ΟΙ
ΜΑΘΗΤΕΣ τοῦ Κυρίου δὲν πίστευαν στὰ μάτια τους, βλέποντας τὸν διδάσκαλό
τους νὰ συζητᾶ μὲ μία γυναίκα Σαμαρείτισσα, ὄχι ἠθικῶν ἀρχῶν καὶ τὸ
χειρότερο: «αἱρετική», γιὰ τοὺς Ἰουδαίους. Οἱ Σαμαρεῖτες ἦταν
Ἰσραηλίτες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀναμειχθεῖ μὲ τοὺς ἐθνικοὺς καὶ εἶχαν
διαμορφώσει δικές τους ἀντιλήψεις καὶ συνήθειες καὶ γιὰ τοῦτο οἱ
Ἰουδαῖοι τοὺς μισοῦσαν καὶ τοὺς ἀποστρέφονταν. Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν
κόσμο, γιὰ νὰ λυτρώσει ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ ὄχι νὰ
ἐξυπηρετήσει τοὺς ἐθνικισμοὺς καὶ μεγαλοϊδεατισμοὺς τῶν ὁμοφύλων Του καὶ
γιὰ τοῦτο στράφηκε καὶ πρὸς τοὺς «αἱρετικοὺς» Σαμαρεῖτες, νὰ τοὺς
ἀναγγείλλει τὸ μήνυμα τῆς σωτηρίας.
Μόνο ποὺ διάλεξε μία γυναίκα νὰ
διαλεχθεῖ μαζί της, στὸ στόμιο ἑνὸς πηγαδιοῦ. Σὲ αὐτὴ ἀποκάλυψε τὰ
μυστήρια τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν πνευματικὸ τρόπο προσέγγισής Του. Σὲ αὐτὴ
ἀνάγγειλε εὐθέως ὅτι ὁ Μεσσίας ἦλθε καὶ μαζί Του ἡ νέα μεσσιανικὴ ἐποχή,
ὅτι οἱ θρησκευτικὲς ἀντιλήψεις τοῦ κόσμου, εἴτε ἰουδαϊκές, εἴτε
σαμαρειτικές, εἴτε ἐθνικές, εἶναι παρελθὸν καὶ ὅτι ἦλθε ὁ καιρὸς νὰ
λατρεύεται ὁ Θεὸς «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. 4,23). Ὁ λόγος Του
καρποφόρησε στὴν ψυχή της καί, ἡ ὥς τότε ἁμαρτωλὴ γυναίκα, ἔγινε ἡ
ἔνθερμος ἱεραπόστολος στοὺς ὁμοφύλους της. Εἶναι ἡ ἁγία Φωτεινή, ἡ ὁποία
δόξασε τὸ Θεὸ καὶ ὠφέλησε τοὺς συνανθρώπους της. Πραγματικὸ φωτεινὸ
ὁρόσημο στὸν ζόφο τῆς ἐποχῆς της. Ἂς ἔχουμε τὶς πρεσβεῖες της στὸ
σύγχρονο καιρὸ τῆς ἀποστασίας καὶ τοῦ πνευματικοῦ σκοτασμοῦ.