Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών
Ίσως έχουν κουραστεί πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις ταπεινές αράδες της εμής ελαχιστότητος να ακούτε κατ’ επανάληψιν από τους πέριξ ημών ότι μέσο αντιδράσεως απέναντι στην καθεστηκυία τάξη δεν υπάρχει, ότι όλα ελέγχονται άνωθεν από τα πανίσχυρα διευθυντήρια, τα οποία υπερσυγκεντρώνουν τα ηνία πηδαλιουχήσεως και διοικήσεως της ζωής των πολιτών, και ότι κάθε προσπάθεια εκφοράς αντιθέτου γνώμης προς τους ολιγάρχες, τις πρεσβείες και τις διεθνείς συσσωματώσεις, οι οποίες έχουν υποκαταστήσει τις εθνικές ηγεσίες εδώ και δεκαετίες, αποβαίνει εις μάτην. Ένα διάχυτο αίσθημα παραιτήσεως, συμβιβασμού και συνθηκολογήσεως διαπερνά την κοινωνία των πληβείων, οι οποίοι εθισμένοι στην οσφυοκαμψία και την κλίση της σφετέρας κάρας έμπροσθεν των δυναστών εκλαμβάνουν κάθε αντίρροπη δύναμη προς τους άρχοντες ως άκαρπη απόπειρα. Γι’ αυτό και στον σύγχρονο νεοέλληνα θα μπορούσαμε με σχετική βεβαιότητα να πούμε ότι ταιριάζει γάντι ο εμπαιγμός της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η ψευδαίσθηση δηλαδή ότι συμμετέχει στη διαμόρφωση του συλλογικού βίου μέσω ενός εκλογικού φιάσκου, χωρίς φυσικά να λαμβάνει μέρος ουσιαστικά, χωρίς να του καλλιεργείται καμμία αίσθηση ευθύνης για τα κοινά, χωρίς να αποκτά πεποίθηση καθορισμού του μέλλοντος της Πατρίδος του. Ως εκ τούτου, δεν εκπαιδεύεται στη νοοτροπία ότι φέρει καθήκοντα και χρέος λογοδοσίας για τις πράξεις και παραλείψεις του κι άρα δεν διδάσκεται από πουθενά ότι είναι υποκείμενο υποχρεώσεων στη δημόσια σφαίρα.
Απαξιωθείσης της αντιλήψεως ότι ο μέσος Έλληνας έχει την ισχύ να πάει κόντρα στο ρεύμα των κυβερνώντων και των αποφάσεών τους, περιφρονήθηκε κατ’ ελάσσονα λόγο το ίδιο το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, όπως απορρέει από τον συνταγματικό καταστατικό χάρτη της πολιτείας. Οι δημόσιες συναθροίσεις προσέλαβαν την μορφή ενός πεδίου προνομιακού και αποκλειστικού για την εκδήλωση αριστερών ιδεών. Εθνικιστικά σχήματα, τα οποία απηρνήθησαν την Ορθοδοξία, θέτοντάς την όχι απλώς σε δεύτερη μοίρα, αλλά στην γωνία της εύκολης κερδοσκοπικής συνθηματολογίας κι όχι στο επίκεντρο της μεταφυσικής-πνευματικής διαστάσεως που πρωτίστως οφείλει να έχει ο Εθνικός αγώνας με βίωμα για τα στελέχη του, είτε εξανεμίστηκαν είτε παραπαίουν είτε εθελοτυφλούν με ονειρώξεις από αδόξως περατωμένα κεφάλαια της πολιτικής ιστορίας. Ως συνέπεια των ανωτέρω, παρατηρείται όλο και εντονότερα η αλλαγή του τρόπου με τον οποίον ασκείται πολιτική πίεση στις ημέρες μας. Πλέον ο κάθε ανύπαρκτος στις κοινωνικές μάχες στους δρόμους, τις πλατείες, τις γειτονιές, στις πόλεις και τα χωριά, που δεν έχει προβεί σε μία ελάχιστη θυσία, ώστε να εκτεθεί δημόσια, για να υπερασπιστεί την Πατρίδα, την Φυλή και της παραδοσιακές αξίες, μπορεί να νομίζει ότι μετέχει στη δημόσια ζωή σχολιάζοντας στο διαδίκτυο, δημιουργώντας βίντεο και πλοηγούμενος ανέξοδα στα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως, χωρίς να έχει προσφέρει τίποτα στην εθνική προσπάθεια για αντίσταση. Σ’ αυτό το πνεύμα εντάχθηκαν επιτυχώς και τα διαρκώς ανακυκλούμενα κόμματα των ευκαιριακών εμφανίσεων. Σπεύδουν υποκριτικώς ή μή να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους σ’ αυτούς που αγωνίζονται στον δρόμο, διώκονται από το καθεστώς με κάθε προσωπικό, οικογενειακό και οικονομικό τίμημα, αλλά παράλληλα απέχουν τα ίδια από τις μαζικές παλλαϊκές κινητοποιήσεις με το επιχείρημα πολλές φορές πως αδυνατούν να βγούν μπροστά. Όποιος δεν μπορεί να αφυπνίσει τον κόσμο, να εγείρει ξανά το πατριωτικό αίσθημα και να συσπειρώσει τους Έλληνες, δεν είναι ανάγκη να εκζητεί ψήφους, να μάς ζαλίζει και να μάς κοροϊδεύει. Θα ήταν απείρως προτιμότερη, σεβαστότερη και πολύ πιο κατανοητή η επιλογή της επιστροφής από μέρους του στην μίζερη ιδιωτικότητά του. Η κοινωνία δεν χρειάζεται άλλους πολιτικούς του tiktok, των τηλεοράσεων και της μεγάλης οθόνης, αλλά μάχιμους άνδρες και γυναίκες με σθένος και αντισυστημική πολιτική σκέψη, οι οποίοι δεν διστάζουν να οργανώσουν, να κινητοποιήσουν, να τεθούν στην προμετωπίδα των αγωνιστικών παρεμβάσεων. Η διατύπωση κριτικής απέναντι στην υπερφίαλη, βίαιη και αλαζονική συμπεριφορά του κάθε Αυγενάκη, ήτοι του κάθε υπουργίσκου της εγχωρίου ελιτοκρατίας, για την οποία γίνεται προσφάτως πολύς λόγος, προς ημάς τους ασήμους παρίες του μεροκάματου, δεν κομίζει απολύτως τίποτε στα κοινά, αν δεν συνδυαστεί με την έμπρακτη απαίτηση για καθαίρεση, παραδειγματική τιμωρία και αποστολή εις το πύρ το εξώτερον κάθε καθιζήματος που νέμεται θώκους, αξιώματα, πλούτη και ασυλίες εις βάρος του λαού και υπολαμβάνει ότι μπορεί να αντιμετωπίζει τον καθένα μας ωσάν σκύβαλον των κατωτέρων στρωμάτων, τα οποία έχουμε γεννηθεί, για να υπηρετούμε την μπουρζουαζία των υποδείξεων, των διαταγών και της κληρονομικής διαδοχής στα Μέγαρα της εξουσίας.
Οι αναρτήσεις, οι δημοσιεύσεις, τα δελτία τύπου και τυχοδιωκτικές παρουσίες σε μείζονα κοινωνικά γεγονότα χάριν διαφημίσεως και προβολής δεν αποφέρουν αποτέλεσμα στον Αγώνα, αν δεν λάβει χώρα υποστατή και υπολογίσιμη πολιτική δράση, η οποία, όμως, με τη σειρά της απαιτεί θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότητα. Η Ελληνική Ορθόδοξη Νεολαία-Ε.Ο.Ν. ως ένα ανιδιοτελές νεανικό κίνημα που πρωτοστατεί αναγνωρισμένα με υποδειγματική σοβαρότητα στους αγώνες ειδικά για την παραδοσιακή οικογένεια το τελευταίο διάστημα, όταν άλλοι απολείπονται εκκωφαντικώς, θα συνεχίζει να βρίσκεται στους δρόμους, θυμίζοντας ότι δεν υπάρχει πιά καμμία δικαιολογία για απάθεια, όταν ένιοι έχουν αναλάβει με το αντίστοιχο κόστος την ευθύνη της πρωτοβουλίας για αντεπίθεση.
https://www.eoneolaia.com/ta-syllalhthria-kai-oi-anyparktoi/