Του Γιώργου Χαρβαλιά
Ο επικών διαστάσεων εθνικός διασυρμός στα νερά της Κάσου φέρνει ξανά στην επιφάνεια το επίμαχο ερώτημα: Με δεδομένη την ανικανότητα του πολιτικού μας προσωπικού σε ποιον θα μπορούσε να στηριχτεί η Ελλάδα για να αντιμετωπίσει τις συνεχείς τουρκικές αμφισβητήσεις της εθνικής της κυριαρχίας; Μήπως στο… ΝΑΤΟ; Καλό θα είναι να έχουμε επίγνωση της πραγματικότητας για να μη δημιουργούνται απατηλές προσδοκίες.
Ο σκοπός της ίδρυσης του ΝΑΤΟ το 1949 ήταν πολύ συγκεκριμένος. Και θεμιτός. Ξεκίνησε ως μια συμμαχία κρατών του ελεύθερου δυτικού κόσμου, που συνασπίζονταν μπροστά στο φάσμα της απειλής του «κόκκινου ολοκληρωτισμού». Τώρα το πώς χώθηκε εκεί η Τουρκία είναι μια άλλη υπόθεση, την οποία πληρώνουμε ακριβά σήμερα…
Σε κάθε περίπτωση, ο λόγος σύστασης της Ατλαντικής Συμμαχίας ήταν αρκετά ευδιάκριτος. Τα σύνορα στην Ευρώπη είχαν βεβαίως παγιωθεί. Και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι οι Σοβιετικοί είχαν την πρόθεση και τις δυνατότητες να τα παραβιάσουν και να μπουκάρουν στις χώρες που βρίσκονταν κάτω από δυτική επιρροή. Αλλά ο κομμουνιστικός κίνδυνος ασφαλώς υπήρχε. Τον ζήσαμε κι εμείς στην Ελλάδα, κάτω από τις πιο αποτρόπαιες συνθήκες ενός αδελφοκτόνου πολέμου. Η συμμαχία, λοιπόν, είχε σαφώς αντικομουνιστικό προσανατολισμό. Όχι όμως αντιρωσικό!
Στην πορεία αυτά λίγο μπερδεύτηκαν. Μπροστά στην ανάγκη «συγχώρεσης εξπρές» της (Δυτικής) Γερμανίας προκειμένου να αποτελέσει ανάχωμα στον σοβιετικό επεκτατισμό, οι Αμερικανοί ξέχασαν την αποναζιστικοποίηση. Ξέχασαν ουσιαστικά την τιμωρία της Γερμανίας για τα αποτρόπαια εγκλήματά της και τη βοήθησαν, χαρίζοντας τα χρέη της, να ανατάξει την οικονομία της για να καταδυναστεύει σήμερα τον ευρωπαϊκό Νότο μέσα από τις διαβρωμένες συλλογικές δομές της Ε.Ε.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 οι ΗΠΑ έχωσαν άρον άρον τους Γερμανούς στον Συνασπισμό και άρχισαν να στελεχώνουν επιτελικές θέσεις του ΝΑΤΟ με όλων των ειδών τα ναζιστικά κατακάθια. Βασικοί επιτελείς του Χίτλερ και εγκληματίες πολέμου, όπως ο Άντολφ Χόιζινγκερ και ο Χανς Σπάιντελ, αντί να βρεθούν στη Νυρεμβέργη και να λάβουν την τιμωρία που τους άξιζε, βρέθηκαν αίφνης στρατηγοί της νεοσύστατης δυτικογερμανικής Μπούντεσβερ και υψηλόβαθμα στελέχη «πρώτης γραμμής» του ΝΑΤΟ. Ακριβώς την περίοδο που κορυφωνόταν ο Ψυχρός Πόλεμος!
Προσέξτε το αυτό, γιατί βοηθάει πολύ να καταλάβουμε πώς η Συμμαχία ξέφυγε σταδιακά από τις δεσμεύσεις του ιδρυτικού της σκοπού και αντί να υπηρετεί τις αξίες της δημοκρατίας προστατεύοντας τον δυτικό κόσμο από τους πραγματικούς κινδύνους και τις ποικιλόμορφες απειλές, βρέθηκε στρατευμένη σε έναν δόλιο στόχο: να προάγει την ηγετική θέση του αμερικανογερμανικού άξονα στο διεθνές στερέωμα, βαφτίζοντας εχθρό οποιονδήποτε μπορεί να αποτελέσει δυνητικό αντίρροπο πόλο. Σήμερα τη Ρωσία, αύριο την Κίνα και πάει λέγοντας.
Η αντίληψη αυτή δεν απέχει πολύ από τη γεωστρατηγική κοσμοθεωρία του ναζισμού. Ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι στη λογική «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» δέχεται στους κόλπους της Συμμαχίας χώρες που δεν πληρούν στοιχειώδη δημοκρατικά κριτήρια, όπως η Τουρκία, τα Σκόπια ή η Αλβανία, και ανοίγει την πόρτα της σε ναζιστικά καθεστώτα, όπως αυτό του Ζελένσκι.
Σήμερα το ΝΑΤΟ δεν είναι σε θέση και δεν επιθυμεί να αντιμετωπίσει τις πραγματικές απειλές που δέχεται ο δυτικός κόσμος, δηλαδή τη λαίλαπα του λαθροεποικισμού, τον κίνδυνο της διεθνούς τρομοκρατίας και τις επιθετικές βλέψεις του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Η Συμμαχία επίσης δεν διαμορφώνει καμία αντίληψη περί δικαίου και αδίκου σε διενέξεις μεταξύ των μελών της. Νίπτει τα χείρας της και κλείνει το μάτι στους ισχυρότερους που επιβάλλουν τις θέσεις τους με εκβιασμούς και απειλές.
Το είδαμε πολύ νωρίς δυστυχώς αυτό, τέτοιες μέρες του Ιουλίου πριν από μισό αιώνα με τον «Αττίλα» στην Κύπρο. Η εξοργιστική απραξία του ΝΑΤΟ εξανάγκασε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να αποσύρει τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος της Συμμαχίας, σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Η ίδια απραξία εκδηλώθηκε και στην κρίση των Ιμίων.
Σήμερα το ΝΑΤΟ δεν προσφέρει την παραμικρή εγγύηση αποτροπής έναντι του υπαρξιακού κινδύνου που αντιμετωπίζει η Ελλάδα εξ Ανατολών. Αντιθέτως, προσφέρει εγγύηση εμπλοκής της χώρας σε καβγάδες που ουδόλως την αφορούν. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι καθόλου ρωσόφιλος για να αντιληφθεί ότι είναι εξόχως υποκριτική και «α λα καρτ» η ευαισθησία που επιδεικνύεται στην ουκρανική υπόθεση και δεν έχει καμία σχέση με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας.
Η Ελλάδα είναι επίσης μέλος δεύτερης κατηγορίας του ΝΑΤΟ. Η τελευταία φορά που έκανε χρήση του δικαιώματος ισότιμης συμμετοχής της ήταν με το βέτο Καραμανλή για τα Σκόπια. Σήμερα βρίσκονται μέσα όλοι οι δυνητικοί εχθροί μας στα Βαλκάνια και απέξω ο μοναδικός μας σύμμαχος, η Σερβία, που βομβαρδίστηκε από το ίδιο το ΝΑΤΟ! Επιπλέον η Τουρκία ελέγχει και εκβιάζει ολόκληρη τη Συμμαχία ως ρυθμιστικός παράγοντας που επιβάλλει όλων των ειδών τα καπρίτσια. Είναι η μόνη χώρα που μπορεί και «ψωνίζει» οπλικά συστήματα από όπου της αρέσει. Κι όταν έρχεται η ώρα της συστράτευσης, υποδύεται τον «επιτήδειο ουδέτερο» και μιλάει με όλους τους εμπλεκομένους, χωρίς κανείς να διαμαρτύρεται.
Αντιθέτως, η Ελλάδα που προσφέρει τεράστιες υπηρεσίες στον σύγχρονο σχεδιασμό του ΝΑΤΟ, ανοίγοντας λογαριασμούς με παραδοσιακούς συμμάχους, όπως η Ρωσία, αντιμετωπίζεται ως φτωχός (και… χαζός) συγγενής. Όταν έρχεται η ώρα να λάβει το «αντίδωρο» από τις ΗΠΑ, τις στρατηγικές βλέψεις της οποίας πρωτίστως εξυπηρετεί με τεράστιο κόστος στη δική της θωράκιση (τα περιβόητα «κενά»), διαπιστώνει ότι της φορτώνουν… σαπάκια. Όπως οι ακινητοποιημένες σακαράκες των Bradley, που θέλουν τον… Μπομπ τον μάστορα για να πάρουν μπρος, οι αλουμινότρατες LCS και τα… κουρασμένα C-130 που απαιτούν ένα τσουβάλι λεφτά για να αναταχθούν.
Τούτων λεχθέντων, διερωτάται κανείς ποιες ακριβώς αξίες προάγει και υπηρετεί το ΝΑΤΟ και πώς ακριβώς ωφελείται η Ελλάδα από τη συμμετοχή της σε αυτόν τον οργανισμό. Αν θεωρείται ρομαντική η συζήτηση για την αναζήτηση ενός τρίτου δρόμου (δεδομένου ότι «δεν είμαστε Ισραήλ»), θα πρέπει σίγουρα να μας εξηγήσουν οι πολιτικοί μας πώς η συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ έχει καταντήσει να πριμοδοτεί όλους τους παραδοσιακούς εχθρούς μας, να απομονώνει τους παλαιούς φίλους μας και στο τέλος να μας… αφοπλίζει με την παραχώρηση αμυντικών συστημάτων που έχουν πληρωθεί με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού σε κατά φαντασία συμμάχους, όπως η Ουκρανία του Ζελένσκι και η Σαουδική Αραβία των μουλάδων!