 |
| Τοιχογραφία-Μονή Ντετσάνι (14ος αιώνας) |
Θα σου μιλήσω για ένα 15χρονο κορίτσι σήμερα, που αν ζούσε στις αποφράδες μας ημέρες, θα ήταν μαθήτρια της τρίτης γυμνασίου. Και πιστεύω θα ήταν καλή μαθήτρια. Θα έκανε τα δικά της όνειρα, θα ήθελε να συνεχίσει στο λύκειο, στο πανεπιστήμιο, να έχει τις δικές της φιλενάδες.
Απλά είχε την ''ατυχία'' να ζήσει στην μεγάλη εποχή των διωγμών της Εκκλησίας και των χριστιανών, τότε που τα πράγματα ήταν σαφώς αρκετά πιό... άγρια!
Το κορίτσι αυτό το έλεγαν... Μαρίνα!
Σκέψου λοιπόν αδερφέ μου, η Μαρίνα σήμερα να ήταν η δική σου κόρη, κι επειδή ξαφνικά σου αποκάλυψε ότι είναι χριστιανή, εσύ να την μισήσεις και να την διαγράψεις κι από παιδί σου κιόλας, όπως έπραξε ο δικός της ''πατέρας''!
Σκέψου τούτη την όμορφη στο σώμα αλλά πιότερο στην ψυχή κόρη, να την ξαπλώνουν στη γή και να την χτυπούν αλύπητα με ραβδιά από αγκάθια, μέχρι το χώμα να βαφτεί κόκκινο.
Αναλογίσου να την βάζουν φυλακή, να την κρεμούν από τα χέρια και να ξεσχίζουν το νεανικό της σώμα με σιδερένια νύχια.
Μπορείς να φανταστείς επάνω σε τούτο το παρθένο σώμα που προοριζόταν για τον παράδεισο, να τρέχουν μικρά ρυάκια αίματος, τα οποία να συναντιούνται σε ένα μεγάλο κατακόκκινο ποτάμι που στοιχειώνει ακόμη τους δήμιους της Μαρίνας;
Το αντέχεις αυτό;
Κι εσύ κι εγώ να ''πεθαίνουμε'' και μόνο στην σκέψη ότι μπορεί να πεθάνουμε αύριο από έναν ''αόρατο'' ιό!
Ξανά στη φυλακή η θυγατέρα Του Κυρίου, έχοντας αυτή την φορά να αντιμετωπίσει τον μισόκαλο και μισάνθρωπο διάβολο, που της παρουσιάστηκε πότε με την μορφή ενός φοβερού δράκοντος ο οποίος τσιρίζοντας και βγάζοντας φωτιά προσπαθούσε να την κάμψει και να την τρομάξει, πότε με την μορφή ενός μαύρου σκύλου, και πότε με την μορφή ενός τεράστιου ψηλού μαύρου άνδρα, ο οποίος με βία την άρπαξε από τα χέρια για να την αποτρέψει από την προσευχή!
Σου έχει τύχει ποτέ να σε ''πειράξει'' ο Δαίμων στον ύπνο ή στον ξύπνιο σου, με μόνο την παρουσία του, γιατί δεν θα άντεχες οτιδήποτε άλλο;
Θα τα αντέχαμε εμείς οι σημερινοί ''χριστιανοί'' όλα τα παραπάνω καλοί μου φίλοι;
Ξαφνικά και κατόπιν μεγάλης και επίπονης προσευχής της μικρής Μαρίνας, τα πάντα ειρήνευσαν μέσα στο κελί της φυλακής της, η οποία έλαμψε από έναν μεγάλο φωτεινό Σταυρό, ενώ ένα περιστέρι έφερε στην Αγία το μήνυμα εξ ουρανού, ότι επιτέλους τα βάσανά της λαμβάνουν τέλος, και σύντομα θα στεφανωθεί το λαμπρό και περικαλλές ένδοξο στεφάνι του μαρτυρίου.
Ο σκληρός έπαρχος Ολύμβριος, με μένος και λύσσα, την έκαψε κατόπιν με αναμμένες λαμπάδες, αλλά οι πληγές της έκλεισαν θαυμαστώ τω τρόπω, με αποτέλεσμα αρκετοί παρευρισκόμενοι θαυμάζοντας την γενναία καρτερία της θαρραλέας νύμφης Του Χριστού, έγιναν κι εκείνοι χριστιανοί.
Και σε κάθε προσπάθεια του τυράννου να κάμψει το ανδρείο της φρόνημα, η Αγία με σθένος απαντούσε...
''Είμαι Χριστιανή''.
Εμείς σήμερα θα το λέγαμε; Κι όχι μόνον σιωπηλά αλλά... Φωναχτά;
Όλα έφτασαν πλέον στο τέλος τους...
Η Μαρίνα τελικά αποκεφαλίζεται και ανεβαίνει η αγνή της ψυχή άχρι τρίτου ουρανού. Πλησίον Του μεγάλου Δεσπότου, Κριτού και Βασιλέως ουρανίων, επιγείων, και καταχθονίων.
Αυτή είναι η σημερινή μαθήτρια της τρίτης του γυμνασίου Μαρίνα.
Κι έτσι εμφανίστηκε σε μια φτωχή ηλικιωμένη γυναίκα πρίν από χρόνια, με σχολική ποδιά και με κοτσίδες, πολύ όμορφη, στο δρόμο λέγοντάς της...
''Γειά σου γιαγιά τι κάνεις, είμαι η Μαρίνα και είμαι 15 ετών...''
Το συλλαμβάνει ο νούς σου;
Αυτή είναι η δική σου κόρη, η δική μου κόρη.
Αυτή είναι η μεγάλη Αγία της Εκκλησίας μας.
Κι επειδή δεν είμαστε εμείς για μαρτύρια...
Άν βρεθούμε αύριο το πρωί πλησίον ενός ναού, ενός ξωκκλησιού, που τιμάται η μνήμη της μεγάλης Του Θεού κόρης, τουλάχιστον άς πλησιάσουμε με ευλάβεια, δέος, συντριβή και κατάνυξη, να ασπαστούμε την εικόνα της, να ανάψουμε το κεράκι της, και να ψελλίσουμε κάτι από το τροπάρι της...
''...και ενήθλησας λαμπρώς ώς καλλιπάρθενος, τον γάρ αόρατον εχθρόν, κατεπάτησας στερρώς, οφθέντα σοι Αθληφόρε...''.
Απλά είχε την ''ατυχία'' να ζήσει στην μεγάλη εποχή των διωγμών της Εκκλησίας και των χριστιανών, τότε που τα πράγματα ήταν σαφώς αρκετά πιό... άγρια!
Το κορίτσι αυτό το έλεγαν... Μαρίνα!
Σκέψου λοιπόν αδερφέ μου, η Μαρίνα σήμερα να ήταν η δική σου κόρη, κι επειδή ξαφνικά σου αποκάλυψε ότι είναι χριστιανή, εσύ να την μισήσεις και να την διαγράψεις κι από παιδί σου κιόλας, όπως έπραξε ο δικός της ''πατέρας''!
Σκέψου τούτη την όμορφη στο σώμα αλλά πιότερο στην ψυχή κόρη, να την ξαπλώνουν στη γή και να την χτυπούν αλύπητα με ραβδιά από αγκάθια, μέχρι το χώμα να βαφτεί κόκκινο.
Αναλογίσου να την βάζουν φυλακή, να την κρεμούν από τα χέρια και να ξεσχίζουν το νεανικό της σώμα με σιδερένια νύχια.
Μπορείς να φανταστείς επάνω σε τούτο το παρθένο σώμα που προοριζόταν για τον παράδεισο, να τρέχουν μικρά ρυάκια αίματος, τα οποία να συναντιούνται σε ένα μεγάλο κατακόκκινο ποτάμι που στοιχειώνει ακόμη τους δήμιους της Μαρίνας;
Το αντέχεις αυτό;
Κι εσύ κι εγώ να ''πεθαίνουμε'' και μόνο στην σκέψη ότι μπορεί να πεθάνουμε αύριο από έναν ''αόρατο'' ιό!
Ξανά στη φυλακή η θυγατέρα Του Κυρίου, έχοντας αυτή την φορά να αντιμετωπίσει τον μισόκαλο και μισάνθρωπο διάβολο, που της παρουσιάστηκε πότε με την μορφή ενός φοβερού δράκοντος ο οποίος τσιρίζοντας και βγάζοντας φωτιά προσπαθούσε να την κάμψει και να την τρομάξει, πότε με την μορφή ενός μαύρου σκύλου, και πότε με την μορφή ενός τεράστιου ψηλού μαύρου άνδρα, ο οποίος με βία την άρπαξε από τα χέρια για να την αποτρέψει από την προσευχή!
Σου έχει τύχει ποτέ να σε ''πειράξει'' ο Δαίμων στον ύπνο ή στον ξύπνιο σου, με μόνο την παρουσία του, γιατί δεν θα άντεχες οτιδήποτε άλλο;
Θα τα αντέχαμε εμείς οι σημερινοί ''χριστιανοί'' όλα τα παραπάνω καλοί μου φίλοι;
Ξαφνικά και κατόπιν μεγάλης και επίπονης προσευχής της μικρής Μαρίνας, τα πάντα ειρήνευσαν μέσα στο κελί της φυλακής της, η οποία έλαμψε από έναν μεγάλο φωτεινό Σταυρό, ενώ ένα περιστέρι έφερε στην Αγία το μήνυμα εξ ουρανού, ότι επιτέλους τα βάσανά της λαμβάνουν τέλος, και σύντομα θα στεφανωθεί το λαμπρό και περικαλλές ένδοξο στεφάνι του μαρτυρίου.
Ο σκληρός έπαρχος Ολύμβριος, με μένος και λύσσα, την έκαψε κατόπιν με αναμμένες λαμπάδες, αλλά οι πληγές της έκλεισαν θαυμαστώ τω τρόπω, με αποτέλεσμα αρκετοί παρευρισκόμενοι θαυμάζοντας την γενναία καρτερία της θαρραλέας νύμφης Του Χριστού, έγιναν κι εκείνοι χριστιανοί.
Και σε κάθε προσπάθεια του τυράννου να κάμψει το ανδρείο της φρόνημα, η Αγία με σθένος απαντούσε...
''Είμαι Χριστιανή''.
Εμείς σήμερα θα το λέγαμε; Κι όχι μόνον σιωπηλά αλλά... Φωναχτά;
Όλα έφτασαν πλέον στο τέλος τους...
Η Μαρίνα τελικά αποκεφαλίζεται και ανεβαίνει η αγνή της ψυχή άχρι τρίτου ουρανού. Πλησίον Του μεγάλου Δεσπότου, Κριτού και Βασιλέως ουρανίων, επιγείων, και καταχθονίων.
Αυτή είναι η σημερινή μαθήτρια της τρίτης του γυμνασίου Μαρίνα.
Κι έτσι εμφανίστηκε σε μια φτωχή ηλικιωμένη γυναίκα πρίν από χρόνια, με σχολική ποδιά και με κοτσίδες, πολύ όμορφη, στο δρόμο λέγοντάς της...
''Γειά σου γιαγιά τι κάνεις, είμαι η Μαρίνα και είμαι 15 ετών...''
Το συλλαμβάνει ο νούς σου;
Αυτή είναι η δική σου κόρη, η δική μου κόρη.
Αυτή είναι η μεγάλη Αγία της Εκκλησίας μας.
Κι επειδή δεν είμαστε εμείς για μαρτύρια...
Άν βρεθούμε αύριο το πρωί πλησίον ενός ναού, ενός ξωκκλησιού, που τιμάται η μνήμη της μεγάλης Του Θεού κόρης, τουλάχιστον άς πλησιάσουμε με ευλάβεια, δέος, συντριβή και κατάνυξη, να ασπαστούμε την εικόνα της, να ανάψουμε το κεράκι της, και να ψελλίσουμε κάτι από το τροπάρι της...
''...και ενήθλησας λαμπρώς ώς καλλιπάρθενος, τον γάρ αόρατον εχθρόν, κατεπάτησας στερρώς, οφθέντα σοι Αθληφόρε...''.