προκειμένου να "επιτεθούν" στον Χριστιανισμό και να κλονίσουν την πίστη κάποιων
Papyrus 52 & Γεωργίου Τσιμπιρίδη
Λεπτομερής ανάλυση και αναίρεσή τους από πραγματικό διάλογο στο Φέισμπουκ
1. Πρόλογος
Αγαπητοί αναγνώστες, αυτές τις ημέρες μάς ενημέρωσαν κάποιοι πιστοί χριστιανοί για μία γραπτή «επίθεση», που μέσω Facebook εδέχθησαν από συγκεκριμένο άτομο, το οποίο δηλώνει, όπως άλλωστε φαίνεται ξεκάθαρα κι από τα γραπτά του, φανατικά άθεος. Μας ζήτησαν, λοιπόν, να απαντήσουμε στις αιτιάσεις-ενστάσεις τού συγκεκριμένου προσώπου ώστε να καταπέσει η πλάνη τού αθεϊσμού και να λάμψει, ως ο ήλιος, η αλήθεια τής χριστιανικής πίστεως, η οποία αλήθεια μαρτυρείται και αναδεικνύεται μέσα από τις πηγές. Δεχθήκαμε, λοιπόν, αυτήν την πρόσκληση και η μελέτη που ακολουθεί είναι ο καρπός αυτής τής ερεύνης μας.
Οι ενστάσεις τού εν λόγω αθέου συνομιλητού μας, εκτός από τα γνωστά και τετριμμένα («ομοιότητες» χριστιανισμού με παγανιστικές λατρείες, συκοφαντίες εναντίον τού προσώπου τού Μεγ. Κωνσταντίνου) τις οποίες άπαντες οι αιρετικοί, άθεοι και πάσης άλλης φύσεως εχθροί τού χριστιανισμού, αναμασούν ως «καραμέλα» και μας «σερβίρουν» συχνά πυκνά, ο εν λόγω άθεος πρωτοτύπησε, εφόσον «ανεκάλυψε» μελέτη τού καθηγητού τής Καινής Διαθήκης και Βιβλικών Σπουδών τού Πανεπιστημίου John Wesley τής Καλιφόρνιας, Dennis MacDonald, με την οποίαν ο εν λόγω καθηγητής διακηρύσσει ότι ο Ευαγγελιστής Μάρκος είναι ένας κοινός αντιγραφέας των Ομηρικών Επών! Φρίξον ήλιε, στέναξον γη, ο ανθρώπινος εγκέφαλος... εάλω!!! Εννοείται ότι στο αντίστοιχο κεφάλαιο τής παρούσης μελέτης αναιρούμε, μία προς μία, ΟΛΕΣ τις δήθεν «ομοιότητες» που έχει εφεύρει, επί των δύο κειμένων, ο περί ου ο λόγος καθηγητής.
Εις την παρούσαν επίσης μελέτη, εις το πρώτο κεφάλαιο, αναφέρονται για πρώτη φορά, δύο ισχυρές επιστημονικές ενδείξεις ή αλλιώς δύο λογικά επιστημονικά επιχειρήματα που,
κατά την γνώμη μας, συνηγορούν υπέρ τής υπάρξεως τού Θεού! Τα
αναφέρουμε αυτά, όχι βεβαίως για να πείσουμε τον άθεο συνομιλητή μας
περί τής υπάρξεως τού Θεού, αλλά για να τα έχουν υπ’ όψιν τους
καλοπροαίρετοι πιστοί χριστιανοί σε τυχόν συζητήσεις με ανθρώπους
παρομοίας νοοτροπίας, κοσμοθεωρίας και φρονήματος.
2. Ισχυρές επιστημονικές ενδείξεις ή αλλιώς λογικά επιστημονικά επιχειρήματα υπάρξεως Θεού
Άθεος: «Παρακαλω τις επιστημονικες αποδειξεις να μου παραθεσετε της υπαρξης Θεου. Και ονοματα πανεπιστημιακων παρακαλω. Οπως εγω πιο πανω. Και πανεπιστημια. Εγω σου εβαλα 2 απο τα καλυτερα 15 στον κοσμο. Εχει και αλλα.»
Απάντηση: Μα αγαπητέ άθεε ακόμη και επιστημονικές αποδείξεις να υπήρχαν, για την ύπαρξη τού Θεού, ούτε τότε θα τις αποδεχόσουν και θα έβρισκες κάποιον «λογικό» τρόπο να τις αντικρούσεις ώστε να «κοιμήσεις» την συνείδησή σου για να μην επαναστατήσει και αποδεχθεί την αλήθεια. Θα έκανες, δηλαδή, κάτι παρόμοιο με αυτό που έκαναν οι Φαρισαίοι, οι πωρωμένοι και ορκισμένοι εχθροί τού Ιησού, οι οποίοι, ενώ έβλεπαν έμπροσθεν τους εμφανέστατα σημεία ενεργείας τού Θεού, την θεραπεία ενός δαιμονισμένου, εν τούτοις αυτοί δεν ευχαριστήθηκαν από την θεραπεία αυτού τού τόσο δυστυχισμένου ανθρώπου, αλλά συκοφάντησαν τον Χριστό, εκσφενδονίζοντας την κατηγορία ότι βγάζει τα δαιμόνια με την δύναμη τού Βεελζεβούλ: «Οι δε Φαρισαίοι ακούσαντες είπον· ούτος ουκ εκβάλλει τα δαιμόνια ει μη εν τω Βεελζεβούλ, άρχοντι τών δαιμονίων» (Ματθ. 12:24)!
Αυτή η κατάσταση είναι διαστροφή τού ηθικού και τού θρησκευτικού αισθητηρίου, αναλγησία και πώρωση, ψυχικές ασθένειες ανίατες. Η αναλγησία και η πώρωση είναι ο καρκίνος τής ψυχής. Γι’ αυτό και λίγα χωρία πιο κάτω ο Χριστός θεωρεί αυτήν την κατάσταση ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ προειδοποιώντας ότι «πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις, η δε τού Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται τοις ανθρώποις· και ος εάν είπη λόγον κατά τού υιού τού ανθρώπου, αφεθήσεται αυτώ· ος δ' αν είπη κατά τού Πνεύματος τού Αγίου, ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι» (Ματθ. 12:31-32). Το να αποδίδει, δηλαδή, κάποιος τις εμφανέστατες ενέργειες τού Αγίου Πνεύματος σε δαιμονικές, αυτό θεωρείται το άκρον άωτον τής πωρώσεως τής συνειδήσεως κάτι που είναι ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΟ γι’ αυτό και οι συνέπειες αυτής της καταστάσεως δεν περιορίζονται στον άνθρωπο μόνον σε ΑΥΤΗΝ την ζωή, αλλά τον συνοδεύουν εις την ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ: «ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι»!
Εις το σημείον αυτό θα αναφέρουμε δύο επιστημονικά λογικά επιχειρήματα υπάρξεως Θεού, όχι βεβαίως για να πείσουμε τον εν λόγω άθεο, αλλά απλώς προς γνώσιν κι ενημέρωσιν των καλοπροαίρετων αναγνωστών.
1. Το σύμπαν έχει αυτή τη μορφή λόγω τής ακριβούς ισορροπίας των τεσσάρων βασικών δυνάμεων ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΝ προκειμένου να λειτουργήσει ο κόσμος: Η ΒΑΡΥΤΗΤΑ, ο ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΣ (ο οποίος μας επιτρέπει την κατανόηση πολλών φυσικών φαινομένων όπως ο ηλεκτρισμός, ο μαγνητισμός και το φως), η ΑΣΘΕΝΗΣ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, που είναι 1 δις φορές πιο ασθενής από τον ηλεκτρισμό και η οποία ευθύνεται για την ραδιενέργεια (π.χ. το Κάλιο στην μπανάνα είναι ραδιενεργό που όμως σε πολύ υψηλό ποσοστό μπορεί να μας καταστρέψει) και η ΙΣΧΥΡΗ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, όπως π.χ. ο ήλιος, ο οποίος είναι ένας πυρηνικός αντιδραστήρας όπου οι ισχυρές δυνάμεις ελευθερώνουν ενέργεια.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι εάν προσθέσουμε όλα αυτά οι δυνάμεις πρέπει να είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ προκειμένου να υπάρξει ζωή!!! Εάν δηλαδή αλλάξουν οι παράμετροι αυτών των δυνάμεων ΕΠΙΚΕΙΤΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, όπως π.χ. θα καταστραφεί ο πλανήτης, θα πάψει να υφίσταται ήλιος και το DNA θα διαλυθεί. Ορισμένοι αποκαλούν αυτήν την κατάσταση «πρώτυπο Χρυσομαλλούσας», δηλαδή ούτε λίγο, ούτε πολύ, αλλά Η ΣΩΣΤΗ ΑΝΑΛΟΓΙΑ! Στα αγγλικά αυτή η ιδιαιτερότητα τού κόσμου, να είναι τόσο καλά ρυθμισμένος, ονομάζεται «Fine-Tuning» («Λεπτή Ρύθμιση») και η οποία φθάνει σε ακρίβεια μέχρι και 120 δεκαδικών ψηφίων!!!
Ερώτηση ρητορική: Ποιος ευφυής νους είναι αυτός που διατηρεί σταθερές, όλα τα δισεκατομμύρια χρόνια, από αρχής τής Δημιουργίας, τις 4 δυνάμεις τής Φυσικής, στα ΙΔΙΑ επίπεδα και στις ΣΩΣΤΕΣ παραμέτρους, ώστε να μην καταρρεύσει το σύμπαν κι έτσι να συντηρείται η ζωή;
2. Εάν η έλξη τής βαρύτητας ήταν υπερβολική το πρώιμο σύμπαν ουδέποτε θα είχε αναπτυχθεί. Εάν, δηλαδή, η επέκταση τού Σύμπαντος ήταν πιο αργή το Σύμπαν θα είχε καταρρεύσει ξανά σε άλλη singularity και δεν θα υπήρχε ο χρόνος να δημιουργηθούν γαλαξίες, πλανήτες, άνθρωποι. Ζούμε, λοιπόν, στην «Ζώνη τής Χρυσομαλλούσας», δηλαδή σε ένα σύμπαν που διαρκεί αρκετά ώστε να μπορούμε να είμαστε εδώ, αλλά και επεκτείνεται αρκετά σιγά ώστε να έχουμε χρόνο να σχηματιστούμε!
Με παρόμοιο τρόπο έχει εκφραστεί για την βαρύτητα και ο παγκοσμίου φήμης Ιάπωνας θεωρητικός φυσικός Michio Kaku. Εάν η βαρύτητα ήταν λίγο πιο ισχυρή, μετά από την Μεγάλη Έκρηξη θα ακολουθούσε η μεγάλη κατάρρευση. Η ζωή θα ήταν αδύνατη. Εάν η βαρύτητα ήταν λίγο πιο ασθενής η Μεγάλη Έκρηξη θα συνεχιζόταν και το Σύμπαν θα πάγωνε! Η βαρύτητα όμως έχει ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΙΣΧΥ για να δημιουργήσει γαλαξίες, αστέρια και την ίδια την ζωή. Το Σύμπαν, δηλαδή, είναι προσαρμοσμένο ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ώστε να επεκτείνεται αργά και να επιτρέπει την δημιουργία DNA καθώς και την ζωή που όλοι γνωρίζουμε!
Ερώτηση ρητορική: Ποιος ευφυής νους είναι αυτός που διατηρεί την βαρύτητα στην ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΙΣΧΥ ώστε η επέκταση τού Σύμπαντος να γίνεται με τέτοιο ρυθμό ώστε να μπορούν να δημιουργηθούν γαλαξίες, αστέρια και η ίδια η ζωή; Ποιος ευφυής νους είναι αυτός που διατηρεί την βαρύτητα στην ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΙΣΧΥ ώστε, στο πρώιμο Σύμπαν, να μην υπερνικούσε αυτή εις βάρος τής επέκτασης τού Σύμπαντος κι αυτό κατέρρεε ξανά σε άλλη singularity και δεν θα υπήρχε ο χρόνος να δημιουργηθούν γαλαξίες, πλανήτες, άνθρωποι;
3. Ανάλυση και λεπτομερής περιγραφή τού εκπληκτικού «fine-tuning» («λεπτής ρύθμισης») τού σύμπαντος
Λένε οι Θεωρητικοί Φυσικοί και Κοσμολόγοι ότι:
«εάν η ισχυρή πυρηνική δύναμη ήταν ελάχιστα ασθενέστερη (κατά 0,4%) όλος ο άνθρακας θα μετατρεπόταν γρήγορα σε οξυγόνο, παρέχοντας στο σύμπαν άφθονο νερό, αλλά χωρίς τον άνθρακα που είναι απαραίτητος για τη ζωή. Αν ήταν ελάχιστα μεγαλύτερη (κατά 0,4%) τα αστέρια θα παρήγαγαν άφθονο άνθρακα, αλλά ο δρόμος προς το οξυγόνο θα διακοπτόταν. Ενώ θα είχαμε το βασικό στοιχείο για την υποστήριξη τής ζωής, το αποτέλεσμα θα ήταν ένα σύμπαν στο οποίο θα υπάρχει πολύ λίγο νερό. Η ισχυρή πυρηνική δύναμη είναι 137 φορές ισχυρότερη από την ηλεκτρομαγνητική δύναμη. Είναι 100.000 φορές ισχυρότερη από την ασθενή πυρηνική δύναμη και 10^39 φορές ισχυρότερη από τη βαρυτική δύναμη. Η ακριβής σχέση αυτών των δυνάμεων καθιστά δυνατό το σύμπαν μας να είναι γεμάτο με τη χημεία τής ζωής.
Όταν το υδρογόνο μετατρέπεται σε ήλιο σε μια πυρηνική σύντηξη (όπως π.χ. συμβαίνει στον Ήλιο μας), τότε το 0,7% της μάζας τού υδρογόνου μετατρέπεται σε ενέργεια για κάθε πυρήνα ηλίου που σχηματίζεται (η απόδοση αυτή ονομάζεται ως σταθερά ε). Εάν υποθέσουμε ότι αντί για το 0,7% είχαμε απόδοση 0,6% τότε ένα πρωτόνιο δεν θα μπορούσε να συνδεθεί με ένα νετρόνιο και το σύμπαν θα αποτελείτο μόνον από υδρογόνο! Χωρίς βαρέα στοιχεία δεν θα υπήρχαν βραχώδεις πλανήτες και δεν θα υπήρχε ζωή. Αν από την άλλη ήταν 0,8% τότε ο δεσμός των πυρήνων υδρογόνου, κατά την πυρηνοσύνθεση τής Μεγάλης Έκρηξης, θα ήταν πολύ ισχυρός κι όλο το υδρογόνο θα είχε χρησιμοποιηθεί για να σχηματίσει βαρύτερους πυρήνες, οπότε δεν θα υπήρχε ούτε καύσιμο υδρογόνο για τα αστέρια ούτε νερό για να υποστηρίξει τη ζωή!
Συνολικά το σύμπαν είναι ηλεκτρικά ουδέτερο και οποιαδήποτε αλλαγή στο συνολικό φορτίο του κατά ένα μέρος στα 10^36 θα απέκλειε κάθε βαρυτικά σταθερή δομή. Οι γαλαξίες, τα αστέρια και οι πλανήτες θα αποτύγχαναν να καταρρεύσουν κάτω από τη δική τους βαρύτητα και θα διασκορπίζονταν από την ηλεκτρομαγνητική απώθηση. Το αποτέλεσμα θα ήταν ένα σύμπαν γεμάτο από εξαιρετικά διάχυτο αέριο και τίποτε άλλο. O Άγγλος Νομπελίστας Φυσικός Roger Penrose υπολόγισε ότι η πιθανότητα για να δημιουργηθεί, λόγω εντροπίας, ένα σύμπαν σαν το δικό μας τυχαία είναι 1 προς 10^10^123. Η πιθανότητα να δημιουργηθεί ζωή στη Γη, χωρίς την χρήση κανενός νόμου, ούτε της δαρβινικής εξελίξεως ούτε οποιουδήποτε φυσικού ή βιολογικού νόμου, παρά με τυχαίες συγκρούσεις σωματιδίων και αερίων, είναι μόλις 1 προς 10^10^60 (σχεδόν μηδαμινό εν σχέσει με το προηγούμενο). Ο Αμερικανός Θεωρητικός Φυσικός Lee Smolin υπολόγισε ότι η πιθανότητα να προκύψουν τυχαία σταθερές συμβατές με τη ζωή είναι 1:10^229. Αν και δεν υπάρχει απόλυτη συναίνεση μερικοί θεωρούν, όπως π.χ. ο Γάλλος Μαθηματικός Emile Borel, πως ό,τι πιθανότητα εμφάνισης μικρότερη από 1:10^50 μπορεί να θεωρηθεί ισοδύναμη με πρακτική αδυναμία!
Καθώς οι Κοσμολόγοι εμβάθυναν στις νέες αποκαλύψεις που έφεραν οι επιστημονικές επαναστάσεις τής Θεωρίας της Σχετικότητας και της Κβαντομηχανικής, διαπίστωναν ότι οι Φυσικοί Νόμοι είναι για κάποιον άγνωστο λόγο εξαιρετικά ρυθμισμένοι ώστε να επιτρέπουν την εμφάνιση της ζωής. Για παράδειγμα, ανακάλυψαν ότι στις απαρχές τής δημιουργίας τού σύμπαντος, εάν αυτό διαστελλόταν λίγο πιο γρήγορα, η ύλη δεν θα μπορούσε να συγκροτήσει σταθερές δομές όπως αστέρια ή πλανήτες και θα είχαμε μόνο σωματίδια, άτομα και σκόνη. Από την άλλη, εάν διαστελλόταν λίγο πιο αργά, κατά το ίδιο ποσό, τότε το σύμπαν θα είχε διασταλεί μόνο για κάποια χρόνια και στη συνέχεια θα είχε καταρρεύσει σε μια τεράστια μαύρη τρύπα.
Ο αρχικός ρυθμός διαστολής τού Σύμπαντος και το άθροισμα όλων των διαφορετικών μορφών ύλης - ενέργειας έπρεπε να είναι ρυθμισμένα με ακρίβεια τουλάχιστον είκοσι σημαντικών ψηφίων! Σύμφωνα με το μοντέλο συμφωνίας, από παρατηρήσεις τού δορυφόρου WMAP, η πυκνότητα τού σύμπαντος ένα νανοδευτερόλεπτο μετά τη δημιουργία του ήταν 447.225.917.218.507.401.284.016 gm/cc. Προσθέτοντας μόνο 0,2 gm/cc σε αυτά τα 447 εξάκις εκατομμύρια gm/cc, δηλαδή αν η πυκνότητα ήταν 447.225.917.218.507.401.284.016,2 gm/cc, η Μεγάλη Σύνθλιψη τού σύμπαντος θα γινόταν στην εποχή μας! Επίσης, η αφαίρεση των 0,2 gm/cc δίνει ένα μοντέλο με πυκνότητα ύλης που είναι πολύ χαμηλή για τις παρατηρήσεις μας. Έτσι, η πυκνότητα 1 νανοδευτερόλεπτο μετά τη Μεγάλη Έκρηξη ορίστηκε με ακρίβεια καλύτερη από 1 μέρος στα 2235 εξάκις εκατομμύρια. Μια μεταφορά αυτής της ακρίβειας θα ήταν να μαντεύουν δύο άνθρωποι τον ίδιο αριθμό από το ένα μέχρι το ένα εκατομμύριο για τρεις συνεχόμενες φορές στη σειρά και μετά να προβλέπουν το αποτέλεσμα 16 διαδοχικών ρίψεων κερμάτων! Λίγο νωρίτερα από το 1 νανοδευτερόλεπτο η ακρίβεια έπρεπε να είναι μεγαλύτερη από 1 μέρος στα 10^59. Ενώ ο πληθωρισμός και η σκοτεινή ενέργεια (κοσμολογική σταθερά Λ) μπορούν να «εξαλείψουν» αυτή τη ρύθμιση, το επιτυγχάνουν εισάγοντας την πολύ πιο εξαίσια λεπτομερή ρύθμιση τού ενός μέρους στα 10^120 στην πυκνότητα τής σκοτεινής ενέργειας». (Απόσπασμα από το βιβλίο τού Φυσικού Παναγιώτη Ασημεόνογλου «Ο Θεός μέσα από τα μάτια ενός φυσικού, σελ.12»)
Όλα αυτά, για τους καλοπροαιρέτους βεβαίως ανθρώπους, για ανθρώπους, δηλαδή, που δεν έχουν χάσει το αισθητήριο τής λογικής, ΛΕΝΕ ΠΟΛΛΑ περί τής υπάρξεως... Ρυθμιστού (Fine-Tuner) τού Σύμπαντος ή αλλιώς Θεού!
4. Ο μεγάλος Δογματικός τής Εκκλησίας μας Ιωάννης Δαμασκηνός διατυπώνει παρόμοιο λογικό επιχείρημα υπέρ τής υπάρξεως Θεού
Παρόμοιο με το ανωτέρω σκεπτικό είναι και η επιχειρηματολογία τού μεγάλου δογματικού πατρός τής Εκκλησίας μας, του Ιωάννου Δαμασκηνού, ο οποίος, στην Ακριβή Έκθεση τής Ορθοδόξου Πίστεως, κεφ. 3, τιτλοφορούμενο «Απόδειξις ότι έστι Θεός», γράφει τα εξής:
«Ότι μεν ουν έστι Θεός, τοις μεν τας Αγίας Γραφάς δεχομένοις, την τε Παλαιάν και Καινήν Διαθήκην φημί, ουκ αμφιβάλλεται, ούτε δε τοις τών ῾Ελλήνων πλείστοις· ως γαρ έφημεν, η γνώσις τού είναι Θεόν φυσικώς ημίν εγκατέσπαρται [...] Τι το τάξαν τα ουράνια και επίγεια, όσα τε δι αέρος και όσα καθ ύδατος, μάλλον δε τα προ τούτων, ουρανόν και γην και αέρα και φύσιν πυρός τε και ύδατος; Τις ταύτα έμιξε και εμέρισε; Τι το ταύτα κινήσαν και άγον την άληκτον φοράν και ακώλυτον; Άρ ουχ ο τεχνίτης τούτων και λόγον ενθείς πάσι, καθ ον το παν φέρεταί τε και διεξάγεται; Τις δε ο τεχνίτης τούτων; Άρ ουχ ο πεποιηκώς ταύτα και εις το είναι παραγαγών; Ου γαρ τω αυτομάτω δώσομεν τοιαύτην δύναμιν. Έστω γαρ το γενέσθαι τού αυτομάτου· τίνος το τάξαι; Και τούτο, ει δοκεί, δώμεν· τίνος το τηρήσαι και φυλάξαι καθ ους πρώτον υπέστη λόγους;῾Ετέρου δηλαδή παρά το αυτόματον. Τούτο δε τι άλλο εστίν ει μη Θεός;» δηλ.
«Κανείς βέβαια δεν αμφισβητεί ότι υπάρχει Θεός, ούτε αυτοί που δέχονται
την
Αγία Γραφή - εννοώ και την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη - αλλά ούτε και
οι περισσότεροι από τους Έλληνες (συγγραφείς). Διότι, όπως είπαμε, η
γνώση τού Θεού έχει από τη φύση της σπαρεί μέσα μας [...] Ποια
δύναμη είναι αυτή που έφερε την τάξη στα ουράνια και τα επίγεια, σε όσα
πετούν στον αέρα και όσα είναι μέσα στο νερό, και κυρίως σε όσα υπήρχαν
πριν απ’ αυτά, δηλαδή τον ουρανό, τη γη, τον αέρα και τη φύση τής
φωτιάς και του νερού; Ποιος τα ανέμιξε και τα διαίρεσε; Ποια δύναμη τα έθεσε σε κίνηση και κατευθύνει την αδιάκοπη και ανεμπόδιστη κίνησή τους; Άραγε
δεν είναι ο δημιουργός τους που τους έδωσε τον προορισμό τους, την
αιτιώδη τάξη, κατά την οποία το παν κινείται και πορεύεται κανονικά;
Ποιός είναι ο δημιουργός τους; Δεν είναι αυτός που τα κατασκεύασε και τα
έφερε στην ύπαρξη; Διότι δεν θα θεωρήσουμε ότι η τύχη έχει τέτοια
δύναμη. Αλλά ας υποθέσουμε ότι όλα δημιουργήθηκαν από τύχη. Τίνος έργο είναι η τάξη τους; Τίνος έργο είναι η διατήρηση και η διαφύλαξή τους σύμφωνα με τον αρχικό προορισμό τους; Εννοείται κάποιου άλλου και όχι της τύχης. Και τί είναι αυτό το άλλο παρά ο Θεός;»
5. Την συντήρηση υπό τού Θεού στην ύπαρξη τού σύμπαντος υπαινίσσεται και ο Ιησούς στους διώκτες Του, προκειμένου να δικαιολογήσει την θεραπεία που έκανε κατά την ημέρα τού Σαββάτου
Το ότι υπεύθυνος για την συντήρηση στην ύπαρξη τού Σύμπαντος είναι ο ίδιος ο Θεός, αυτό το υπαινίχθη και ο Χριστός εις τους διώκτες Του Ιουδαίους όταν αυτοί τον κατηγόρησαν για την θεραπεία, κατά το Σάββατο, τού παραλύτου τής Βηθεσδά.
«Και δια τούτο εδίωκον τον Ιησούν οι Ιουδαίοι και εζήτουν αυτόν αποκτείναι, ότι ταύτα εποίει εν σαββάτω. ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς· ο Πατήρ μου έως άρτι εργάζεται, καγώ εργάζομαι» (Ιωάν. 5:16-17)
Ο Ιησούς, για να δικαιολογήσει την θεραπεία κατά την ημέρα τού Σαββάτου, επικαλείται το έργο τού Θεού Πατρός, εξομοιώνοντας το δικό Του έργο προς το έργο τού Πατρός και εξισώνοντας το δικό Του πρόσωπο προς το πρόσωπο τού Πατρός. Ο λόγος τού Ιησού «ο Πατήρ μου έως άρτι εργάζεται, καγώ εργάζομαι» είναι από τους πλέον υψηλούς και Θεολογικούς λόγους.
Ο Ιησούς δεν λέγει «ο πατήρ ημών», ο πατέρας μας, αλλά λέγει «ο Πατήρ μου». Μ’ αυτόν τον τρόπο τής εκφράσεως ο Ιησούς δεικνύει ότι ο Θεός είναι Πατέρας Του με ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ έννοια. Με άλλα λόγια, ο Θεός είναι ΦΥΣΙΚΟΣ Πατέρας τού Χριστού και άρα ο Χριστός είναι Θεός, όπως ο Πατέρας Του, ίσος, δηλαδή, με τον Θεό Πατέρα.
«ο Πατήρ μου έως άρτι εργάζεται», λέγει ο Χριστός. Ο Πατέρας Μου έως τώρα εργάζεται, συνεχώς και αδιακόπως εργάζεται. Ο Θεός εργάστηκε και δημιούργησε τον κόσμο σε έξι ημέρες και την εβδόμη ημέρα αναπαύθηκε από όλα τα έργα Του, τα έργα τής δημιουργίας. Όμως ο Θεός συνεχίζει να κάνει άλλο έργο, το έργο τής συντηρήσεως και διακυβερνήσεως τού κόσμου.
Η θεωρία των Δεϊστών ή Θεϊστών ότι ο Θεός, αφού δημιούργησε τον κόσμο και τον έθεσε σε λειτουργία, αποσύρθηκε τρόπον τινά σε μια γωνία τού Σύμπαντος και τον άφησε να λειτουργεί μόνος, όπως ένα ρολόι, δεν είναι ορθή. Ο κόσμος δεν λειτουργεί έτσι, αλλά με την συνεχή επάνω του επενέργεια τού Θεού. Εάν συνεχώς δεν επενεργούσε επάνω στον κόσμο ο Θεός, ο κόσμος, όχι μόνον δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει, αλλά και δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί στη ύπαρξη. Θα καταστρεφόταν και θα επανερχόταν στην ανυπαρξία.
6. Η παρόμοια με τον Ιησού έννοια για τη διακυβέρνηση τού σύμπαντος διατυπωμένη πλέον από τον απόστολο Παύλο
Παρόμοια έννοια για την διακυβέρνηση τού Σύμπαντος έχει διατυπώσει και ο Απόστολος Παύλος «φέρων τε τα πάντα τω ρήματι τής δυνάμεως Αυτού» (Εβρ. 1:3) δηλ. «Και διέπει (κυβερνά ο Χριστός) τα πάντα (δηλ. τα σύμπαντα) με τον παντοδύναμο λόγο Του». Ο Χριστός, κατά την δημιουργία, «Είπε και εγένετο» και κατά την συντήρηση τής δημιουργίας «Λέγει και λειτουργούν τα πάντα». Κι όταν η Γραφή λέγει «τω ρήματι» είναι κι αυτή έκφραση ανθρωπομορφική, έκφραση κατ’ άνθρωπον, για να μας δώσει να καταλάβουμε με πόση ευκολία κυβερνάει ο Χριστός τα σύμπαντα. Στην πραγματικότητα ο Χριστός δεν χρειάζεται καν τον λόγο Του για την διακυβέρνηση τού Σύμπαντος, διότι κυβερνάει τα πάντα με την θέλησή Του! Θέλει να λειτουργεί ΚΑΤ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ το Σύμπαν και αυτό λειτουργεί έτσι!
Αναφέρουμε ακόμη ένα χωρίο εις το γίνεται λόγος περί κτίσματος (σύμπαντος) και Δημιουργού (Υιού):
«Όθεν, αδελφοί άγιοι, κλήσεως επουρανίου μέτοχοι, κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα τής ομολογίας ημών Χριστόν Ιησούν, πιστόν όντα τω ποιήσαντι αυτόν, ως και Μωϋσής εν όλω τω οίκω αυτού. πλείονος γαρ δόξης ούτος παρά Μωϋσήν ηξίωται, καθ' όσον πλείονα τιμήν έχει τού οίκου ο κατασκευάσας αυτόν. πας γαρ οίκος κατασκευάζεται υπό τινος, ο δε τα πάντα κατασκευάσας Θεός. και Μωϋσής μεν πιστός εν όλω τω οίκω αυτού ως θεράπων, εις μαρτύριον τών λαληθησομένων, Χριστός δε ως Υιος επί τον οίκον αυτού, ού οίκός εσμεν ημείς, εάνπερ την παρρησίαν και το καύχημα τής ελπίδος μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν» (Εβρ. 3:1-6) δηλ.
«Γι’ αυτό αδελφοί, αφιερωμένοι στο Θεό, μέτοχοι σε κλήση για τα επουράνια, σκεφτείτε καλά ποιος είναι ο Απόστολος και Αρχιερέας τής Πίστεώς μας Ιησού Χριστός. Υπήρξε πιστός σ’ αυτόν που τον ανέδειξε (Απόστολο και Αρχιερέα), όπως και ο Μωυσής σ’ όλον τον οίκο Του (τον λαό τού Θεού). Αλλ’ Αυτός (ο Ιησού Χριστός) αξιώθηκε να λάβει δόξα μεγαλύτερη από τον Μωυσή, όπως έχει μεγαλύτερη τιμή (αξία) από τον οίκο εκείνος ο οποίος τον κατασκεύασε. Κάθε βεβαίως οίκος κατασκευάζεται από κάποιον. Εκείνος δε, που κατασκεύασε τα πάντα, είναι Θεός» (σημ. Ο Χριστός, δηλαδή, είναι κατασκευαστής (κτίστης) τού μεγάλου οίκου, κι άρα Θεός, ενώ ο Μωυσής είναι μέρος αυτού τού οίκου, άρα κτίσμα). Επίσης, ο μεν Μωυσής υπήρξε πιστός σ’ όλον τον οίκο του ως υπηρέτης (δούλος), που ορίστηκε για να μεταδώσει όσα θα έλεγε ο Θεός, ενώ ο Χριστός υπήρξε πιστός ως Υιός στον οίκο Του (ο οίκος, δηλαδή, τού Θεού είναι και οίκος τού Υιού). Αυτού οίκος είμαστε εμείς, εάν βεβαίως κρατήσουμε μέχρι τέλους ακλόνητη την βεβαιότητα και την πεποίθηση γι’ αυτό που ελπίζουμε».
Εδώ ο Απόστολος μάς βεβαιώνει ότι κάθε σπίτι έχει οπωσδήποτε και τον κατασκευαστή του. Γνωρίζουν οι άθεοι να μας πουν κάποιο σπίτι ή κάποιο κτήριο που «να φύσηξε ο άνεμος» και να έγινε από μόνο του; Αυτό το τεράστιο «σπίτι», που κατά τους επιστήμονες έχει διάμετρο 93 δις έτη φωτός (!!!) και λέγεται κόσμος, διότι είναι ένα μεγάλο κόσμημα, λόγω της σοφίας και της αρμονίας που το διέπει, έγινε μόνο του, «φύτρωσε αυθαιρέτως», και κυβερνάται αφ’ εαυτού; Ο μεν Μωυσής υπήρξε πιστός εις όλον τον οίκο τού Θεού (στον λαό τού Θεού) ως θεράπων, δηλ. ως δούλος-υπηρέτης για να βεβαιώσει αυτά που θα λαλούσε ο Θεός, εν αντιθέσει προς τον Χριστό που δεν είναι θεράπων-δούλος, αλλά ΥΙΟΣ! Ο δε υιός είναι πάντα τής ΑΥΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ με τον πατέρα! Άρα ο Χριστός είναι ΘΕΟΣ όπως ο Πατέρας Του! Ο μεν Μωυσής, λοιπόν, είναι δούλος, δηλ. κτίσμα, ο δε Χριστός είναι Υιός, δηλ. Θεός!
7. Περί Κατακλυσμού τού Νώε
Άθεος: «Διαβασε καλυτερα το βιβλιο σου. Δεν επνιξε καποια εθνη αλλα ολους. Και αθωα παιδια. Και ζωα. Ενα ζευγαρι απο ολα τα ζωα μπηκαν στην κιβωτο. (Ηρθαν πχ 2 κανγκουρω απο την ωκεανια με τα ποδια και σωθηκαν). Ολοι.»
Απάντηση: Εμείς διαβάζουμε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ το βιβλίο μας. Φρόντισε, λοιπόν, να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Όσον αφορά τον κατακλυσμό τού Νώε τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο τα νομίζεις. Δεν θα κάτσουμε βέβαια να σου αναλύσουμε, σε αυτήν την απάντησή μας όλες τις λεπτομέρειες τής Γενέσεως, που αφορούν το συγκεκριμένο γεγονός, απλώς θα σε παραπέμψουμε σε ειδική μελέτη επί τού θέματος εφιστώντας σου την προσοχή στο κεφάλαιο Τα ζώα τής κιβωτού μιας κι έθιξες το ζήτημα των μαρσιποφόρων τής Αυστραλίας. Η συγκεκριμένη μελέτη καταρρίπτει, ένα προς ένα, όλα τα επιχειρήματα που επικαλούνται οι θιασώτες τής παγκοσμιότητος τού κατακλυσμού. Εάν δεν σε ικανοποιούν οι απαντήσεις, λυπούμαστε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω.
Για το ζήτημα τού κατακλυσμού να προσθέσουμε επίσης τα εξής: Είναι τεράστιο λάθος η απομόνωση εδαφίων από την Παλαιά Διαθήκη, αν οι διδασκαλίες αυτές δεν προσεγγίζονται σε απόλυτη συνάφεια με την Καινή Διαθήκη και δεν κατανοούνται με βάση την διδασκαλία τού Χριστού. Το Χριστοκεντρικό φίλτρο στην ερμηνεία τής Παλαιάς Διαθήκης έχει ως απαράβατο όριο ότι «το κακόν ου παρά Θεού» (Μέγ. Αθανάσιος, PATROLOGIA GRAECA τού J.P.Migne 25, 13Α εφεξής PG) και «ου μην ουδέ παρά Θεού το κακόν την γένεσιν έχειν … ούτε γαρ ζωή θάνατον γεννά, ούτε το σκότος φωτός έστιν αρχή, ούτε νόσος υγιείας δημιουργός» (Μέγ. Βασίλειος, ΡG 29, 37C).
Αυτό σημαίνει ότι οι τιμωρίες, που συχνά περιγράφει η Παλαιά Διαθήκη, δεν έχουν ως αιτία τον Θεό, αλλά οφείλονται στο αυτεξούσιο και στις ανθρώπινες επιλογές που εναντιώνονται στον Θεό και στρέφονται προς το κακό με συνέπειες καταστροφικές: «Τα εν άδου κακά ου Θεόν έχει τον αίτιον, αλλ’ ημάς αυτούς. Αρχή γαρ και ρίζα τής αμαρτίας το εφ’ ημίν και το αυτεξούσιον» (Μέγ. Βασίλειος, PG 31, 332C).
Όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, οι άνθρωποι με τη θέλησή τους επιλέγουν ως ποιμένα και οδηγό τους τον Άδη: «Προς την εν άδου νομήν εαυτούς επικλίναντες πρόβατα άδου γενόμενοι» (Γρηγόριος Νύσσης, «Eις τας επιγραφάς των Ψαλμών», ΒΕΠΕΣ 66, 76). Και συμπληρώνει ο Ιωάννης Δαμασκηνός: «Ο Θεός ου κολάζει τινά εν τω μέλλοντι, αλλ’ έκαστος εαυτόν δεκτικόν ποιεί της μετοχής τού Θεού» (PG 94, 1545D).
8. Πώς τιμωρούσε η Εβραϊκή και πώς η Ελληνική νομοθεσία τις εκτός γάμου σχέσεις. Η Εβραϊκή θρησκεία κατακεραυνώνει τις ανθρωποθυσίες
Άθεος: «Παιδια σκοτωναν (και εβαζαν το πτωμα στα θεμελια για στεργιωσει το σπιτι και οι Εβραιοι). Επισης (συμφωνα με την θρησκεια σου) λιθοβολουσαν την μη παρθενα νυφη μπροστα στο σπιτι του πεθερού. Οι βάρβαροι που ακολουθεις. Το οτι θυσιαζαν οι αλλοι λαοι δεν δικαιολογει τις θυσιες της θρησκειας σου, λεει η λογικη. Μονο φανατικος και παρανοικος θα θυσιαζε τα παιδια του οπως το βιβλικο προσωπο.»
Απάντηση: Ασφαλώς ο συνομιλητής μας δεν έχει ιδέα περί της αρχαίας ελληνικής νομοθεσίας, διότι, όπως σημειώνει ο Πλούταρχος για τους νόμους τού περίφημου Σόλωνα: «έτι δ' ούτε θυγατέρας πωλείν ούτ’ αδελφάς δίδωσι, πλην αν μη λάβη παρθένον ανδρί συγγεγενημένην» («Σόλων» 23, 2). δηλ. «Ο νόμος δεν επέτρεπε στους πολίτες να πουλάνε τις θυγατέρες ή τις αδελφές τους, εκτός αν ήταν γυναίκες που είχαν χάσει την παρθενία τους». (Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι, Σόλων – Ποπλικόλας», Κάκτος, 1992, σελ. 85). Άρα οι αρχαίοι Αθηναίοι, όπως και οι Εβραίοι, θεωρούσαν τις συναινετικές εκτός γάμου σχέσεις κάτι τόσο αθέμιτο και ιερόσυλο, ώστε οι μεν Εβραίοι να λιθοβολούν τη γυναίκα, οι δε Έλληνες να πουλούν το παιδί τους, είτε ως δούλα, είτε στους πορνοβοσκούς, όπου την περίμενε μια ζωή πιο φριχτή και από τον θάνατο. Πού ακριβώς βρίσκεται λοιπόν το «ηθικό πλεονέκτημα»;
Μάλιστα, στην αρχαία Ελλάδα, οι θυμωμένοι όχλοι, για αδικήματα όπως η προδοσία και η ιεροσυλία, πολλές φορές λιθοβολούσαν όσους θεωρούσαν ενόχους, όπως στην περίπτωση τού Κυρσίλου, αλλά και της γυναίκας του, που τους λιθοβόλησαν οι Αθηναίοι επειδή αυτός πρότεινε να παραδοθούν στους Πέρσες: «Κυρσίλον καταλιθώσαντες, ου μόνον αυτόν αλλά και … την γυναίκ’ αυτού» (Δημοσθένης 18, 204). Επίσης ο Παυσανίας γράφει στα «Αρκαδικά» ότι στην περιοχή Κονδυλέα, κοντά στις Καφυές, κάποια παιδάκια βρήκαν ένα σχοινί και το τύλιξαν γύρω από το λαιμό τού αγάλματος τής Αρτέμιδος και παίζοντας έλεγαν ότι η θεά κρεμάστηκε. Τότε οι Καφυείς, που θεώρησαν ότι έγινε ιεροσυλία, σκότωσαν τα παιδάκια με λιθοβολισμό: Καφυών δε αφέστηκεν όσον στάδιον Κονδυλέα χωρίον, και Αρτέμιδος άλσος και ναός […] παιδία περί το ιερόν παίζοντα […] επέτυχε καλωδίω, δήσαντα δε το καλώδιον τού αγάλματος περί τον τράχηλον επέλεγεν ως απάγχοιτο η Άρτεμις [...] φωράσαντες δε οι Καφυείς τα ποιηθέντα υπό των παιδίων καταλεύουσιν αυτά [καταλεύω = θανατώνω κάποιον με λιθοβολισμό] (Παυσανίου «Αρκαδικά» 8,23.6-7).
Αξίζει να παραθέσουμε και μερικά για τις ανθρωποθυσίες:
«Την παραμονή των Θαργηλίων (την 6η τού μηνός) γινόταν η περιφορά των ‘φαρμακών’. Φαρμακοί ήταν δύο άνδρες […] ήταν τα πρόσωπα που θα έφερναν τη ‘γιατρειά’ στην πόλη. Ονόμαζαν τους φαρμακούς και ‘καθάρματα’, γιατί θα έφερναν τον ‘καθαρμό’ τής πόλεως από το μόλυσμα […] συχνά κακοποιοί που η πόλη τούς είχε καταδικάσει σε θάνατο […] Σε πολλές πόλεις υπάρχουν ρητές μαρτυρίες πως τους φαρμακούς, στο τέλος τής περιφοράς, τους έκαιγαν και διασκόρπιζαν τη στάχτη τους στη θάλασσα […] και έτσι η πόλη ήταν πάλι καθαρή.» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμος Γ2΄, σελ. 258).
Ο συσχετισμός κάθαρσης και ανθρωποθυσιών (τις οποίες, αντιθέτως, η εβραϊκή θρησκεία καταδικάζει), δείχνει πως όσο παλαιότερες οι εποχές, τόσο πιο συμμιγείς ήταν οι θρησκευτικές και οι πολιτειακές αντιλήψεις, με αποτέλεσμα μία πόλη να προσπαθεί να λύσει συλλογικά προβλήματα με τρόπους μεταφυσικούς, εξαιρετικά σκληρούς όμως. Άλλωστε και η διήγηση τής Ιφιγένειας μάς παραπέμπει σε ένα τέτοιο θυσιαστικό παρελθόν όπου κάποιος πρέπει να θυσιάσει το παιδί του για να κατευνάσει τον θυμό μιας θεάς που εμποδίζει ολόκληρη τη χώρα να εκστρατεύσει.
Όμως η ουσία τής συζήτησης αφορά την χριστιανική πραγματικότητα. Πολύ συχνά οι φανατικοί είναι και αδαείς, σε βαθμό μάλιστα να μη μπορούν να διακρίνουν τον Χριστιανισμό από την εβραϊκή θρησκεία, οπότε διαβάζουμε το απίστευτο: «συμφωνα με την θρησκεια ΣΟΥ». Αγνοούν ότι οι Ορθόδοξοι μιλούν για «Παλαιά Διαθήκη» επειδή τη θεωρούν ως το χρονολογικά πρώτο μέρος τής Αγίας Γραφής, που όμως ερμηνεύεται αποκλειστικά μέσα από το φίλτρο που λέγεται «Χριστός» και «Καινή Διαθήκη». Αυτό έχει μεγάλη σημασία, διότι «κέντρον, εξ ου πρέπει να μελετάται, και στάθμη, προς ην πρέπει να κρίνηται η Παλαιά Διαθήκη, είναι η Καινή» (Χρήστος Ανδρούτσος, «Δογματική», σελ. 5).
Πρώτον: Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη η εβραϊκή θρησκεία όχι μόνο δεν είναι η θρησκεία των Χριστιανών, αλλά επιπλέον, όσοι δέχονται την εβραϊκή θρησκεία είναι αντίχριστοι άρα και άθεοι: «Ποιος είναι ο ψεύτης; Δεν είναι αυτός που αρνείται πως ο άνθρωπος Ιησούς είναι ο Χριστός; Αυτός είναι ο αντίχριστος. Αυτός αρνείται συγχρόνως και τον Πατέρα και τον Υιό. Γιατί όποιος απορρίπτει τον Υιό, που ενηνθρώπησε, απορρίπτει και τον Πατέρα». (Α΄ Ιωάν. 2: 22-23)
Δεύτερον: Για να επιστρέψουμε και στους ισχυρισμούς τού αθέου συνομιλητού μας, ο Χριστός απορρίπτει τον λιθοβολισμό τής εβραϊκής θρησκείας: «Ο Μωυσής στο νόμο μάς έχει δώσει εντολή να λιθοβολούμε τέτοιου είδους γυναίκες. Εσύ τι γνώμη έχεις; […] τους είπε: Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος πέτρα πάνω της […] όταν άκουσαν την απάντηση, άρχισαν με πρώτους τους γεροντότερους να φεύγουν […] Τότε σηκώθηκε όρθιος ο Ιησούς και τη ρώτησε: «Γυναίκα, πού είναι οι κατήγοροί σου; Κανένας δε σε καταδίκασε;». «Κανένας, Κύριε», απάντησε εκείνη. «Ούτε εγώ σε καταδικάζω» (Ιωάν. 8: 5-11).
Με τα δεδομένα αυτά λοιπόν, σε μια συνομιλία με Ορθόδοξο Χριστιανό, κακώς εμπλέκεται η εβραϊκή θρησκεία. Η σύγκριση που πρέπει να γίνει είναι ανάμεσα στο «δεν σε καταδικάζω», του Ιησού Χριστού, και ανάμεσα στο λιθοβολισμό μικρών παιδιών για προσβολή τής Αρτέμιδος ή ανάμεσα στη νομοθεσία τού Σόλωνα, που προέβλεπε πως τα κορίτσια που δεν ήταν πια παρθένες οι γονείς τους μπορούσαν να τα πουλήσουν. Και τότε θα διαπιστώσουμε πως η αγάπη τού Χριστού κάνει όλα τα άλλα να μοιάζουν με βαρβαρότητα!
Πέραν τούτων τα περί δήθεν «θυσίας παιδιών», από τους Εβραίους, στα θεμέλια των σπιτιών, θυμίζουν τους αντισημιτικούς μύθους που κυκλοφορούσαν στην Τουρκοκρατία, διότι είναι ξεκάθαρο ότι η εβραϊκή θρησκεία αποστρεφόνταν τις ανθρωποθυσίες (γι’ αυτό και δεν έγινε ποτέ θυσία τού Ισαάκ από τον Αβραάμ, ακριβώς για να διδαχθούν οι άνθρωποι ότι ο Θεός καταδικάζει τις ανθρωποθυσίες οι οποίες αποτελούν παγανιστική πρακτική). Η εβραϊκή θρησκεία κατακεραυνώνει όχι μόνο τους ειδωλολάτρες, αλλά και τους ιδίους τους Ισραηλίτες όταν αυτοί παρανομούν μιμούμενοι παγανιστικές συνήθειες:
«Ουχ υμείς εστε τέκνα απωλείας; Σπέρμα άνομον; Οι παρακαλούντες επί τα είδωλα υπό δένδρα δασέα, σφάζοντες τα τέκνα αυτών εν ταις φάραγξιν ανά μέσον των πετρών» (Ησα. 57: 4-5) δηλ. «Εσείς δεν είστε λοιπόν τέκνα προς καταστροφή, καρπός παράνομος; Εσείς προσεύχεσθε εις τα είδωλα, κάτω από δέντρα πυκνοφυτευμένα, και θυσιάζετε τα τέκνα σας (εις τα είδωλα) εν μέσω φαράγγων και εν μέσω βράχων»
«Και ωκοδόμησαν υψηλά τη Βάαλ τού κατακαίειν τους υιούς αυτών εν πυρί, ά ουκ ενετειλάμην ουδέ διενοήθην εν τη καρδία μου» (Ιερ. 19:5) δηλ. «Αυτοί επίσης έκτισαν εις υψηλούς τόπους θυσιαστήρια εις τον Βάαλ, για να κατακαίουν εκεί θυσιάζοντες τους υιούς τους δια πυρός, πράγματα τα οποία όχι μόνον δεν διέταξα, αλλ’ ουδέποτε εγώ ο ίδιος διενοήθηκα»
Και προχωρούμε με τις υπόλοιπες διαψεύσεις προς τον άθεο συνομιλητή μας.
9. Εγκατέλειπαν στην αρχαία Ελλάδα τα παιδιά με βαριές σωματικές αναπηρίες;
Άθεος: «Αλλωστε ποτε δεν αποδειχτηκε, πχ ότι πεταγαν τα παιδια στον Καιαδα οι Σπαρτιατες. Ασε που ειχαν και κουτσο βασιλια, αντιθετως.»
Απάντηση: Καταρχάς ο μύθος για τον Ήφαιστο, που γεννήθηκε κουτσός και η μητέρα του η Ήρα από ντροπή τον πέταξε κάτω από τον Όλυμπο (Ιλιάδα, Σ, 393-399), απηχεί αυτή ακριβώς την πραγματικότητα τής έκθεσης των ανεπιθύμητων βρεφών. Σήμερα το βάραθρο τού Καιάδα χρησιμοποιείται μόνο ως συμβολικό όνομα μιας αρχαίας πρακτικής, αφού ούτε τα οστά που βρέθηκαν στον Καιάδα είναι οστά παιδιών, ούτε είναι πιθανόν ότι διέσχιζαν μια τόσο μεγάλη απόσταση για να εγκαταλείψουν τα ανάπηρα βρέφη. Όμως, ο Πλούταρχος, ως αδιάψευστη πηγή, γράφει:
«Οι πρεσβύτατοι καταμαθόντες το παιδάριον, ει μεν ευπαγές είη και ρωμαλέον, τρέφειν εκέλευον […] ει δ’ αγεννές και άμορφον, απέπεμπον εις τας λεγομένας Αποθέτας, παρά Ταΰγετον βαραθρώδη τόπον, ως ούτε αυτώ ζην άμεινον» («Λυκούργος» 16,1-2) δηλ. «Το συμβούλιο των γερόντων εξέταζε το βρέφος, αν είχε αρτιμέλεια και υγεία […] αν όμως ήταν δύσμορφο και κακογέννητο, το έστελναν στους λεγόμενους «Αποθέτες», σ’ ένα βάραθρο κοντά στον Ταΰγετο, γιατί καλύτερα ήταν και γι’ αυτό και για την πόλη να μη ζει».
Η αξιοπιστία τού Πλούταρχου δεν αμφισβητείται, ούτε η αυθεντικότητα τού εδαφίου, αφού άλλωστε η έκθεση (εγκατάλειψη) παιδιών στην αρχαία Ελλάδα είναι επαρκώς μαρτυρούμενη. Επιπλέον ο ίδιος ο Πλούταρχος μάς αναφέρει το γεγονός ότι ο Αγησίλαος ήταν κουτσός. Εφόσον λοιπόν από την ίδια πηγή αντλούμε τις δύο μαρτυρίες περί «Αποθετών» και «χωλού βασιλιά» τής Σπάρτης, καταλαβαίνουμε ότι η χωλότητα, πιθανόν σε ελαφριά μορφή, δεν ανήκε στην κατηγορία των σοβαρών προβλημάτων που απαιτούσαν θανάτωση, ειδικά στη Σπάρτη που, λόγω του μικρού πληθυσμού, δεν υπήρχε το περιθώριο να παίρνουν αβασάνιστα τέτοιες αποφάσεις. Προφανώς, λοιπόν, ήταν υποχρεωμένοι να αξιολογούν και τη γενικότερη κράση τού παιδιού.
Σύμφωνα με το εδάφιο, λοιπόν, εξέταζαν προσεκτικά το βρέφος. Εφόσον δεν είχαν τα επιστημονικά εργαλεία για διαγνώσεις νοητικής αναπηρίας, καταλαβαίνουμε ότι σε βρεφική ηλικία θανατώνονταν κυρίως τα παιδιά που είχαν εμφανή σωματικά προβλήματα και δυσμορφίες: π.χ. αυτά που γεννιούνταν χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, σιαμαία ή με άλλου είδους ατελή διάπλαση.
Κάτι τέτοιο (που με τη γενικότερη μορφή τής «έκθεσης» εφαρμοζόταν και στην αρχαία Αθήνα) δεν θα ήταν καθόλου περίεργο για τη Σπάρτη που - όπως λέει ο Πλούταρχος στο ίδιο έργο - ήταν στην πραγματικότητα ένα απέραντο στρατόπεδο («Λυκούργος» 24,1). Η συνεχής πολεμική τους ετοιμότητα ταιριάζει απόλυτα με την αναγκαιότητα εγκατάλειψης κάποιων βρεφών που δεν θα μπορούσαν να προσαρμοστούν σε αυτό τον τρόπο ζωής. Σε κάθε περίπτωση η μαρτυρία είναι ξεκάθαρη: τα παιδιά με βαριές σωματικές αναπηρίες τα σκότωναν ή τα εγκατέλειπαν για να πεθάνουν.
10. Τα ειδεχθή εγκλήματα τού Αθεϊσμού στις χώρες όπου κυριάρχησε
Άθεος: «Και 12 θειστης να ησουν τα ιδια θα σου ελεγα. Οι θρησκειες παντα σε βαζουν να κανεις παραλογα πραγματα, να θυσιασεις. ΝΑΙ. Συνεπως μη μου λες τι κανουν οι αλλοι γιατι ολοι ιδιοι εισαστε.»
Απάντηση: Εδώ έχουμε άλλη μια περίπτωση ανθρώπου, από τις πολλές που συναντάμε στο διαδίκτυο, ο οποίος παριστάνει πως αγνοεί ότι άθεοι σαν κι αυτόν κυριάρχησαν σε πλήθος ανατολικών δικτατορικών καθεστώτων, οδηγώντας την ανθρωπότητα σε ένα πρωτοφανές σφαγείο, ένα λουτρό αίματος με 50 έως 80 εκατομμύρια νεκρούς μέσα σε μόλις 7 δεκαετίες! Παρανοϊκοί άθεοι δικτάτορες, όπως ο Στάλιν στη Σοβιετική Ένωση, ο Μάο Τσετούνγκ στην Κίνα, ο Πολ Ποτ στην Καμπότζη, ο Κιμ Ιλ Σουγνκ στη Βόρεια Κορέα και τόσοι άλλοι σε Αγκόλα, Αιθιοπία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, αιματοκύλισαν χωρίς έλεος τους λαούς. Εμφανέστατες δικτατορίες αλλά και συνειδητά αθεϊστικές, αποτέλεσαν το μεγαλύτερο πείραμα που έγινε ποτέ στην ανθρωπότητα για τα αποτελέσματα εφαρμογής τού αθεϊσμού στις κοινωνίες, στο πρότυπο φυσικά της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Όπως αναφέρει η περίφημη, «Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια»:
«Μετά τη νίκη τής Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης και τη μαζική απομάκρυνση των πιστών από τη θρησκεία, η Σοβιετική Ένωση έγινε η πρώτη στον κόσμο χώρα μαζικού αθεϊσμού, όπου το δικαίωμα τής αθεϊστικής προπαγάνδας κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα (άρθρο 127) […] ιδρύθηκε από εθελοντές ο σύνδεσμος ‘Ένωση μαχητικών αθεϊστών’ (1925) […] κυκλοφόρησαν αθεϊστικές εκδόσεις: η εφημερίδα «Άθεος» (1922-41), τα περιοδικά «Άθεος» (1925-41), «Αθεϊστής» (1922-30), «Μαχητικός αθεϊσμός» (1931), κ.ά. […] Στα πανεπιστήμια […] καθιερώθηκε το μάθημα ‘Βάσεις του επιστημονικού αθεϊσμού’. Σε ειδικές αθεϊστικές σχολές […] γίνεται προετοιμασία στελεχών προπαγανδιστών τού αθεϊσμού […] Βασικές προϋποθέσεις για την επιτυχία τής αθεϊστικής διαπαιδαγώγησης είναι η σύνδεση τής διδασκαλίας και διαπαιδαγώγησης […] η αθεϊστική διαπαιδαγώγηση συνεχίζεται και σε μέσες ειδικές και ανώτατες σχολές […] οι μέθοδοι τής αθεϊστικής διαφώτισης επιδρούν στη λογική, στο συναίσθημα και στην ψυχική διάθεση […] αθεϊστική διαπαιδαγώγηση γίνεται στην προσχολική ηλικία, σε οικογένειες όπου οι ενήλικοι είναι αθεϊστές, καθώς και στους παιδικούς σταθμούς[…]» (Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. 1, 1978, σελ. 423-424).
Και το πείραμα τού αθεϊσμού, που εφαρμόστηκε σε πλήθος χωρών και λαών τού κόσμου, με όπλα το μίσος, την προπαγάνδα, τη λογοκρισία και την αντιδημοκρατικότητα, απέδειξε ότι η μόνη «προσφορά» τής εξάπλωσης τού αθεϊσμού ήταν τα φερέφωνά της να εκπαιδευτούν στο να βασανίζουν, να ακρωτηριάζουν και να δολοφονούν χωρίς διάκριση και κυρίως χωρίς θρησκευτικές τύψεις και ενοχές. Με ιδιαίτερη λαχτάρα βασάνιζαν και εκτελούσαν απλούς πιστούς ή κληρικούς, όπως με χαρά ανατίναζαν και γκρέμιζαν ναούς, έκαιγαν θρησκευτικά βιβλία, απαγόρευαν κάθε θρησκευτική εκδήλωση και ελευθερία.
Όμως ο άθεος συνομιλητής μας δεν θέλει να θυμάται ότι η πίστη του συνδέθηκε με εγκλήματα, καταστροφές, λογοκρισία, φυλακίσεις και βασανιστήρια, δεν θέλει να θυμάται τα μαζικά εγκλήματα τού αθεϊσμού κατά των Σοβιετικών και Ρουμάνων Ορθοδόξων, ενάντια στη θρησκευτική κοινότητα τού Θιβέτ, που σχεδόν αφάνισαν, δεν θέλει να θυμάται τα μαζικά εγκλήματα των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη. Δεν θέλει να θυμάται ότι μπροστά στο αθεϊστικό μίσος, ακόμα και τα εγκλήματα τής παπικής Ιεράς Εξέτασης θα φάνταζαν πολύ μικρότερα!
Επιπλέον, ο άθεος συνομιλητής μας βλέπει κάθε τι ως «παράλογο» στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Έχει «ξεχάσει» ότι οι ομοϊδεάτες του (που ειρωνεύονται τους χριστιανούς για τα ιερά λείψανα των Αγίων) ταρίχευαν τα πτώματα των αθέων δολοφόνων και τα προσκυνούσαν. Είχαν βάλει σε γυάλες νεκρούς τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Μάο Τσετούνγκ, τον Κιμ Ιλ Σουνγκ και οι άθεοι πήγαιναν μπροστά στις μούμιες και θρηνούσαν!!! Και όμως έχουν την αναίδεια και το θράσος να συνεχίζουν και σήμερα να εξαπολύουν ύβρεις και αθεϊστικό μίσος προς τη διδασκαλία τού Ιησού Χριστού και τους Χριστιανούς, νομίζοντας ότι ο κόσμος έχει ξεχάσει τα δεινά που έφερε στον κόσμο η πίστη και η μισαλλοδοξία τους.
11. Αναίρεσις τών συκοφαντιών και τών ανακριβειών τών εχθρών τής πίστεως για τον Χριστιανό αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο
Άθεος: «Ο Μ Κωνσταντινος δεν εγινε ποτε χριστιανος. Μεχρι να πεθανει θυσιαζε στον Θεο ηλιο. Στην οικουμενικη πηρε μερος σαν εκπροσωπος των αλλων θρησκειων, λέει η Πρυτανις και Βυζαντινολογος Αρβελερ αλλα και ο Tim Whitmarsh, πρυτανις της εδρας ελληνικων σπουδων του Καιμπριτζ. Οκ ?»
Απάντηση: Είναι σίγουρα θετικό ότι ο άθεος συνομιλητής διάβασε έστω το εκλαϊκευτικό βιβλιαράκι τής Αρβελέρ με τίτλο: «Πόσο ελληνικό είναι το Βυζάντιο; Πόσο βυζαντινοί οι νεοέλληνες;». Όμως εκεί, στη σελ. 18, εκτός των άλλων αναφέρει η Αρβελέρ για τον Μέγ. Κων/νο: «Λέγεται ότι ως το τέλος τού βίου του θυσίαζε σε βωμό τού Ήλιου». Όμως από τη λεξούλα «λέγεται», δεν προκύπτει καμία βεβαιότητα, πόσο μάλλον όταν διαπιστώνεται το ακριβώς αντίθετο από τις ιστορικές πηγές.
Αλλά πρώτα ας δούμε πόσο εσφαλμένο είναι να πιστεύει κάποιος ότι τα έμαθε όλα διαβάζοντας μία σελίδα από ένα βιβλιαράκι. Για παράδειγμα ο εξέχων βυζαντινολόγος και καθηγητής τού Α.Π.Θ. Ιωάννης Καραγιαννόπουλος γράφει: «Κατόπιν ιδίως της αποδοχής τού γνησίου των πλείστων επιστολών και εγγράφων τού Κωνσταντίνου, των αναφερομένων υπό των αφηγηματικών πηγών, οδηγούν εις το συμπέρασμα ότι ο Κωνσταντίνος ήτο θρησκευτική φύσις οδηγηθείσα βαθμηδόν προς τον Χριστιανισμόν, του οποίου την ανωτερότητα έναντι των άλλων θρησκειών επαρκώς είχε κατανοήσει» («Ιστορία Βυζαντινού Κράτους», τόμ. Α΄, σελ. 120).
Πράγματι, σε επιστολή που έστειλε ο Μέγ. Κων/νος προς τους χριστιανούς επισκόπους, που συγκεντρώθηκαν στη Σύνοδο τής Αρελάτης (314 μ.Χ) (βλ. Norman Baynes , «Constantine the Great and the Christian Church», Proceedings of the British Academy, XV (1929), σελ. 13), αναφέρεται στον Θεό κάνοντας χρήση τής προσωπικής αντωνυμίας: «ο Θεός μας» («The incomprehensible kindness of our God by no means allows the state of man to stray for too long a time in the darkness» δηλ. «Η ακατανόητη ευγένεια τού Θεού μας σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπει στην κατάσταση τού ανθρώπου να απομακρυνθεί για πάρα πολύ καιρό στο σκοτάδι»). Μάλιστα ο καθηγητής Baynes σημειώνει: «note the pronoun» δηλ. «σημειώστε την αντωνυμία».
Και βλέπουμε πολλά περισσότερα στις πηγές για τη χριστιανική πίστη τού Μεγ. Κωνσταντίνου, όπως π.χ. στην επιστολή του προς τον βασιλιά τού περσικού κράτους, Σαπώρη Β΄. Όπως σημειώνει η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» (Εκδοτικής Αθηνών) πρόκειται για ένα «μεταξύ πολλών αναμφισβήτητα αυθεντικών κειμένων τού Κωνσταντίνου που παραθέτει ο Ευσέβιος» (βλ. τόμ. Ζ΄, σελ. 42), μια επιστολή η οποία «είναι χαρακτηριστική τής νοοτροπίας και των πεποιθήσεων τού Κωνσταντίνου» (σελ.43). Εκεί, λοιπόν, σε ένα σημείο τής επιστολής στο οποίο ο Ευσέβιος δίνει τον τίτλο: «Έτι κατά ειδώλων και περί Θεού δοξολογίας», ο Κων/νος (που δήθεν «θυσίαζε στον Ήλιο» κατά τον άθεο συνομιλητή μας), γράφει απαξιώνοντας ειδωλολατρικές συνήθειες και δοξασίες:
«Τούτον [τον Θεό δηλ.] επικαλούμαι γόνυ κλίνας, φεύγων μεν παν αίμα βδελυκτόν και οσμάς αηδείς και αποτροπαίους, πάσαν δε γεώδη λαμπηδόνα εκκλίνων, οις άπασιν η αθέμιτος και άρρητος πλάνη χραινομένη πολλούς των έθνών και όλα γένη κατέρριψεν τοις κατωτάτω μέρεσι παραδούσα». δηλ. «Τούτον τον Θεό δηλ.] επικαλούμαι γονυκλινής, αποφεύγων με παν βδελυκτόν αίμα και αηδείς και αποτροπαίους οσμάς, παρεκκλίνων από πάσαν γηίνην φλόγα. Μολυσμένη με όλα αυτά η αθέμιτος και ασεβής πλάνη, κατέρριψε και παρέδωσεν εις τα καταχθόνια πολλούς από τα έθνη και ολόκληρα γένη».
Και αφού αναφέρει στον Πέρση βασιλιά πόσο ικανοποιημένος είναι που βλέπει ότι πολλές περιοχές στα περσικά εδάφη στολίζονται από την παρουσία Χριστιανών («των χριστιανών […] της Περσίδος τα κράτιστα […] κεκόσμηται») συμπληρώνει ο Κων/νος τα λεγόμενά του με μια ξεκάθαρη ομολογία χριστιανικής πίστης:
«Την Θείαν πίστιν φυλάσσων […] την θείαν πίστιν επιγινώσκω […] την αγιωτάτην θρησκείαν γνωρίζω […] τούτον ένα θεόν ομολογών πάντων αρχηγόν και πατέρα, ον πολλοί των τήδε βασιλευσάντων μανιώδεσι πλάναις υπαχθέντες επεχείρησαν αρνήσασθαι» δηλ. «Φυλάσσων την θείαν πίστιν [...] επιγινώσκω την θείαν πίστιν [...] αναγνωρίζω την αγιωτάτην θρησκείαν [...] ομολογών τούτον τον έναν Θεόν αρχηγόν πάντων και πατέρα, τον οποίον πολλοί από τους εδώ βασιλεύσαντας παρασυρμένοι εις μανιώδεις πλάνας επεχείρησαν ν’ αρνηθούν» (βλ. για την επιστολή: α) Norman Baynes, «Constantine the Great and the Christian Church», 1929, σελ. 26, β) «Constantine and the Captive Christians of Persia», 2016, σελ. 181-183, γ) Η μετάφραση από την Σειρά Ε.Π.Ε. αρ. 57, Ευσέβιος Καισαρείας, Άπαντα 4, σελ. 446-453).
12. Η βάπτιση τού Μεγάλου Κωνσταντίνου συμφώνως προς τις πηγές είναι ιστορικό και αναμφισβήτητο γεγονός
Ως προς το βάπτισμα τώρα του Μεγ. Κων/νου η Αρβελέρ, στην ίδια ακριβώς σελ.18, γράφει: «αν βέβαια βαπτίστηκε ποτέ, το πράγμα αμφισβητείται». Άραγε οι πηγές και η βιβλιογραφία συμμερίζονται τις απόψεις της; Η βυζαντινολόγος και καθηγήτρια τού Πανεπιστημίου Αθηνών Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου, γράφει ότι ο Μέγ. Κωνσταντίνος, «προκειμένου να ρυθμίση και τυπικώς την προσωπικήν του θέσιν ως μέλους τής Εκκλησίας εδέχθη το βάπτισμα ολίγας μόνον ημέρας προ του θανάτου του» («Βυζαντινή ιστορία (324-610)», Α΄, σελ. 138). Το ίδιο αναφέρει και η Ιστορία τού Ελληνικού Έθνους (Εκδοτικής Αθηνών, τόμ. Ζ΄, σελ. 43) «Στο προάστιο τής Νικομήδειας, όπου πήγε για ιαματικά λουτρά, ο Κωνσταντίνος κατάλαβε ότι το όνειρό του να βαπτισθεί στον Ιορδάνη δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί και, υπό τη σκιά τού θανάτου, ζήτησε από τον αρειανό επίσκοπο Νικομηδείας Ευσέβιο να τον βαπτίσει».
[σημ. Χαρακτηρίζοντας η ανωτέρω εγκυκλοπαίδεια τον Ευσέβιο Νικομηδείας ως «αρειανό» ενδέχεται κάποιος να θεωρήσει ότι εφόσον ο Μέγ. Κωνσταντίνος εβαπτίσθη από αρειανόφρονα επίσκοπο, άρα και το βάπτισμά του να μην είναι έγκυρο! Δεν ισχύει βεβαίως κάτι τέτοιο, διότι ο Ευσέβιος Νικομηδείας, ήδη από την εξορία όπου ήταν, επεκύρωσε το Ορθόδοξο Σύμβολο τής Νικαίας, μέσω ενός γράμματος μετανοίας, το οποίο απέστειλε. Το γράμμα αυτό διασώζει ο Ερμείας Σωζομενός (Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμ.Β΄, κεφ.16, παρ.3-6, PG 67, 973AΒ) και είναι σημαντικό επειδή περιέχει την ορθόδοξη ομολογία τού Ευσέβιου Νικομηδείας. Την παραθέτουμε σε νεοελληνική μετάφραση από τη γνωστή σειρά «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας» (ΕΠΕ):
«…δηλώνουμε ότι συμφωνήσαμε με το σύμβολο πίστεως και αφού εξετάσαμε την έννοια του ομοουσίου, πήγαμε όλοι με το μέρος τής ειρήνης, μη συνεχίζοντας πλέον πουθενά την αίρεση… αφού βεβαιωθήκαμε και βεβαιώσαμε αυτούς που έπρεπε να πεισθούν από εμάς, υπογράψαμε τη διατύπωση τής πίστεως. Αλλά δεν υπογράψαμε τον αναθεματισμό, όχι επειδή θέλαμε να κατηγορήσουμε την πίστη, αλλ’ επειδή δεν πιστεύαμε ότι ο κατηγορηθείς είναι τέτοιος, από αυτά που οι ίδιοι πληροφορηθήκαμε από αυτόν και με επιστολές και με προσωπικές συνδιαλέξεις. Αλλ’ αφού πείσθηκε η ιερά σύνοδος, εμείς μη θέλοντας να αντιτεθούμε, αλλά συμφωνώντας σε αυτά που σεις αποφασίσατε, επιβεβαιώνουμε τη συγκατάθεσή μας, όχι επειδή φέρουμε βαριά την εξορία, αλλά για να απομακρύνουμε την υποψία τής αιρέσεως. Εάν λοιπόν κρίνετε άξιο να μας δεχθείτε πάλι ενώπιον σας, θα μας έχετε σε όλα σύμφωνους και ακολουθούντες αυτά που εσείς εγκρίνετε…»
Και καταλήγει ο Σωζομενός: «Ώδε μεν αυτοίς Ευσέβιός τε και Θεόγνιος μετεμελήθησαν και τας αυτών εκκλησίας απέλαβον» δηλ. «Έτσι λοιπόν ο Ευσέβιος και ο Θεόγνιος μεταμελήθηκαν και πήραν πίσω τις εκκλησίες τους» (Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμ.Β΄, κεφ.16, παρ.7, PG 67, 976Α)
Άλλωστε, ο ίδιος ο Μέγ. Κωνσταντίνος ήταν που έστειλε στην εξορία τον Ευσέβιο Νικομηδείας ως αιρετικό, ενώ αποδέχτηκε την επιστροφή του στην επισκοπή, μόνο μετά από το γράμμα μετανοίας, στο οποίο δήλωνε ξεκάθαρα υπακοή στην Εκκλησία και πίστη στο Σύμβολο τής Νίκαιας, το οποίο Σύμβολο άλλωστε είχε συνυπογράψει στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο. Κατά συνέπεια, ο ίδιος ο Νικομηδείας ζητούσε από τον αυτοκράτορα να τον δεχτεί πίσω ως ορθόδοξο κι έτσι ο Μέγ. Κωνσταντίνος τον εδέχθη πίσω ως μεταμελημένο και ορθόδοξο!
Έτσι λοιπόν, ο Μέγ. Κωνσταντίνος, «δεχόμενος το βάπτισμα παρά του Νικομηδείας, είχε την πεποίθησιν ότι δέχεται αυτό παρ’ αρχιερέως πρεσβεύοντος το ορθόδοξον τής εν Νικαία συνόδου σύμβολον». Διότι όχι μόνο «είναι αναμφισβήτητον ότι ο Νικομηδείας υπέγραψε το εν Νικαία σύμβολον», επιπλέον όμως, «ούτε αυτός [ο Νικομηδείας δηλαδή] ούτε οι περί αυτόν εξώμοσαν το σύμβολον τούτο ζώντος του Κωνσταντίνου» (Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία τού Ελληνικού Έθνους, τόμ.2Β, σελ.150)]
Και πράγματι, η αξιόπιστη διήγηση τού Ευσεβίου Καισαρείας περιγράφει ξεκάθαρα το βάπτισμα τού Μεγ. Κων/νου, οπότε δεν μπορεί να έρχεται ο οποιοσδήποτε και να ισχυρίζεται ότι «Ο Μ Κωνσταντινος δεν εγινε ποτε χριστιανος»:
Κωνσταντίνου προς επισκόπους περί μεταδόσεως τού λουτρού παράκλησις
«Ούτος ην αυτός ο πάλαι μοι διψώντι και ευχομένω τής εν Θεώ τυχείν σωτηρίας καιρός ελπιζόμενος· ώρα και ημάς απολαύσαι της αθανατοποιού σφραγίδος, ώρα τού σωτηρίου σφραγίσματος μετασχείν, όπερ επί ρείθρων Ιορδάνου ποταμού ενενόουν ποτέ, εφ’ ων και ο Σωτήρ εις ημέτερον τύπον τού λουτρού μετασχείν μνημονεύεται· Θεός δ’ άρα το συμφέρον ειδώς εντεύθεν ήδη τούτων ημάς αξιοί. Μη δη ουν αμφιβολία τις γιγνέσκω. Ει γαρ και πάλιν ημάς ανταυθοί βιούν ο και ζωής και θανάτου Κύριος εθέλει, και ούτως εμέ συναγελάζεσθαι λοιπόν τω τού Θεού λαώ και ταις ευχαίς ομού τοις πάσιν εκκλησιάζοντα κοινωνείν άπαξ ώρισται, θεσμούς ήδη βίου Θεώ πρέποντας εμαυτώ διατετάξομαι.
Ο μεν δη ταύτ’ έλεγεν, οι δε τα νόμιμα τελούντες θεσμούς απεπλήρουν θείους και των απορρήτων μετεδίδοσαν, όσα χρη προδιαστειλάμενοι. Και δη μόνος των εξ αιώνος αυτοκρατόρων Κωνσταντίνος τού Χριστού μυστηρίοις αναγεννώμενος ετελειούτο, θείας τε σφραγίδος αξιούμενος ηγάλλετο τω πνεύματι ανακαινούτό τε και φωτός ενεπίπλατο θείου, χαίρων μεν τη ψυχή δι’ υπερβολήν πίστεως, το δ’ εναργές καταπεπλιγώς της ενθέου δυνάμεως. Ως δ’ επληρούτο τα δέοντα, λαμπροίς και βασιλικής αμφιάσμασι φωτός εκλάμπουσι τρόπο περιεβάλλετο επί λευκοτάτη τε στρωμνή διανεπαύετο, ουκ εθ’ αλουργίδος επιψαύσαι θελήσας.
Το λουτρόν λαβών όπως ανύμνει τον Θεόν
Κάπειτα την φωνήν ανυψώσας ευχαριστήριον ανέπεμπε τω Θεώ προσευχήν, μεθ’ ην επήγε λέγων· ‘Νυν αληθεί λόγον μακάριον ειδ’ εμαυτόν, νυν της αθανάτου ζωής πεφάνθαι άξιον, νυν του θείου μετειληφέναι φωτός’» («Βίος Κων/νου» Λόγος Δ΄, κεφ. 62.1 - 63.1). δηλ.
«Αυτός ήτο ο καιρός τον οποίον από παλιά ήλπιζον διψών και ευχόμενος να επιτύχω την εν Θεώ σωτηρίαν. Είναι καιρός να απολαύσωμεν και ημείς της αθανατοποιού σφραγίδος, καιρός να μετάσχωμεν του σωτηρίου σφραγίσματος, κάτι το οποίον εσκεπτόμην κάποτε να λάβω εις τα ρείθρα τού Ιορδάνου ποταμού, εις το οποίον, όπως παραδίδεται, μετέσχε του λουτρού και ο Σωτήρ ως πρότυπον ημών, το οποίον όμως ο Θεός, γνωρίζων το συμφέρον μάς αξιώνει να λάβωμεν εδώ. Ας τελεστεί λοιπόν τούτο χωρίς αναβολήν. Διότι, ακόμη κι αν θέλει να συνεχίσωμεν πάλι την εδώ ζωή μας, ο Κύριος τής ζωής και του θανάτου, και έχει ορισθή να συναγελάζωμαι πάλιν με τον λαόν τού Θεού και να μετέχω των ευχών τού πλήθους εκκλησιαζόμενος, θα ρυθμίσω τον βίο μου από τώρα και εις το εξής σύμφωνα με τους πρέποντας εις τον Θεόν θεσμούς.
Και αυτός μεν ταύτα έλεγεν, οι δε ιεράρχαι ετέλεσαν το ιερόν μυστήριον σύμφωνα με τα νόμιμα και αφού έδωσαν τας καταλλήλους οδηγίας μετέδωσαν εις αυτόν τα άχραντα μυστήρια. Ούτω πρώτος από τους ανέκαθεν αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος ετελειώθη αναγεννώμενος δια των μυστηρίων τού Χριστού, και αξιωθείς τής θείας σφραγίδος ηγάλλετο πνευματικώς, ανεκαινίζετο και εγέμιζε με θείον φως, χαίρων ψυχικώς από υπερβολήν πίστεως και καταπλησσόμενος από την φανέρωσιν τής θείας δυνάμεως. Όταν δε συνεπληρώθησαν τα δέοντα, περιεβλήθη με λαμπρά βασιλικά ενδύματα, λάμποντα ωσάν φως, και ανεπαύθη εις λευκοτάτην στρωμνήν, μη θελήσας πλέον να εγγίσει πορφύραν.
Πώς ανύμνησε τον Θεόν αφού έλαβε το βάπτισμα
Και έπειτα, ανυψώσας την φωνήν, ανέπεμψεν ευχαριστήριον προς τον Θεό προσευχήν, μετά την οποίαν προσέθεσε ταύτα· «Τώρα γνωρίζω ότι είμαι πράγματι μακάριος, τώρα γνωρίζω ότι εδείχθην άξιος τής αθανάτου ζωής, τώρα γνωρίζω ότι μετέσχον του θείου φωτός»»
Όπως σημειώνει ο καθηγητής Ιωάννης Καραγιαννόπουλος: «Φαίνεται ίσως παράξενον ότι ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτωρ, ο ιδρυτής τής νέας, χριστιανικής Ρώμης, ο προστάτης τού Χριστιανισμού, αυτός που αυτοεχαρακτηρίσθη «δούλος τού Θεού» (σημ. Ευσέβιος, Βίος Κων/νου, Λόγος Α΄, κεφ. 6) έλαβε το βάπτισμα μόλις κατά την ώραν τού θανάτου του. Εν τούτοις το γεγονός τούτο εξηγείται ευκόλως, αν λάβωμεν υπ’ όψιν μας τας τότε συνηθείας: ο Κωνσταντίνος, όπως και πολλοί άλλοι χριστιανοί τού καιρού του, ανέβαλλε διαρκώς το βάπτισμα μέχρι των τελευταίων ωρών τής ζωής του, διά να διαβή εξηγνισμένος εκ του αμαρτωλού τούτου κόσμου εις την αιώνιον ζωήν» («Ιστορία Βυζαντινού Κράτους», Α΄, σελ. 123).
Σε αυτό συμφωνεί και ο Timothy Barnes στο εξειδικευμένο του έργο «Constantine and Eusebius»: «From Helenopolis he proceeded to Nicomedia and there requested bishop Eusebius to baptize him. After the requisite preliminaries, Constantine received the eternal seal». Και προσθέτει: «Deathbed baptism appears to have been not unusual among upper-class Christians» (βλ. Barnes Timothy, “Constantine and Eusebius”, Harvard University Press 1981, σελ. 259, 260, 397). δηλ. «Από την Ελληνόπολη προχώρησε στη Νικομήδεια και εκεί ζήτησε από τον επίσκοπο Ευσέβιο να τον βαφτίσει. Μετά τα απαιτούμενα προκαταρκτικά, ο Κωνσταντίνος έλαβε την αιώνια σφραγίδα. Το βάπτισμα στο κρεβάτι τού θανάτου φαίνεται ότι δεν ήταν ασυνήθιστο μεταξύ των χριστιανών τής ανωτέρας τάξεως»
13. Η ορθή ερμηνεία τής περιφήμου φράσεως τού μεγ. Κωνσταντίνου «Εγώ δε τών εκτός υπό Θεού καθεστάμενος Επίσκοπος»
Ας δούμε όμως και το ζήτημα όπου η Αρβελέρ διατυπώνει την άποψη ότι η περίφημη φράση «Επίσκοπος των εκτός» σημαίνει «των μή Χριστιανών», φράση την οποίαν υπαινίσσεται ο άθεος συνομιλητής μας για να μας πει ότι ο Μέγ. Κων/νος «Στην οικουμενικη πηρε μερος σαν εκπροσωπος των αλλων θρησκειων». Καταρχάς, ο άθεος συνομιλητής μας, δεν έχει καταλάβει τι γράφει η Αρβελέρ. Η γνωστή βυζαντινολόγος θεωρεί ότι το «εκτός» σημαίνει πως ο Κων/νος ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα των μη χριστιανών, εφόσον γράφει επί λέξει: «Άλλωστε ο Κωνσταντίνος προεδρεύει την Σύνοδο τής Νικαίας ως Επίσκοπος των έξω (των έξω δηλαδή του Χριστιανισμού)» (Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ «Πόσο ελληνικό είναι το Βυζάντιο; Πόσο βυζαντινοί οι νεοέλληνες; σελ.18»). Καθώς όμως είναι αυτοκράτορας όλων, δεν μπορεί να μην ενδιαφέρεται για τους Ορθοδόξους και γι’ αυτό ήταν ο πρώτος που προσέφερε ανεξιθρησκία. Όμως ο συνομιλητής ερμηνεύει με έναν αφελή και χοντροκομμένο τρόπο αυτά που γράφει η Αρβελέρ, νομίζοντας ότι θα ήταν δυνατό ένας αυτοκράτορας να κυβερνά ένα κράτος δηλώνοντας σε Σύνοδο Ορθοδόξων ότι βρίσκεται εκεί «σαν εκπροσωπος των αλλων θρησκειων» λες και είναι κανένας ξένος ηγέτης!
Όμως, ούτως ή άλλως, η περίφημη φράση τού Μεγ. Κων/νου, «αλλ’ υμείς μεν των είσω της εκκλησίας, εγώ δε των εκτός υπό Θεού καθεσταμένος επίσκοπος αν είην» έχει ξεκάθαρη ερμηνεία και μας την παρέδωσε ο Ευσέβιος Καισαρείας. Στον «Βίο Κω/νου», Λόγος Δ΄, το κεφ.24 τιτλοφορείται ως εξής; «Ότι των έξω πραγμάτων ώσπερ επίσκοπον εαυτόν είπεν είναι» δηλ. «Ότι είπε για τον εαυτό του ότι είναι είδος επισκόπου των εξωτερικών υποθέσεων». Σε αυτό το κεφάλαιο αναφέρει ο Ευσέβιος τα εξής:
«Ένθεν εικότως αυτός εν εστιάσει ποτέ δεξιούμενος επισκόπους λόγον αφήκεν, ως άρα είη και αυτός επίσκοπος, ώδέ πη αυτοίς ειπών ρήμασιν εφ’ ημετέραις ακοαίς· ‘αλλ’ υμείς μεν των είσω τής εκκλησίας, εγώ δε των εκτός υπό Θεού καθεστάμενος επίσκοπος αν είην’. Ακόλουθα δε τω λόγω διανοούμενος τους αρχομένους άπαντας επεσκόπει, προΰτρεπέ τε όσηπερ αν η δύναμις τον ευσεβή μεταδιώκειν βίον» δηλ. «Όθεν ευλόγως αυτός ο ίδιος, όταν κάποτε εδεξιούτο επισκόπους, ειπών κατά λέξιν τα εξής ακριβώς επί παρουσία ημών· ‘αλλά σεις μεν είσθε επίσκοποι των εσωτερικών τής Εκκλησίας, εγώ δε θα ηδυνάμην να θεωρηθώ ως τοποθετημένος υπό τού Θεού επίσκοπος των εξωτερικών αυτής’. Ενεργών δε κατά συνέπειαν προς τον λόγον αυτόν επεσκόπευεν όλους τους αρχομένους και τους προέτρεπε με όλην την δύναμίν του να ακολουθούν τον ευσεβή βίο»
Δηλαδή, σύμφωνα με τον Ευσέβιο, ο Κων/νος δεν δηλώνει στη Σύνοδο «επίσκοπος των ανθρώπων εκτός χριστιανικής πίστης», αλλά δηλώνει ότι φροντίζει για όλες τις εξωτερικές υποθέσεις που απασχολούν την Εκκλησία. Όπως γράφει ο καθηγητής Πατρολόγος Παναγιώτης Χρήστου, ο Κων/νος με τη φράση αυτή δηλώνει επίσκοπος που «έχει δικαιοδοσίαν επί των κοσμικών» και «των εξωτερικών τής Εκκλησίας» θεμάτων, όπως η διαφύλαξη τής χριστιανικής πίστεως από κάθε εχθρό και η διάδοση τού Χριστιανισμού που «είναι συνδεδεμένη με αυτήν τούτην την υπόστασιν τής χριστιανικής αυτοκρατορίας» (βλ. Παναγιώτης Χρήστου, «Ο βασιλεύς και ο Ιερεύς εις το Βυζάντιον», Κληρονομία 31 (1971), σελ. 21).
Εκτός λοιπόν από την ερμηνεία που μας δίνει ο ίδιος ο Ευσέβιος, μία ακόμα απόδειξη ότι το «εκτός» δεν σημαίνει «εκτός της Ορθοδόξου πίστεως», όπως την παρερμηνεύει ο άθεος συνομιλητής μας, αποτελεί το γεγονός ότι ο Μέγ. Κων/νος απέρριψε εξαρχής την αίτηση των αιρετικών Δονατιστών της Βορείου Αφρικής, όταν αυτοί προσέφυγαν στο πρόσωπο του για να ακυρώσει την εναντίον τους εκκλησιαστική απόφαση τής συνόδου τής Αρελάτης, που συνεκλήθη στην Arles της Γαλλίας το 314 μ.Χ. Εάν είχε δηλώσει πως λειτουργεί ως προστάτης των «εκτός της Ορθοδόξου πίστεως» δεν θα είχε συμπεριφερθεί έτσι στους Δονατιστές.
Σε κάθε περίπτωση θα ήταν παράλογο να υποστηρίζει κάποιος ότι ο εκκλησιαστικός όρος «επίσκοπος», θα μπορούσε να δηλώνει τον «εκτός Χριστιανισμού εκπρόσωπο» και ακόμα περισσότερο, τον εκπρόσωπο των... ειδωλολατρών! Ο Κων/νος ουσιαστικά είπε ότι ως «εκτός» φροντίζει τα υλικά και πρακτικά πράγματα τής Εκκλησίας, ενώ οι «εντός» φροντίζουν για το ποιμαντικό και θεολογικό της έργο.
Κλείνοντας, αξίζει να συμβουλεύσουμε τον συνομιλητή μας ότι κανείς δεν μπορεί να συμμετέχει σε εξειδικευμένη συζήτηση με μοναδικό εφόδιο ένα βιβλιαράκι ή ό,τι βρει σκόρπια στο διαδίκτυο. Χρειάζεται ισχυρή βιβλιογραφία, γνώση τού αντικειμένου και των πηγών. Η «προσφυγή στην αυθεντία» («το είπε η Αρβελέρ άρα έτσι είναι») δεν αποτελεί προϋπόθεση για καμία σοβαρή συζήτηση καθώς συχνά οι ερευνητές εκφράζουν διαφορετικές απόψεις επάνω στο ίδιο θέμα και το τελικό συμπέρασμα προκύπτει υποχρεωτικά με την βοήθεια των πηγών.
14. Η σοφιστεία τών εχθρών τής πίστεως περί «δανείων» και «ομοιοτήτων» τού Χριστιανισμού με άλλες θρησκείες. Αντέγραψε πράγματι ο Ευαγγελιστής Μάρκος από τα Ομηρικά Έπη;
Άθεος: «Η Βιβλος πραγματι λεει παραμυθια (και πολλες αντιγραφες, δες πιο κατω ακομα και απο την οδυσσεια) [...] Οι θρησκευτικες θεωριες μοιαζουν γιατι ειναι αντιγραφη η μια απο την προγενεστερη αλλη, π.χ. Γενεσις και Βαβυλωνιακοί μυθοι. Τα ομηρικα επη και το ευαγγελιο του Μαρκου.»
Απάντηση: Θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι αυτή τη σοφιστεία περί «δανείων» και «ομοιοτήτων», στην αρχαία λογοτεχνία όλης της Ανατολής, την έχουμε συναντήσει αμέτρητες φορές στο διαδίκτυο. Με το ζήτημα έχει ασχοληθεί αρκετά ο καθηγητής κλασικών σπουδών Walter Burkert, ο οποίος διαπιστώνει τα προβλήματα αυτής της προσέγγισης: «Από τότε που επανήλθαν στο φως τα ακκαδικά έπη, και ιδιαίτερα το έπος τού Γκιλγκαμές, δεν έλειψαν οι συσχετισμοί μοτίβων μεταξύ αυτών και των ομηρικών επών, ειδικά της Οδύσσειας. Τα μοτίβα αυτά μπορούν να προβληθούν και να χρησιμοποιηθούν για να προκαλέσουν έκπληξη, αλλά όχι για να αποδείξουν οτιδήποτε: βρίσκουμε παντού τα ίδια σχεδόν μοτίβα και θέματα. Αντί, λοιπόν, να εξετάσουμε μεμονωμένα μοτίβα, θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας σε πιο περίπλοκες δομές, στις οποίες η απλή σύμπτωση είναι λιγότερο πιθανή» (Walter Burkert, «Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός, η επίδραση της Ανατολής», εκδ. Παπαδήμας, 2003, σελ. 135).
Καταρχάς η θεωρία περί «ομοιοτήτων» αφορά ανατολικούς πολιτισμούς της 3ης και 2ης χιλιετίας. Λογοτεχνικά μοτίβα ανιχνεύονται σε Μεσοποταμία, Συρία, Παλαιστίνη, Αίγυπτο μέχρι και μεταγενέστερα, στην Αρχαία Ελλάδα. Αυτό όμως τι σημαίνει; Ότι όλοι αυτοί οι πολιτισμοί αποτελούν μια απέραντη αντιγραφή; Ότι δεν υπάρχουν διακριτές πολιτισμικές ταυτότητες; Δηλαδή οι Έλληνες έφτιαξαν τον Παρθενώνα προσπαθώντας απλώς να αντιγράψουν τις Πυραμίδες; Είναι σαφές ότι οι διαφορές και οι ιδιαιτερότητες ανάμεσα στους πολιτισμούς υπάρχουν και αυτό που γράφει ο Walter Burkert είναι η μοναδική λογική προσέγγιση: οι συσχετισμοί επιφανειακών μοτίβων δεν μπορούν να αποδείξουν οτιδήποτε.
Ο άθεος συνομιλητής θεωρεί ως «ομοιότητα» μια αναφορά που υπάρχει σε Όμηρο και Βίβλο ότι κάποιοι «έφαγαν και χόρτασαν». Είναι όμως δυνατόν να χρειάζεται να «αντιγράψεις» έναν πολιτισμό για να διατυπώσεις κάτι τόσο καθημερινό; Άλλωστε, σε όλες τις θρησκείες ή τους πολιτισμούς του κόσμου, σε εποχές που ήταν αδύνατο μακρινοί πολιτισμοί να συναντηθούν, έχουμε κοινά μοτίβα, όπως την προσευχή, τη θυσία (υλική ή πνευματική) ή την ανταλλαγή δώρων σε συνθήκες ειρήνης και ανακωχής. Πώς είχαν καταλήξει, μακρινοί μεταξύ τους λαοί, σε παρόμοιες πρακτικές; Προφανώς υπάρχει ένα πανανθρώπινο ένστικτο που οδηγεί αυτόν που φοβάται, αυτόν που αγαπά ή αυτόν που έχει συμφέρον, να θέλει να προσφέρει κάτι δικό του στον άλλον, σε όποιον λαό κι αν ανήκει. Άρα, θα μιλήσουμε για αυτούσια δάνεια μόνον αν οι ομοιότητες αφορούν βαθύτερα δομικά στοιχεία που δεν μπορούν να εξηγηθούν διαφορετικά. Ισχύει λοιπόν κάτι τέτοιο για την εβραϊκή ή την χριστιανική θρησκεία;
Καταρχάς μιλάμε για ένα ευρύτερο γεωγραφικό πλαίσιο με ειδωλολατρικούς πολιτισμούς στο έπακρο πολυθεϊστικούς. Σε αρχαίες διακρατικές συνθήκες, που σώζονται μεταξύ των πολιτισμών αυτών, βλέπουμε να τίθενται ως εγγυητές οι «χιλιάδες θεοί» που ήταν έτοιμοι «να τιμωρήσουν» τους επίορκους. Άρα, λοιπόν, όσοι μιλούν για «δάνεια» με τόση επιπολαιότητα, έχουν εξαρχής ένα μεγάλο πρόβλημα: πώς γίνεται να παρουσιάζει κάποιος την εβραϊκή θρησκεία σαν ένα αποτέλεσμα «αντιγραφής» κειμένων από τους πολυθεϊστικούς αυτούς λαούς κι εντούτοις οι Εβραίοι να είναι ο μοναδικός απόλυτα μονοθεϊστικός λαός, τον οποίο οι πάντες μισούσαν ακριβώς επειδή διέφερε;
Ο ισχυρισμός τους, λοιπόν, είναι τόσο παράλογος σαν να έλεγε κάποιος ότι ο Παρθενώνας προέκυψε από αντιγραφή των Πυραμίδων ή ότι το έργο τού Νίτσε προέκυψε από αντιγραφή τού… Ιωάννου τού Χρυσοστόμου!!! Και όμως ο Dennis MacDonald (ο συγγραφέας που έγραψε το βιβλίο «The Homeric Epics and the Gospel of Mark» και εις το οποίο μας παρέπεμψε ο άθεος συνομιλητής μας προκειμένου να μας πείσει ότι ο Ευαγγελιστής Μάρκος αντέγραψε από την Οδύσσεια), φαίνεται να υπηρετεί εδώ και δεκαετίες τέτοιες παράλογες ιδέες. Ενώ γνωρίζει ότι ο χριστιανισμός είναι επίσης μονοθεϊστικός και η Καινή με την Παλαιά Διαθήκη αποτελούν μια ενότητα, με συνδετικό ερμηνευτικό κρίκο τον Ιησού Χριστό, αντί να αναζητήσει εκεί τυχόν παράλληλες διηγήσεις, αυτός ψάχνει να βρει «δάνεια» και «ομοιότητες» για τον χορτασμό των πέντε χιλιάδων στη ραψωδία «γ» της Οδύσσειας, με αποτελέσματα φυσικά τραγελαφικά, που θα τα δούμε αναλυτικά παρακάτω.
Και τελικά, η θεωρία τού Dennis MacDonald αποδεικνύεται εντελώς επιπόλαιη, καθώς διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη: «Ανήρ διήλθεν εκ Βαιθσαρισά και ήνεγκε προς τον άνθρωπον τού Θεού πρωτογεννημάτων είκοσι άρτους κριθίνους και παλάθας, και είπε· δότε τω λαώ και εσθιέτωσαν. Και είπεν ο λειτουργός αυτού· Τι δώ τούτο ενώπιον εκατόν ανδρών; και είπε: δός τω λαώ και εσθιέτωσαν, ότι τάδε λέγει Κύριος· Φάγονται και καταλείψουσι. Και έφαγον και κατέλιπον κατά το ρήμα Κυρίου» (Δ΄ Βασιλ. Ο΄(Β΄ Βασιλ. Εβρ.) 4: 42-44). δηλ. «Κάποιος άνθρωπος ήλθεν από την Βαιθσαρισά και έφερεν εις τον άνθρωπον τού Θεού είκοσι κρίθινα ψωμιά από τα πρωτογεννήματα των αγρών του, όπως επίσης και μερικές αρμάθες σύκα και είπε· ‘δώστε αυτά εις τον λαόν να φάγουν’. Ο υπηρέτης του (σημ. του Ελισσαίου) απήντησε: ‘Τι να πρωτοδώσω από αυτά εις εκατόν ανθρώπους;’ Ο Ελισσαίος είπε· ‘δώσε εις τον λαόν και ας φάγουν από αυτά, διότι αυτά λέγει ο Κύριος: θα φάγουν, θα χορτάσουν και θα περισσεύσουν’. Πράγματι έφαγαν, εχόρτασαν και επερίσσευσαν, όπως είπε ο Κύριος».
Το εδάφιο αυτό δεν το είδε άραγε ο Dennis MacDonald και έπρεπε να ψάξει στην… Οδύσσεια, ενώ υπάρχει ένα τόσο λιτό και ακριβές κείμενο τής Παλαιάς Διαθήκης με ομοιότητες στο βασικό και συμβολικό μήνυμα; Ό,τι ευλογεί ο Κύριος αυξάνεται, η (πνευματική) τροφή τού Θεού μπορεί να χορτάσει τον άνθρωπο.
Τι σχέση έχει ένα επεισόδιο θρησκευτικής χροιάς, όπου σε ένα εξαιρετικά πεινασμένο πλήθος δίδεται ένα φτωχό φαγητό που πολλαπλασιάζεται για να χορτάσουν όλοι (Μάρκ. 6: 35-44), με την επική και δαιδαλώδη διήγηση τού Ομήρου, όπου περιγράφονται δύο σκηνές, μία με ένα πλήθος, που έχει ήδη κρέατα ταύρων από θυσίες για να φάει του σκασμού, και μία δεύτερη σκηνή αρχόντων που τρώνε διαρκώς, πίνουν σε χρυσές κούπες, καταβροχθίζουν κάθε είδους εκλεκτά εδέσματα, έχουν δούλους να τους υπηρετούν, ξαπλώνουν σε πολυτελή στρωσίδια, διηγούνται ηρωικά πολεμικά γεγονότα και μετά ξανατρώνε πάλι και ξαναπίνουν μέχρι να σκάσουν; Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα και ο MacDonald, αυτές τις ακραίες θεωρίες, τις γράφει και τις ξαναγράφει εδώ και πολλά χρόνια χωρίς να έχουν τα συμπεράσματά του κάποια ιδιαίτερη αποδοχή.
15. Το συγγραφικό ποιόν τού Dennis MacDonald το οποίο αγνοεί ο Άθεος συνομιλητής μας
Άθεος: «Σου συνιστω το βιβλιο (εκδοση του πανεπιστημιου Yale, αλλο απο τα καλυτερα του κοσμου, παρακαλω) δες πιο κατω.»
Απάντηση: Λέει ο άθεος συνομιλητής μας πως, όταν πρόκειται για μια έκδοση τού Πανεπιστημίου Yale, αυτό σημαίνει πως ό,τι γράφει εκεί οφείλουμε να το αποδεχτούμε! Αυτό και μόνο φανερώνει την άγνοια που έχει, διότι πράγματι ο αξιόλογος εκδότης είναι ένα θετικό κριτήριο, αλλά τα βιβλία κρίνονται από το περιεχόμενό τους! Άραγε, ο συνομιλητής μας, γνωρίζει τον διαβόητο John Boswell, ο οποίος έγραψε βιβλίο βασισμένο στον ασύλληπτο ισχυρισμό ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, στον Μεσαίωνα, έκανε γάμους… ομοφυλοφίλων (!!!), τη στιγμή που δεν υπάρχει φυσικά ούτε μισό εκκλησιαστικό κείμενο στο οποίο θα μπορούσαν να στηριχτούν τέτοιες ακραίες θεωρίες;
Και όμως, ο Boswell το έγραψε! Και μια που μας λέει ο συνομιλητής μας ότι αρκεί μια έκδοση τού Πανεπιστημίου Yale για να δεχτούμε με κλειστά μάτια όσα γράφονται εκεί, εμείς να τον πληροφορήσουμε ότι ο John Boswell ήταν ο ίδιος… καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο τού Yale (!!!), και όμως, χωρίς να σεβαστεί καν τη θέση κύρους που κατείχε, κάθισε να γράψει πράγματα που, ακόμα και σε ελληνικό καφενείο να τα άκουγε κάποιος, θα ήξερε αμέσως ότι πρόκειται για παραμύθια! Κατά συνέπεια, όπως ήδη είπαμε, το βασικότερο κριτήριο για ένα αξιόπιστο βιβλίο είναι το περιεχόμενό του.
Ας δούμε όμως και άλλα ατοπήματα του Dennis MacDonald. Έχει γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «The legend and the Apostle, the battle for Paul in story». Εκεί, εκτός άλλων, επεξεργάζεται ένα απόκρυφο έργο, τις «Πράξεις Παύλου και Θέκλας». Ο MacDonald, με μια ευφάνταστη ρητορική και μέσα στα πλαίσια τής κακώς εννοούμενης «προοδευτικότητας», που καταντά να αλλοιώνει τα αρχαία κείμενα, το περιγράφει ως δήθεν έργο… «φεμινιστικό», με περιεχόμενο εφάμιλλο των κινημάτων τού 20ου αιώνα για την χειραφέτηση των γυναικών, με πρωταγωνίστρια την αγία Θέκλα που με κοινωνικούς αγώνες «ανατρέπει το κατεστημένο των ανδρών», πράγματα, δηλαδή, που διαβάζεις και απορείς με το μέγεθος τής ανοησίας!
Όλοι γνωρίζουν ότι τα κινήματα αυτά ήταν ανύπαρκτα πριν από 1.800 χρόνια και εμφανίστηκαν μετά από αργή εξέλιξη πολλών αιώνων, αλλά ο Dennis MacDonald φτιάχνει μια γελοία ιστορία, όπου φαντασιώνεται πως το κείμενο παρουσιάζει την αγία Θέκλα σαν την… Wonder Woman, δυναμική, ανεξάρτητη και κατά του γάμου, διότι εναντιώνεται στην «εξουσία» των αντρών. Και τα γράφει αυτά για ένα κείμενο 18 αιώνων, που δίνει μεγάλη έμφαση στη χριστιανική οικογένεια, όπως αυτή του Ονησιφόρου, ο οποίος συμμετέχει με τη γυναίκα και τα παιδιά του στην ιεραποστολή και περιγράφει ότι τα κίνητρα τής Θέκλας ήταν αποκλειστικά θρησκευτικά και διόλου κοινωνικά, καθώς επεδίωκε το ύψιστο αγαθό τής παρθενίας, όχι για λόγους χειραφέτησης, αλλά για να γίνει η ίδια ναός τού Αγίου Πνεύματος. Επιπλέον ακολουθούσε πιστά τον Απόστολο Παύλο υποταγμένη στη θεολογική του αυθεντία. Στο μεγαλύτερο μέρος τού έργου πρωταγωνιστεί ο Απόστολος και η Θέκλα βρίσκεται στη σκιά του και βεβαίως ο Παύλος παραμένει ο πνευματικός της πατέρας έως το τέλος τής ζωής της.
Στην πραγματικότητα όλα τα κοινωνικά «φεμινιστικά» ιδεώδη πηγάζουν από τη φαντασία τού Dennis MacDonald και για να το καταφέρει αυτό χρησιμοποιεί φυσικά την παραχάραξη. Για παράδειγμα: Φτιάχνει από το μυαλό του έναν ψεύτικο Απόστολο Παύλο, φανατικά υπέρ του γάμου, προβάλλοντας το εδάφιο Α΄ Τιμ. 4:1-3 και ταυτόχρονα ισχυρίζεται ότι το ζήτημα τής αγαμίας, στο απόκρυφο κείμενο, οφείλεται στην αίρεση τού Μοντανισμού. Αλλά από κι ως που η αγία Θέκλα θα πρέπει να εκπροσωπεί τον Μοντανισμό για να μείνει ανύπαντρη; Δεν όφειλε ο MacDonald να γνωρίζει και να προβάλλει τη διδασκαλία τού Παύλου που λέει: «Και αυτός που προχωρεί σε γάμο κάνει καλά, και αυτός που δεν προχωρεί, κάνει ακόμα καλύτερα» (Α΄ Κορ. 7:38); Είναι δυνατόν να παρουσιάζει τον Παύλο σαν σφοδρό αντίπαλο τής αγαμίας όταν ο ίδιος ήταν άγαμος και ευχόταν το ίδιο για όλους, όμως αναγνώριζε ότι στο ζήτημα τού γάμου «έκαστος ίδιον χάρισμα έχει εκ Θεού» (Α΄ Κορ. 7:7);
Καταλαβαίνουμε λοιπόν για ποιον λόγο οι απόψεις τού MacDonald παραμένουν περιθωριακές μετά από τόσες δεκαετίες.
16. Κατάρριψη τής θεωρίας τού Dennis MacDonald περί δήθεν αντιγραφής τού Ευαγγελιστού Μάρκου από την Οδύσσεια. Αναλυτική σύγκριση τών δύο κειμένων
Άθεος: «Οδυσσεια βιβλιο 3. Βιζιτα στην Πυλο με την Αθηνα μεταμφιεσμενη στον Μεντορα. Ταιζει 4.500.»
Απάντηση: Ας δούμε τώρα τη συγκριτική παράθεση Οδύσσειας (ραψωδία γ΄) και κατά Μάρκον Ευαγγελίου (6:35-44) για να καταλάβουμε ότι αποτελεί μια μεγαλοπρεπή σαπουνόφουσκα. Καταρχάς συγκρίνουν ένα επικό κείμενο 3586 λέξεων με ένα θρησκευτικό κείμενο 173 λέξεων. Ο MacDonald, από τις 3586 λέξεις τής ραψωδίας, βρίσκει με το ζόρι 50 λέξεις, διασκορπισμένες σε όλη την έκταση τού κειμένου, που ισχυρίζεται ότι παρουσιάζουν ομοιότητες! Αλλά ούτε καν αυτές ταιριάζουν.
Μας λέει ότι οι πρωταγωνιστές στον Όμηρο έφτασαν με πλοίο, όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Κάποιοι έφτασαν με πλοίο (Τηλέμαχος και Αθηνά) αλλά κάποιοι ήταν ήδη εκεί (τα μέλη τής Αυλής τού Νέστορα και τα παιδιά του). Στην διήγηση δε του Μάρκου όλοι οι πρωταγωνιστές (Χριστός-Απόστολοι) έφτασαν με πλωτό μέσο, και όχι φυσικά πλοίο, αλλά με κάποιο καΐκι αφού μιλάμε για ψαράδες και τη λίμνη τής Γαλιλαίας, ενώ το πλήθος συνάντησε τον Χριστό πεζοπορώντας («...και πεζή από πασών των πόλεων συνέδραμον εκεί και προήλθον αυτούς και συνήλθον προς αυτόν» Μάρκ. 6:33 δηλ. «...και από τις γύρω πόλεις συνέρρευσαν πεζοπορώντας εκεί, μάλιστα έφθασαν πρωτύτερα από αυτούς και συγκεντρώθηκαν κοντά του).
Οι δύο διηγήσεις πράγματι μιλάνε για ένα πλήθος. Στον Όμηρο αναφέρεται «ένα μεγάλο πλήθος, 4.500 άντρες, σε εννέα ομάδες από 500». Όμως η ουσία δεν βρίσκεται στον αριθμό 4.500, αλλά στον αριθμό εννέα: εννέα οι Μούσες, εννέα τα χρόνια των μαχών, εννέα οι ταύροι σε κάθε ομάδα, εννέα οι ομάδες των 500 ατόμων. Άρα ο Όμηρος έχει αριθμολογική στόχευση τον πολλαπλασιασμό τού εννέα με το 500. Αντιθέτως, η βιβλική διήγηση απλώς στρογγυλεύει το νούμερο, χωρίς να ενδιαφέρεται για τον αριθμό, αφού οι Ματθαίος («οι δε εσθίοντες ήσαν άνδρες ωσεί πεντακισχίλιοι χωρίς γυναικών και παιδίων» 14:21) και Λουκάς («ωσεί άνδρες πεντακισχίλιοι» 9:14) μιλάνε για «περίπου 5.000».
Το θέμα όμως είναι τι έκανε εκεί το πλήθος; Στον Όμηρο βρίσκονται ήδη εκεί καθισμένοι για τελετή θυσίας («εύχεο νυν, ω ξείνε, Ποσειδάωνι άνακτι· τού γαρ και δαίτης ηντήσατε δεύρο μολόντες» Ραψωδία γ: 43-44 δηλ. «Ευχήσου τώρα, ω ξένε μου, στο μέγα Ποσειδώνα, που στη γιορτή του τύχατε εδώ πέρα να βρεθείτε»), στην Καινή Διαθήκη όμως πηγαίνουν για ν’ ακούσουν έναν δάσκαλο. Θεματολογία εντελώς άσχετη.
Η επόμενη δήθεν «ομοιότητα» βρίσκεται στο ότι κάποιοι «κάθισαν». Καταρχάς πόσο κωμικός ακούγεται ο ισχυρισμός ότι ο χριστιανισμός είναι «αντιγραφή» τού Ομήρου επειδή κάποιοι… κάθισαν!!! Και πάλι όμως πρόκειται περί απάτης. Ο Ιησούς ζήτησε να καθίσει ένα κουρασμένο πλήθος, που περπατά ώρες, όμως στον Όμηρο το πλήθος είναι ήδη καθιστό από την αρχή τής διήγησης («ένθ άρα Νέστωρ ήστο συν υιάσιν, αμφί δ εταίροι» Ραψωδία γ: 32 δηλ. «που με τους γιούς του εκεί μαζί κι ο Νέστορας καθόταν»)! Και επειδή δεν μπορούν να συνταιριάξουν το κάθισμα τού πλήθους, σκαρφίστηκαν ότι η «ομοιότητα» βρίσκεται στο ότι ο γιος τού Νέστορα, ο Πεισίστρατος, είπε στον Τηλέμαχο και στην Αθηνά να καθίσουν!
Καταλαβαίνουμε ότι οι άνθρωποι έχουν θράσος ανεξάντλητο!
Ακόμη μία διαφορά εντοπίζεται στο γεγονός ότι στην Καινή Διαθήκη το πλήθος κάθεται για να φάει ένα λιτό φαγητό, ενώ οι βασιλικοί φιλοξενούμενοι στον Όμηρο κάθονται μέσα στην χλιδή για να ανοίξουν κουβέντα και να τους προσφερθεί όσο φαγητό και κρασί αντέχουν και κάθε βασιλική περιποίηση («οι δ επεί ώπτησαν κρέ υπέρτερα και ερύσαντο, μοίρας δασσάμενοι δαίνυντ ερικυδέα δαίτα. αυτάρ επεί πόσιος και εδητύος εξ έρον έντο, τοις άρα μύθων ήρχε Γερήνιος ιππότα Νέστωρ·»Ραψωδία γ: 65-68 δηλ. «Και σάνε ψήσαν κι έσυραν τ’ απόξωθε κοψίδια, τα μοίρασαν κι αρχίσανε τ’ αρχοντικό τραπέζι. Κι απὸ φαγί κι απὸ πιοτό σα χόρτασε η καρδιά τους, ο Γερηνιώτης Νέστορας ο αλογογνώστης είπε·»)!
Τελικά, ο MacDonald δεν υπηρετεί τα κείμενα, αλλά τις ακρότητες που έχει στο μυαλό του. Φανταστείτε για παράδειγμα: α) ένα μέλος των Ηνωμένων Εθνών που λέει «καθίστε» σε ένα πλήθος εξαντλημένων προσφύγων μετά από πολύωρο περπάτημα και β) έναν Μαιτρ πεντάστερου ξενοδοχείου που λέει «καθίστε» στους πάμπλουτους πελάτες κι όμως να ισχυρίζεται κάποιος ότι οι δύο σκηνές είναι «όμοιες»!!! Σε αυτό το επίπεδο συνομιλούμε δυστυχώς!
Και οι άλλες όμως δήθεν «ομοιότητες» είναι επίσης του ίδιου χαμηλού επιπέδου:
- «Ο Νέστωρ έκανε θυσία και οι άλλοι προσευχήθηκαν». Μα που είναι η ομοιότητα; Η διήγηση τού Ομήρου αναφέρει τρεις θυσίες, αλλά η Καινή Διαθήκη ούτε μία. Στον Όμηρο εύχονται για εκπλήρωση τού στόχου τού Τηλέμαχου (να μάθει τι απέγινε ο πατέρας του ο Οδυσσέας) και καλοτυχία τού οικοδεσπότη, ενώ στην Καινή Διαθήκη γίνεται προσευχή για να τελεστεί το θαύμα τής τροφής. Μάλιστα αυτό είναι και το κεντρικό θέμα τής βιβλικής διήγησης, ενώ, αντιθέτως, το θέμα στον Όμηρο είναι καθαρά επικό και αναφέρεται στον στίχο όπου η Αθηνά λέει στον Τηλέμαχο: «τούνεκα γαρ και πόντον επέπλως, όφρα πύθηαι πατρός, όπου κύθε γαία και όν τινα πότμον επέσπεν» δηλ. «γι’ αυτό ταξίδεψες στα πέλαγα να μάθεις που θάφτηκε ο πατέρας σου, ποια μοίρα τον βρήκε» (Ραψωδία γ: 15-16). Η μέρα με τη νύχτα δηλαδή. Και προχωρούμε:
- «Πήραν το κρέας και μοίρασαν το ψωμί / Όλοι έφαγαν και χόρτασαν». Μα δεν ντρέπονται να συλλέγουν εδώ κι εκεί 3-4 λεξούλες (που τελικά δεν έχουν καμία σχέση με την εξιστόρηση) από ένα κείμενο χιλιάδων λέξεων; Ποιο κρέας και ποιο ψωμί λες και ήταν τίποτα λιτοδίαιτοι; Σε όλη την διήγηση τού Ομήρου λαός και εξουσία τρώνε και πίνουν του σκασμού. Οι βασιλικοί φιλοξενούμενοι (Τηλέμαχος και Αθηνά) βρίσκονται σε πολυτελείς εγκαταστάσεις, όπου μαζί με τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές έφαγαν καλά, ήπιαν όσο άντεχαν σε χρυσά ποτήρια, στον Τηλέμαχο μάλιστα έκαναν λουτρό, λούσιμο, τον άλειψαν με μυρωμένο έλαιο, τον έντυσαν με πανέμορφο χιτώνα και χλαμύδα, τον έκαναν σαν αθάνατο, όμοιο με τους θεούς, κοιμήθηκαν του καλού καιρού μέσα στην άνεση και τη χλιδή, την άλλη μέρα ξαναέφαγαν και ξαναήπιαν του σκασμού και έλαβαν και πλουσιότατα βασιλικά δώρα!
Αντιθέτως, οι ταλαίπωροι και πεινασμένοι ισραηλίτες έφαγαν ένα λιτό φαγητό και αυτό ήταν. Ούτε γλέντι, ούτε κρασί, ούτε πολυτέλειες, ούτε ξάπλες, ούτε χρυσάφια, ούτε μπάνιο, ούτε επάλειψη με έλαιο, ούτε δούλους να τους υπηρετούν, όπως απήλαυσαν οι πρωταγωνιστές τού Ομήρου! Αυτές λοιπόν τις γελοιότητες τις βαφτίζουν «ομοιότητες»! Όποιος διαβάσει τα δύο κείμενα (Μάρκ. 6: 35-44 και Οδύσσεια Ραψωδία «γ») θα ντραπεί για λογαριασμό τού MacDonald και θα απορήσει με τον τρόπο που οι φανατικοί, ελαφρά τη καρδία, «καταπίνουν» με τόση ευκολία ό,τι τους πουν ή ό,τι διαβάσουν.
17. Επίλογος
Κλείνοντας την απάντηση μας ας προσθέσουμε κάτι ακόμα για το αγαπημένο «παιχνιδάκι» αθέων και νεοπαγανιστών ότι δήθεν ο Χριστιανισμός προήλθε από…παγανιστική αντιγραφή! Καταρχάς ας δούμε τι λένε τα βιβλικά πρόσωπα για την ειδωλολατρική θρησκευτικότητα: «Οι δε όχλοι [...] την φωνήν αυτών Λυκαονιστί [...] εκάλουν τε τον μέν Βαρνάβαν Δία, τον δε Παύλον Ερμήν [...] ο δε ιερεύς τού Διός [...] σύν τοίς όχλοις ήθελε θύειν [...] ακούσαντες δε οι απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος, διαρρήξαντες τα ιμάτια αυτών εισεπήδησαν εις τον όχλον κράζοντες και λέγοντες άνδρες, τι ταύτα ποιείτε [...] ευαγγελιζόμενοι υμάς από τούτων των ματαίων επιστρέφειν επί τον Θεόν τον ζώντα…» (Πράξ. 14:11-17). δηλ. «Τα πλήθη [...] φώναζαν δυνατά στη λυκαονική τους γλώσσα [...] ονόμαζαν το Βαρνάβα Δία και τον Παύλο Ερμή [...] Ο ιερέας στο ναό τού Δία [...] ήθελε μαζί με το πλήθος να τους προσφέρει θυσία [...] όταν δε το άκουσαν οι απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος διέρρηξαν τα ιμάτιά τους με αποτροπιασμό και όρμησαν μέσα στο πλήθος φωνάζοντας και λέγοντας: ‘Ανθρωποι, τι είναι αυτά που κάνετε; [...] σας κηρύττουμε να εγκαταλείψετε αυτούς τους ανύπαρκτους θεούς και να επιστρέψετε στο ζωντανό Θεό…»
Βλέπουμε λοιπόν ότι η Καινή Διαθήκη απεχθάνεται την πολυθεΐα, καταδικάζει απερίφραστα την ειδωλολατρική θρησκευτικότητα και όμως οι κάθε είδους φανατικοί μιλάνε για… παγανιστικά «δάνεια»! Δεν υπάρχει λογική στους ανθρώπους αυτούς. Μήπως όμως η άλλη πλευρά, οι παγανιστές, έβλεπαν ότι η δική τους θρησκεία και ο Χριστιανισμός ήταν παρόμοιες και δανεισμένες η μία από την άλλη; Η υπόθεση αυτή είναι τουλάχιστον αφελής, όταν γνωρίζουμε ότι οι Χριστιανοί, στους πρώτους τρεις αιώνες, διώκονταν από τους ειδωλολάτρες με ποινή θανάτου και υπέμεναν φριχτά μαρτύρια, όπως ακρωτηριασμούς, διαμελισμούς, αποκεφαλισμούς, καύση, θανάτωση από θηρία και τόσα άλλα. Όπως γράφει ο ντε Σαιντ Κρουά, οι ειδωλολάτρες επέτρεπαν την «αρμονική συνύπαρξη τόσο πολλών μορφών παγανισμού», όμως την ανεξιθρησκία «είχαν πάντα τη διάθεση να την επιτρέψουν ο ένας στον άλλον, αλλά όχι στους χριστιανούς» (Geoffrey Ernest Maurice de Ste. Croix, «Ο χριστιανισμός και η Ρώμη, διωγμοί, αιρέσεις και ήθη», ΜΙΕΤ, 2005, σελ. 26).
Μόλις στα μέσα τού 2ου αιώνος μ.Χ. ο ελληνιστής Κέλσος κατηγορεί τους Χριστιανούς επειδή ειρωνεύονται τον Διόνυσο, τον Ηρακλή και όλες τις άλλες ελληνικές θεότητες και γράφει ότι για το λόγο αυτό τιμωρούνται, διώκονται και πεθαίνουν («Λόγος Αληθής» 8,41 & 8,48)! Μάλιστα προσθέτει ότι όσο εξακολουθούν να μην λατρεύουν τον αυτοκράτορα, αυτό αποτελεί εύλογη αιτία για να στερηθούν όλα τους τα αγαθά και να εξαφανιστεί τελείως το γένος των Χριστιανών από τη γη («Λόγος Αληθής» 8,55-75). Μάλιστα, ο Κέλσος χαρακτήριζε τον Χριστιανισμό «βάρβαρο δόγμα» («Αληθής Λόγος» 1,2). Επιπλέον και αυτός («Αληθής Λόγος» 2,68) και ο Λουκιανός («Περί της Περεγρίνου Τελευτής», 11) χλεύαζαν τους χριστιανούς που δέχονταν ως Θεό κάποιον σταυρωμένο και το ίδιο έκανε όλος ο ειδωλολατρικός κόσμος (βλ. και το χλευαστικό ακιδογράφημα, μια εσταυρωμένη μορφή με κεφάλι γαϊδάρου, αρχές 3ου αι.).
Άρα, την εποχή που οι δύο θρησκείες συνυπήρχαν ιστορικά, οι τότε εκπρόσωποί τους δεν βρήκαν καμία απολύτως… «ομοιότητα», αντιθέτως, είδαν να τους χωρίζει ένας οχετός ύβρεων και απαξίωσης συνοδευόμενος από μίσος και διώξεις μέχρι θανάτου. Ανάμεσα στους δύο θρησκευτικούς κόσμους υπήρχε χάσμα αγεφύρωτο και ακριβώς, επειδή ο Χριστιανισμός δεν έμοιαζε με καμία άλλη πίστη, τον μίσησαν σαν κάτι «ξένο» που έπρεπε να το εξαφανίσουν με τη βία.
Το μήνυμά μας, λοιπόν, προς όλους τους ευφάνταστους αθέους είναι ένα:
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΞΥΠΝΗΣΤΕ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΕΙΤΕ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΕΚΤΙΘΕΣΤΕ ΜΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΕΤΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ, ΝΑ ΔΙΑΨΕΥΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΝΙΟΡΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ!!!