Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἐκκλησία του ἑνώνει, ὁ σατανᾶς χωρίζει

Στὴν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει καὶ τὴν Κυρια­κὴ τῶν Πα­τέ­ρων τῆς Α΄ Οἰκουμενι­κῆς Συνόδου. Γιατί ὀνομάζεται ἔτσι ἡ Κυριακὴ αὐ­τή;

_{* * *}

Ὑπάρχουν δυὸ εἴδη – δύο κατηγορίες πατέρων· οἱ φυσικοὶ καὶ οἱ πνευματικοί.

● Ἡ πρώτη κατηγορία, οἱ φυσικοὶ πατέρες. Ἕ­νας ἄντρας παντρεύεται μιὰ γυναῖκα, δημιουργεῖται οἰκογένεια, καὶ σύμφωνα μὲ τὸ νό­μο τοῦ Θεοῦ φέρνουν παιδιὰ στὸν κόσμο. Ἀρκεῖ αὐτό; Αὐτὸ εἶ­νε τὸ μικρό­­­τε­ρο. Τὸ νὰ γεν­νήσῃς παιδὶ εἶνε εὔ­κολο· κάτι ἄλλο ἐπὶ πλέον ζητεῖται.

Τὸ παιδὶ ποὺ γεννήθηκε δὲν εἶνε σκυλάκι ἢ γατάκι· εἶνε κάτι πολὺ μεγάλο καὶ ὑ­ψηλό. Δὲν ἔ­χει ἀνάγκη μόνο νὰ τὸ ταΐζῃς, ὅ­πως τὸ ἄ­λογο. Τὸ παιδὶ εἶνε σὰν τὸ χωράφι. Ὅπως τὸ χωράφι τὸ καλλιεργεῖς, ἔτσι καὶ τὸ παιδὶ αὐτό, ποὺ τώρα εἶνε στὰ χέρια σου, πρέπει νὰ τὸ προσέξῃς ἰδιαιτέρως· γιατὶ μπο­­ρεῖ νὰ γίνῃ ἕνας ἅγιος ἢ ἕνας κακοῦργος.

Λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος· Θὰ σὲ ὀ­νομάσω πατέ­ρα ὄχι ὅταν γεννή­σῃς ἁ­πλῶς παιδί, ἀλλ᾽ ὅ­ταν τὸ ἀναθρέψῃς σωστά. Ὄχι τὸ γεννᾶν, ἀλλὰ τὸ ἀνατρέφειν κάνει – ἀ­ναδει­κνύει τὸν πατέρα· «Οὐ τὸ σπεῖ­ραι ποιεῖ πα­τέρα μόνον, ἀλ­λὰ τὸ παιδεῦσαι καλῶς· οὐ­δὲ τὸ κυῆσαι μητέρα ἐργάζεται, ἀλ­λὰ τὸ θρέψαι καλῶς» (Εἰς Ἄνν. λόγ. Ι, γ΄· P.G. 54,636).

Οἱ πρῶτες λέξεις ποὺ πρέπει νὰ μά­θῃ ἡ μάνα στὸ παιδί, εἶνε Θεός, Χριστός.

Ξυπνάει τὸ παιδί; μάθε το νὰ κάνῃ προσ­ευ­χὴ μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Κάθεται τὸ με­σημέρι στὸ τραπέζι; δίδαξέ το, προτοῦ ν᾽ ἀγγίξῃ φαγητό, νὰ παρακαλέσῃ τὸ Θεό. Ἔρ­χε­ται Κυρια­κή, χτυπάει ἡ καμπάνα; πάρε τὸ παιδάκι σου ἀπ᾽ τὸ χέρι, νὰ τὸ φέρῃς στὴν ἐκ­κλη­σία τοῦ Χριστοῦ μας. Βραδιάζει, νυχτώ­νει; γο­νάτι­σε μαζί του μπρὸς στὰ εἰκονίσματα κάτω ἀπ᾽ τὸ φῶς τοῦ καντηλιοῦ γιὰ τὸ ἀ­πόδει­πνο. Στὸν Πόντο καὶ στὴ Μικρὰ Ἀσία, τὰ εὐ­λογημέ­να χρόνια, κάθε βράδυ ὅλοι μαζί, προτοῦ νὰ κοιμηθοῦν προσ­εύχονταν.

Ἐδῶ μοῦ ᾽ρχεται νὰ κλάψω. Δεῖξ­τε μου στὸν κύ­κλο σας μιὰ οἰκογένεια ὅπου πατέρας-μάνα-παιδιὰ κάνουν μαζὶ προσευχή. Τίποτα! Ἔτσι, σὰν τὰ ζῷα, τρῶ­νε καὶ πέφτουν γιὰ ὕ­πνο, χωρὶς ἄλλον ὑ­ψηλότερο προσανατολι­σμὸ στὸν κόσμο αὐτόν. Σταμάτη­σε πιὰ ἡ προσ­­­­ευχὴ μέσα στὰ σπίτια καὶ τὶς οἰκογένειες, ποὺ ἄλλοτε ἔλεγαν ἐκεῖνο τό·

«Πέφτω, κάνω τὸ σταυρό μου

κι ἄγγελο ἔχω στὸ πλευρό μου».

Ἔρχεται Τετάρτη, Παρασκευή, σα­­ρακο­στή; τὸ παιδὶ νὰ νηστέψῃ, δὲν παθαίνει τίποτα. Τώ­ρα παιδιὰ σὲ μεγάλες πόλεις παρουσι­άζουν καρδιακὰ νοσήματα. Γιατί αὐ­τό; Λένε οἱ γιατροί, ὄχι ἐγώ, ὅτι αὐ­τὸ ὀφείλεται στὸ πο­λὺ φαΐ. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια εἶ­χαν πολλὰ παιδιὰ καὶ φτώχεια· ἡ μάνα σταύρωνε τὸ καρβέλι, ἔκοβε καὶ μοί­ραζε τὸ ψωμὶ ὅπως ὁ παπᾶς τὸ ἀντίδωρο· τὰ παιδιὰ ἔτρωγαν τὸ καλαμποκήσιο ψωμὶ κι αὐτὸ γινόταν βού­τυρο. Τώρα; κάθε μέρα κρέας· καὶ Τετάρτη, καὶ Παρασκευή, καὶ Μεγάλη ᾿Βδομάδα. Τὰ κάνουν τὰ παιδιὰ μπουλούκους, σὰν τὰ γουρουνόπουλα, καὶ παθαίνει ἡ καρδιά τους. Παιδὶ ποὺ νη­στεύ­ει καὶ τηρεῖ τὰ πάτρια δὲν παθαίνει τέτοιο πρᾶγμα.

Λοιπόν, προσευχὴ δὲν γίνεται, νηστεῖες δὲν κρα­τοῦν, ἐκκλησία δὲν πατοῦν. Τὸ ἀ­πο­τέλε­σμα· τὰ παιδιὰ ἔχουν ἀγριέψει. Τώρα, βλέπεις, ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο. ῾Ρώτησα ἕνα παιδάκι στὴ Φλώρινα· –Πῶς περ­νᾷς τὴν ἡμέρα; –Μιὰ ὥρα διαβά­ζω, δυὸ ὧ­ρες παίζω, καὶ πέν­τε ὧρες βλέπω τηλεόρασι. Εἶπε ἕνας ἅγι­ος, ὅτι ὁ διάβολος στὰ τέλη τῆς ἀν­θρωπό­τη­τος θὰ κάνῃ πολλὰ πε­ρί­εργα πράγματα· θὰ δέσῃ τὸν κόσμο μὲ μιὰ κλωστή (τὰ τηλέφωνα), καὶ θὰ φέρῃ ἕ­να κουτὶ ποὺ θὰ τρελάνῃ τὴν ἀν­θρω­πό­τητα (ἡ τηλεόρασι). Καὶ νά, τρέλανε τὸν κόσμο. Στὴν Ἀθήνα ἕνα παιδάκι κάηκε ἀ­πὸ τὴν τηλεόρασι. Καὶ στὴν Πτολεμαΐδα ἕνα ἄλ­λο παιδά­κι εὐλογημένο, ὁ Γιῶργος, βλέποντας τηλεόρασι θέλησε νὰ μιμηθῇ τοὺς ἥρωες τῆς ὀ­θόνης, καὶ τί ἔπαθε· πῆγε μέσα σὲ μιὰ ἀ­ποθή­κη, κρεμάστη­κε ἀπὸ ἕνα κα­λῴ­διο καὶ πνί­γηκε! Τὸ εἶπα, τὸ φωνάζω· «Κλεῖστε τὶς τηλεοράσεις»! διῶξτε ἀπὸ τὰ σπίτια τὰ δαιμόνια· ὅ­ποιος ἔχει τηλεό­ρασι, φιλοξενεῖ δαιμόνια μέσ᾿ στὸ σπίτι. Κ᾽ ἔ­χουμε τὴ χειρότερη τηλεόρασι στὸν κόσμο. Τὰ παιδιὰ εἶνε παιδιὰ τῆς τηλε­οράσε­ως· καὶ δὲν θὰ ἔχουν προκοπή.

● Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς ὑπάρχουν καὶ οἱ πνευματικοὶ πατέρες. Αὐτοὶ συχνὰ μένουν ἄ­γαμοι, δὲν ἔχουν φυσικὰ παιδιά· ἔ­χουν ὅμως πνευματικὰ παιδιά. Εἶ­νε πρωτοπόροι παιδείας, θεμελιωταὶ σοφίας, καλλι­εργηταὶ πολιτισμοῦ, διδάσκαλοι τῆς πίστεως. Ἔτσι μιλᾶμε γιὰ πα­­τέρα τῆς ποιήσεως (Ὅμηρος), πατέρα τῆς ἱστο­ρίας (Θουκυδίδης), πατέρα τῆς μηχανικῆς (Ἀρ­χιμήδης), κ.λπ.. Τί κάνουν αὐτοί; ἐ­ρευνοῦν, ἀνακαλύπτουν, ἐξημερώνουν, ἐκπαιδεύουν, κα­­ταρτί­ζουν, ἐφο­δι­­ά­ζουν μὲ γνώσεις, φωτίζουν τὸ νοῦ, μορφώνουν τὸ χαρακτῆρα, διδάσκουν, κατηχοῦν, κηρύττουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ· τρέ­χουν, προσπαθοῦν νὰ διδάξουν τὸν κόσμο.

Ἀπὸ ὅλους αὐτούς, ἐρχόμενοι τώ­ρα στὸ δικό μας ἀντικείμενο, μιλᾶμε γιὰ τοὺς ἁγίους πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ τώρα ἑ­ορτά­ζουμε 318) ἁγίους πατέρες, αὐ­τοὺς ποὺ συγ­κρότησαν τὴν Πρώτη (Α΄) Οἰκου­με­νικὴ Σύνοδο. Ποιοί εἶνε αὐτοί;

Τὸ 325 μ.Χ. τοὺς κάλεσε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος στὴ Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀ­σίας καὶ ἐκεῖ ἔκαναν τὴν Πρώτη (Α΄) Οἰ­κουμε­νικὴ Σύνοδο. Αὐ­τὴ ἐξέτασε τὴν αἵ­ρε­σι τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος ἔλεγε τὸ βλάσφημο λόγο, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε Θε­ός. Τὸν καταδίκα­σε, τὸν καθαίρεσε, καὶ συν­έταξε ὅλο σχε­δὸν τὸ «Πιστεύω», τὸ Σύμβολο τῆς πίστεως ποὺ ὁμολογοῦμε σὲ κάθε θεία λειτουργία. Οἱ πατέρες αὐτοὶ στερέωσαν τὰ θεμέλια τῆς πίστεώς μας. Μεταξὺ αὐτῶν ἦ­ταν καὶ θαυματουργοὶ ὅπως ὁ ἅγιος Σπυρίδων (ἔ­δει­ξε μὲ θαῦμα ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε ἡ ἁγία Τρι­άς· Πατήρ, Υἱὸς καὶ ἅγιο Πνεῦμα), ὁ ἅγιος Νικόλαος, ὁ ἅγιος Ἀχίλλιος καὶ ἄλλοι. Ἐκεῖ ἔλαμψε πρὸ παντός, ὡς ἀ­στέρι πρώτου μέγεθος, ὁ μέγας Ἀθανάσιος.

Ἀπὸ τότε πέρασαν 1700 χρόνια. Μέσα σ᾽ αὐτὰ ἡ πίστι μας δὲν ἔ­παυσε νὰ πολε­μῆται, ἀλλὰ καὶ νὰ νικᾷ. Τώρα, στὶς δικές μας ἡμέρες, κινδυνεύ­ουμε ἀπὸ ὑλιστικὲς θεωρίες καὶ συγγράμματα ἀ­θεΐας καὶ ἀπιστίας, ποὺ ζητοῦν νὰ ξερριζώσουν τὴν πίστι τῶν γονέων καὶ τῶν προγόνων μας· ἀ­πὸ χυδαῖες ταινίες καὶ ἔντυπα ποὺ πασχίζουν νὰ ἐκφαυλίσουν τὴ σωφροσύνη καὶ τὴν εὐπρέπεια τοῦ βίου· ἀπὸ τὴν τηλεόρασι ποὺ κάνει ἀνοιχτὸ πόλεμο κατὰ τῆς Ἐκ­κλησίας· κινδυνεύουμε ἀκόμα ἀπὸ αἱ­ρέ­σεις, ὅπως οἱ λεγόμενοι «μάρτυρες τοῦ Ἰ­εχω­βᾶ» ποὺ τέτοιον καιρὸ σκορπίζον­ται παντοῦ, διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια τῆς Γρα­­φῆς καὶ διαβάλλουν τὴ Θεότητα τοῦ Χριστοῦ.

_{* * *}

Ἐσεῖς, ὅσοι μάλιστα κατάγεστε ἀπὸ πρόσφυγες, νὰ θυμᾶστε τοὺς προγόνους σας. Ἐκεῖνοι στὴ Μικρὰ Ἀσία, τόσα χρόνια κάτω ἀπὸ τὸ μαχαίρι τοῦ Τούρκου, δὲν ἀλ­λαξοπί­στησαν, ἔμειναν στὴν πίστι τῶν πατέρων τους. Ἦρ­θαν κατόπιν στὴν Ἑλλάδα τὸ 1922, γυμνοὶ καὶ ξυπόλητοι, γιατὶ δὲν ἤθελαν ν᾿ ἀρνηθοῦν τὴν πίστι τους (ὑπῆρ­ξαν μερικοὶ ποὺ τὴν ἀρ­νήθηκαν, ἔγιναν Τοῦρκοι καὶ ζοῦν τώρα ἔτσι ἐκεῖ).

Αὐτὴ λοιπὸν τὴν πίστι νὰ τὴν κρατή­σε­­τε σφιχτά. Νὰ μὴν ὑπάρχῃ μεταξύ σας κανένας βλάσφημος, κανένας ἄθεος, κανένας αἱρετικός. Ὅταν χτυπάῃ ἡ καμπάνα, νὰ μαζεύεστε ὅλοι στὴν ἐκ­κλησία τοῦ Χριστοῦ. Νά ᾽χετε ἀγάπη καὶ ὁμόνοια μεταξύ σας. Νὰ εἶστε μιὰ οἰκογένεια. Μὴ χωριστῆτε σὲ κόμματα. Πάνω ἀπὸ κόμματα καὶ ἀρχηγοὺς κομμάτων, πάνω ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα, εἶνε ἕνας καὶ μόνο, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ ἑνώνει τὸν κόσμο Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Ἐκκλησία του ἑνώνει, ὁ σατανᾶς χωρίζει.

Ἑνωμένοι, ἀγαπημένοι, πιστοί! Γιατὶ ἔρ­χονται στὸν κόσμο τρομε­ρὲς ἡμέρες. Πάνω ἀπ᾿ ὅλα νὰ ἀγαποῦμε τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰη­σοῦν Χριστόν.… Κι ὅταν ἔρθῃ ἡ ὥρα τοῦ θανάτου, νὰ πᾶτε ἐκεῖ ποὺ εἶνε οἱ γονεῖς καὶ οἱ προπάτορες, οἱ ἄγγελοι καὶ ἀρ­χάγγελοι, γιὰ νὰ εὐφραίνεστε αἰωνίως· ἀμήν.

_{(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος}

(ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ

Κοιμήσεως Θεοτόκου Κομνηνῶν – Ἑορδαίας τὴν 30-5-1982)

xristianikispitha