Η ΓΕΩΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗ: ΠΩΣ ΧΡΟΝΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΕΝΑ ΠΕΤΡΩΜΑ

 

Επιστήμη και Πίστη

Α.ΦΡΑΓΚΟΥ, ΜΕΛΟΥΣ ΤΩΝ A.G.U., A.I.A.A., A.M.S.

    Η έναρξη των γραπτών μνημείων, δια των οποίων είναι δυνατόν να γίνει χρονολογική επιβεβαίωση γεγονότων, τοποθετείται στην πρώτη Αιγυπτιακή Δυναστεία, μεταξύ του 2.200 και 3.500 προ Χριστού. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι συνέβη πριν οι άνθρωποι, πού είδαν την εποχή εκείνη τα γεγονότα, τα καταγράψουν σε γραπτά μνημεία. Κανείς δεν ήταν παρών για να παρατηρήσει τα πετρώματα της γεωλογικής στήλης, όταν αυτά διαστρώθηκαν στη γη, εκτός φυσικά από εκείνα πού διαμορφώθηκαν από ηφαιστειακή δράση κατά τους ιστορικούς χρόνους.

Επομένως κάθε τέτοιος προσδιορισμός πρέπει αναγκαστικά να είναι έμμεσος, συνεπώς και στην καλύτερη περίπτωση θα είναι αβέβαιος.

Μπορεί κανείς να μελετήσει τα φυσικά χαρακτηριστικά ενός πετρώματος και του περιβάλλοντος του και έπειτα να προσπαθήσει επί τη βάσει της παραδοχής του ομοιομορφισμού, να προτείνει μερικές παρούσες διαδικασίες για να υπολογίσει τον χρόνο κατά τον οποίο διαμορφώθηκε.

Πριν προχωρήσουμε στην εξέταση των ειδικών μεθόδων πού χρησιμοποιούνται τώρα για την χρονολόγηση των πετρωμάτων, πρέπει να διευκρινισθούν ορισμένα βασικά σημεία, τα οποία δεν χρησιμοποιούνται ούτε λαμβάνονται υπ’ όψιν από εκείνους πού επιχειρούν την χρονολόγηση των πετρωμάτων
 

1. Τα πετρώματα δεν χρονολογούνται από την εμφάνισή τους.

Τα θεωρούμενα σαν «παλαιά» πετρώματα καθώς και εκείνα πού θεωρούνται σαν «νεαρά», δεν μπορούν αναγκαστικά να είναι παλαιά ή νέα από μόνη την εμφάνισή τους. Έτσι πετρώματα, πού χρονολογούνται σαν παλαιά, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι εντελώς χαλαρά (όχι συμπαγή) και πάγια· ενώ άλλα, θεωρούμενα σαν νέα, μπουρί να είναι πυκνά και σκληρά.

2. Τα πετρώματα δεν χρονολογούνται από τον πετρολογικό τους χαρακτήρα.

Πετρώματα όλων των τύπων -αργιλώδη, γρανίτες, ασβεστόλιθοι, συμφύρματα, αμμόλιθοι κ.λ.π.- μπορούν να υπάρχουν σε όλες τις «ηλικίες» πετρωμάτων.

3. Τα πετρώματα δεν χρονολογούνται από το μεταλλειολογικό περιεχόμενο τους.

Δεν υπάρχει σχέση μεταξύ των μεταλλευμάτων ή μεταλλικών ορυκτών πού μπορεί να βρεθούν σ’ ένα πέτρωμα και της ηλικίας του. Ακόμη και πετρέλαιο μπορεί να σχηματισθεί σε πετρώματα, πρακτικά, οιασδήποτε ηλικίας.

4. Τα πετρώματα δεν χρονολογούνται από τα δομικά χαρακτηριστικά τους.

Δεν υπάρχει αναγκαστικά κανένας φυσικός διαχωρισμός (ασυμφωνία) μεταξύ οιασδήποτε ηλικίας και της επομένης προς αυτήν ηλικίας. Κατακρημνίσεις και αναδιπλώσεις και άλλα δομικά χαρακτηριστικά δεν προσφέρουν κανένα συσχετισμό με την χρονολογία των πετρωμάτων.

O Dr J.Jeletzsky γράφει· «Πραγματικά υπάρχει ένα καλά θεμελιωμένο γεγονός, ότι οι φυσικές στρωματογραφικές μονάδες πετρωμάτων και τα όρια τους συχνά παραβιάζουν τα επίπεδα, κατά τον πλέον ανώμαλο τρόπο, ακόμη και σε ελάχιστες αποστάσεις».

5. Τα πετρώματα δεν χρονολογούνται από τα παρακείμενα πετρώματα.

Πετρώματα οποιασδήποτε «ηλικίας» μπορούν να βρίσκονται κάθετα στην κορυφή άλλων οποιασδήποτε άλλης «ηλικίας». Τα πολύ παλαιότερα πετρώματα μπορεί να υπάρχουν κάτω από άλλα, οποιασδήποτε «ηλικίας». Ο Dr Spieker λέγει: «Περαιτέρω, πόσοι γεωλόγοι έχουν σταθμίσει το γεγονός ότι σε στρώση κρυστάλλινου θεμελίου βρέθηκαν από θέση σε θέση όχι απλώς μόνο Κάμβρια, αλλά πετρώματα όλων των ηλικιών;.

6. Τα πετρώματα δεν χρονολογούνται από την κατακόρυφη υπέρ εναπόθεσή τους.

Τα θεωρούμενα ως «παλαιά» πετρώματα συνήθως βρίσκονται διευθετημένα καθέτως, μερικές φορές σε τέλεια
συμφωνία στην κορυφή «νεώτερων» πετρωμάτων. Κανονικά τα ιζηματογενή πετρώματα έχουν σχηματισθεί με τα πρωταρχικότερα ιζήματα, εναποθετημένα στον πυθμένα και διαδοχικά τα νεώτερα ιζήματα εναποτίθενται σε ανερχόμενη τάξη ούτως ώστε η κάθετη θέσις οφείλει να παρέχει τουλάχιστον μια τοπική σχετική χρονολογία. Οι πολλές περιπτώσεις της «ανεστραμμένης τάξεως», συνεπώς, κάνουν τον κανόνα τούτον, προφανώς, ένα αναξιόπιστο οδηγό.

7. Τα πετρώματα δεν χρονολογούνται ραδιομετρικά.

Πολλοί πιστεύουν, ότι η ηλικία των πετρωμάτων προσδιορίζεται με την μελέτη των ραδιενεργειών πού περιέχουν τα μεταλλεύματα τους ουρανίου, θορίου, καλίου, ραδίου κ.λ.π., αλλά τούτο δεν ισχύει. Η προφανής απόδειξη ότι δεν συμβαίνει, τούτο είναι το γεγονός ότι η γεωλογική στήλη και οι κατά προσέγγισιν ηλικίες όλων των στρωμάτων πού περιέχουν απολιθώματα διαμορφώθηκαν πολύ πριν από οποιονδήποτε πού σκέφτηκε ή άκουσε περί της ραδιενεργού χρονολογήσεως. Επίσης υπάρχουν τόσο πολλές πηγές δυνατού λάθους ή παρερμηνείας της ραδιομετρικής χρονολογήσεως, ώστε οι περισσότερες τέτοιες χρονολογίες απορρίπτονται και δεν χρησιμοποιούνται καθόλου, και μάλιστα όταν διαφωνούν με προηγουμένως συμφωνηθείσες χρονολογίες.

8. Τα πετρώματα δεν χρονολογούνται από οιαδήποτε φυσικά χαρακτηριστικά.

Δεν υπάρχει τίποτε στην φυσική εμφάνιση ή το περιεχόμενο των πετρωμάτων, πού να χρησιμοποιήθηκε για τον προσδιορισμό της ηλικίας τους. «Η περισσότερο από ευρύτατα αποδειχθείσα και σχεδόν ομόφωνα αναγνωρισθείσα αδυναμία της εγκαθιδρύσεως οποιασδήποτε, πρακτικά χρήσιμης, σαφούς τοπικής ή παγκόσμιας γεωλογικής χρονικής κλίμακας που να είναι βασισμένη στα φυσικά – στρωματογραφικά κριτήρια, πόσο μάλλον για την τεράστια έκταση του Προκαμβρίου χρόνου, παρέχει αποφασιστική απόδειξη ότι αυτά τα φαινόμενα στερούνται οιασδήποτε σημασίας γενικά ανεγνωρισμένης για τον γεωλογικό χρόνο».

9. Τα πετρώματα δεν χρονολογούνται από το συνολικό τους απολιθωματικό περιεχόμενο.

Τα απολιθώματα είναι τα κατάλοιπα οργανισμών οι όποιοι ζουν ακόμη στον σύγχρονο κόσμο. Συνεπώς τέτοιοι οργανισμοί είναι άχρηστοι σαν γεωχρονολογικοί δείκτες. Σπόγγοι, επί παραδείγματι, κατά τα φαινόμενα ευρίσκονται σαν απολιθώματα σε πετρώματα οιασδήποτε «ηλικίας»

Πώς λοιπόν τα πετρώματα πραγματικά χρονολογήθηκαν; Τι είναι εκείνο πού προσδιορίζει την γεωλογική «ηλικία», η οποία αποδίδεται σ’ ένα δεδομένο σχηματισμό πετρώματος; Η απάντηση πού δόθηκε είναι: Τα απολιθώματα – δείκτες.
«Σε κάθε ιζηματογενές στρώμα φαίνεται ότι ορισμένα απολιθώματα είναι χαρακτηριστικά άφθονα. Τα απολιθώματα αυτά είναι γνωστά σαν δείκτες – απολιθώματα. Εάν σ’ ένα παράξενο σχηματισμό βρεθεί ένα απολίθωμα – δείκτης, είναι εύκολο να χρονολογηθεί αυτό το συγκεκριμένο στρώμα πετρώματος και να συσχετισθεί με άλλα σε διαφορετικές περιοχές που περιέχουν τα ίδια είδη», γράφει ο J.E.Ransom.
Οι δείκτες – απολιθώματα είναι κατάλοιπα, υπολείμματα οργανισμών (συνήθως θαλάσσια ασπόνδυλα), τα όποια υποτίθεται ότι έζησαν σε περιορισμένη χρονικά περίοδο, αλλά σε ουσιαστικά παγκόσμιες γεωγραφικά περιοχές. Έτσι η παρουσία τους σ’ ένα πέτρωμα πιστεύεται ότι παρέχει μια αναμφίβολη ένδειξη της ηλικίας του.

Αλλά πώς ακριβώς οι γεωλόγοι γνωρίζουν ποιος δείκτης – απολιθωμάτων χρονολογεί και προσδιορίζει κάποια ηλικία;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι η εξέλιξη. Δηλαδή, δεδομένου ότι η εξέλιξη θεωρείται ότι έλαβε χώρα προς την ίδια κατεύθυνση (από τους απλούστερους προς τους συνθετότερους οργανισμούς) παγκόσμια, το στάδιο της εξελίξεως, πού επιτεύχθηκε από τους οργανισμούς πού ζουν σε δεδομένη εποχή, θα πρέπει να είναι αδιάψευστο κριτήριο για τον καθορισμό ιζημάτων μέσα στα οποία εναποτέθηκαν στην εποχή αυτή.

Έτσι τα πετρώματα χρονολογούνται από τα περιεχόμενα σ’ αυτά απολιθώματα, ειδικότερα από τους δείκτες – απολιθώματα.

«Είναι αυταπόδεικτη αλήθεια, ότι η σημερινή γνώση της διαδοχής των στρωμάτων στον φλοιό της γης οφείλεται, κατά κύριο μέρος, στην ένδειξη που παρέχεται από τα απολιθώματα. Κυρίως στο ρόλο τους, ως συστατικών ενός ξεχωριστού πετρώματος, τα απολιθώματα παρέσχον, δια μέσον των καταλοίπων της εξελίξεως της ζωής στον πλανήτη αυτό, ένα θαυμαστό αποτελεσματικό κλειδί στον αμοιβαίο εντοπισμό των στρωμάτων σε ευρύτατα χωρισμένες περιοχές και από ήπειρο σε ήπειρο», λέγει ο Hedberg πού χρημάτισε πρόεδρος της Γεωλογικής Εταιρείας της Αμερικής, και έτσι, η διατύπωση αυτή μπορεί να θεωρηθεί επίσημη.

Πώς όμως καθορίζεται η διαδοχή των στρωμάτων; Τα απολιθώματα παρέχουν ένα θαυμαστό κλειδί για τον αμοιβαίο εντοπισμό των στρωμάτων. Και πώς τα απολιθώματα παρέχουν το θαυμαστό τούτο κλειδί; Δια μέσου των καταλοίπων της εξελίξεως της ζωής.

Δηλαδή, το τελικό κριτήριο και κλειδί της γεωλογικής χρονολογήσεως είναι η εξέλιξη. Όλες οι άλλες μέθοδοι είναι αμφίβολες και υπόκεινται σε μεταβολές και λάθη. Μονό η πίστη στην διαδοχή των ζωικών ειδών, με την παραδοχή της εξελίξεως, είναι βέβαιη.

O Dr Schindewolf γράφει· «Η μόνη εφαρμόσιμη χρονομετρική κλίμακα στην γεωλογική ιστορία, για την στρωματογραφική κατάταξη των πετρωμάτων και για την χρονολόγηση γεωλογικών συμβάντων, παρέχεται ακριβώς δια των απολιθωμάτων. Λόγω της μη αναστρεψιμότητος της εξελίξεως, προσφέρουν μια αναμφίβολη χρονική κλίμακα για τους σχετικούς προσδιορισμούς ηλικίας και για συσχετισμούς σε παγκόσμια κλίμακα».
Με τις εκφράσεις του εξελικτικού μοντέλου, φυσικά, τούτο θα ήταν σαφώς ο καλύτερος τρόπος προσδιορισμού της γεωλογικής ηλικίας, εάν πραγματικά γνωρίζαμε ότι το εξελικτικό μοντέλο είναι αληθινό, ότι δηλαδή πραγματικά συνέβη εξέλιξη.

Οι Everrnden, Savage, Curtis και James γράφουν: «Οι παλαιοντολόγοι σπονδυλωτών έχουν βασισθεί πάνω στο βάθρο της εξελίξεως σαν κριτήριο για τον προσδιορισμό των χρονολογικών συσχετίσεων των ζώων ορισμένης εποχής. Πριν από την θεμελίωση των φυσικών χρονολογικών, η εξελικτική πρόοδος ήταν η καλύτερη μέθοδος για την χρονολόγηση απολιθωματοφόρων στρωμάτων».

Επίσης ο Dunbar σημειώνει:
«Τα απολιθώματα παρέχουν την μόνη ιστορικά θεμελιωμένη ένδειξη ότι η ζωή εξελίχτηκε από απλούστερες σε όλο και περισσότερο πολύπλοκες μορφές».

Από αυτά προκύπτει, κατά τον πλέον καταφανή τρόπο, ένα αναμφισβήτητο υπόδειγμα του λογικού σφάλματος της λήψεως του ζητουμένου. Τα απολιθώματα χρησιμοποιούνται ως το μόνο μέσο και κλειδί για την τοποθέτηση των πετρωμάτων κατά χρονολογική κατάταξη. Το κριτήριο για τον προσδιορισμό απολιθωμάτων σε καθορισμένες θέσεις, σ’ αυτή την χρονολόγηση, είναι η υποτιθεμένη εξελικτική πρόοδος της ζωής, η δε υποτιθεμένη εξελικτική πρόοδος βασίσθηκε επί των καταλοίπων των απολιθωμάτων πού κατ’ αυτό τον τρόπο διευθετήθηκαν.

Η μόνη, δηλαδή, ένδειξη για την εξέλιξη είναι η παραδοχή της εξελίξεως.

Συνεπώς, τα απολιθώματα δεν παρέχουν ικανοποιητικό μέσο για την χρονολόγηση των πετρωμάτων, αφού δεν υπάρχει κανένα αντικειμενικό κριτήριο, ούτε στα πετρώματα ούτε στα απολιθώματα, για μια τέτοια χρονολόγηση.

ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΕΩΝ

Έγιναν προσπάθειες επί 80 έτη για να επαληθευθεί και βαθμολογηθεί η κλίμακα του εξελικτικού χρόνου με την χρησιμοποίηση των περί ραδιενεργών στοιχείων θεωριών. Η κριτική εξέταση των θεωριών αυτών δείχνει, ότι είναι ατελείς, με ελαττώματα στις βασικές τους παραδοχές. Δεν παρουσιάζεται ούτε μία, από εκείνες πού παρουσιάζουν τεράστιες ηλικίες, ότι είναι αξιόπιστη και δεν υπάρχει αξιόπιστη βάση για τους ισχυρισμούς περί τεραστίων ηλικιών στην ιστορία της γης.

Δύο τρόπους χρησιμοποιούν οι εξελικτικοί για την χρονολόγηση της ηλικίας της γης:
1) την χρονολόγηση με βάση τα απολιθώματα πού ανευρίσκονται στα διάφορα στρώματα των πετρωμάτων, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, και
2) τον προσδιορισμό της ηλικίας της γης με την ραδιοχρονολόγηση.

Πρέπει να σημειωθεί, ότι οι αξιόπιστοι προσδιορισμοί ηλικιών περιορίζονται μόνο σε γεγονότα για τα όποια έχουμε ιστορικές μαρτυρίες. Για προϊστορικά γεγονότα, οι μέθοδοι χρονολογήσεως πού χρησιμοποιούνται δίνουν μόνο θεωρητικές ηλικίες, γιατί τίποτε δεν είναι γνωστό, ούτε μπορεί να προσδιοριστεί φέρ’ ειπείν για ηλικίες 5 εκατομμυρίων ή 50 εκατομμυρίων ή δισεκατομμυρίων ετών.

Η ΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ

ΠΕΤΡΩΜΑΤΩΝ ΜΕ ΤΑ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ

Σύμφωνα με την παραδοχή των εξελικτικών, διαφορετικές ομάδες ζωικών ή φυτικών ειδών εξελίχθηκαν και μεταβλήθηκαν κατά την διάρκεια μακρών περιόδων χρόνου. Με την διαπίστωση της υπάρξεως ή απουσίας διαφόρων τύπων απολιθωμάτων στα πετρώματα και με την χρησιμοποίηση υποθέσεων συσχετισμού καθορίζουν σχετικές ηλικίες για τα απολιθωματοφόρα στρώματα. Επί παραδείγματι, οι τριλοβίτες θεωρούνται σημαντικά απολιθώματα για τον προσδιορισμό Καμβρίων γεωλογικών στρωμάτων. Οι δεινόσαυροι κατατάσσονται στην Κρητιδική περίοδο.

Εξ άλλου η απότομη εμφάνιση όλων των ειδών απολιθωμάτων ζώων και φυτών, σε οποιαδήποτε από τις συμβατικές κατατάξεις ή διαδοχές στρωμάτων, είναι μαρτυρία εναντίον της εξελικτικής παραδοχής. Επί πλέον, η απότομη εμφάνιση απολιθωμάτων δεν έχει καμιά σημασία για την ηλικία των στρωμάτων. Συσσωρεύσεις απολιθώματος δείχνουν απλώς την φύση του περιβάλλοντος στο όποιο έζησαν. Αυτή η εξήγηση δόθηκε πρώτον από τον εξελικτικό Huxley.

 

 

 

 

Από το βιβλίο: Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ   www.egolpion.com

https://www.entaksis.gr