Υπήρξε
μία από τίς μεγαλύτερες μορφές τής Ορθοδόξου Εκκλησίας τού 20ου αιώνα. Ό
ενάρετος καί φιλάνθρωπος βίος του ήταν παροιμιώδης, αφήνοντας πίσω του
μία σπουδαία πνευματική παρακαταθήκη, αλλά και ένα τεράστιο κενό. Ή
επίσημη αγιοκατάταξή του έγινε πρίν από πέντε χρόνια στις 27 Νοεμβρίου
2013. Ό λόγος γιά τόν άγιο Πορφύριο τόν Καυσοκαλυβίτη πού τιμάται ή
μνήμη του στίς 2 Δεκεμβρίου.
Ή
μεγάλη του καρδιά χώραγε μέσα αδιακρίτως όλους τους συνανθρώπους του.
Ταλαιπωρήθηκε από πολύ μικρή ηλικία από διάφορες ασθένειες, όμως τίς
αντιμετώπιζε μέ Ιώβειο υπομονή, όπως μαρτυρά στον δημοσιογράφο Αντώνη
Μακατούνη, ένας άνθρωπος που τόν έζησε από πολύ κοντά, κυρίως στις δύο
τελευταίες δεκαετίες της εγκόσμιας ζωής του, ο οποίος κατάλαβε από την
πρώτη στιγμή που τον γνώρισε ότι πρόκειται για έναν σύγχρονο άγιο. Ό
γιατρός τού οσίου Πορφυρίου ομότιμος καθηγητής μικροβιολογίας κύριος
Γεώργιος Πιπεράκις σέ μία συνέντευξη- κατάθεση ψυχής εξομολογείται
άγνωστες πτυχές τής προσωπικότητας τού δικού του γέροντα όπως λέει
χαρακτηριστικά.
Οί
πολλές αναμνήσεις -μαθήματα ζωής- από τή συναναστροφή του μέ τόν άγιο
γέροντα τόν κατέκλυσαν, ενώ αποκαλύπτει γιατί έμεινε άναυδος όταν τόν
γνώρισε γιά πρώτη φορά. Αξιοσημείωτο είναι ότι ό εβδομηνταπεντάχρονος
επιστήμονας έχει αγιογραφήσει περίπου 300 εικόνες αγίων που κοσμούν
όλους τους τοίχους του σπιτιού του κάνοντας κατανυκτική τήν ατμόσφαιρα,
ενώ ξεχωρίζει ή εικόνα πού απεικονίζονται μαζί ό άγιος Παΐσιος με τον
Όσιο Πορφύριο αλλά καί ό γέροντας Σωφρόνιος τού Έσσεξ.
-Πότε καί πώς γνωριστήκατε μέ τόν γέροντα; Τί σάς έκανε περισσότερο εντύπωση στόν χαρακτήρα του;
Τόν
γνώρισα πρίν από σαρανταπέντε χρόνια (τό 1970) όταν ήταν στήν
Πολυκλινική Αθηνών. Μέ αποκάλεσε μέ τό όνομά μου χωρίς νά με ξέρει,
μάλιστα με ρώτησε ‘‘στενοχωρείς τη γυναίκα σου πού είναι έγκυος, δέν
πρέπει’’. Έμεινα άναυδος, δέν είχα έρθει ποτέ σε επαφή με πνευματικότητα
τέτοιου τύπου. Έφυγα ενθουσιασμένος, από τότε έμαθα ότι ήταν στά
Καλλίσια στήν Πεντέλη καί κάθε Κυριακή τόν επισκεπτόμασταν
οικογενειακώς. Ήμασταν κοντά στόν γέροντα, ενώ έχτισα έπειτα καί σπίτι
δίπλα του. Αναπτύξαμε μία πολύ στενή σχέση. Αργότερα όταν απέχτησε
προβλήματα μέ τήν καρδιά του τού γνώρισα τόν αείμνηστο Γεώργιο Παπαζάχο
αλλά και άλλους ιατρούς. Εγώ ήμουν ό εργαστηριακός του γιατρός, είχα
μάλιστα πάει μερικά μικρά μηχανήματα και τα είχα εγκαταστήσει στο κελί
του στο Μήλεσι και επιτόπου του έκανα τις εξετάσεις του. Ό γέροντας
έκανε μία πολύ λιτή ζωή. Τόν θυμάμαι χαρακτηριστικά να περπατά πολύ
γρήγορα με τα αρβυλάκια του χωρίς να κουράζεται. Δέν ξεχνώ αυτό που είχε
πει, ότι ‘‘όταν πεθάνω νά μέ πετάξετε κάπου γιά νά μήν μέ βρουν γιατί
θα με πάρουν για άγιο’’. Σκέφτομαι ότι ακόμα και το λείψανό του δεν το
άφησε να το τιμήσουμε, αλλά έδωσε εντολή σε κάποιους μοναχούς και το
έκρυψαν και δεν γνωρίζουμε πότε θά βρεθεί. Μάλιστα όταν τό είχε
πληροφορηθεί αυτό ό Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ σηκώθηκε όρθιος
καί είπε, ‘‘Άν ήταν άγιος μία φορά, τώρα τόν θεωρώ άγιο δέκα φορές»
«Στίς
αρρώστιες του δέν ζητούσε ποτέ από τον Θεό να τον κάνει καλά. Του έλεγα
γιατί ενώ εσείς κάνετε τόσο κόσμο καλά, με θεραπείες που έχω δεί μέ τα
μάτια μου, δεν ζητάτε να γίνετε καλά. Μού είπε, ‘‘είναι ντροπή νά ζητάω
εγώ τέτοια πράγματα για τον εαυτό μου, ξέρει ό Θεός’’. Θυμάμαι όταν
αντιμετώπισε κάποια πολύ σοβαρή γαστρορραγία, δέν ήθελε νά τον πάμε στο
νοσοκομείο. Υπήρξε διχογνωμία μεταξύ των θεραπόντων ιατρών του, εγώ και ο
Παπαζάχος ως νεότεροι θέλαμε να σεβαστούμε την επιθυμία του. Τελικά τη
λύση την έδωσε ό γέροντας Σωφρόνιος τού Έσσεξ πού μας είπε τηλεφωνικά,
‘‘Ό γέρων Πορφύριος είναι ένα «ασκί» γεμάτο από άγιο Πνεύμα, δεν θα
κάνετε τίποτα που δεν θα θέλει’’. Μέσα σε ένα χρόνο επανήλθε».
-Μέ τούς γιατρούς του τί σχέση είχε, τους άκουγε, ακολουθούσε τη φαρμακευτική αγωγή που του χορηγούσαν;
«Τούς
αγαπούσε ιδιαίτερα. Αγαπούσε πολύ την ιατρική και ήξερε πολλά πράγματα.
Επενέβαινε σε τεχνικές, μου έλεγε θα το κάνεις με αυτό τον τρόπο, πώς
το ήξερε; Όταν ήθελε να κάνει εξετάσεις με ‘‘φώναζε νοερώς’’. Αυτό ήταν
φοβερό, ενώ ήμουν στη δουλειά μου, στο πανεπιστήμιο, στο ιατρείο μου,
ένιωθα έντονη την ανάγκη να πάμε στο γέροντα. Μόλις πήγαινα μου έλεγε,
‘‘παιδί μου σε φώναζα τόσες ώρες, και εσύ δεν καταλάβαινες’’. Εκτιμούσε
και αγαπούσε πολύ τον μακαριστό Παπαζάχο, έλεγε σε ειδικευόμενους
ιατρούς να του μοιάσουν».Με κάλεσε στο τηλέφωνο και μου είπε, ‘‘Παιδιά
μου σας εύχομαι χαρά και ειρήνη’’. Μας αποχαιρέτησε οικογενειακώς. Εμείς
φοβόμασταν μην πεθάνει και του έλεγε η αείμνηστη σύζυγός μου η Μαντώ,
‘‘θα πεθάνεις και εμείς τι θα απογίνουμε παππούλη;’’ Εκείνος παρότι
ήξερε ότι πλησιάζει το τέλος την παρηγορούσε, της έλεγε ότι ακόμα και αν
πεθάνει να τον φωνάζει και θα έρχεται δίπλα της».«Θα τον χαρακτήριζα
‘‘πνευματοφόρο’’.
Ήταν
κάτι εντελώς διαφορετικό από τους άλλους ανθρώπους. Ήταν ανεπανάληπτος,
όταν τον έβλεπες αισθανόσουν λες και έβλεπες τον Θεό. Δεν μπορείς να το
εκφράσεις αυτό που αισθανόσουν, σου μετέδιδε χαρά. Σε οδηγούσε με τον
τρόπο του να κάνεις το θέλημα του Θεού. Προσπαθούσε να βοηθήσει την ψυχή
σου να αγαπήσει τον Χριστό, να κοινωνήσεις με τον Χριστό και τότε όλα
λύνονταν. Κάποια από αυτά που έλεγε τα έχω ζωγραφίσει. Σου έδινε τη νύξη
να μεταμορφωθείς εσύ, να αλλάξεις και τότε όλα τα έβλεπες με άλλο μάτι,
δεν ήταν η συνηθισμένη ‘‘γραμμή’’ που έδιναν οι άλλοι
κληρικοί-εξομολόγοι. Επίσης δεν έκανε διακρίσεις, έβλεπε όλους τους
ανθρώπους ίδιους».
-Την πρώτη φορά που τον γνωρίσατε καταλάβατε για την αγιότητά του;
Επειδή
δεν είχα πείρα από τέτοια πράγματα, κατάλαβα ότι είναι ξεχωριστός για
αυτό και ‘‘κολλήσαμε’’ πίσω του και εγώ και οι φίλοι μου και ήμασταν
κοντά του.
-Ένα σχόλιο που έχετε ακούσει για εκείνον και σας έχει κάνει εντύπωση.
«Μία
φορά θυμάμαι που είχα πάει στο άγιο Όρος και είχα πάει σε ένα μοναστήρι
στο οποίο ήταν μοναχός ένας πρώην φοιτητής μου και με ρώτησε διάφορα
πράγματα. Κάποια στιγμή του ανέφερα για την στενή μου σχέση με τον
γέροντα Πορφύριο. Τότε μου είπε ότι είναι πλανεμένος (ο άγιος). Εγώ
έγινα χάλια, όταν γύρισα δεν τόλμησα να το πω στον γέροντα, αλλά πήγα
και το είπα στον μακαριστό πατέρα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο που είχαν πολύ
στενή πνευματική επαφή. Εκείνη την ώρα σηκώθηκε όρθιος και μου είπε,
‘‘αν πλανάται αυτός, πλανάται η Εκκλησία’’. Τέτοια εντύπωση είχαν οι
άλλοι για τον γέροντα. Εκείνος τους δεχόταν όλους, θυμάμαι μία φορά τον
είχαν επισκεφτεί κάποιοι ‘‘πανκ’’, που είχαν τα μαλλιά τους όρθια.
Έκατσαν στην άκρη και τον κοίταγαν. Εκείνος προσευχόταν, ξαφνικά ένας
από αυτούς τον αγκάλιασε και έλεγε ότι είναι φίλος του. ‘‘Είδε’’ μέσα
στην καρδιά τους και προσευχήθηκε για αυτούς. Εκείνος (ο γέροντας)
θεωρούσε αγίους τον γέροντα Παΐσιο και τον Επιφάνιο».
«Τα θαύματα του με συγκλόνισαν»
«Βίωσα
μερικά θαύματά του από πολύ κοντά. Μία πολύ κοντινή μου συγγενής είχε
πάθει θανατηφόρο εγκεφαλικό μετά από χειρουργείο και ήταν ετοιμοθάνατη.
Την είχαν βάλει στην εντατική, οι συνάδελφοι ιατροί δεν της έδιναν καμία
ελπίδα. Ετοιμαζόμασταν για την κηδεία, όμως η νύφη της που την
υπεραγαπούσε έφυγε και πήγε να παρακαλέσει τον γέροντα στην Πεντέλη. Δεν
τον βρήκε και επέστρεψε στο νοσοκομείο, όμως την ίδια ημέρα το απόγευμα
εμφανίσθηκε ο γέροντας χωρίς να έχει ειδοποιηθεί. Τον οδήγησαν στην
εντατική και προσευχήθηκε κοιτάζοντας την ασθενή μέσα από μία χαραμάδα.
Μετά από δύο ώρες η 75χρονη γυναίκα είχε ανανήψει, ενώ έζησε μετά από
αυτό το σοβαρό περιστατικό έντεκα ολόκληρα χρόνια», αναφέρει με
αφοπλιστική ειλικρίνεια ο κύριος Πιπεράκης και παίρνοντας μια βαθιά
ανάσα συνεχίζει την συγκλονιστική του αφήγηση, «Σε μία άλλη περίπτωση,
ένα πολύ φιλικό πρόσωπο, ένας νεαρός 16 χρονών ο οποίος πέθαινε από
περιτονίτιδα εξαιτίας σκωληκοειδίτιδας αφού είχε αργήσει να
χειρουργηθεί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι είχε μείνει σαν ‘‘σκελετός’’
και οι συγγενείς του περίμεναν να πεθάνει. Μάθαμε ότι εκείνο το βράδυ ο
γέροντας πήρε τηλέφωνο τη γιαγιά του παιδιού που ήταν στο σπίτι μόνη της
και της είπε ‘‘το παιδί θα ζήσει, παρακαλώ γονατιστός και κλαίγοντας,
το παιδί θα ζήσει’’ και έκλεισε το τηλέφωνο. Ανένηψε, τώρα έχει
αποχτήσει παιδιά και βέβαια του ‘‘χρωστάει’’ τη ζωή του. Είναι πράγματα
τα οποία τα είδα με τα μάτια μου και δεν εξηγούνται επιστημονικά. Πρώτα
θεράπευε όμως την ψυχή, σε μεταμόρφωνε. Δεν έκανε μόνο εξωτερικά
θαύματα, αλλά και εσωτερικά, έκανε τον άλλο να αλλάξει με αυτά που του
έλεγε».
«Όταν
κάναμε κουβέντα για την κατάπτωση του κόσμου και ότι πηγαίνει προς το
κακό έλεγε ότι ‘‘όλα χαλάνε, θα πηγαίνουμε προς το χειρότερο, προς το
κακό’’, ενώ τόνιζε ότι θα φτάσουμε ακόμα και στην αποστασία του κλήρου.
Τον ρώτησα με αγωνία, εμείς τι θα κάνουμε; Μου είπε ότι θα πιαστείτε από
την κολώνα της Εκκλησίας και θα κρατιέστε εκεί. Καλά του είπα, ποια θα
είναι η Εκκλησία, τι σημαίνει να κρατηθούμε από την κολώνα της
Εκκλησίας; Εκείνος επέμεινε, από την πίστη σας, από την αληθινή
Εκκλησία».