Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών
Αποκτήσαμε τα πάντα, για να μείνουμε ως ορκισμένοι μηδενιστές με το τίποτα, όπως μού είχε καταθέσει φωτισμένη γεροντική μορφή από τα Καρούλια στο περιβόλι της Παναγίας. Οι οργανωμένες παραλίες, οι κρουαζιέρες, οι θερινές διακοπές πολυτελείας, τα ποτά, τα ξενύχτια και ο οιονεί γυμνισμός συνθέτουν το καθίζημα των κοσμικών απολαύσεων εκ των οποίων ουδεμία δύναται να πληρώσει αληθινά, οντολογικά, υπαρξιακά τον άνθρωπο. Στην ματαιόπονη επιχείρησή μας για κατάκτηση της ευτυχίας λησμονήσαμε παντάπασιν την ψυχή μας και τον προόρισμό της. Η ενασχόληση με τον πνευματικό αγώνα, ο ταπεινός κόπος προς κατάκτηση κάποιων λίγων αρετών πρὸς ὁμοίωσιν τῷ Ἀναστάντι Χριστῷ Σωτῆρι Κυρίῳ, και η φιλότιμη προσπάθεια προς συνάντηση με τον θεῖον ἔρωτα διέρχεται τουλάχιστον μία φορά από τη ζωή του καθενός από το Άγιον Όρος, εκείνον τον ευλογημένο βράχο της Μακεδονίας μας, ο οποίος αναδεικνύει ως πνευματικό εργοστάσιο Αγίους και οσιακές μορφές της Εκκλησίας μας. Η διολίσθηση, όμως, του Φαναρίου στον οικουμενισμό, την παναίρεση και την πανθρησκεία βύθισε σε διχόνοια το ποίμνιο της Ορθοδοξίας και πλείστα όσα μοναστήρια με ζήλο για την παράδοση και την τήρηση των ιερών κανόνων.
Είναι γεγονός ότι η διακοπή του μνημοσύνου του Οικουμενικού Πατριάρχου από την Ιερά Μονή Εσφιγμένου γέννησε μία αβυσσαλέα, αδυσώπητη και ανοίκεια διένεξη ανάμεσα στις δύο πλευρές, η οποία άγει διαρκώς στην οξεία πόλωση, την υψηλή ένταση και τον παθολογικό διχασμό των πιστών Ορθοδόξων, οι οποίοι ολοσχερώς ανεπιγνώστως φανατίζονται, χωρίς πολλές φορές ούτε την ιστορική διαδρομή της διαμάχης να έχουν μελετήσει ούτε να ενδιαφέρονται πράγματι να ανακαλύψουν την χρυσή τομή αληθείας στην εν λόγω σύγκρουση. Ένα ζήτημα κορυφαίο για την γεωπολιτική της θρησκείας, όπως εκείνο της διακεκομμένης κοινωνίας ανάμεσα στις συνόδους των παλαιοημερολογητών και την Ιερά Σύνοδο του νέου ημερολογίου αλλά και οι σχέσεις σλαβοφώνων ορθοδόξων κρατών με την Ελλάδα, κατήνεγκε να καταλήξει εκ νέου σε έκφανση οπαδισμού και παλαίστρα άγονης αντιπαραθέσεως για το μέτρον της χριστιανικής γνησιότητος. Όποιος αποτολμήσει υπεύθυνα κι όχι εν μέσω κραυγών, συνθημάτων και εύκολων προσχωρήσεων σε στρατοπεδικές εγκαταστάσεις να τοποθετηθεί γύρω από τα δυσάρεστα τεκταινόμενα στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου, αν θέλει όντως να έχει ευλογία η οιαδήποτε εκφερόμενη στάση του, οφείλει να συμβουλευτεί πρώτα τον εξομολόγο του πριν αποπειραθεί να εκστομίσει κάτι που θα σκανδαλίσει, θα προξενήσει παρερμηνίες ή θα προκαλέσει εγωϊσμούς και πάθη σε ομοδόξους του. Χρειάζεται διάκριση, προσοχή και λεπτότητα προ οιασδήποτε κινήσεως. Επειδή, όμως, συγχρόνως η σιωπή απέναντι στην αδικία γεννά η ίδια αδικία και μάλιστα πολύ πιο επίμεμπτη, ασύγγνωστη και εφάμαρτη, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι η επιχείρηση εισβολής αστυνομικών ομάδων με τη συμπαράσταση ξένων εκπαιδευμένων δυνάμεων προς πολιορκία, έξωση, εκτοπισμό και σύλληψη των μοναχών πατέρων της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου δεν θα οδηγήσει απλά σε κατάφωρο κλονισμό της ειρήνης και της τάξεως στην Αθωνική πολιτεία, αλλά πρωτίστως θα δημιουργήσει μία έκρυθμη αντίθεση στους πνευματικούς νόμους, κολάζοντας όλο το ευσεβές χριστεπώνυμο πλήρωμα. Τα μοναστήρια ανήκουν στους μοναχούς τους κι ως εκ τούτου συνιστούν τη νόμιμη μόνιμη κατοικία τους. Οιαδήποτε κίνηση αφαιρέσεώς τους και δή βιαίας δια της χρήσεως απειλών και όπλων από τη νομή τους παραβιάζει ευθέως τις ατομικές ελευθερίες των μοναζόντων. Η φυσική συμπαράσταση σε κάποιον ο οποίος δέχεται μία παράνομη επίθεση στα κεκτημένα δικαιώματά του εκπορεύεται πρώτα και κύρια από το αίσθημα δικαιοσύνης που εκκολάπτεται στην καρδία κάθε βιωματικά χριστιανού, ο οποίος αγωνίζεται να πραγματώσει, να εγκολπωθεί και να εσωτερικεύσει τον λόγο και το θέλημα της Τριαδικής Αγάπης. Όμως, δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να συγχέεται με την παροχή εγκρίσεως σε τυχόν θεολογικές και πνευματικές πλάνες. Η μη αναγνώριση τόσο εγκύρως τελεσθέντων μυστηρίων όσο και της αγιότητος Αγίων γερόντων, όπως του π. Παϊσίου και π. Πορφυρίου, όταν τόσο εν ζωή όσο και μετά την κοίμησή τους διαθέτουν έκαστος εξ αυτών χιλιάδες θαύματα βεβαιωθέντα από αντιστοίχους χιλιάδες χριστιανούς, οι οποίοι είχαν την χάριν να μαρτυρήσουν και να ομολογήσουν την -κατά κατάλυση της φυσικής τάξεως των πραγμάτων- παρέμβασή τους στον ρού του βίου τους, προσκρούει κραυγαλέα στην εμπειρική αλήθεια της βασιλευούσης Εκκλησίας και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή, ερχομένη σε ρήξη με την θεία βούληση, η οποία μάς αποκαλύπτεται δια των ενεργειών των Αγίων της στον κόσμο μας.
Συνελόντι ειπείν, είναι κοινό μυστικό ότι το πρόσωπο του καταλαμβάνοντος τον Πατριαρχικό Θρόνο ευρισκόμενο σε διάλογο με την τεκτονική κυβέρνηση του εντολοδόχου υπερεθνικών διευθυντηρίων εμμένει στην επικράτησή του εφ’ ενός ζητήματος, το οποίο καταλήγει να αποκτά τη μορφή καταστρατηγήσεως και διασαλεύσεως του ανθρωπίνου αυτεξουσίου. Όποιος σέβεται το θεόσδοτον δώρον της Ελευθερίας οφείλει ωσαύτως να σέβεται και την επιλογή των μοναχών της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου και του ηγουμένου Μεθοδίου να μην μνημονεύουν τον Πατριάρχη. Αν όντως ένιοι κόπτονται για την υπεράσπιση της ενότητος της Πίστεως και του λαού του Θεού, ας δείξουν πρώτοι το σεπτό παράδειγμα καλόπιστης συνεννοήσεως με τους ζηλωτές άδερφούς μας κι ας εγκαταλείψουν τους συγχρωτισμούς με παπικούς και λοιπές αιρέσεις της Δύσεως.