Ἡ νυκτερινή Προσευχή, κατά τήν γνώμην τῶν καθηγητῶν τῆς Προσευχῆς, εἶναι ἡ πιό καλή, ἡ πιό ἀποτελεσματική κατά τοῦ ἐχθροῦ μας Διαβόλου. Δι' αὐτό εἶναι καλόν καί ψυχωφελές να διακόπτωμεν τόν ὕπνον μας κατά τό μεσονύκτιον ἢ ἐνωρίτερον ἢ ἀργότερον, ὡς εὐκολύνεται ὁ καθείς) καί νά ἐγειρώμεθα εἰς προσευχήν, ἐάν βεβαίως αἱ συνθῆκαι τῆς κατοικίας μας ἤ τῆς συμβιώσεώς μας τό ἐπιτρέπουν. Οσοι δέ ἤ ὅσαι, δέν δύνανται (ἀνεξαρτήτως τῆς θελήσεώς των) νά ἐγείρωνται τῆς κλίνης των, ἄς ξυπνοῦν καί ἄς προσεύχωνται ἐπ' αὐτῆς κάτω τῶν κλινοσκεπασμάτων των.
Ὁ Ἰσαάκ δέ ὁ Σῦρος περί τῆς δυνάμεως τῆς νυκτερινῆς προσευχῆς λέγει τά ἑξῆς: «Πᾶσα εὐχή (προσευχή), ἣν προσφέρεις ἐν τῇ νυκτί, πασῶν τῶν τῆς ἡμέρας πράξεων ἔστω ἐν ὀφθαλμοῖς σου τιμιωτέρα» (λόγ. λδ' 9) καί ὁ Χρυσόστομος προσθέτει˙ «οὐχ οὕτω τό πῦρ τόν ἰόν (σκωριάν) ἀποσμήχει (καθαρίζει), ὡς αἱ νυκτεριναί δεήσεις τόν ἰόν τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων». Εάν λοιπόν δυνάμεθα, ἂς τό ἔχωμεν αὐτό ὑπ' ὄψιν, ἔχομεν νά ὠφεληθῶμεν.
[Από το βιβλίο: Αδιαλείπτως προσεύχεσθε σελ. 135, Εκδόσεις Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος Έ έκδοση]