15η. Εὔχομαι ἡ γλυκειά μας Παναγία νά σέ κάνῃ καλά κατ᾿ ἄμφω· νά μετριάζῃ τό πνεῦμα τῆς λύπης σου, νά σοῦ τό ἀντικαθιστᾷ μέ τό πνεῦμα τῆς παρακλήσεως δι᾿ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὅλα τά λυπηρά μᾶς ἀποστέλλονται, χωρίς πάσης ἀμφιβολίας, διά θεραπείαν τῆς νοσούσης ψυχῆς μας, ὅπως διά τῶν θλίψεων ἐμέσῃ τό φαρμάκι τῆς ἡδυπαθείας καί παντός πάθους. Κυρίως διά τῶν θλίψεων καταφαίνεται ἡ ἀγάπη τοῦ οὐρανίου Πατρός εἰς τα ἰδικά Του παιδιά, ὅπως μεταλάβουν τῆς ἁγιότητος Αὐτοῦ καί προστεθῇ αἰώνιον βάρος δόξης!
Ὅσον καί ἄν θλιβῶμεν εἰς αὐτόν τόν ἐφήμερον κόσμον, μίαν ἡμέραν θά παύσουν τά θλίβοντα ἡμᾶς. Ἀπό τά θλιβερά ἐκεῖνα τά μετά θάνατον, τήν κόλασιν, κλπ νά μᾶς λυτρώσῃ καθ᾿ ὁλοκληρίαν ὁ Χριστός μας καί ἡ Παναγία μας, νά μή τά ἴδουν τά μάτια μας· διότι, ἐάν μόνον ἡ σκέψις τῆς κολάσεως εἶναι κάτι τρομερόν, πόσον μᾶλλον, ὅταν κανείς καταδικασθῇ αἰώνια νά βιώσῃ ἐν αὐτῇ!
Ἄς παρακαλῶμεν νά μᾶς λυπηθῇ ὁ Θεός, καί ἄς μᾶς ἀξιώσῃ πάντα μέ ταπείνωσιν νά ζητῶμεν τό θεῖον Του ἔλεος καί τήν συγχώρησιν· διότι εἶπεν Αὐτός διά τοῦ Ἁγίου Του Υἱοῦ: «Πάντα ὅσα ἐάν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ματθ. 21,22) καί «αἰτεῖτε καί δοθήσεται». Ναί, αἰτοῦμεν κάθε ἡμέραν καί στιγμήν Αὐτόν, ὅπως μᾶς ἐλεήσῃ καί παραβλέψῃ τά ἐν γνώσει καί ἀγνοίᾳ πεπραγμένα μας καί ἐλπίζομεν εἰς τούς θείους Του λόγους ὅτι θά ποιήσῃ ἔλεος μετά τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν. Ἀμήν.
16η. Δόξα τῷ μόνῳ σοφῷ Θεῷ, ὅπου γνωρίζει ἀπό το πικρόν νά ἐξάγῃ γλυκύ καί οὕτω νά πλουτίζῃ τάς γνώσεις μας ἐκ τῆς περί ἡμᾶς ἀπεράντου ἀγάπης Του.
Μᾶς μαστίζει διά τῶν θλίψεων καί τῶν πειρασμῶν, ἵνα δυνηθῇ νά μᾶς ἑλκύσῃ κοντά Του· διότι γνωρίζει ὅτι διά τῶν θλιβερῶν τῆς παρούσης ζωῆς ὁ ἄνθρωπος παραμένει κοντά Του καί σώζεται.
Ἡ ἄνετος ζωή λίαν ἐπικίνδυνος διά τήν αἰώνιον σωτηρίαν καί εἰς τούς ἐν ἀνέσει ζῶντας οὐ τό τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα κατοικεῖ, ἀλλά τό τοῦ διαβόλου, κατά τήν ἔκφρασιν τῶν πατέρων.
Διά τοῦτο εἰς τά θλιβερά τῆς ζωῆς αὐτῆς χρειαζόμεθα νά ἔχωμεν ὑπομονήν καί εὐχαριστίαν· διότι λίαν εὐχαριστεῖται ὁ Θεός εἰς ἀμφοτέρας τάς ἀρετάς ταύτας. Εἴθε ὁ Κύριος νά μᾶς δώσῃ πολλήν ὑπομονήν εἰς τα θλιβερά τῆς ζωῆς μας, διά νά εὐχαριστῶμεν εἰς ὅλα τόν ἀγαθοδότην Προνοητήν μας.
17η. Διά τήν λύπην ὅπου σέ βασανίζει, πολλάκις σοι εἶπον, ὅτι εἶναι ὁ σταυρός σου, ὅπου σοι ἐδόθη ἀπό τόν Ἰησοῦν μας, ἵνα γίνῃς Αὐτοῦ μιμητής καί μήν εὑρεθῇς ξένος τῆς πρός Αὐτόν ἀγάπης. Διότι ὅποιος ἀγαπᾶ εἰλικρινά, Τόν ἀκολουθεῖ ὄχι μόνον εἰς τό Θαβώριον ὄρος, ὅπου ἐφάνη ἡ δόξα τῆς Αὐτοῦ Θεότητος, δηλαδή ἐν καιρῷ ἐπισκέψεώς Του διά τῆς γλυκείας Του χάριτος καί χαρᾶς, ἀλλά Τόν ἀκολουθεῖ καί εἰς τόν ἀνήφορον τοῦ ἱεροῦ Γολγοθᾶ καί εἰς τήν Σταύρωσιν Αὐτοῦ ἀκόμη, δηλαδή καί εἰς τήν στέρησιν τῆς χάριτός Του καί εἰς τά ἐπερχόμενα λυπηρά, πού προξενοῦν στενοχωρίαν, πόνους, ἀπόγνωσιν, ἀπορίαν, κόπον καί ἱδρῶτας. Τότε ἀκριβῶς ἐλέγχεται ὁ ἔσω ἄνθρωπος τίς ἐστι, κίβδηλος ἤ ἀληθής, ἔμπειρος ἤ ἄπειρος, καπετάνιος ἤ ναύτης. Τότε ἀκριβῶς δοκιμάζεται ἡ προαίρεσιν ἑκάστου καί ὁ ἀνδρειωθείς καί ὑπομείνας βραβεύεται ἔσωθεν διά τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Θεοῦ μέ τήν προσθήκην τῆς χάριτος. Τοιουτοτρόπως ἐξασκεῖται ὁ Χριστιανός τοῖς κατά Θεόν παλαίσμασιν, ἕως ὅτου φθάσῃ εἰς τό τέρμα καί καταπαύσῃ.
Ἀγωνίζου μετά φιλοσοφίας· διά τῆς ὑπομονῆς σήκωνε χαίρων τόν σταυρόν σου, ἕως οὗ τόν φέρης εἰς τόν Κρανίου τόπον, εἰς τόν τάφον, διά νά σοῦ χαρίσῃ ὁ Ἰησοῦς μας τήν ἀνάστασιν! Ὁ ὑπομείνας τόν σταυρόν αὐτοῦ διά την ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, θά ἀναστηθῇ ὑπό τοῦ Κυρίου ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Πόσος θά εἶναι ὁ βίος μας; Ἄδηλος ὁ θάνατος· ἐνῷ ἡ ὑπομονή θά βραβευθῇ αἰωνίως.
Ὁ σταυρός αὐτός τῆς λύπης πόσα καί πόσα σοῦ ἔχει χαρίσει καί πόσα ἀκόμη θά σοῦ χαρίση! Καί ὅμως ἐσύ δέν τά βλέπεις, διότι ὁ Θεός οἰκονομικῶς σοῦ τά κρύβει πρός ὠφέλειάν σου ἐπίσης.
Νά παρακαλῇς τόν Θεόν ἵνα σοῦ δώσῃ ὑπομονήν καί νά Τόν εὐχαριστῇς μετά γνώσεως καί τότε μετά χαρᾶς θά ὑπομένῃς προσδοκῶντας δι᾿ αὐτῶν τήν σωτηρίαν σου.
18η. Ὁ βίος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μαρτύριον, καθ᾿ ἥν στιγμήν ἐξεπέσαμεν ἐκ τῆς ἀληθινῆς εὐτυχίας· τώρα τρυγοῦμεν τόν καρπόν τῆς παρακοῆς· «ἀκάνθας καί τριβόλους ἀνατελεῖ σοι ἡ γῆ» (Γεν. 3,18) καί ἡ γῆ τῆς καρδίας. Πῶς θά γνωρίσωμεν ὅτι εἴμεθα ἐξόριστοι, εἰ μή ἐκ τῶν θλίψεων καί τῶν βασάνων;
Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος, πού νά μήν ἔχῃ καί κάτι πού νά τόν θλίβῃ. Θλίβονται καί οἱ εὐσεβεῖς χριστιανοί, μά ἔχουν εἰς τό βάθος τῆς ψυχῆς των καί τήν ἐλπίδα ὅτι μίαν ἡμέραν αἱ θλίψεις αἱ πολλαί θά τούς προξενήσουν καί τήν μακαρίαν ἀνάπαυσιν.
Χωρίς θλίψεις καί βάσανα ἄς μή περιμένῃ κανείς ἀνάπαυσιν εἰς τήν πέραν τοῦ τάφου ζωήν· ἡ ζωή ἐκείνη εἶναι τῶν κοπιασάντων καί τῶν πεφορτισμένων τό βάρος τῆς παρούσης ζωῆς.
Ἕνας ὅσιος Πατήρ ἦτο πάντοτε φιλάσθενος καί ὅταν ἐτύγχανε νά ὑγιαίνῃ καί νά παρατείνεται ἡ ὑγεία, ἔλεγεν εἰς τόν Θεόν: «Διατί, Θεέ μου, μέ ἐγκατέλειψες καί ζῶ μέ εὐτυχίαν; Δέν εἶμαι ἄξιος τῆς ἀγάπης Σου, νά πάσχω μικρόν διά τήν ἀγάπην Σου;»
Βέβαια εἶχαν οἱ ἅγιοι καί πολλήν χάριν καί δύναμιν ψυχῆς καί ἔχαιρον θλιβόμενοι· ἀλλά ἡμεῖς, πρῶτος ἐγώ, ὑποφέρομεν, ἐνίοτε σπάζει καί ἡ ὑπομονή· ἀλλά ἄς ἔχῃ δόξαν ὁ Θεός, πού μᾶς φωτίζει καί μετανοοῦμεν καί διορθωνόμεθα. «Τό μέν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δέ σάρξ ἀσθενής» (Ματθ. 26,41).
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ
ΕΚΔΟΣΙΣ:ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
https://www.panagiaglykofilousa.com
https://enromiosini.gr/arthrografia/peri-thlipseon-ponon-kai-5/