Εισαγωγική σημείωση
Η επιστολή που ακολουθεί προέρχεται από μιά επιστήμονα, ιατρό, που εργάζεται στην Γερμανία και παρακολουθεί συστηματικά τις ενοριακές μας ομιλίες μέσω του You Tube. Η επιστολή αυτή της ακροάτριάς μας προκάλεσε ολόκληρη συζήτηση στη “Σχολή Νέων” μας, που γίνεται κάθε Τρίτη απόγευμα και η συζήτηση έχει ήδη αναρτηθεί στο διαδίκτυο. Επειδή όμως, η Επιστολή της επιστήμονος, αυτή καθ' εαυτήν, έχει ιδιαίτερη σημασία, την δημοσιεύουμε και εδώ στο περιοδικό μας.
'Ηθελα να σας πω πώς με την συζήτησή σας αυτόν τον καιρό στην Πνευματική Εστία (που παρακολουθώ στη Γερμανία από το You Tube) με το θέμα περί ενδυματολογίας, έχουν έρθει τα πάνω κάτω στις σκέψεις μου!
Ενώ στην εκκλησία δεν τολμώ να μπω με παντελόνια, γιατί μου έμαθαν από παιδί πως πρέπει να σέβομαι, στην υπόλοιπη ζωή μου –έξω από τον Ναό– φοράω σχεδόν μόνο παντελόνια. Αν έλεγα ποιό είναι το ρούχο μου, θα έλεγα το τζίν!
Όταν ξεκίνησαν οι συζητήσεις γιά το αν περιέχει η Εκκλησία εμάς ή αν περιέχεται η Εκκλησία στη ζωή μας, άρχισα να σκέφτομαι πως αφού ο Θεός είναι πανταχού παρών και μας περιέχει, τότε και η ζωή μου εκτός του Ναού θα πρέπει να είναι εκκλησία, γιατί αλλιώς είναι προσποίηση, μεταμφίεση. Μου την θύμισε αυτήν την σκέψη η Δάφνη, που είπε στην ομιλία με τίτλο “Λόγια παντελονάτα” πως είναι υποκρισία να ντυνόμαστε αλλιώς στον ναό και αλλιώς έξω από το ναό.
Σκεφτόμουν τότε, επίσης, πως δεν μπορεί να μου συμβαίνει να είμαι τόσο ακατάλληλα ντυμένη, ώστε να μην μπορώ ανά πάσα στιγμή να μπω να ανάψω ένα κερί στην εκκλησία. Αλλά κι αυτές οι σκέψεις δεν καταφέρνανε να με αλλάξουν.
Όμως, κατά την συζήτηση θέσατε το ερώτημα, “μήπως φοράμε τα παντελόνια γιά ψυχολογική στήριξη;” και εκείνη την στιγμή είδα τον εαυτό μου. Φοράω τα παντελόνια γιά να έχω πυγμή, γιά να με αντιλαμβάνονται σαν άντρα!
Εκεί κατάλαβα, πως κατά βάθος θεωρώ την θηλυκότητα ως μειονέκτημα. Από την άλλη μεριά, πίστευα πως αφού έχω απέναντί μου ασθενείς, καλά θα είναι να είμαι ουδέτερη. Συν ένα πλην ένα κάνει μηδέν. Δηλαδή εξουδετερώνω την θηλυκότητά μου με το αντρικό ντύσιμο και έτσι γίνομαι ουδέτερη. Έτσι κατά την περίθαλψη των ασθενών ούτε ως άντρα ούτε ως γυναίκα θα σε αντιληφθούν αλλά μόνο ως ιατρό. Όμως μετά σκέφτηκα, κούμπωσε την ρόμπα και κανείς δεν θα δει τί φοράς! Και μετά έκανα τις εξής σκέψεις:
Αν θέλω να βρω έναν αληθινό άντρα δεν πρέπει πρώτα εγώ να γίνω γυναίκα; Αν περιφρουρώ τον εαυτό μου με αντρική ενδυμασία δεν σπρώχνω έτσι τον άντρα στο περιθώριο; Και, τελικά, φορώντας τα ρούχα του δεν αναλαμβάνω τον ρόλο του; Δεν του φέρομαι με ασέβεια θεωρώντας τον εαυτό μου καλύτερο άντρα από εκείνον;
Από τη στιγμή που τα συνειδητοποίησα όλα αυτά δεν μπόρεσα να φορέσω πάλι παντελόνι, ξαφνικά είναι σαν κάτι ξένο πάνω μου. Και έτσι πρόσεξα ότι κάτι άρχισε να αλλάζει γύρω μου. Μιά μέρα που έβρεχε ενώ το λεωφορείο είχε ξεκινήσει ο οδηγός σταμάτησε και με πήρε μαζί. Στο τρένο ένας κύριος μου άφησε το προβάδισμα. Με παντελόνια τόσα χρόνια αυτό δεν μου συνέβη ποτέ. Και εκεί κατάλαβα τί συμβαίνει. Η γυναικεία παρουσία όταν δεν είναι προκλητική, ξυπνάει μέσα στον άντρα τον ιπποτισμό, του αφήνει τον χώρο να δράσει φυσιολογικά. Και εκεί κατάλαβα πως αν εμείς οι γυναίκες επιστρέφαμε πίσω στην θέση μας, παντού θα άρχιζαν να εμφανίζονται πραγματικοί άντρες!
Σας είχα ρωτήσει, π. Βασίλειε, αν η γυναίκα που είναι η καρδιά χρειάζεται την θωράκιση του άντρα, πώς θα γίνει ανδρεία;
Και μου απαντήσατε πως γιά να γίνει κάποιος ανδρείος
πρέπει να παραμείνει στην θέση του!
Πιστεύω πως αυτή τη σημασία έχει και το παράδειγμα: “όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην”. Αυτό σημαίνει παραμένω σταθερός στην θέση μου όσο και αν χτυπούν οι άνεμοι. Ο Χριστιανός είναι λεβεντιά, όπως αγαπούσε ο Άγιος Παΐσιος να λέει: Άρα πρέπει να παραμείνουμε στην θέση μας και να παλέψουμε εκεί με το φύλο που μας δόθηκε.
Πάλι στην ομιλία “Λόγια παντελονάτα”, αν κατάλαβα καλά, η Ελένη πήγε να αναφέρει το παράδειγμα μιας κοπέλας, ίσως πολιτικού μηχανικού που πρέπει να επιβλέψει τις εργασίες σε μιά οικοδομή και πως το παντελόνι είναι αναγκαίο. Αν εμφανιστεί ως γυναίκα και πρέπει να περάσει πάνω από λάσπες, κανένας άντρας δεν θα μείνει ακίνητος, πραγματικά το πιστεύω πιά αυτό. Με την γυναικεία της παρουσία του επιτρέπει να της φερθεί ανάλογα και εκείνη τον τιμά ως άνδρα δεχόμενη την βοήθειά του. Δεν είμαστε αδύναμες, αλλά ζητάμε δυνατούς άντρες, γιατί μόνο τότε θα είμαστε πραγματικά ευτυχισμένες.
Πότε θα τους δώσουμε την ευκαιρία να αποδείξουνε πως είναι δυνατοί; Πότε θα τους δώσουμε την ευκαιρία να καταλάβουν την αδυναμία τους και να αλλάξουν; Πώς θα καταλάβουμε εμείς ποιός άνδρας έχει ιπποτισμό μέσα του και ποιός όχι; Και ας είναι το τίμημα ένα λερωμένο φόρεμα ή ένας ανόητος χλευασμός, μπορούμε να το αντέξουμε, το κέρδος δεν θα έχει σύγκριση με το τίμημα.
Πιστεύω πως δεν είναι μόνο πως ο ψυχικός μας κόσμος φαίνεται εξωτερικά στις κινήσεις, στο ένδυμά μας. Το εξωτερικό, σωματικό από τη δική του μεριά βοηθάει να διορθωθεί το ψυχικό.
Και όταν λέει η Εκκλησία μας την Μεγάλη Εβδομάδα: “Τον Νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον, και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ. Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα, και σώσον με” και μετά λέει πως “ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος όν ευρήσει γρηγορούντα” πρέπει να είμαστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι, κατάλληλα ντυμένοι, να μπορούμε να μπούμε στο Ναό γιά να ανάψουμε ένα κερί.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα αυτά τα παιδιά που κάθε φορά δίνουν το παρών στις ομιλίες αυτές και κάνουν τα σκουριασμένα γρανάζια του μυαλού μας να δουλέψουν. Είναι πολύ μεγάλη η παρηγοριά και η δροσιά που προσφέρετε και αν αναφέρομαι ονομαστικά στα παιδιά είναι γιατί βρισκόμαστε κάθε Τρίτη εκεί μαζί σας!
Σας ευχαριστώ
Γ. Σ.
(Περιοδικό “ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ”, τεύχος 210)