«Τι κόσμος! να σκοτώνης με χαρά, φονιά
Και να γεννάς, μητέρα, με μαρτύριο!».
Έτσι σκοτώνουν την Πίστη, την Παιδεία, την Ιστορία, την Οικογένεια, την Ευγένεια, τη Φιλία, την Αγάπη, την Πατρίδα, τα Φύλα, ακόμη και τα φύλλα των δέντρων σκοτώνουν με χαρά· τα όσα εσείς, πατέρες και μητέρες, γεννάτε με καθημερινό μαρτύριο.
Δύσκολο να βρεις σ’ ένα μόνο δίστιχο, τι συμβαίνει στον τόπο μας, εδώ και δεκαετίες. Αλλά, φαίνεται, σ’ έναν στίχο παλιό του Παλαμά μπορείς να ερμηνεύσεις τι συμβαίνει σήμερα, που μάλλον συνέβαινε και τότε, αλλ’ σ’ αγνό σκοτωμό ακόμη.
Σκοτώνουν με χαρά· στην επανάστασή τους. Τίποτε όμως το πρωτότυπο απ’ όσα ξέρουμε απ’ άλλες επαναστάσεις με την ίδια χαρά και τους φόνους.
Αλλ’ αυτή η επανάσταση σκοτώνει βαθιά.
Άλλη μια σχολική χρονιά ξεκίνησε· κι είναι έξω τα παιδιά σας να μαθαίνουν τα σκοτωμένα πράματα με την ελπίδα ότι το δικό σας μαρτύριο αυξάνει, γίνεται ανείπωτο, ακόμη μεγαλύτερο για να γεννάει περισσότερη ζωή απ’ όσο σκοτωμό με χαρά εμπνέεται να έχει η εποχή· κι ίσως σας χρειαστεί αυτό το δίστιχο στους φετινούς πολέμους
«Τι κόσμος! να σκοτώνης με χαρά, φονιά
Και να γεννάς, μητέρα, με μαρτύριο!».
Άλλο κάτι δεν έχω να σας προσφέρω ·
Έστω ρίξτε ποίηση.
https://proskynitis.blogspot.com/
