To Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στα «αζήτητα»
Ι. Κουντουράς, Ομότιμος Καθηγητής Ιατρικής Σχολής Α.Π.Θ.
Ανήκω στην τάξη των ομότιμων καθηγητών της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ., με ακαδημαϊκό έργο ενεργό, που προσωπικά θεωρώ δεν με κατατάσσει στα «αζήτητα». Μέχρι σήμερα 503 επιστημονικές μου μελέτες δημοσιεύθηκαν με λέξεις κλειδιά Kountouras J στον επίσημο ιστότοπό μας PubMed, όπως δύναται να το διαπιστώσει οποιοσδήποτε θέλει να εκτιμήσει αντικειμενικά τον ανοδικό, στάσιμο, υποδεέστερο ή σχεδόν «αζήτητο» δήθεν ακαδημαϊκό επιστημονικό χαρακτήρα των ανηκόντων στο Α.Π.Θ., μηδενός εξαιρουμένου και ασφαλώς ούτε και του εαυτού μου.
Πρόσφατα, χρησιμοποιώντας πάλι σχετικές λέξεις κλειδιά, διαπίστωσα ότι το επιστημονικό δυναμικό του Α.Π.Θ., στη συντριπτική του πλειοψηφία, εκτός μιας μειονότητας εξαιρέσεων, κατατάσσεται διεθνώς στα αζήτητα, (φευ!) χωρίς ίχνος συστολής, ντροπής. Όχι μόνο δεν ιδρώνει το αφτί τους στο άκουσμα της διεθνούς επιστημονικής κατακραυγής εναντίον τους, αλλά με ιταμή - αήθη θρασύτητα ολοκληρώνουν και τον ηθικό εξευτελισμό τους που όζει αποπτωτική σήψη, καθώς δηλώνουν συμμετοχή στο αποπτωτικό Europride 2024 με ύφος δήθεν «pride»- υπερήφανης παράνοιας ή παράκρουσης. Συνεπώς γίνονται «τα έσχατα χείρονα των πρώτων…». Όλα τούτα προκαλούν αίσθημα αφόρητης πλήξης και απόρριψης.
Θυμήθηκα έτσι, κάποιες σκέψεις, που είχα διατυπώσει στο βιβλίο μου “Διαμορφούμενα Α’’, (εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη»)· το «Πέμπτο ιστόρημα» (Επιπλέον ακαδημαϊκοί διάλογοι) και οι «Σύγχρονοι άσωτοι». Λόγω της επικαιρότητάς τους τις παραθέτω:
Για παράδειγμα, στο «Πέμπτο ιστόρημα», η γραφίδα μου καταθέτει, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα: «Ιδιαίτερα, υπάρχει ένα έγκριτο «site” στο διαδίκτυο, το “pubmed”, που αφορά κυρίως την Ιατρική και Βιολογία. Μπαίνοντας και βάζοντας το όνομα κάθε ερευνητή επιστήμονα, διαπιστώνεις τον αναφερόμενο ψυχρό, αντικειμενικό δείκτη αξιολόγησης κάθε ερευνητή.
Εδώ θα ‘λεγα ότι ισχύει, «πέφτει διάνα», ο λόγος της Αγίας Γραφής: «Ουδέν κρυπτόν ό ου μη φανερόν γενήσεται»! Βλέπεις, για παράδειγμα, μερικές περσόνες στην πανεπιστημιακή κοινότητα, με ύφος «15 καρδιναλίων και συνοδό σοβαρό προσωπείο», που προσπαθούν να επιβάλλονται ποικιλοτρόπως, και λες αρχικά μέσα σου:
-Πω, πω!, φαντάζομαι το μέγεθος αυτών των επιστημόνων! Άραγε, τί μεγάλο επιστημονικό έργο διαθέτουν; Και όταν τους ψάχνεις στο “pubmed”, προσγειώνεσαι, διαπιστώνοντας τη φτώχια (δυστυχώς όχι ασύνηθες φαινόμενο)..».
Και στο κεφάλαιο «Σύγχρονοι άσωτοι», η γραφίδα μου καταθέτει, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα:
«Εξάλλου, είσαι άσωτος, όταν είσαι επιστήμονας και τη σκέψη σου, τη γνώση σου, το τάλαντό σου δεν τα χρησιμοποιείς, για να βοηθήσεις τον άνθρωπο και να υμνήσεις τον Θεό…. Η επιστήμη, που δεν στοχεύει να υπηρετήσει τον άνθρωπο, είναι Βεζούβιος ο οποίος κοχλάζει και εκτοξεύει λάβα φθοράς.
Κατακαίει αθώες υπάρξεις, αλλά πρωτίστως τις τρικυμισμένες αυτές παράλογες «επιστημονικές περσόνες» με τον δήθεν υψηλό δείκτη νοημοσύνης τους που υποκρύπτει, ενίοτε, ψυχιατρικές νευροεκφυλιστικές και συχνά αθεράπευτες παθολογίες.
Τελικά, όλοι μας είμαστε άσωτοι, αμαρτωλοί. «Ουδείς καθαρός από ρύπου»… Δοκιμάσαμε την άσωτη ηδονή και η ηδονή μάς άφησε στο στόμα την απόπνοια της βρομιάς και την πιο στεγνή δίψα. Παραδώσαμε το σώμα μας στις πιο αλλόκοτες ηδονές», τύπου Europride, «και βρεθήκαμε αποκαμωμένοι, εξαντλημένοι, περίλυποι με συνοδό αθεράπευτη κατάθλιψη πάνω σ’ ένα κρεβάτι από κοπριά που όζει φθορά.
Κι η καρδιά μας πάντα διψασμένη, πάντα ανικανοποίητη κι απογοητευμένη, νιώθει πιο κουρασμένη, πιο άδεια, γιατί σε καμιά ηδονή δεν βρήκε τη χαρά της, σε καμιά κατάκτηση πλούτου και επίγειας δόξας δεν βρήκε την ευτυχία της. Πιο γερασμένη πριν τον καιρό της, και το πρόωρο γήρας της αφήνει κενό. Οσφραίνεται τη θανατηφόρα απόπνοια της φθοράς που της προκαλεί αποπτωτικό shock, και αφήνοντάς την έξαιμη, σχεδόν άσφυγμη, επιτέλους, ζητά επίμονα μετάνοια και μετάγγιση σωτηρίας» με το Θεϊκό Του λυτρωτικό αίμα πριν να είναι αργά…
Ομότιμος Καθηγητής Ιατρικής Σχολής Α.Π.Θ.