Μέχρι σήμερα ἤμασταν ὑπερήφανοι, γιατὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὑπῆρχε γενικὰ μιὰ θαυμαστὴ ὁμοιομορφία. Δυστυχῶς, τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει καταντήσει ἕνα ξέφραγο ἀμπέλι, ὅπου ὁ καθένας κάνει τοῦ κεφαλιοῦ του.
Μὲ ἀφορμή τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Βῆμα ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Περιστερίου Γρηγόριο Παπαθωμᾶ, ἦλθε στὴν ἐπιφάνεια τὸ ἀπαράδεκτο αὐτὸ φαινόμενο ποὺ προσβάλλει τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία καὶ δυστυχῶς ἔχει πάρει ἀνεξέλεγκτες διαστάσεις.
Τὸ φαινόμενο αὐτὸ εἶναι οἱ καινοτομίες καὶ ἀλλαγές, στὶς ὁποῖες ἐπιδίδονται πολλοὶ ἀνώτεροι Κληρικοὶ, κυρίως Ἐπίσκοποι, ἀλλὰ καὶ κατώτεροι Κληρικοὶ (μὲ τὴν σιωπηλὴ ἀνοχή καὶ πολλὲς φορὲς ὑποκίνηση καὶ ἔγκριση τοῦ Ἐπισκόπου).
Ὅπωσδήποτε εἶναι ἀναμφισβήτητο τὸ δικαίωμα-προνόμιο τοῦ Ἐπισκόπου – τοῦ κάθε Ἐπισκόπου – νὰ προτείνη καὶ νὰ ἐφαρμόζη κάτι καινούργιο στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν τὸ θεωρῆ σωστὸ καὶ ὠφέλιμο γιὰ τὸ ποίμνιὸ του ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία. Ἐπειδή ὅμως, ἀκριβῶς, ὁ κάθε Ἐπίσκοπος δὲν εἶναι μόνος του, ἐννοεῖται ὅτι αὐτὸ ποὺ προτείνει πρέπει νὰ εἶναι ἀποδεκτὸ ἀπὸ ὅλη τὴν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἕνα ξέφραγο ἀμπέλι, στὸ ὁποῖο ὁ καθένας κάνει ὅ,τι θέλει. Πρὶν προτείνει κάτι κάποιος Ἐπίσκοπος πρέπει νὰ εἶναι σίγουρος ὅτι αὐτὸ μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ γίνη ἀποδεκτὸ ἀπὸ ὅλη τὴν Ἐκκλησία. Ἐὰν δὲν εἶναι σίγουρος, θὰ πρέπη νὰ συμβουλεύεται τοὺς Συνεπισκόπους του καὶ μόνο τότε νὰ προβαίνη στὴν ἀλλαγή καὶ τὴν ἐφαρμογή μιᾶς καινοτομίας. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι πρέπει ἡ τοπική Σύνοδος καὶ, ἐὰν χρειασθῆ, μιὰ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος νὰ ἀποφασίση σχετικὰ. Μόνο ἔτσι θὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι αὐτὸ ποὺ προτείνει ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι σωστὸ καὶ ἀποδεκτό ἀπὸ ὅλους. Ἐὰν, παρ’ ἐλπίδα, πρᾶγμα ποὺ συμβαίνει μερικὲς φορὲς, ἡ Σύνοδος δὲν τὸ ἀποδεχθῆ, τότε ὁ Ἐπίσκοπος πρέπει νὰ τὸ ἀποσύρη καὶ νὰ συμμορφωθῆ μὲ τὴν γνώμη τῆς Συνόδου. Ἐὰν δὲν τὸ πράξη, τότε εἶναι ὑπόλογος στὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία πρέπει νὰ πράξη τὰ δέοντα.
Μιὰ καινοτομία ἡ ὁποία γίνεται χωρὶς τὴν ἔγκριση ὅλης τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ σκάνδαλο γιὰ ὅλους ἐκείνους τοὺς Χριστιανοὺς, οἱ ὁποῖοι κατηχήθηκαν καὶ ἔμαθαν τὶ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, τὰ Δόγματὰ της, οἱ ἀκολουθίες της καὶ γενικὰ πῶς πρέπει νὰ συμπεριφέρεται ὁ Ὀρθόδοξος, ὁ ὁποῖος δὲν θέλει νὰ αἰσθάνεται ὅτι βρίσκεται σὲ ἕνα καράβι χωρὶς καπετάνιο καὶ πηγαίνει ὅπου τὸ πηγαίνουν οἱ ἄνεμοι.
Θὰ μοῦ πεῖτε ὅτι σήμερα, μετὰ τὸ Συνέδριο τῆς Ἀποστασίας τῆς Κρήτης, δὲν ἔχει μείνει πιὰ τίποτα ὄρθιο, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει ἐξισωθῆ μἐ ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς θρησκεῖες καὶ δὲν ξέρουμε τὶ θὰ μᾶς ξημερώση ἀπὸ μέρα σὲ μέρα. Τουλάχιστον, ἄς προσέχουμε ὅσοι ἀκόμη ἔχουμε μέσα μας φόβο Θεοῦ καὶ ἄς μή ἀκολουθοῦμε τὰ μοντέρνα τερτίπια τοῦ κάθε μοντέρνου Ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος θέλει, μὲ τὶς καινοτομίες του, νὰ πρωτοτυπήση. Καὶ ἄς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ Κυβερνήτης τοῦ Σύμπαντος Κόσμου ἔχει τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῆς κατάστασης καὶ ἔχει τὰ σχέδια Του. Ἐμεῖς, ἄς μένουμε πιστοὶ σὲ αὐτὸ ποὺ μᾶς διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἡ Ἐκκλησία μας, καὶ ὄχι ὁ κάθε ἕνας «Τσαρλατᾶνος» ποὺ ἐνδύθηκε τὸ ἔνδυμα τοῦ Χριστιανοῦ καὶ μᾶς κηρύττει καινοὺργιο εὐαγγέλιο, δικῆς του ἐπιλογῆς.
Μὲ ἀγάπη Χριστοῦ
Ὁ Ἀσκάλωνος Νικηφόρος