ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ αὐτές τίς μέρες τίς εἰδήσεις γιά τήν κλιμάκωση τῶν πολεμικῶν ἀναμετρήσεων στήν Οὐκρανία καί τήν Μέση Ἀνατολή οἱ ὁποῖες ἔχουν ὡς αἰχμή τους τήν ἀδιαφορία γιά τήν ἀνθρώπινη ζωή, καί παρατηρῶντας τίς ἀντιδράσεις τῶν «ἐλευθεροφρόνων κοσμικῶν» γιά τόν σταυρό τοῦ Σέρβου Ὀλυμπιονίκη Τζόκοβιτς στό Παρίσι, τό μυαλό μου πέταξε σέ ἕνα βιβλίο πού διάβασα πέρυσι.
Ἔχει τόν τίτλο «Εἶχα κι ἄλλα νά σοῦ πῶ» καί κυκλοφορεῖ ἀπό τίς ἐκδόσεις «Ἀρχονταρίκι». Σ’ αὐτό περιέχονται οἱ σκέψεις πού διατύπωσε σέ ἀνύποπτο χρόνο γιά τήν ἐξέλιξη τοῦ πολιτισμοῦ μας, τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, ἕνας κοσμοπολίτης (φίλος τῆς πριγκήπισσας Νταϊάνα) ἅγιος ἄνθρωπος, πολέμιος τοῦ ἀκροδεξιοῦ παγανισμοῦ. Ὁ μακαριστός Mητροπολίτης Σιατίστης καί Σισανίου Παῦλος. Διαβάστε, σᾶς παρακαλῶ, τί ἔλεγε αὐτός ὁ ἄνθρωπος στά τέλη τοῦ προηγούμενου αἰῶνα πρός τίς ἀρχές τοῦ νέου. Πολύ πρίν ὁ δυτικός κόσμος κατρακυλήσει στήν σημερινή ἠθική του παρακμή. Διαβάστε! Τά εἶπε πρίν ἀπό 25 χρόνια καί μοιάζουν σάν νά ἔχουν εἰπωθεῖ χθές.
Ἀντιγράφω: «Ὁ κόσμος αὐτός ἐξελίσσεται σέ μία θανατερή ἀπειλή. Ἕνα εἶναι τό γνώρισμα αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ: θέλησε νά θεμελιώσει τήν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ! Θέλησε νά θεοποιήσει τόν ἄνθρωπο, τήν δύναμη τοῦ ἀνθρώπου, τήν σοφία τοῦ ἀνθρώπου, τήν λογική τοῦ ἀνθρώπου. Κάποτε αὐτός ὁ ὀρθός λόγος, ὁ ὀρθολογισμός, θεωρήθηκε τό θεμέλιο πάνω στό ὁποῖο θά χτίζαμε τόν πολιτισμό τῆς εὐτυχίας μας καί ἔγινε τό θεμέλιο πού χτίσαμε τόν πολιτισμό τῆς δυστυχίας μας. Καί τελικά, καθώς ὁ αἰῶνας ξεκινᾶ, ἔχουμε τήν αἴσθηση ἑνός κενοῦ, μιᾶς ἀποτυχίας, μιᾶς χρεοκοπίας. Τά μεγάλα λόγια περίσσεψαν, τά μεγάλα προγράμματα ἐξανεμίστηκαν καί τελικά ὁ ἄνθρωπος μόνος, μέσα στήν κοινότητά του, μέ καινούργιους πόθους μέσα στή ζωή του, ἀναζητᾶ τά πάντα ἀπό τήν ἀρχή. (…) Ὅταν ἄρχισα νά μεγαλώνω καί νά καταλαβαίνω τότε καί ἐγώ, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι, βομβαρδιζόμουν ἀπό ἕνα σωρό μηνύματα, προσκλήσεις καί προκλήσεις πού μᾶς καλοῦσαν νά φτιάξουμε ἕναν κόσμο καλύτερο, ἕναν κόσμο δικαιότερο, ἕναν κόσμο ἀνθρωπινότερο μέ τή δύναμη τῆς γνώσης καί τῆς λογικῆς, μέ τήν δύναμη τῆς ἐπιστήμης καί τῆς μηχανῆς. Ὅλες αὐτές οἱ ὑποσχέσεις, ἀπ’ ὅπου κι ἄν ἔρχονταν, εἶχαν ἕνα κοινό γνώρισμα: ἦταν θεμελιωμένες στήν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. Δέν μᾶς χρειάζεται ὁ Θεός, αὐτό ἦταν τό σύνθημα. Πάρα πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι πού δέν μποροῦσαν –λογικότατοι καθώς ἦταν– νά ἀποδεχτοῦν πράγματα ἀναπόδεικτα ὅπως ἔλεγαν, μέ ἀποτέλεσμα ὁ ἀγῶνας γιά ἕναν κόσμο καλύτερο νά γίνει τεράστιος ἀλλά μάταιος.
»Καί φτάνουμε στό τέλος τοῦ αἰῶνα, καί τελικά διαπιστώνουμε ὅτι ἡ γῆ δέν εἶναι ὁ παράδεισος ἀλλά ἡ κόλαση. Στήν ἀρχή τό ἀρνηθήκαμε, τώρα ὅμως πιά τό συνειδητοποιοῦμε: αὐτός ὁ πολιτισμός χρεοκόπησε! Ὁ ἄνθρωπος λήγοντος αὐτοῦ τοῦ αἰῶνα ὄχι μόνο δέν ἔφτασε στόν δοξασμό του, ἀλλά εὐτελίστηκε ἀκόμη περισσότερο. Κοινό γνώρισμα τῶν “Μεσσιῶν” τῆς ἐποχῆς μας ἦταν ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ στηριζόταν ὁ μελλοντικός παράδεισος αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Καί αὐτός ὁ παράδεισος δέν ἦρθε. Ξεκινήσαμε νά βάλουμε κέντρο τόν ἄνθρωπο, βασιλιᾶ στή θέση τοῦ Θεοῦ. Τελικά στό τέλος αὐτοῦ τοῦ αἰῶνα διαπιστώνουμε ὅτι ἀντί γι’ αὐτό ὁ ἄνθρωπος καί ἡ ἀνθρώπινη ἀξία ὑποτιμήθηκαν τραγικά. Καί αὐτό πού τελειώνει μαζί μέ τόν αἰῶνα εἶναι ὅλες αὐτές οἱ ἰδεολογίες καί οἱ πάσης φύσεως –ισμοί. Τό τέρμα αὐτοῦ τοῦ αἰῶνα σηματοδοτεῖ τήν χρεοκοπία ὅλων τῶν ἐλπίδων γιά ἕναν παράδεισο χωρίς Θεό. Στό τέλος αὐτοῦ τοῦ αἰῶνα ὁ ἄνθρωπος ἦταν πιό ἀπελπισμένος ἀπό ὅσο ἦταν στήν ἀρχή. Ἡ ἐπιστήμη ὑπερνικήθηκε, ἡ λογική σοφία του δέν μπόρεσε νά κάνει τόν κόσμο παράδεισο. Καί ἀποδείχτηκε ὅτι ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ ἦταν τελικά ἡ ἄρνηση τοῦ ἀνθρώπου. Σέ μιά ἐποχή πού θά ἔπρεπε νά εἴχαμε φτάσει στό φῶς, ἐμεῖς ξαναγυρίζουμε στό σκοτάδι. Ποιός τό περίμενε ὅτι στό τέλος αὐτοῦ τοῦ αἰῶνα θά εἴχαμε τούς σύγχρονους θεούς, τά μέντιουμ καί τά τοιαῦτα νά μᾶς ὑπόσχονται νά μᾶς λύσουν τά προβλήματά μας; Ἄρα λοιπόν αὐτός ὁ πολιτισμός τόν ὁποῖο κάποτε τόσο πολύ ἐξυψώσαμε, δέν μᾶς ἔλυσε κανένα πρόβλημα. Καί στό τέλος αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ ὁ ἄνθρωπος πλέον ξαναγυρίζει στήν λατρεία τοῦ Μεσαίωνα, σέ σκοτεινές καί ἀπόκρυφες δυνάμεις. Δέν θεωρεῖ λογικό καί τιμή του νά τιμᾶ τό ζωντανό θεό, τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶναι πρόσωπο τῆς ἱστορίας, πού μπῆκε μέσα στήν ἱστορία τοῦ κόσμου»…