ ὅτι πίσω ἀπὸ ὅλα κρύβονται τὰ χρήματα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἐνδιαφέρεται ἰδιαίτερα ὁ Πατριάρχης τῆς Κωνσταντινούπολης.
Δυστυχῶς, ὀφείλουμε νὰ δηλώσουμε ὅτι σήμερα ὁ οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ παπισμὸς ἔχουν ἐξαπλωθεῖ σὰν μολυσματικὴ ἀσθένεια, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀρρώστησαν πολλοὶ προκαθήμενοι καὶ ἐπίσκοποι τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Τόσο μικρὲς ὅσο καὶ μεγάλες Ἐκκλησίες.
Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι ἡ Σερβικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὴν ὁποία περιέγραψε καλύτερα ὁ καθ. Δρ. Miodrag Petrovic, ἱστορικὸς κανονολόγος καὶ ἐπιστημονικὸς σύμβουλος τοῦ Ἱστορικοῦ Ἰνστιτούτου τῆς Σερβικῆς Ἀκαδημίας Ἐπιστημῶν καὶ Τεχνῶν, στὸ ἄρθρο μὲ τίτλο: «Αὐτοκεφαλία τῆς ‘Μακεδονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας – Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδας’ ὡς μὴ κανονικὸ προϊὸν συνεργασίας ἐκκλησίας-κράτους », τὸ ὁποῖο δημοσιεύτηκε στὸν ἱστότοπο Stanje Stvari στὶς 12 Φεβρουαρίου 2024. Στὸ κείμενο γράφεται: «Ὁ ἐπίσκοπος Δρ. Irinej τῆς Backa, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Πατριάρχη Πορφυρίου, ἐνεργεῖ παρόμοια μὲ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Καταστρέφουν τὴν ἑνότητα καὶ τὴ συλλογικότητα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μὲ τὸν τόμο τους περὶ αὐτοκεφαλίας».
Ἐπίσης, ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους θεολόγους, στοχαστὲς καὶ φιλοσόφους τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγ. Ἐπίσκοπος Νικολάι Βελιμίροβιτς εἶπε:
«Μακεδονικὴ ἐθνικότητα» μπορεῖ νὰ ἀναγνωρισθεῖ μόνο ἀπὸ ἄφρονα ἱερέα.
Θὰ τελειώσω μὲ τὰ λόγια τοῦ μεγαλύτερου ἱερέα τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀββᾶ Ἰουστὶν Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος εἶπε:
«Ἡ Θ. Κοινωνία ἀπὸ αἱρετικὸ ἀποξενώνει ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ παραδίδει στὸν διάβολο… ὁ αἱρετικὸς ἄρτος δὲν εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ὑπάρχει διαφορὰ μεταξύ φωτὸς καὶ σκότους, ὑπάρχει ἐπίσης διαφορὰ μεταξύ τῆς Ὀρθόδοξης Θ. Κοινωνίας καὶ τῆς αἱρετικῆς. Ὀρθόδοξος φωτίζει, αἱρετικὸς σκοτίζει. Ὁ ἕνας ἑνώνεται μὲ τὸν Χριστό, ὁ ἄλλος μὲ τὸν διάβολο. Ὁ ἕνας ἀναζωογονεῖ τὴν ψυχὴ καὶ ὁ ἄλλος τὴν σκοτώνει. Ἡ Θ. Κοινωνία ἀπὸ τὰ χέρια τῶν αἱρετικῶν εἶναι δηλητήριο, ὄχι ἁπλὸ ψωμί».
Βελιγράδι, 19 Ὀκτωβρίου 2024