Ἥμαρτον
Κάποιος ἀσκητὴς εἶχε φθάσει σὲ τόσο μεγάλα ὕψη ἁγιότητος καὶ ἀρετῆς, ποὺ ὄχι μόνο μιλοῦσε μὲ τοὺς Ἀγγέλους, ἀλλὰ μιλοῦσε καὶ μὲ τὸν διάβολο. Τόση δύναμη εἶχε.
Λυπήθηκε λοιπὸν τὸν διάβολο καὶ τὸν ρώτησε:
-Βρὲ φουκαρά, τὶ θὰ γίνη μὲ σένα; Γιὰ σένα δὲν ὑπάρχει σωτηρία;
Αὐτὸς ἔκανε ὅτι τάχα ἀναρωτιέται καὶ ὁ ἴδιος:
-Ἔ, ξέρω ἐγώ… Λὲς νὰ ὑπάρχη;
-Καλά, θὰ τὸ κανονίσω ἐγώ! Θὰ τὸ κανονίσω.
-Ρώτησε τότε τοὺς ἀγγέλους:
-Τὶ θὰ γίνη μὲ τὸν διάβολο;
-Θὰ σοῦ ἀπαντήσουμε, τοῦ εἶπαν οἰ Ἄγγελοι.
Κάποια στιγμὴ πῆραν τὴν ἀπάντηση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν εἶπαν στὸν ἀσκητή. Ὅταν λοιπὸν ξαναεμφανίσθηκε ὁ δαίμονας, αὐτὸς μὲ χαρὰ τοῦ εἶπε:
-Τρέξε, διάβολε! Τρέξε! Ὑπάρχει καὶ διὰ σᾶς σωτηρία. Ὁ Θεὸς περιμένει μόνο μιὰ λέξη, ἀλλὰ βγαλμένη ἀπὸ τὴν καρδιά σας.
-Ποιὰ λέξη; ρώτησε ὁ διάβολος.
-«ΗΜΑΡΤΟΝ!»
-’Εμεῖς νὰ ποῦμε αὐτὴν τὴ λέξη; Αὐτὸς νὰ τὴν πῆ! Αὐτὸς φταίει ( Ὁ Θεὸς δηλαδή!!!)
Καὶ ἔσκασε ὁ δαίμονας μπροστὰ στὸν ὅσιο ἀσκητή, ἀφήνοντας πίσω του βρωμιά, καπνὸ καὶ δυσωδία, αὐτὰ ποὺ ἀφήνουν οἱ δαίμονες, ὅταν σκάνε.
Τὶ ζητᾶ λοιπὸν ὁ Θεός, ἕνα ἥμαρτον «ἡμάρτηκα τῷ Κυρίῳ».
Ἀνεξομολόγητα ἁμαρτήματα
Τὸ 1963 ὁ μακαριστὸς π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος εὑρίσκετο μὲ ἄλλους σὲ ἕνα ἑστιατόριο. Μεταξὺ αὐτῶν ἦσαν καὶ τρεῖς, ποὺ μόλις εἶχαν ἐπιστρέψει ἀπὸ τὴν Κεφαλλονιά, ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γεράσιμο. Εἶχαν πάει στὴν γιορτή του. Ὁ ἕνας ἦτο δικηγόρος, ὁ ἄλλος τελωνειακὸς καὶ ὁ τρίτος καθηγητής.
Τοὺς ρωτήσαμε πῶς πέρασαν καὶ μᾶς εἶπαν:
-Ἀφῆστε τα. Μᾶς κάμανε ρεζίλι οἱ δαιμονισμένοι. Ἦταν ἀρκετοὶ ἀπὸ δαύτους στὴν αὐλὴ κατὰ σειρὰν καὶ μόλις μᾶς εἶδαν, ἄρχισαν νὰ μᾶς βγάζουν τ᾽ἄπλυτα. Τὰ φώναζαν στὸν κόσμο ὅ,τι εἴχαμε κάμει. Μόνο δὲν ἔλεγαν τίποτε τοῦ καθηγητοῦ. Τοὺς ρωτήσαμε τότε τοὺς δαιμονιζομένους:
-Γιατὶ τὰ δικά μας τὰ λέτε καὶ δὲν λέτε καὶ τοῦ καθηγητοῦ, ὅσα ἔχει κάμει;
-Ἄχ! Μᾶς εἶπαν. Αὐτὸς πρόλαβε καὶ τὰ ἔσβησε.
-Τὶ συμβαίνει, τὸν ἐρωτήσαμε καὶ μᾶς εἶπε ὅτι ἔχει ἐξομολογηθῆ τὰ ἁμαρτήματά του!
Πράγματι! Τὶ δύναμη ἔχει τὸ Μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως! Τὰ σβήνει τελείως.
Ἡ ἁμαρτία ὁδηγεῖ στὴν καταστροφὴ
Εἶπε ὁ Θεὸς στὸν Ἀβραάμ (Γέν. ιη´ 20, 23-32) ὅσα πρόκειται νὰ συμβοῦν: «Κραυγὲς πολλές, δυνατὲς καὶ ἀγωνιώδεις ἀνεβαίνουν στὸν οὐρανὸ καὶ φθάνουν σὲ μένα ἀπὸ τὰ Σόδομα καὶ τὴ Γομόρρα· εἶναι κραυγὲς ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὶς μεγάλες καὶ φρικτὲς ἁμαρτίες τους. Οἱ ἁμαρτίες τους αὐτὲς εἶναι τόσο μεγάλες, ὥστε δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ τὶς ἀνεχθῆ ἡ μακροθυμία μου.
Εἶπε τοῦ Κυρίου ὁ Ἀβραάμ: «Εἶναι δυνατὸν νὰ καταστρέψης τὸν δίκαιο μαζὶ μὲ τὸν ἀσεβῆ; Ἐὰν ὑπάρχουν 50 δίκαιοι θὰ τοὺς καταστρέψης, ὄχι εἶπε ὁ Κύριος. Ἐὰν ὑπάρχουν 40 δίκαιοι; καὶ πάλι δὲν θὰ τοὺς καταστρέψω. Ἐὰν ὑπάρχουν 30 δίκαιοι; καὶ πάλι δὲν θὰ τοὺς καταστρέψω. Ἐὰν ὑπάρχουν 20 δίκαιοι; καὶ πάλι δὲν θὰ τοὺς καταστρέψω. Ἐὰν ὑπάρχουν 10 δίκαιοι; καὶ πάλι δὲν θὰ τοὺς καταστρέψω. Καὶ κατόπιν ὁ Κύριος ἔφυγε».
Τὶ μεγάλο κακὸ εἶναι ἡ ἁμαρτία. Πόση μεγάλη εἶναι ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ πόσο ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τοὺς δικαίους.
Οἱ αἰτίες τῶν Παγκοσμίων Πολέμων
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς στὸ βιβλίο του: «Πόλεμος καὶ Βίβλος» (Ἐκδόσεις Παρρησία), ἀπὸ τὸ ὁποῖο σταχυολογοῦμε ἐλάχιστες πολὺ εὔστοχες καὶ προφητικὲς παρατηρήσεις, μεταξὺ ἄλλων τονίζει:
«Οἱ χριστιανικοὶ λαοὶ ἔκαναν τὸν Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο, οἱ χριστιανικοὶ λαοὶ ἔκαναν καὶ τὸν δεύτερο καὶ ἑτοιμάζονται γιὰ τὸν τρίτο.
Τὰ τελευταῖα 150 χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ξεκίνησε ἡ μάχη ἐνάντια στὸ Χριστὸ στὴν Εὐρώπη, οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης ἔκαναν τοὺς περισσοτέρους πολέμους ἀπ᾽ ὅ,τι ὁ ὑπόλοιπος κόσμος. Αὐτὸ εἶναι τὸ μαστίγιο τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ λογικευθοῦν καὶ συνέλθουν οἱ παράλογοι. Ὅμως οἱ παράλογοι οὔτε λογικεύτηκαν, οὔτε συνῆλθαν. Σπεύδουν ὅλο καὶ πιὸ κάτω στὴν καταστροφή. Δηλαδή, οἱ αἰτίες τῶν πολέμων, ἀλλὰ καὶ τοῦ μελλοντικοῦ παγκοσμίου πολέμου εἶναι ἡ πτώση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἡ εἰδωλολατρία τῶν χριστιανικῶν λαῶν ἤ τῶν ἡγετῶν τους. Πράγματι, ἐὰν αὐτὲς οἱ αἰτίες δὲν ἐξαλειφθοῦν γρήγορα μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ἐπιστροφὴ στὸν Χριστό, ἡ ἐπικείμενη σειρὰ πολέμων ποὺ θὰ ἀκολουθήση δὲν θὰ σημαίνη μόνο τὸν πόλεμο, ἀλλὰ καὶ τὴν καταστροφὴ τῶν χριστιανικῶν λαῶν, ὄχι ὅμως καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ».
Τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν
«Κάθε πόλεμος καὶ κάθε παγκόσμιος, λέγει ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ἔχει ὡς αἰτία τὴν ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, τὴν ἀλαζονεία καὶ τὴν ἀνομία τῶν χριστιανικῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης. Κάθε χώρα εἶχε τὸ δικό της βάρος ἁμαρτιῶν, γιὰ τὶς ὁποῖες ἔπρεπε νὰ ὑποστῆ βάσανα καὶ ἧττες.
Κατὰ τὸν Α´ παγκόσμιο πόλεμο ἡ Αὐστρία εἶχε καὶ καλύτερα ὁπλισμένο καὶ πιὸ πολυπληθῆ καὶ ἑτοιμοπόλεμο καὶ πιὸ ξεκούραστο στρατό στὸ Ρούτνικ ἀπὸ ὅ,τι ἡ Σερβία, παρόλα αὐτὰ δὲν ὑπέστη ἁπλὰ ἧττα, ἀλλὰ ὁλοκληρωτικὴ καταστροφή τοῦ στρατοῦ της. Ἡ Ἰταλία εἶχε μεγαλύτερο καὶ ἑτοιμοπόλεμο στρατὸ στὸν Πιάβε παρόλα αὐτὰ ἡττήθηκε. Ἡ Ρουμανία ποὺ μπῆκε ἀργότερα στὸν πόλεμο διέθετε πιὸ ξεκούραστο καὶ πολυάριθμο στρατὸ καὶ ὅμως αὐτὸς ὁ στρατὸς διαλύθηκε ἀπὸ τὸν πιὸ μικρὸ καὶ ἐξαντλημένο στρατὸ τοῦ Μάκενσεν. Ὁ Σερβικὸς στρατὸς κατεδίωξε τὸ 1918 τὴ μεγαλύτερη δύναμη τῶν Γερμανο-βουλγάρων, τοὺς κατέβαλε καὶ τοὺς νίκησε».