Ομιχλώδεις “ορατότητες” και “εναλλακτική” ποιμαντική.

 

Ερωτήσεις Αδαούς

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

    Στον 21ο αιώνα που διανύουμε, πολλά έχουν ήδη αλλάξει γιά τη ζωή μας, γιά την καθημερινότητά μας – τα πιο πολλά επί τα χείρω.
Μόλις προ ημερών πληροφορηθήκαμε πως πρέπει να προσαρμοστούμε στις πολλές αλλαγές που μας επέβαλλαν χωρίς να ελπίζουμε ότι κάποτε μπορεί να επιστρέψουμε σ’ αυτό που αναγκαστήκαμε να χαρακτηρίσουμε ως “κανονικότητα”.

Μεταξύ των πολλών που μας επιβλήθηκαν – δυστυχώς αντιδημοκρατικώ τω τρόπω – με τη μέθοδο των κατευθυνόμενων και κατ’ ευφημισμόν, μόνο, “δημοκρατικών” διαδικασιών των “δημοσίων διαβουλεύσεων”, και η “διαφορετικότητα” ως νέα “κανονικότητα”.

Απαιτούν οι ιθύνοντες νόες του νέου ανάποδου κόσμου που μας ετοίμασαν πριν από μας, για μας, να δεχθούμε στανικά τις ορέξεις και τις επιλογές του καθενός ως περίπου μαθηματικά “αξιώματα”.

Και προκαλούν πέραν της a la carte εναλλακτικής δικαιοσύνης και της ουρανιο-τοξικής πλέον παιδείας που προωθεί και σερβίρει τις “ορατότητες” των δυσφορούντων, και των λοιπών θεσμών που ακολουθούν σαν υπνωτισμένοι τις ομιχλώδεις νέες κανονικότητες, τώρα και αυτήν την Εκκλησία προκειμένου να προσαρμόσει τα ευαγγελικά μηνύματα στα πάθη και τις μεταπτωτικές αδυναμίες των ανθρώπων.

Τα γράφω όλα αυτά εμπνεόμενος από μιά ατυχή – για μένα – τοποθέτηση στο θέμα των “έμφυλων ταυτοτήτων” και τη “δυσφορία φύλου” του π. Βασιλείου Θερμού στο Ιερατικό Συνέδριο της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος τον περασμένο Μάρτιο.

Σκοπός του κειμένου αυτού δεν είναι να σχολιάσει το Ιερατικό Συνέδριο αλλότριας εκκλησιαστικής αρχής, ούτε τις επιστημονικές θέσεις του π. Βασιλείου. Άλλωστε δεν έχω επάρκεια γνώσεων επιστημονικών.

Επιθυμώ όμως να θέσω κάποιους προβληματισμούς ως ορθόδοξος εφημέριος και ως ελάχιστος μελετητής και ταπεινός μαθητής της Ορθοδόξου Πατερικής Θεολογίας.

Επίσης, οφείλω να διευκρινίσω πως αναγνωρίζω πως είναι εύκολο να ανασύρει κανείς απ’ την θεολογία μας πληθώρα επιχειρημάτων γιά να διαχωρίσει τη θέση του από την επιβαλλόμενη μακρόθεν “διαφορετικότητα” των αδελφών μας ενόσω αυτοί ταλαιπωρούνται και πέφτουν “θύματα” μιάς σκληρής διεθνούς ΛΟΑΤΚΙ+  προπαγάνδας που αποδομεί ό, τι πιό ιερό έχει μείνει. Την οικογένεια!

Γιά το λόγο αυτό, και επειδή απ’ την άλλη μεριά ξέρουμε ότι η Αγία Γραφή, η Ιερά Παράδοση, η Πατερική Θεολογία και η εμπειρία της Εκκλησίας μας, δίνει απαντήσεις σε όλα τα θέματα και προφανώς και στα σχετικά θέματα, όπως : δυσφορία φύλου, ομοφυλοφιλία, ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, διαφορετικότητα, κοινωνικό φύλο, έμφυλη ταυτότητα, ορατότητα, κλπ. Έστω κι αν δεν συναντά κανείς τη σημερινή ορολογία. Διότι οι άνθρωποι, οι αναζητήσεις τους, τα προβλήματά τους, τα πάθη και οι αδυναμίες τους είναι κοινός τόπος για πολλές χιλιετίες. Όσο κι αν οι άνθρωποι άλλαξαν μαζί με τα προβλήματά τους, η φύση τους έμεινε η αυτή. Όπως και η ψυχή τους. Τα ψυχικά φαινόμενα δεν άλλαξαν μέσα στους αιώνες και ο τρόπος που τα βλέπει και επιπλέον τα θεραπεύει όλα αυτά η Εκκλησία μας δεν άλλαξε μέσα στις χιλιετίες.

Άλλωστε, αληθινός καρδιογνώστης (οι Πατέρες συχνά εναλλάσσουν τους όρους καρδία, ψυχή!) είναι όχι ο επιστήμων ψυχολόγος ή ψυχίατρος αλλά μόνον ο “ετάζων καρδίας και νεφρούς” Θεός (Ψαλμ. 7, 10).

Ο Θεός μόνο γνωρίζει, βλέπει, ακούει τις ψυχές των ανθρώπων και τις δυνάμεις της όπως ο νους. Ο επιστήμονας μπορεί μόνο περιφερειακά να προσεγγίσει την ψυχή από τις εκδηλώσεις της, τις εκφράσεις της, τα φαινόμενα που την εκφράζουν. Και εδώ έρχεται και ένα πρώτο ερώτημα.
Πώς μπορεί να ξεχωρίσει ένας ειδικός της “ψυχικής” υγείας το πάθος της ψυχής από την πάθηση του σώματος; Διότι, επί παραδείγματι, άλλο είναι η βουλιμία ως κατάσταση του σώματος (όσον αφορά το αποτέλεσμα τουλάχιστον) και άλλο η γαστριμαργία, ως παρά φύσιν κίνηση της ψυχής – πάθος γαρ!

Ας δούμε, όμως, τι ισχυρίστηκε ο π. Βασίλειος και μου έδωσε αφορμή γι αυτήν εδώ την τοποθέτηση.

“Πρέπει να αποφεύγονται τα φοβικά σύνδρομα, η προκατάληψη και η απέχθεια…”.

“το φύλο είναι δώρο Θεού… Συμβαίνουν λάθη στην ανθρώπινη φύση, γι αυτό υπάρχει η Ιατρική”.

“Κάθε άνθρωπος δικαιούται μιά ταυτότητα φύλου”.

“Ο στόχος πρέπει να είναι ο άνθρωπος με δυσφορία φύλου να βοηθηθεί γιά να καταλήξει κάπου”.

” Δεν πρέπει ως Εκκλησία να είμαστε κατά της αλλαγής φύλου, γενικώς και αδιακρίτως”.

“Πάντα κάποιοι θα χρειάζονται αλλαγή φύλου, που η Εκκλησία πρέπει να τους κατανοεί και να τους ποιμαίνει. Δυστυχώς, η ποιμαντική αυτή δεν έχει αναπτυχθεί επαρκώς, αλλά πρέπει” (newsbreak.gr 12/3/24 18:58).

Εδώ αναρωτιέμαι γιατί ενώ επισήμανε τις εχθρικές αντιεπιστημονικές θέσεις του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος, υποστήριξε τελικά και εντελώς υποκειμενικά  πως η Εκκλησία θα έπρεπε να έχει ήδη αναπτύξει τη νέα ποιμαντική της γιά να “κοιμίσει” τα πλανεμένα προβατάκια της και να τα στηρίξει στην ιδεολογική “ανωμαλία” τους
αντί να τους δώσει την ελπίδα μιάς νέας θεολογικά “εναλλακτικής” ζωής και να τους βοηθήσει να αποκοπούν από την αμαρτωλή επιλογή της αλλαγής φύλου;

Διευκρίνισε ο π. Βασίλειος πως γιά τα ΛΟΑΤΚΙ κινήματα “η ιδεολογία υπερισχύει της επιστήμης, κάθε διαφωνία πρέπει να φιμώνεται, οι ψυχίατροι/ψυχολόγοι γίνονται δεκτοί μόνον εάν επαναλαμβάνουν ακριβώς την ορολογία των κινημάτων… η προπαγάνδα τους έχει κυριαρχήσει απολύτως στο ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, ενώ διαθέτει διεθνείς διασυνδέσεις”!

Και παρ’ όλα αυτά η Εκκλησία οφείλει να εκκοσμικεύεται και εγκοσμιοποιείται αναλόγως των ψυχικών παθών των εκάστοτε εποχών και αδιαφορώντας  γιά την αποστολή της εκκλησιαστικοποίησης του κόσμου.

Η Εκκλησία μας, ως το Σώμα του Κυρίου μας και μέλη της όλους εμάς τους βεβαπτισμένους και μυρωμένους χριστιανούς δεν πάσχουμε από φοβικά σύνδρομα, ούτε προκαταλήψεις, ούτε απέχθειες, εκτός κι αν η πνευματική αντίσταση στο ξερίζωμα των παραδοσιακών κοινωνικών θεσμών, η άποψη και η επίκληση της αλήθειας του Ευαγγελίου συνιστά γιά μερικούς “φοβικό σύνδρομο”!

Αλλά τότε και η άκρατη αυτή “αγαπολογία” μπορεί να σημαίνει αδιάκριτο φθηνό λαϊκισμό.

Αναγνωρίζω πως συμβαίνουν και λάθη στην ανθρώπινη φύση τα οποία επιλαμβάνεται η ιατρική, αλλά αυτό δε σημαίνει πως όσοι ανήκουν σ αυτήν την κατηγορία τελικά εκδηλώνουν οπωσδήποτε ομοφυλοφιλικές τάσεις και επιλογές.

Επίσης, δεν μπορεί να συσχετισθεί και συγκριθεί ένα πολύ μικρό ποσοστό “βιολογικών λαθών” με όλους αυτούς που θα το επικαλεστούν ως επιλεκτικό πάθος και οδηγηθούν στην αλλαγή φύλου λόγω “δυσφορίας”.

Πώς να ποιμάνεις, άλλωστε, έναν άνθρωπο που δε θέλει να ζει ως άντρας ή γυναίκα παίρνοντας ως “αναγκαιότητα” την εν πάθει επιλογή αλλαγής του φύλου του ενώ πιό πάνω τονίστηκε πως “το φύλο είναι δώρο του Θεού”;

Όλα τα παραπάνω μου δίνουν την ευκαιρία να εστιάσω λίγο στην Πατερική σοφία και εμπειρία.

Ποιός φταίει στην περίπτωση της ομοφυλοφιλίας ή της αλλαγής φύλου όταν δεν πρόκειται περί ενός “λάθους”; Το σώμα ή η ψυχή;

Πολύ θα βοηθήσει η διδασκαλία του αγ. Συμεών του Νέου Θεολόγου (Ηθικός Θ’, 345-349, SC 129, σελ. 244) σύμφωνα με την οποία
“Οι άπιστοι οι μη κατανοήσαντες τα ρήματα του Κυρίου και οι μη αντιληφθέντες, ως ασπάλακες, την θείαν αλλοίωσιν (φως Χριστού), την οποίαν εχάρισεν ο Χριστός εις τους αγίους του μαθητάς και αποστόλους καθώς και εις πάντας τους αγίους, οι άνθρωποι αυτοί, επειδή ακριβώς αγνοούν “της παντελούς καθάρσεως το ηδύ τε και χαρίεν”, περισσότερο απιστούν και προσπαθούν να πείσουν εαυτούς ότι είναι αδύνατον να καθαρθή τελείως ο άνθρωπος  από των παθών και να δεχθεί “όλον ουσιωδώς εν εαυτώ…τον Παράκλητον”…καθότι δεν εσυνήθισαν εις την ιδέαν της καθάρσεως της καρδίας, κατεφρόνησαν λοιπόν την κάθαρσιν και έχασαν την θεωρίαν.

ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΕΣ ΔΙ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΑ ΠΑΘΗ  ΚΑΙ ΘΕΩΡΟΥΝ” ΥΓΙΕΊΑΝ ΤΗΝ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΕΚΠΛΗΡΩΣΙΝ”… “.

Και συνεχίζει ο Άγιος διευκρινίζοντας πως το φως του Θεού και υπάρχει και έχει και τέλειες, καθαρτικές ιδιότητες αλλά αν δεν ενεργεί καθαρίζοντας τον άνθρωπο σημαίνει ότι ο άνθρωπος παραμένει ακάθαρτος.

“Τότε ο άνθρωπος, όντας σκοτισμένος κατά την διάνοιά του από τα πάθη και εξαπατημένος από τη φαντασία του, συγχέει το καλό με το κακό, εκλαμβάνοντας συχνά το καλό ως κακό και το κακό ως καλό”, όπως επισημαίνει ο Jean Claude Larchet (“Η θεραπευτική των πνευματικών νοσημάτων”, τομ. Α’, Εκδ. Αποστολική Διακονία 2011).

Στο σημείο αυτό πρέπει να εμβαθύνουμε σε μιά διαφορετική πτυχή του θέματος από αυτήν ή αυτές που θέλουν κάποιοι να μας εγκλωβίσουν.
Η συζήτηση δεν θα έπρεπε να περιστρέφεται γύρω απ’ τις προϋποθέσεις, τα δικαιώματα, τις συνθήκες, του πως βιώνει και πώς θέλει να βιώνει το κάθε πρόσωπο (οι μηδενιστές της εποχής μας παρέλαβαν ΠΡΟΣΩΠΑ από τον Δημιουργό Θεό τους και τον υποβίβασαν σε άτομο και οσονούπω σε αριθμό!) την εμπειρία της ζωής. Αλλά, γύρω από το τί άλλαξε στα μυαλά και τις ψυχές – κυρίως – των ανθρώπων που βίωσαν και απόλαυσαν την κανονικότητα, το κατά φύσιν της ζωής, το φυσικό και φυσιολογικό. Και αντί να βοηθήσουν, να στηρίξουν όσους επέλεγαν να ζήσουν διαφορετικά, αντίθετα επέβαλλαν στην συντριπτική πλειονοψηφία των κατά φύσιν διαβιούντων, την παρά φύσιν ψυχική κατάσταση.

Τι τους έκανε να αλλάξουν και να ξεχωρίσουν ξαφνικά ως “σκαπανείς” της παρά φύσιν διαφορετικότητας; Τα δικαιώματα δεν είναι αιτία αφού αυτά “εφευρέθηκαν” στην πορεία.

Οι ανάγκες των ανθρώπων; Μα ο άνθρωπος δεν άλλαξε. Η φύση του, οι ανάγκες του, οι επιθυμίες του παρέμειναν λίγο ή πολύ ίδιες μέσα στους αιώνες.

Τα “λάθη” της φύσης που έδωσαν, για παράδειγμα, τον ερμαφροδιτισμό; Μα αυτά πάντα υπήρχαν και στις μέρες μας με την βακτηρία της επιστήμης όλα μπορούν να διορθωθούν.
Η επιθυμία επιλογής έστω και του μη φυσικού; Μα αυτό υπήρχε από τα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης.

Τότε τι ήταν αυτό που οδήγησε ανθρώπους που γεννήθηκαν από μιά μάνα-γυναίκα και έναν πατέρα-άντρα να εξοβελίσουν πρώτα απ’ το αξιακό τους σύστημα ό, τι το συγκροτούσε και να προπαγανδίσουν μιά “νέα” ζωή πέρα απ’ τη φύση τους την ίδια;

Μήπως κάτι άλλο ποδοπατήθηκε και μας οδηγεί τώρα σε έναν δαιμονικό νεωτερισμό;

Αυτό είναι το ερώτημα. Εδώ κρύβεται η αρχή του κουβαριού. Εδώ είναι ο “μίτος” της “Μεγάλης Επανεκκίνησης” που οι δαίμονες δίδαξαν στους ανθρώπους.

Δύο κατορθώματα.
Ένα η αποστασία από τον Θεό και η αλαζονική έπαρση του ανθρώπου να παριστάνει τον “Θεό” δημιουργώντας ένα ανδρείκελο που κουνιέται ως μαριονέτα και το ονομάζει “νέο άνθρωπο”.

Δεύτερο η δημιουργία και επιβολή της “νέας” κανονικότητας ως περίπου αναπόφευκτο “αγαθό” που θα προετοιμάσει την ανθρωπότητα γιά την έλευση του “Νέου Ψευδομεσσία”, δηλαδή του μισάνθρωπου Αντίχριστου.

Θα μου πείτε, τι σχέση έχω εγώ πάτερ μου που μάχομαι καθημερινά για το “δικαίωμά” μου να επιλέγω τον τρόπο ζωής μου με τον Αντίχριστο;

Ας εμβαθύνουμε λίγο σ αυτό και το συμπέρασμα, πρώτα ο Θεός, θα έρθει αβίαστα.

Να αφήσουμε πίσω μας το θέμα των φύλων και να επικεντρωθούμε στον Άνθρωπο. Από τον μετα-πτωτικό έως τον μετα-άνθρωπο της “μεγάλης επανεκκίνησης” που ουσιαστικά συνιστά πανανθρώπινη οπισθοδρόμηση ολοταχώς σε κάθε πτυχή του κεφαλαίου “άνθρωπος”!

Τις τελευταίες δεκαετίες ο Χριστιανισμός και οι αξίες του βάλλονται δεινώς και παντοιοτρόπως με έναν στόχο. Το ξερίζωμα της πίστης στον Ιησού Χριστό και την αντικατάστασή Του με πολλούς, με δισεκατομμύρια “χριστούς”. Με υπερανθρώπους που λατρεύονται ως “θεοί”.
Μεγάλο κίνημα που μπορεί να παρέδωσε τη σκυτάλη αλλά ακόμη αισθανόμαστε γύρω μας τις επιπτώσεις του, ο ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ!

Παρακάτω θα σταχυολογήσουμε κάποια πολύ εύστοχα επιχειρήματα από το βιβλίο του μακαριστού π. Σεραφείμ Ρόουζ (Ευγένιος (π. Σεραφείμ) Ρόουζ, “Μηδενισμός – η αρχή της αποστασίας στη σύγχρονη εποχή”, Εκδ. Μυριόβιβλος 2007).

Ο μηδενισμός, κατά τον μακαριστό, συνίσταται σε δύο φάσεις. Στην καταστροφή της Παλαιάς Τάξης και στην οργάνωση της “Νέας Γης” που θα οδηγήσει τελικά στη “μετάλλαξη” του ανθρώπου.

Όνειρο, γράφει χαρακτηριστικά, των οπαδών του Νίτσε, του Χίτλερ, του Μουσολίνι ήταν μια “υψηλότερη ανθρωπότητα” που θα σφυρηλατούνταν μέσω μιάς “δημιουργικής” βίας…

Μαρξ, Ένγκελς, Νίτσε και αργότερα οι Λένιν και Χίτλερ τάχθηκαν υπέρ της βίας διαβλέποντας μιά μαγική αλλαγή να γίνεται στην ανθρώπινη φύση μέσα από την ανοχή των παθών του θυμού, του μίσους, της μνησικακίας και της θέλησης γιά κυριαρχία. Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε τους 2 Παγκοσμίους Πολέμους, η βία των οποίων βοήθησε την διά παντός καταστροφή της Παλαιάς Τάξης και της παλαιάς ανθρωπότητας, που ήταν ριζωμένες σε μιά σταθερή παραδοσιακή κοινωνία… “.

Και η καταστροφή της χριστιανικής αλήθειας, η πηγάζουσα εκ της όντως Αλήθειας, τον Ιησού Χριστό, συντελείται με τον “θάνατο” του Ιησού ο οποίος ως  κίνημα και επιδίωξη και συνέπεια του Μηδενισμού ανάγεται πολύ πίσω, στην εποχή του Νίτσε. Ίσως και νωρίτερα.

Αφορμάται, κυρίως, από την σύγχρονη φιλοσοφία όπου ως χώρος δεν χωράει την εξήγηση ύπαρξης του Θεού αφού μάλιστα αποβλέπει στο ξερίζωμα από τις καρδιές των ανθρώπων, του Θεού.

Το έχουν γράψει πολλοί. Η πίστη στον Ιησού Χριστό, ειδικά έτσι όπως διδάσκεται και αποκαλύπτεται στην Ορθοδοξία, αποτελεί αδιάρρηκτο συνεκτικό κρίκο της ενωμένης, “συμπαγούς” κοινωνίας. Γιατί είναι κοινός τόπος γιά όλα σχεδόν ή έστω τα περισσότερα μέλη της κοινωνίας αυτής να προσανατολίζονται όλα στον Θεό, να κρίνονται απ’ Αυτόν, να αποκτούν νόημα μέσω Αυτού και να οδηγούν στον ίδιο επιθυμητό “τόπο”, την επουράνια βασιλεία.

“Ο Μηδενιστής επαναστάτης”, γράφει ο π. Σεραφείμ, “καταστρέφοντας αυτόν τον κόσμο, εμπνέει έναν καινούριο :” τον κόσμο του “παραλόγου”… Εάν το μηδέν είναι το κέντρο του κόσμου, τότε ο κόσμος, τόσο στην ουσία του όσο και στις επιμέρους λεπτομέρειες, είναι ασυνεχής, αποτυγχάνει να συγκρατεί, είναι παράλογος…”!

Ο Θεός δίνει νόημα γιατί είναι λογικός!

Ώστε και ο άνθρωπος που πιστεύει Αυτόν, ειδικότερα ο Ορθόδοξος Χριστιανός, εξοβελίζει έτσι την “αποθέωση” του παραλόγου και ζει πνευματικά, με την καλλιέργεια των αρετών που μαλακώνουν την ψυχή και την ετοιμάζουν γιά την “Άνω Ιερουσαλήμ”.

Ο μη πιστός, ψάχνοντας για νόημα στη ζωή του μάταια αφού στηρίζεται στο μηδέν, στο τίποτα, στα μη όντα, αντικαθιστά τα παραπάνω με την οικονομία, την ανάπτυξη όλων των αποχρώσεων, την πρόοδο και την νεφελώδη εξέλιξη.

Δεν το βλέπουμε μήπως στις μέρες αυτές ; Άνθρωποι κρέμονται κυριολεκτικά απ τα χείλη μηδενιστών του πολιτικού, κοινωνικού βίου και περιμένουν εναγωνίως να ακούσουν τα “μέτρα”, τις “παροχές”, τα νούμερα της οικονομίας, την πορεία των αγορών. Αυτός ο άνθρωπος θα μείνει απλά το ον που προγραμματίζεται να είναι από τους ινστρούχτορες του μηδενισμού, ένας “Υπεράνθρωπος” στα χαρτιά, μπουκωμένος με παροχολογίες, δεσμευμένος και κατευθυνόμενος με παράλογες νόρμες, ανύπαρκτες “αξίες”, πλύση εγκεφάλου, δεινή χειραγώγηση και τον “βούρδουλα” της επικείμενης πείνας, της κλιματικής αλλαγής, της λειψυδρίας, της ανεργίας, της πτώσης των επιτοκίων, της γήρανσης του πληθυσμού που “λύνεται” με την γκετοποίηση των γειτονιών από λαθρομετανάστες, της σύλληψης γιά διακίνηση “τοξικών” για την υπόλοιπη κοιμώμενη κοινωνία ιδεών, την ακρίβεια των αγαθών, των μελλοντικών “πανδημιών”, κλπ.

Οι άνθρωποι στις μέρες μας αλλάζουν βίαια. Τι είδους αλλαγή είναι όμως αυτή;

Τι είδους ανθρώπους δημιουργεί;

Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ (σελ. 126-129) παρουσιάζει πολύ εύστοχα τους τύπους των νέων ανθρώπων που ενέπνευσε ο Μηδενισμός.

– “Είναι ο έκριζος άνθρωπος, αυτός που βρίσκεται σε ασυνέχεια με το παρελθόν που κατέστρεψε ο Μηδενισμός, η πρώτη ύλη του ονείρου του κάθε δημαγωγού”.
-“Ο “ελευθέρως σκεπτόμενος” και σκεπτικός, που αποκλείει την αλήθεια αλλά είναι “δεκτικός” σε κάθε νέο λόγιο ρεύμα, επειδή ο ίδιος δεν διαθέτει τέτοια θεμέλια”.
-” Ο  “τυχοδιώκτης” κάποιας “νέας αποκάλυψης”, έτοιμος να πιστέψει κάθε τι καινούριο, διότι η αληθινή πίστη του έχει εξαλειφθεί”.
-” Ο σχεδιάζων και πειραματιζόμενος, που λατρεύει το γεγονός, διότι έχει εγκαταλείψει την αλήθεια, καθώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως ένα ευρύ εργαστήριο στο οποίο είναι ελεύθερος να προσδιορίσει τι είναι “δυνατόν”. 

-” Ο αυτόνομος άνθρωπος που προσποιείται ότι είναι μετριόφρων μόνον επειδή ζητά τα ” δικαιώματά” του, ενώ είναι γεμάτος από την υπερηφάνεια που του υπόσχεται ότι κάθε τι πρέπει να του προσφέρεται, σ έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν καθορισμένες από τις αρχές απαγορεύσεις”.
-” Ο άνθρωπος της στιγμής, χωρίς συνείδηση ή αξίες, και κατά συνέπεια στο έλεος του ισχυρότερου “ερεθίσματος”.
-” Ο “επαναστάτης”, που μισεί κάθε πίεση και εξουσία, διότι ο ίδιος ο εαυτός του είναι ο μοναδικός και μόνος θεός του”.
-“Ο “άνθρωπος της μάζας”, αυτός ο νέος βάρβαρος, ο τελείως ” υποβιβασμένος” και  ” απλοποιημένος” και ικανός για τις πλέον στοιχειώδεις ιδέες και από την άλλη πλευρά εκείνος που απεχθάνεται κάθε έναν που αναδεικνύει υψηλότερα πράγματα ή την αληθινή πολυπλοκότητα της ζωής.

Όλοι αυτοί δεν είναι παρά ένας. Ο άνθρωπος που ο Μηδενισμός έθεσε ως στόχο του να κατασκευάσει”!!!

Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι πλέον μια “κατασκευή” επί χάρτου. Είναι η πραγματική κατάσταση του αλλοιωμένου προσώπου που βλέπουμε δίπλα μας και συναναστρεφόμαστε.

Η προαναφερθείσα “κατασκευή” αυτού που ορίστηκε ως ο “νέος” άνθρωπος ή με πιο σύγχρονο όρο, ο “μετα-ανθρωπος” δεν έχει σταματήσει αφού δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί η εναγώνια προσπάθεια των ινστρουχτόρων της “μεγάλης επανεκκίνησης” να μεταποιήσουν την ανθρωπότητα σε μιά χωματερή γεμάτη  σκραπ, μάλλον…ανθρωποειδή-σκράπες.

Οι δήθεν μεγάλες κεφαλές και τεχνοκράτες “μονόφθαλμοι” τύπου “Σβαν”, ” Χαράρε” και “Γκέϊς” βασιλεύουν στην τυφλή ανθρωπομάζα που χειραγωγείται πολύ εύκολα πιά με τον μπαμπούλα των “δικαιωμάτων”, της “διεθνούς νομιμότητας” (εδώ γελάνε), της απειλής των πανδημιών, της τεχνητής ακρίβειας των αγαθών, της κλιματικής αλλαγής και βεβαίως των μεγάλων μυαλών των αρχόντων μας – αρχόντων που μας λένε (μακάρι να το λένε μόνο σ εμάς και να μη το πιστεύουν γιατί τότε τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα!) πως δεν μπορούν, επί παραδείγματι, να μειώσουν το φόρο καυσίμων γιατί θα επωφεληθούν οι πλούσιοι της χώρας!!!

Και όταν θέλουν να τους ξεσηκώσουν εναντίον των πάντων, τους παραχώνουν στο μυαλό “δικαιώματα” και “ελευθερίες”.
Περιέργως, βεβαίως, όλοι είναι ελεύθεροι να επικαλούνται την ελευθερία τους εκτός από τους Ορθοδόξους Χριστιανούς απανταχού της γης. Στην Ελλάδα, στην Ουκρανία, στη Σερβία (Κόσσοβο), στην Αλβανία, στην Κίνα κλπ.

Και σε τοπικό ακόμη επίπεδο, φαίνεται, πως το αγαθό της ελευθερίας γίνεται όλο και πιο ευάλωτο και παρεξηγήσιμο.
Μιλούν όλοι για ελευθερία. Ποιά ελευθερία;

Την ελευθερία της εξουσίας; Την ελευθερία του πολίτη να εκφράζεται; Την ελευθερία να θρησκεύει, να ζεί, να διακινεί ιδέες, να πιστεύει, να εργάζεται, να μετακινείται;

Ποιά ελευθερία εννοούν; Αυτήν που έγινε απρόβλεπτη και αχαλίνωτη ασυδοσία; Ή αυτήν που καταστρατηγείται καθημερινά από αυτούς που εξελέγησαν και τάχθηκαν να την προστατεύουν;

Έχει σχέση αυτή η ελευθερία με αυτήν που προτείνει ο Ιησούς Χριστός;

Ας δούμε στο σημείο αυτό με ποιάν ακριβώς  “ελευθερία” μας τριβελίζουν το μυαλό και μας οδηγούν σε ουτοπικούς κόσμους, μαγευτικά πλασμένους και ποιά η αληθινή ελευθερία.

Αληθινά ελεύθερος, ως γνωστόν, ήταν ο άνθρωπος πριν την πτώση του αφού ήταν ενωμένος με τον Θεό. Μετά την πτώση του όμως σκοτίστηκε ο νους του και κυριάρχησαν στην καρδιά του τα πάθη της σαρκός και του πνεύματος τα οποία τον υποδούλωσαν στον Άρχοντα του κόσμου τούτου. Έπαψε, λοιπόν, να είναι ελεύθερος αφού πλέον εξουσιαζόταν από τον Διάβολο. Και οδηγήθηκε ο υποδουλωμένος στα πάθη νους του  σε πλήρη σύγχυση με αποτέλεσμα αυτή να του αφαιρέσει τη δυνατότητα να διακρίνει  το καλό από το κακό

Έτσι, ενώ ο άνθρωπος νομίζει ότι είναι ελεύθερος με την απόλυτη έννοια, δεν είναι στην πραγματικότητα ελεύθερος ούτε υποκειμενικά. Αντίθετα, έχει καταστεί με τη δική του θέληση, με τη δική του προαίρεση, δούλος της αμαρτίας, των παθών, του Διαβόλου.

Αυτό, άλλωστε, επιβεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος στον Ευαγγελιστή Ιωάννη (Ιωα. η’, 34) λέγοντας πως “πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλος εστι της αμαρτίας”.

Η παραπάνω τοποθέτηση φέρνει στην επιφάνεια την αξία της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου, του αυτεξουσίου του δηλαδή, το οποίο και τον χαρακτηρίζει ως πρόσωπο.

Το αυτεξούσιο, σύμφωνα με τις ερμηνευτικές διευκρινίσεις των καθηγητών του Πανεπιστημίου Αθηνών Ξ. Παπαχαραλάμπους και Α. Βουρλή, (“Φάκελλος Μαθήματος Χριστιανικής Ηθικής Α'”, Αθήναι 1996), είναι η “πρακτική ικανότητα προς ρύθμισιν των διαφόρων ορμών του ανθρώπου…

Ο άνθρωπος είναι ανεξάρτητος από της αναγκαιότητος των φυσικών νόμων στις ενέργειές του, κατά την γενικήν έννοιαν. Με την μερική έννοια, η ηθική ελευθερία είναι η δύναμις του εκλέγειν το αγαθόν ή η δύναμις του βούλεσθαι και πράττειν συμφώνως προς τον ηθικόν νόμον”.

Συνεπώς, ελευθερία σημαίνει να διαλέγει κανείς πάντα τον Θεό. Γι αυτό και ο Μ. Αντώνιος διδάσκει πως δεν πρέπει να  “θεωρείς ελεύθερους αυτούς που δεν έτυχε να είναι δούλοι, αλλά αυτούς που είναι ελεύθεροι στη ζωή και στους τρόπους. Γιατί δεν πρέπει να αποκαλούμε αληθινά ελεύθερους τους άρχοντες, όταν είναι πονηροί ή ακόλαστοι, καθώς είναι υπόδουλοι στα υλικά πάθη, ενώ η πραγματική ελευθερία και η ευδαιμονία της ψυχής είναι η γνήσια καθαρότητα και η καταφρόνηση των προσκαίρων”.

Ενώ και ο όσιος Μάρκος ο Ασκητής αυτήν την αλήθεια υπερασπιζόμενος, θέτει και μιά άλλη πτυχή υποστηρίζοντας πως ” ο νόμος της ελευθερίας γνωρίζεται με την αληθινή γνώση, νοείται μέσω της εργασίας των εντολών, αλλά ολοκληρώνεται με τα ελέη του Χριστού” (Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών  – Επιτομή, Ι. Μ. Αγ. Διονυσίου Αγ. Όρους 2002).

Από την παραπάνω θεόπνευστη διδασκαλία του Οσίου και όλα τα υπόλοιπα  βλέπουμε πως η αληθινή ελευθερία που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος είναι αυτή που συνδέει τον άνθρωπο με τον Θεό. Χρειάζεται η ανθρώπινη ελεύθερη βούληση η οποία θα προσελκύσει την θεία χάρη η οποία με τη σειρά της θα θερμάνει την ψυχή του ανθρώπου ώστε εκείνος να θέλει όλο και πιό πολύ να πλησιάζει τον Χριστό, να ζεί κατά Χριστόν, να αποκτά νουν Χριστού. Κι αυτό διά της τήρησης των εντολών Του.

Ο άγιος Ευγένιος ο Αιτωλός  κατηγορηματικά τονίζει πως “οι άνθρωποι κάμνει χρεία να σπουδάζωσι πάντοτε εις τα καλά και θεάρεστα και το τέλος των καλών είναι μόνον της θείας χάριτος”, η οποία, υπογραμμίζει στη συνέχεια, θεραπεύει τα ασθενήματα και τις αδυναμίες τους με σκοπό όπως εμείς οι άνθρωποι “φανώμεν πρόθυμοι υπηρέται εις τον άγιον αυτής και θεοφιλή σκοπόν και την όντως προθυμίαν, ην έχει επιρρεπώς προς την κτήσιν του καλού”.”

Και ολοκληρώνει επισημαίνοντας πως χρειάζεται πίστις και έργα αυτής άξια ώστε “θέλει ποτε εξυπνήσει η θεία πρόνοια  οπού την αποκοίμισε τώρα πολλούς χρόνους η μοχθηρία των κακών ημών έργων”! (Φάκελλος Μαθήματος…σελ. 344)

Ώστε, ο άνθρωπος τηρώντας τις σωτηριώδεις εντολές του Χριστού ενώνεται μαζί Του και μαζί με την θεία χάρη πορεύεται στο δρόμο της σωτηρίας.

Πρέπει να τονιστεί όμως ότι ο Θεός σεβόμενος την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου δεν τον εξαναγκάζει σε τήρηση των εντολών Του αν και προειδοποιεί για τις συνέπειες στη σωτηρία του πλάσματός Του. Αυτήν την αλήθεια επαναλαμβάνει ο Απόστολος Παύλος με τα θεόπνευστα  λόγια : ” τα οψώνια της αμαρτίας, θάνατος εστί” (Ρωμ. στ’, 23).

“Οι εντολές του Κυρίου ελευθερώνουν τον χριστιανό από πάσης μορφής δουλείας εις τον διάβολον και εξ αγάπης προς τον άνθρωπον απευθυνόμεναι… Ο πιστός ελευθέρως συμμορφούται προς το θείον θέλημα. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΤΑΥΤΙΖΩΝ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ, ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ, ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ, ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ “ΟΝΤΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ” (Ιωα. η’, 36)”. (Φάκελλος Μαθήματος…)

Πρέπει δε να γίνει εδώ μιά διευκρίνηση απαραίτητη.

Ο χριστιανός που αγωνίζεται να ελευθερωθεί των παθών γνωρίζοντας και τηρώντας τις εντολές του Κυρίου, οφείλει να αποθέσει τον εγωϊσμό του, το ίδιον θέλημα κατά μίμησιν του Κυρίου ο οποίος, καθώς μαρτυρεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς, απευθύνει προς τον Πατέρα Του τους λόγους τούτους : ” ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ Πάτερ…μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω” (κβ’, 42).

Προς επίρρωσιν τούτων επικαλούμαστε την μαρτυρία του αγ. Συμεών του Νέου Θεολόγου : 

 “Ο εκκόπτων το ίδιον θέλημα διά τον του Θεού φόβον, αγνώστως ούτως, ως ουκ οίδεν, ο Θεός χαρίζεται αυτώ το εαυτού θέλημα και ανεξάλειπτον αυτό διατηρεί εν τη καρδία αυτού και διανοίγει τους οφθαλμούς της διανοίας αυτού του επιγινώσκειν αυτό”. (Συμεών ο Νέος Θεολόγος “Κεφάλαια πρακτικά και θεολογικά” Φιλοκαλία Γ 255)

Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, οδηγούμαστε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι ο γυαλός είναι στη θέση που του όρισε ο Θεός-Δημιουργός, ενώ ο άνθρωπος στραβά αρμενίζει.

Ο υπεράνθρωπος-“θεός” του 21ου αιώνα αφού πρώτα προγραμματίστηκε κατάλληλα από τους ισχυρούς της γης και υπό την απειλή των -“φοβιών”- (ισλαμοφοβία, ομοφοβία, τρανσφοβία, κλπ) απαρνήθηκε τις ρίζες του τις χριστιανικές και σχετικοποίησε αιωνίου κύρους έννοιες όπως αυτές του καλού, του κακού, του ανήθικου, της δικαιοσύνης, της ισότητας, της δημοκρατίας, της Εκκλησίας, της πίστης, των αρετών κ.α.

Επηρεάστηκε βαθιά από τις τάσεις και σκοπούς κινημάτων όπως – παλαιότερα – ο Ουμανισμός, ο Κομμουνισμός, ο Καπιταλισμός, ο Ναζισμός και αργότερα ο Αθεϊσμός, ο Μηδενισμός, ο Μετα-ανθρωπισμός, ο Δυτικός Χριστιανισμός, η “Μεγάλη Επανεκκίνηση”…

Και έχοντας υποστεί, τελευταία, τη βάσανο της εκκοσμίκευσης του μόνου αληθινού καταφυγίου του, της Εκκλησίας, “νέρωσε” ακόμη και τα πιό ιερά “φάρμακα” της ζωής του όπως τα σώζοντα Μυστήριά της, όπως το Ιερό Ευαγγέλιο, οι Ιεροί Κανόνες, η Ιερά Παράδοση, οι θεόπνευστοι Πατέρες της Εκκλησίας, εκκλησιαστικές και λοιπές έννοιες της Ορθοδόξου θεολογίας όπως η αγάπη, η ψυχή, τα πάθη, η αμαρτία, η ηθική, η ευλάβεια, η ελευθερία, η σωτηρία, ο Θεός, κλπ.

Κάπως έτσι μας προέκυψε, όπως αναφέρθηκε στην αρχή του κειμένου αυτού, η τοποθέτηση του π. Β. Θερμού αναφορικά με τους ομοφυλόφιλους και τους των φύλων δυσφορούντας και την ανάγκη ποιμαντικής αντιμετωπίσεώς των με σκοπό τον αγαπισμό και όχι την θεραπεία τους.

Θυμίζω την επίμαχη, κατά την άποψή μου, φράση “Δεν πρέπει ως Εκκλησία να είμαστε κατά της αλλαγής φύλου, γενικώς και αδιακρίτως… Πάντα κάποιοι θα χρειάζονται αλλαγή φύλου, που η Εκκλησία πρέπει να τους κατανοεί και να τους ποιμαίνει. Δυστυχώς, η ποιμαντική αυτή δεν έχει αναπτυχθεί επαρκώς, αλλά πρέπει”.

Στον αντίποδα της άκρατης, απροσδιόριστης, λαϊκίστικης αγαπολογίας των παραπάνω θέσεων με τις οποίες ασφαλώς διαφωνώ, οι θετικές και διευκρινιστικές παρατηρήσεις του μακαριστού π. Κωνσταντίνου Στρατηγοπούλου (entaksis.gr) ο οποίος ξεκαθάρισε το τοπίο με τις ομιχλώδεις “ορατότητες”.

Από απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πατρός σταχυολογούμε ολίγα τινά :

“Δεν κάνουμε λόγο απολογητικό, ούτε επιθετικό. Καταθέτουμε τη μαρτυρία της Εκκλησίας μας”.

“Έναν που θα τον δω μπροστά μου, που ζει αυτή τη διαστροφή (ενν. ΛΟΑΤΚΙ) δεν θα τον πω διεστραμμένο γιατί δεν είναι γιά πάντα διεστραμμένος, μπορεί να μετανιώσει. Ο διάβολος είναι διεστραμμένος γιατί θα παραμείνει πάντα διάβολος…ο άνθρωπος ζει μιά διαστροφή αλλά εύχομαι να μη ζει έτσι συνεχώς, να μη διαβολοποιηθεί… “.

Ούτε μπορεί η Εκκλησία να το δει με συμπάθεια. Τι θα πει να δει με συμπάθεια;

Η Εκκλησία βλέπει τα παιδιά της που καταστρέφονται. Ποιά συμπάθεια να δείξει η Εκκλησία;  Μπορεί η Εκκλησία να συγκαταβεί σε τέτοια τραγικά γεγονότα, να αποδεχθεί, δηλαδή, την αρρώστια ως αρρώστια; Η Εκκλησία θέλει να θεραπεύσει…Άρα καμμία συμπαθητική διάθεση και καμμία συγκατάβαση σ αυτή την αμαρτία”!

” Συγκατάβαση στον άνθρωπο για να οδηγηθεί στη μετάνοια ναι, να μιλήσω μαζί του ναι, δεν θα τον διώξω, αλλά δεν μπορεί να πει…αυτό που λένε σήμερα και διαφημίζουν : “είμαστε κι εμείς πολύ καλοί Χριστιανοί, στο Χριστό πιστεύουμε. Εντάξει, αν πιστεύεις στο Χριστό, ο Χριστός δεν είναι κάτι αφηρημένο, ο Χριστός εκφράζεται μέσα από την Εκκλησία Του και μέσα από την Γραφική Της και Πατερική Της Παράδοση. Αν λοιπόν τον Χριστό πιστεύεις και λες ότι είσαι καλός Χριστιανός, δεν μπορείς να διαστρέφεις την Πατερική Παράδοση γιά τα βίτσια σου”!

” Η εμπειρία και η αντίθεση της Εκκλησίας σε αυτό το φαινόμενο, δεν είναι απλώς μιά αντίθεση ηθικοπλαστική. Είναι μιά θέση θεολογική και θεραπευτική. Η Εκκλησία ένα πράγμα ενδιαφέρεται να κάνει, να θεραπεύσει το λαό της… “.

” Αυτοί θέλουν να ευλογηθούν και από την Εκκλησία, γι αυτό το λέω. Ζητούν και η Εκκλησία να τους ευλογεί τώρα. Γιατί να σε ευλογήσω; Εγώ σε ευλογώ, αλλά με άλλο τρόπο. Εσύ θέλεις να σε ευλογήσω γιά να κάνεις νόμο την αμαρτία σου”!!!

Βεβαίως, με εκφράζουν απόλυτα οι θέσεις και τα επιχειρήματα του μακαριστού πατρός.
Και πρέπει κάποτε να καταλάβει ο κόσμος ότι το θέμα αυτό που δεν προέκυψε ως ανάγκη αλλά μας επιβλήθηκε ως δήθεν επιλογή, δεν είναι μαύρο ή άσπρο, αναλόγως από ποιά πλευρά το αντιμετωπίζει κανείς. Αντίθετα, είναι πολυσύνθετο πρόβλημα που προβάλλεται ως κοινωνικό με πολλαπλές επιπτώσεις γιά το κοινωνικό σύνολο.

Τονίσαμε παραπάνω ότι ουσιαστικά μας ήρθε και επιβλήθηκε από ανθρώπους χωρίς ηθικές αναστολές, με καταβολές στα χρόνια των προηγούμενων αιώνων.

Αν το εξετάσει κανείς αποκομμένο από το φιλοσοφικό του υπόβαθρο, είτε ως πάθος ψυχοσωματικό, είτε ως “εργαλείο” επιβολής νέων ιδεών μιάς αήθους εποχής που επαγγέλλεται Χριστό αλλά αναδεικνύει δαιμονικές, και όχι μόνο, επιρροές δε θα φτάσει σε σωστά, αντικειμενικά, ολοκληρωμένα συμπεράσματα.

Κλείνοντας, επιθυμώ να επαναλάβω την πάγια θέση μου ως Ορθόδοξος ποιμένας, ότι:

– θεωρώ πως, ναι, το φύλο είναι δώρο Θεού.

– Τα “λάθη” της ανθρώπινης φύσης δεν προήλθαν από την παιδαγωγική αγάπη του Κυρίου αλλά από τη στρεβλή εντύπωση ότι τα γεγονότα της ζωής είναι αποκομμένα και ανεξάρτητα από την ηθική και πνευματική κατάσταση των ανθρώπων.

– Δεν μπορούμε να παριστάνουμε τους “θεούς” – “συνδημιουργούς” των “ατελειών” της φύσης, δηλαδή του Θεού, υποστηρίζοντας την κάθε επιθυμία των ανθρώπων που δυσφορούν και μάλιστα με απαγόρευση διά νόμου σε ιατρούς, πνευματικούς, ψυχολόγους, παιδαγωγούς να εφαρμόζουν ή να προωθούν θεραπείες επιστροφής στο αρχικό φύλο.

– Είναι προσβολή και ύβρις κατά του Θεού η λεγομένη “δυσφορία” φύλου, ως προσφάτως και σκοπίμως  δημιουργηθείσα,  καθώς αποδίδει “λάθη” και “ατέλειες” στη βούληση και το σχέδιο του Θεού γιά τον κόσμο.

– Η Ορθόδοξη Εκκλησία, όσο κι αν κάποιοι κληρικοί συμπεριφέρονται προσβλητικά προς τους αδελφούς αυτούς που δυσφορούν, δεν μπορεί ποτέ να κατηγορηθεί ότι, “γενικώς και αδιακρίτως”,  υιοθετεί και προάγει στο ποίμνιό της “φοβικά σύνδρομα” (ενν. προφανώς τις εσχάτως επιβληθείσες και πάντη άστοχες λέξεις “ομοφοβία” και “τρανσφοβία”), προκαταλήψεις και απέχθεια, η “μη έχουσα σπίλον ή ρυτίδα”. Ως προκατάληψη δεν πιστεύω να εννοεί ο πατήρ και την Πατερική θεοπνευστία!

– Προφανώς κάθε άνθρωπος δικαιούται μιά ταυτότητα φύλου. Τα φύλα, όμως, όπως τα δημιούργησε ο Θεός είναι ΔΥΟ σεβαστοί πατέρες και εν Χριστώ αδελφοί. Όχι 72 (ο αριθμός δεν είναι τυχαίος!!!).

Το να γεννιέται κάποιος γυναίκα και στα 16, στα 25 ή τα 40 της επειδή “βαρέθηκε” να είναι γυναίκα και επιθυμεί να μεταβεί στο άλλο φύλο, δεν σημαίνει αυτό ότι κάποιος έκανε λάθος ή ότι η ζωή κάνει αστοχίες. Ούτε είναι δυνατόν επειδή κάποιος δε θέλει να είναι ούτε άντρας, ούτε γυναίκα, γιατί έτσι του ψιθύρισε στο αυτί ο Διάβολος, να δεχόμαστε ένα από τα υπόλοιπα 70 φύλα ως φυσιολογικά και να μας τα “φοράνε” διά νόμου και διά του βούρδουλα ως  ανθρώπινα “δικαιώματα”.

-Προφανώς ο καθένας έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται και να ζει όπως εκείνος θέλει. Αυτό όμως πίσω απ’ τις κλειστές θύρες των οικιών τους και όχι στις οικογένειές μας, στα σχολεία μας, ακόμη και στις Εκκλησίες μας. Υπάρχει κανονικότητα και είναι η θεόσδοτη ανθρώπινη φύση των 2 φύλων. Τελεία και παύλα.

Κι αν κάποιοι με χαρακτηρίσουν “ομοφοβικό”, δόξα τω Θεώ δεν είμαι.

Εν τη ελευθερία, όμως, που μου παρέχει το ισχύον Σύνταγμα της χώρας, τα επίσης ισχύοντα δικά μου “ανθρώπινα δικαιώματα”, οι Διεθνείς Συμβάσεις, και πάνω απ’ όλα η χριστιανική μου υπόσταση την οποία κι εγώ έχω το δικαίωμα να επικαλούμαι, δεν αποδέχομαι τις καινοφανείς και, κατ’ εμέ και την πίστη μου, δαιμονικές θεωρίες περί πολλών φύλων, αποδίδω δε σ’ εσάς την κατηγορία των “αντροφοβικών”, “γυναικοφοβικών”, “οικογενειοφοβικών”, “μητροφοβικών”, “κανονικοφοβικών”, “Χριστοφοβικών”, “ χριστιανοφοβικών”, “ Εκκλησιοφοβικών”, “ Ορθοδοξοφοβικών”, κλπ.

– Η Εκκλησία, καλουμένη να βοηθήσει τον πεπτωκότα αμαρτωλό άνθρωπο και να τον ποιμάνει ορθοδόξως, δεν μπορεί να εκκοσμικευθεί σε σημείο να βοηθά απλά τους “δυσφορούντες” αδελφούς “να καταλήξουν κάπου”, αλλά μόνο να τους προσφέρει τις θεραπευτικές της μεθόδους ώστε να μετανοήσουν και να καταλήξουν στην αγκαλιά του Θεού.

– Και βέβαια η Εκκλησία, αν και αγαπά και αγκαλιάζει όλον τον κόσμο, δεν μπορεί όμως να  “εκμοντερνίζει” το λόγο και την θεολογία της προκειμένου να χωρέσει την αμαρτία. Και ας έχουμε κατά νου, εδώ, πως οι όποιες “ατέλειες” που παιδαγωγικά επιτρέπει ο Θεός (π.χ. ο ερμαφροδιτισμός), διορθώνονται με την επέμβαση της ιατρικής επιστήμης αλλά δεν μπορεί να συστήσουν κανόνα τον οποίον θα χρησιμοποιούν οι εκάστοτε αμαρτωλοί που θέλουν να δημιουργούν άλλοθι για τις συμπεριφορές τους. Κοινώς, ένας ερμαφρόδιτος άνθρωπος ή κάποιος που απέκτησε ή γεννήθηκε με κάποια χρωμοσωμική ή ενδοκρινολογική ανωμαλία, δεν θα πρέπει σώνει και καλά να εκδηλώσει και ομοφυλοφιλικές τάσεις ή “δυσφορίες”!

– Η ποιμαντική, τέλος, της Εκκλησίας μας δεν προσαρμόζεται ανάλογα με τις τάσεις της κάθε εποχής αλλά, αντίθετα, προσπαθεί με την εμπειρία και την Παράδοσή Της, και τα υπόλοιπα θεραπευτικά Της μέσα να δώσει νόημα στη ζωή των ανθρώπων, στήριγμα, μετάνοια και εκκλησιοποιώντας την κοινωνία να την οδηγήσει στην Ουράνια Βασιλεία.

Επί αυτού του τελευταίου, κλείνοντας, θα γίνει σύντομη αναφορά σε όσα έχει γράψει  ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ.κ. Χρυσόστομος στο βιβλίο του “Η Εκκλησία είναι ιατρείο και όχι δικαστήριο, κατά τον Άγ. Ιωάννη τον Χρυσόστομο” (τόμ. 2, Καλαμάτα 2006)

“Ο Θεός δεν απορρίπτει τον πόρνο, δεν διώχνει τον μοιχό, δεν αποστρέφεται τον μέθυσο, δεν σιχαίνεται τον ειδωλολάτρη, δεν διώχνει τον βλάσφημο, δεν απομακρύνει τον κακολόγο, ούτε τον αλαζόνα, αλλά όλους τους μεταποιεί. “Χωνευτήριον γαρ εστι της αμαρτίας η μετάνοια”.

Αυτό είναι το έργο του Θεού και της Αγίας Του Εκκλησίας, η οποία μεταποιεί την προαίρεση  και όχι τη φύση του αμαρτωλού ανθρώπου. Και σ’ αυτό το σημείο η Εκκλησία αποδεικνύεται ανώτερη της Κιβωτού.

Διότι η Κιβωτός παρελάμβανε τα ζώα και τα διατηρούσε, ενώ η Εκκλησία μεταβάλλει τους προστρέχοντες σ’ Αυτή.

Εισέρχεται κάποιος στην Εκκλησία γεράκι και εξέρχεται περιστέρι, μπαίνει λύκος και βγαίνει πρόβατο, απελαύνοντας από μέσα του την κακία.
“Είσελθε εις την Εκκλησίαν… Μένε εις την Εκκλησίαν, και ου προδίδοσαι από της Εκκλησίας. Εάν δε φύγης από την Εκκλησίαν ουκ αιτία η Εκκλησία. Ιατρείον ο οίκος ούτος έστηκε πνευματικόν”!

Και κλείνουμε με την επισήμανση του Σεβασμιωτάτου ότι “οσάκις αμαρτάνουμε και πέφτουμε…να δείχνουμε την μετάνοιά μας. Αλλιώς θα μας παιδεύσει και θα μας διδάξει η ίδια η αποστασία μας και θα μας ελέγξει η κακία μας“! 

https://www.entaksis.gr