Επειδή όλη η δύναμη, με την οποία νικιούνται οι εχθροί μας, γεννιέται από την απιστία στον εαυτό μας και από την ελπίδα στον Θεό, είναι ανάγκη να φροντίσεις εκ των προτέρων, αδελφέ μου, να μάθεις σχετικά, για ν’ αποκτήσεις τη δύναμη αυτή με τη βοήθεια του Θεού.
Να ξέρεις λοιπόν με βεβαιότητα πως ούτε όλα τα προτερήματα, είτε φυσικά είναι είτε αποκτημένα, ούτε όλα τα χαρίσματα που δίνονται δωρεάν (από τον Θεό), ούτε η γνώση όλης της αγίας Γραφής, ούτε το ότι υπηρετήσαμε πολλά χρόνια τον Θεό και συνηθίσαμε στο να τον υπηρετούμε, δεν θα μας κάνουν να εκπληρώσουμε το θείο του θέλημα, αν και σε κάθε θεάρεστο καλό που πρέπει να κάνουμε, και σε κάθε κίνδυνο που πρέπει να αποφύγουμε, και σε κάθε σταυρό που πρέπει να σηκώσουμε κατά το θέλημά του, δεν ανυψώσει την καρδιά μας μια ξεχωριστή βοήθεια του Θεού και δεν μας δυναμώσει για να τα εκτελέσουμε, όπως είπε ο Κύριος: «Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιω. 15:15).
Επομένως εμείς οφείλουμε σε όλη μας τη ζωή και σε όλες τις ημέρες και ώρες και στιγμές να έχουμε αυτή την αποφασιστική γνώμη, ότι με κανέναν τρόπο και με κανέναν λογισμό δεν θα μπορέσουμε ποτέ να εμπιστευθούμε και να ελπίσουμε στον εαυτό μας.
Για την ελπίδα στον Θεό, κοντά σ’ εκείνα που σου είπα στο Γ’ κεφάλαιο, (*) γνώριζε επιπλέον ότι τίποτε δεν είναι πιο εύκολο στον Θεό, όσο το να νικήσεις τους εχθρούς σου, τόσο τους λίγους, όσο και τους πολλούς· τόσο τους παλιούς και ανδρείους, όσο και τους νέους και αδύνατους.
Ας είναι λοιπόν μία ψυχή φορτωμένη με αμαρτίες· ας έχει όλα τα ελαττώματα του κόσμου· ας είναι μολυσμένη όσο μπορεί να φανταστεί κανείς· ας δοκίμασε όσο θέλησε και όσο μπόρεσε να μεταχειριστεί κάθε μέσο και αγώνα, για να αφήσει την αμαρτία και να κάνει το καλό, και δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει ούτε ένα μικρό μερίδιο καλού, αλλ’ αντίθετα περνάει ακόμη πιο βαριά στο κακό. Παρ’ όλα αυτά, η ψυχή αυτή δεν πρέπει να σταματήσει ποτέ να ελπίζει στον Θεό, ούτε πρέπει να αφήσει ποτέ τα όπλα και τους αγώνες τους πνευματικούς, αλλά πρέπει να πολεμά πάντοτε ανδρειωμένα.
Διότι πρέπει να ξέρεις ότι σε αυτόν τον αόρατο πόλεμο δεν χάνει εκείνος που δεν θα πάψει ποτέ να πολεμά και να ελπίζει στον Θεό, του οποίου η βοήθεια δεν λείπει ποτέ από τους πολεμιστές του, αν και μερικές φορές παραχωρεί να μείνουν πληγωμένοι.
Ας πολεμά λοιπόν ο καθένας, διότι σ’ αυτόν τον πόλεμο στηρίζεται το παν. Και το ιατρικό είναι έτοιμο και δραστικό, για να δοθεί στους πολεμιστές που ζητούν τον Θεό και τη βοήθειά του με σταθερή ελπίδα. Διότι σε καιρό που αυτοί δεν το ελπίζουν θα αφανιστούν οι εχθροί τους, όπως λέει η Γραφή: «Έχασε την πολεμική του δύναμη ο μαχητής της Βαβυλώνας» (Ιερ. 51:30).
(*) Το κεφάλαιο αυτό βλέπε στη διεύθυνση: Η ελπίδα και η πεποίθηση στον Θεό
Από το βιβλίο «ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ» του αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, έκδ. Β’, εν Αθήναις 1853, κεφ. ΣΤ’, σελ. 17.
Γλωσσική προσαρμογή για την Κ.Ο.