“ Φύγε, Θεέ! Ποιός τόπε; πλάνη πώς κυβερνάς τον κόσμο εσύ‧
ύλη και δύναμη μας φτάνει για μιά ζωή γλυκιά, χρυσή.”
Γ. Βερίτης
Κάποια στιγμή στην πορεία της ιστορίας, εκλήθη εκ Θεού, ο υδατόσωστος Μωυσής, υπαγόμενος σε ανώτατο θεϊκό σχέδιο, να αναλάβει την πνευματική υδροδότηση ενός ολοκλήρου λαού. Αφού λοιπόν μορφοποιήθηκε πρώτα ο ίδιος ψυχικά, στο ιδιότυπο καμίνι της καιομένης βάτου, εισήλθε μετέπειτα στην κονίστρα μιας ιδιαζούσης ψυχοκτόνου πάλης‧ της οργάνωσης του Εβραϊκού λαού. Ενός λαού δυσκυβέρνητου. Η οργάνωση όμως επιτυγχάνεται μέσω της θέσπισης αναλόγων νόμων και κατόπιν άρχεται η εύρυθμη λειτουργία της ζωής των πολιτών και η περαιτέρω ανάπτυξη του κράτους, βάσει των θεϊκών επιταγών.
Την ώρα όμως που ανηφορίζει ο μέγας ηγέτης στο όρος, για να παραλάβει την νομοθεσία από τα θεϊκά χέρια, ο εχθρός της τάξης και της πειθαρχίας, παρασύρει τον λαό στον κατήφορο του ειδωλολατρικού εκτραχηλισμού και της ηθικής ασχημοσύνης. Τότε όμως, αναλαμβάνει ο πανδοχέας της ερήμου, να φιλοξενήσει τον αειπλάνητο στις ατραπούς της αμαρτίας άνθρωπο, μέσα στις σκηνές της ασιτίας και της λειψυδρίας, μέχρις ότου επαναδομηθεί η σώφρων σκέψις. Αν δεν αποδώσει αυτό το μέτρο, την αποκατάσταση της τάξης την αναλαμβάνουν τινές Φιλισταίοι. Σε περιόδους δε πλήρους πνευματικής κατάπτωσης και κορύφωσης της ηθικής ανταρσίας, επεμβαίνουν οι Βαβυλώνιοι και τότε άρχεται το ψυχικό βασανιστήριο των στασιαστών, δρομολογούμενης παραλλήλως και της εξ' ανάγκης ηθικής παλινόστησης.
Αυτά εν συνόψει, τα στοιχεία, μας μεταφέρει η Παλαιά Διαθήκη σχετικά με την διαγωγή του πρώτου περιουσίου λαού του Θεού.
Κάτι ανάλογο όμως καταγράφεται στην νεώτερη ιστορία,
για τον δεύτερο περιούσιο λαό του Θεού, τον Ελληνικό.
Ας αναφερθούμε σε μία συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, που η κακίστη και άκρως εγκληματική διαχείρισή της, κατεδίκασε τον Ελληνικό λαό να πλανάται σε αχανείς ερήμους του πνεύματος, χειραγωγούμενος άγρια, από μισθωμένους εξουσιαστές, κοινά όργανα του Διαβόλου.
Αποσπάται λοιπόν θεία προνοία ο Καποδίστριας, από τα πλούτη, τις τιμές και τα μεγαλεία της τσαρικής Ρωσίας και εγκαταλείποντας τον επίγειο αυτό “παράδεισο”, προστρέχει στην “κόλαση” της επαναστατημένης Ελλάδος, με σκοπό να εντάξει τους νομάδες Έλληνες σε οργανωμένο κράτος, θεσπίζοντας νόμους δικαίους, θεϊκούς και εγκαθιστώντας κεντρική εξουσία.
Όμως σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα, συμβαίνει κάτι τραγικό. Όταν αυτή η πατρίδα γεννάει αναστήματα τέτοια, που οι διεθνείς συνθήκες επιτάσσουν, τα δολοφονούν “έγκαιρα” και κυνικά, οι ευτελείς κατήδες, μέσω συνοπτικών διαδικασιών που εμπερικλείουν τα λαϊκά δικαστήριά τους με την απόλυτη συμπαράσταση και προτροπή ετέρων εγκληματικών κέντρων.
Τότε όμως κατά σειρά καταγράφεται και έτερο τραγικό συμβάν, καθώς ενός κακού γενομένου, έτερα μύρια έπονται. Τότε τα ηνία της χώρας, τα αναλαμβάνουν αποτυχημένοι αρχομανείς, κενόδοξοι ηνίοχοι, σκυταλοδρόμοι μιας ξιπασμένης και απόλυτα ξεπεσμένης εξουσίας, που σχέδιό της έχει την κλοπή της πατρίδος, τον βιασμό της, το αλυσόδεμά της, την αποκοπή της από την παράδοσή της, την νοθεία της σκέψης των πολιτών με οιστρογόνα και ρυπογόνα ξενικά και βάρβαρα, μολύνοντας την ανάσα της και σκεπάζοντας το φως της.
Τότε κυριαρχούν τα τρωκτικά, βασιλεύουν τα σκουλήκια, ξεφτιλίζουν αυτή την πατρίδα οι Εφιάλτες και την βγάζουν στο σφυρί οι γενίτσαροι. Τότε αναλαμβάνουν την εξουσία οι συμμορίες και οι μαφιόζοι. Τότε ξεπηδούν από τα κρησφύγετά τους οι λήσταρχοι, μεταμορφωμένοι ως δανδήδες και κατεβαίνοντας στα πεδινά, πουλούν προστασία. Κάπως έτσι αντιλαμβάνονται την εξουσία οι νταβατζήδες. Τότε ξετρυπώνουν όλοι οι χαφιέδες, οι δωσίλογοι, οι ξενολάτρες, οι ξενομορφωμένοι - παραμορφωμένοι, οι εισαγόμενοι μεταρρυθμιστές, οι σωτήρες της Δύσης, κομίζοντες νέα ήθη και έθιμα. Όλοι αυτοί οι περιώνυμοι εθνάρχες ανέλαβαν κατά καιρούς την διοίκηση της χώρας, αδυνατούντες όμως να διοικήσουν τον ένα και μοναδικό εαυτό τους.
Κάπως έτσι και στα πρόσφατα χρόνια, επετελέσθη η κάθοδος των μυρίων Δαναών εκ του βορρά της Δύσης, κομίζοντας τα πάμπολλα δώρα της εγκαθιδρυόμενης δημοκρατίας. Το ουσιαστικώτερο των δώρων ήταν η πολύπλευρη και συνεχής αλλαγή της υπάρχουσας νομοθεσίας, μέσω της ψήφισης νέων ανόμων νόμων, που ανέτρεψαν και έπληξαν βαθύτατα το τρίπτυχο “πατρίς–θρησκεία–οικογένεια”, υπό την σημαία του οποίου πορεύθηκε και μεγαλούργησε το έθνος μας για χρόνια. Ένα τρίπτυχο όμως, το οποίο και όταν υφίστατο, το εκμεταλλεύονταν άγρια πάμπολλοι μοιχεπιβάτες εξουσιαστές, προς ίδια οφέλη, Προς μακροημέρευσή τους, στην εξουσιαστική καθέδρα, καπηλευόμενοι όσια και ιερά.
Οι νεωτερίζοντες νόμοι που θεσπίστηκαν από τους εν λόγω Δαναούς προκειμένου να εξάγουν την χώρα από τον βάλτο των ποικίλων ταμπού, έτυχαν ανοχής, μέχρις ευρείας αποδοχής από το θεάμον κοινό των πολιτών, οι οποίοι εκείνο τον καιρό κατ' αποκλειστικότητα μέσω του συνδικαλιστικού προνομίου τους απαιτούσαν μισθολογικές αναβαθμίσεις και λιγώτερες ώρες εργασίας. (Όπως διαφαίνονται τα πράγματα, άμεσα θα δουλεύουν οι εργαζόμενοι και τα Σάββατα. Σύντομα και τις Κυριακές. Ζήτω η λαοκρατία!)
Όμως η ύλη, πάντοτε σε αυτή τη χώρα, διεκδικούσε τα πρωτεία, κλέβοντας την παράσταση, ενώ την ίδια ώρα στα παρασκήνια οι υποβολείς έκλεβαν την ηθική υπόσταση του Έθνους. Γιατί σε τι άλλο αποσκοπούσαν οι νομοθέτες του συγχρόνου Ισραήλ; Σε μία νέα άλωση, καθότι σε αυτό συνέτειναν οι ψηφιζόμενοι νόμοι.
Αποποινικοποίηση της μοιχείας και της πορνείας, απελευθέρωση των αμβλώσεων, προώθηση του αυτομάτου διαζυγίου, σύναψη ετέρου γάμου εκτός του υπάρχοντος θρησκευτικού, αυτού του πολιτικού. Την συνέχεια την κατέγραψε το σύμφωνο της ελευθέρας συμβίωσης “συντρόφων και συντροφισσών” και εσχάτως ανεφάνη και τρίτος “γάμος”, αυτός των ομοφυλοφίλων, ολοκληρώνοντας το καταστροφικό έργο των “Αθλίων”.
Τώρα αν ο αστικός κώδικας επιτάσσει ότι “για την τέλεση έγκυρου γάμου απαιτείται η σύμβαση του γάμου να καταρτίζεται μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας” και ότι, “όταν απουσιάζει η διαφορά του φύλου μεταξύ των φυσικών προσώπων ο γάμος θεωρείται ανυπόστατος”, αυτά είναι αλλουνού παπά ευαγγέλια και η νεοταξική Ελλάδα, δεν τα έχει καλά ούτε με παπάδες, ούτε πολύ παραπάνω με ευαγγέλια.
Κι όμως τα έλεγε από τότε ο Θουκυδίδης: “Είναι προτιμώτερο μια πολιτεία να κυβερνάται με νόμους ατελείς, αλλά πιστά εφαρμοζομένους, παρά να έχει θαυμάσια νομοθεσία, που να μην εφαρμόζεται ή να παραβιάζεται”. Στις μέρες μας αυτό συμβαίνει. Η θαυμάσια νομοθεσία μας παραβιάζεται προκλητικά από τους ίδιους τους νομοθέτες. Οι νομοθέτες προστρέχουν να δώσουν “δίκαιο” στον παράνομο και την πληττόμενη δικαιοσύνη, την αφήνουν απροστάτευτη και δεινά προσβαλλόμενη.
Κανένας εισαγγελέας δεν συγκινήθηκε από την βεβήλωση του “Ἐν τούτω νίκα” κι όμως ταράχτηκαν “συνειδήσεις” για την φούστα της “ανδρικής” αντιπολίτευσης. Ενοχλούνται λοιπόν από την καρναβαλική σάτιρα και την απτή πραγματικότητα, αλλά αδιαφορούν για την αισχρότατη βλασφημία κατά του συμβόλου της χριστιανοσύνης.
Γιατί όμως δεν ενοχλούνταν από την σάτιρα του παρελθόντος, μέσω της οποίας διακωμωδούνταν τα όσια και ιερά της φυλής μας; Να θυμηθούμε ελληνικές ταινίες όπως, “Ο παπασούζας φαντομάς”, “Παπα TURBO και μας πήραν και τα ράσα”, “Μια παπαδιά στα μπουζούκια”, μέσω των οποίων χλευάζονταν οι εκπρόσωποι της εκκλησίας και η ίδια η εκκλησία. Ο λαός του Θεού.
Με αυτά τα θεάματα σιτιζόταν τότε ο όχλος, όπως πάλαι ποτέ στα ρωμαϊκά αμφιθέατρα, “ψυχαγωγούμενος και καλλιεργούμενος” σύμφωνα με τις απαιτήσεις των θεοκτόνων.
Όλα αυτά όμως συνέτειναν στην ψυχική κενότητα και γυμνότητα, η οποία στη συνέχεια επέφερε και την σωματική γύμνωση. Έτσι φτάσαμε στις μέρες μας, η ολόγυμνη γυναίκα, καθότι έχασε την αξία που της προσέδωσε ο Χριστιανισμός και επειδή δεν “πιάνει” καλή τιμή γύρω από το βάθρο του σταυρού, αποθρασυνόμενη, αναρριχήθηκε στα “ύψη”, για να αποσπάσει την προσοχή των προαγωγών και τα λάγνα βλέμματα των κυνηγών της παρένθετης μητρότητας. Τελικά με την κίνησή της αυτή, η σύγχρονη περήφανη φεμινίστρια, αναβαθμίστηκε ή για μία εσχάτη φορά επανήλθε στην παλιά της μορφή, αυτή του res;
Όμως ένα άλλο ερώτημα προβάλλει μέσα στην υποκριτική κοινότητα. Ευθύνεται μόνο η ίδια για την κατάντια της; Οι νομοθέτες, νίπτοντες τας χείρας για πολλοστή φορά, αποποιούνται των ευθυνών τους, έτσι απλά; Ο όχλος που επιρρίπτει ευθύνες εύκολα, τι έχει να πει επί του παρόντος; Ποιός τελικά είναι ο ένοχος;
Τα στοιχεία για να ανεύρομε τον ένοχο, τα προσκομίζει ο Μάριος Πλωρίτης καταθέτοντάς τα στην εφημερίδα “ΒΗΜΑ” στις 15–5–83: “Όταν καταδικάζουμε το κράτος ή όποιον άλλον, πως διαφθείρει το πνευματικό και καλλιτεχνικό ήθος του τόπου, θα πρέπει την ίδια στιγμή να αναρωτιούμαστε πόση είναι η δική μας “συμβολή” σε αυτή τη φθορά.”
Αυτή η “συμβολή” είναι το αδιάσειστο στοιχείο της ενοχής της κοινωνίας ολόκληρης. Κάποιοι είμαστε γονείς της εν λόγω γυναικός και έχουμε τεράστια ευθύνη και απέναντί της, αλλά και απέναντι στην ευρύτερη κοινωνία, γιατί δεν διδάξαμε χρόνια ολόκληρα τίποτα απ' αυτό που ονομάζεται αρετή. Το μόνο που προετοιμάσαμε άριστα, είναι τα ατελείωτα φαγοπότια. Τα μεγάλα φαγοπότια οικονομικής σύστασης και τα έτερα της γαστέρας.
“Θα τρέχουν οι άνθρωποι, σε τραπέζια, για τίποτε άλλο δεν θα νοιάζονται” είχε τονίσει ο άγιος Παΐσιος. Αλλά και ο απόστολος Παύλος τα ίδια έλεγε: “Κρῆτες ἀεί ψεῦσται, γαστέρες ἀργαί”. Με λίγα λόγια ο σύγχρονος κόσμος, πολιτικοί και λαός, κινούμαστε μέσα στο ψέμα, στην απάτη και φροντίζουμε μόνο για τα στομάχια μας.
Αυτά έκαναν τότε οι Ρωμαίοι και μετά ξερνούσαν ανυπόφορα. Αυτά κάνουμε και εμείς τώρα. Στην προκειμένη περίπτωση, κορέσθηκε το γύναιο και απηύδησε από την αμαρτωλή σίτιση, οπότε ανήλθε ψηλά για να ξεράσει πάνω σε όλη την κοινωνία. Την υπόλογη, την συνένοχη και συνοδοιπόρο της βλασφημίας.
Η εν λόγω παράσταση είναι ο καθρέφτης μας.
Ειρωνευθήκαμε χρόνια τις αρετές, ειδικά την εγκράτεια, την παρθενία, την αγνότητα και τώρα τιμωρούμαστε.
Τα σκυλιά γυρνούν και γλύφουν τα ξεράματα τους. Ας κάνουμε και εμείς το ίδιο, αφού είμαστε χειρότεροι απ' αυτά. Είμαστε κτηνοβάτες.
Αλλά σε τελική εκτίμηση, η απόπειρα αναρρίχησης στον σταυρό από την έκλυτη κοινωνία, μπορεί κάλλιστα να υποδηλώνει την απόλυτη ερήμωσή της. Η ψυχική έρημος επί των ημερών μας λαμβάνει ολονέν και μεγαλύτερη έκταση, οπότε αναζητάται εναγωνίως και περιπαθώς η γόνιμη εναπομείνασα γη. Ο βλάσφημος άνθρωπος καθότι αγροίκος πνευματικά, ποθεί να πλευρίσει την γόνιμη γη του Ναζωραίου με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο, γιατί τελικά τον χρειάζεται. Αυτό όμως αποτελεί και μία ομολογία της αξίας του Χριστού. Αυτού που αντιπαθεί σφόδρα το ελληνικό κοινοβούλιο.
Αρίσταρχος