Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος
Πέρασαν αρκετές εβδομάδες από την ψήφιση του επάρατου νομοσχεδίου για τον “γάμο” των ομοφυλόφιλων, ώστε νηφάλια και συγκρατημένα να ορθώσουμε λόγο στο φλέγον ζήτημα αυτό.
Αιτία και αφορμή για το παρόν κείμενο στάθηκαν δηλώσεις τεσσάρων σημαινόντων προσώπων της πατρίδας μας. Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.κ. Ιεροθέου, του Υπουργού και βουλευτού της ΝΔ κ. Άδωνι Γεωργιάδη, της πρώην Υπουργού και βουλευτού της ΝΔ κ. Ντόρας Μπακογιάννη και του Κυβερνητικού Εκπροσώπου κ. Μαρινάκη. Σχετικά, πάντα, με την αντιπαράθεση Εκκλησίας και Πολιτείας για την ψήφιση του νομοσχεδίου (νόμου τώρα πιά) γιά τον “γάμο” των ομοφυλόφιλων ζευγαριών.
Με τον Σεβασμιώτατο δεν θα διαφωνήσω αν και διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις σε ορισμένες τοποθετήσεις του κατανοώντας όμως πως ισχύουν περιορισμοί που απορρέουν από την ευαίσθητη θέση του ως Επισκόπου της Ορθοδόξου Εκκλησίας η οποία βάλλεται πανταχόθεν και κυρίως από αυτούς που ορκίστηκαν να κάνουν ακριβώς το ανάποδο απ’ αυτό που συχνά νομοθετούν!
Με την κ. Μπακογιάννη, και τους κυρίους Γεωργιάδη και Μαρινάκη “χάσμα μέγα εστήρικται μεταξύ υμών και ημών”.
Για να γίνω πιό σαφής, θα παραθέσω παρακάτω επιλεκτικά κάποιες θέσεις τους γιά να γίνει και η κριτική των.
Ο Σεβασμιώτατος, μεταξύ άλλων, υποστήριξε (agriniopress.gr, 19/2/24 12:37) πως:
“Στην Ελλάδα οι βουλευτές που ψηφίζουν στο Κοινοβούλιο είναι μέλη της Εκκλησίας, εκφράζουν και πρέπει να εκφράζουν τους ψηφοφόρους τους που είναι κατά βάσιν Ορθόδοξοι Χριστιανοί, χωρίς να παραθεωρούν τα δίκαια αιτήματα των μειονοτήτων…”!
Κατανοώ το λόγο που ο Σεβασμιώτατος αποδίδει στους βουλευτές την ιδιότητα των μελών της Εκκλησίας αλλά και διαφωνώ αφού θα έπρεπε πρώτα να διευκρινιστεί τι σημαίνει να είναι κανείς μέλος της Εκκλησίας και ποιές οι προϋποθέσεις που πρέπει να τηρηθούν ώστε ο άνθρωπος να διατηρήσει την ιδιότητά του αυτή η οποία δεν είναι δεδομένη και μόνιμη.
Πιθανόν στο μυαλό και στην ψυχή των βουλευτών μας να καλλιεργείται η εντύπωση πως η Εκκλησία είναι κάτι σαν σύλλογος ή ένα κλειστό κλαμπ στο οποίο μετέχουν κάποια μέλη. Και πάλι όμως, σ αυτήν την περίπτωση, μέλη γίνονται μόνο όσοι αποδέχονται τους όρους του καταστατικού.
Εδώ, “μέλος” είναι όποιος έχει αφενός βαπτισθεί και χρισθεί και αφετέρου τηρεί τις εντολές του Χριστού αποδεικνύοντας την αγάπη του προς τον Θεό “εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της διανοίας…”.
Η Εκκλησία μας είναι το “Σώμα του Χριστού” κι εμείς είμαστε τα μέλη του Σώματος αυτού κατά τα αψευδή λόγια του Αποστόλου των Εθνών Παύλου (Α’ Κορ. ιβ’ 27) ” Υμείς δε εστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους”.
Την ιδιότητα του μέλους της Εκκλησίας, όμως, την χάνει προσωρινά και μέχρι εμπράκτου μετανοίας όποιος αμαρτάνει βαρέως και αμετανοήτως. Την χάνει όποιος αρνηθεί την πίστη και το βάπτισμά του εντασσόμενος σε άλλες ομάδες όπως οι αποκρυφιστικές (π.χ. ομάδες γιόγκα και διαλογισμού), οι σέκτες (π.χ. Σαηεντολογία), οι μυστικές οργανώσεις-λατρείες (π.χ. οι Μασονικές στοές). Επίσης στερούνται της ιδιότητας αυτής όσοι ανήκουν απορρίπτουν ή αμφισβητούν και διαστρέφουν το Ιερό Ευαγγέλιο και την Παράδοση της Εκκλησίας μας και τελικά νομοθετούν εναντίον της.
Μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν είναι όσοι ενσυνειδήτως αντιτίθενται στις αρχές και την ηθική του Ευαγγελίου, οι καταστρατηγούντες αυτό και παροτρύνοντες και άλλους ή ακόμα χειρότερα οι νομοθετούντες κατ’ αυτού και παρασύροντας πολλούς άλλους στον πνευματικό τους μαρασμό. Είναι μέλη της Εκκλησίας αυτοί για τους οποίους ο Κύριος είπε “ος εαν ουν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών”;
Βεβαίως, θα έπρεπε να γίνει και μιά διευκρίνηση σχετικά με τα μέλη της Εκκλησίας που όμως είναι νεκρά κατά την ψυχή τους, σύμφωνα με την προτροπή του Κυρίου προς τον μαθητή εκείνο ” ακολούθει μοι και άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς” (Ματθ. η’, 22)
Άλλωστε και ο Κύριος μας διαβεβαίωσε πως “εάν τις τον λόγον τον εμόν τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήσει εις τον αιώνα” (Ιωα. η’, 51).
Είναι, λοιπόν, μέλος ή έστω νεκρό μέλος της Εκκλησίας όποιος δεν τηρεί τις εντολές του Θεού; Όχι βέβαια αφού αυτός χαρακτηρίζεται από τον Απ. Ιωάννη ως ΨΕΥΣΤΗΣ (” Ο λέγων έγνωκα αυτόν και τας εντολάς αυτού μη τηρών, ψεύστης εστι” – Α’ Ιωα. β’, 4-5)
Ώστε είναι αναγκαίο, αντί να βοηθάμε τους βουλευτές μας να συγχέουν στο νου τους τις προϋποθέσεις διατήρησης της ιδιότητας του μέλους της Εκκλησίας, να παροτρυνθούν (πλην των υπαρκτών βεβαίως εξαιρέσεων) να τηρούν τις εντολές του Θεού και να μη Τον πολεμούν με τη ζωή τους και κυρίως με το κοινοβουλευτικό έργο τους.
Αλλιώς, και την ψυχή τους κινδυνεύουν να χάσουν και να γελοιοποιηθούν ενώπιον των δαιμόνων αφού ισχύει το του αγ. Ιακώβου του Αδελφοθέου “γίνεσθε δε ποιηταί λόγου και μη μόνον ακροαταί παραλογιζόμενοι εαυτούς” (Ιακ. α’, 22) αλλά και τη χώρα μας βάζουν σε κίνδυνο γιατί σύμφωνα με τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη “όταν κάτι που αντίκειται στις εντολές του Ευαγγελίου γίνεται από το κράτος νόμος, τότε έρχεται η οργή του Θεού σε όλο το έθνος, για να παιδαγωγηθεί!
Πριν λίγες εβδομάδες, στη διάρκεια της κατ’ υποκρισίαν και επίφασιν δημοκρατικής διαδικασίας διαβούλευσης και των αντεγκλήσεων μεταξύ των υπερμάχων και αρνητών ή και σκεπτικών κατά του νόμου για τους “γάμους” των ομοφυλοφίλων, έγινε γνωστή στο πανελλήνιο η πολύ σωστή θέση της Εκκλησίας μας διά στόματος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος κ.κ. Τιμοθέου ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία.
Ο Σεβασμιώτατος δεν εξέφρασε δική του άποψη αλλά επανέλαβε την πίστη και εμπειρία της Εκκλησίας μας. Μάλιστα, ο Απόστολος Παύλος συγκαταλέγει την “αρσενοκοιτία” μεταξύ των μεγάλων αμαρτιών γιά τις οποίες εάν δεν μετανοήσει ο άνθρωπος δεν θα κερδίσει την βασιλεία των ουρανών (Α’ Κορ. θ’, 9-10).
Πριν προχωρήσουμε στην ατυχή και αδόκιμη γιά Κυβερνητικό Εκπρόσωπο δήλωση του κ. Μαρινάκη, να διευκρινίσουμε πως η Εκκλησία μας στηρίζεται στην Αγία Γραφή και στην Ιερά Παράδοση που είναι ισόκυρη με την πρώτη. Η Ιερά Παράδοση, ως θεόπνευστη αποκάλυψη, αφενός ερμηνεύει την Αγία Γραφή και αφετέρου αυξάνει την πίστη με τρόπο που δεν λανθάνει ως παραδοθείσα εξ Αγίου Πνεύματος.
Ο Κύριός μας απευθυνόμενος στους μαθητές Του είπε πως “Έτι πολλά έχω λέγειν υμίν, αλλ’ ου δύνασθε βαστάζειν άρτι. Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν” (Ιωαν. ιστ’, 12).
Αρχής γενομένης από τους Αποστόλους και Μαθητές Του, μετά την επιφοίτηση του Αγ. Πνεύματος εκπληρώθηκε η δέσμευση αυτή του Κυρίου μας. Έκτοτε, ό, τι παραλάβαμε από τα θεόπνευστα συγγράματα των Αγ. Αποστόλων, των Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας, των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων συνιστούν την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας που φανερώθηκε στους απλανείς θεολόγους υπό του Αγ. Πνεύματος. Συνεπώς, αν κάποιος αμφισβητήσει, απορρίψει, απομονώσει κάτι από την Παράδοσή μας με το επιχείρημα ότι δήθεν δεν το γράφουν οι Ευαγγελιστές, κατ’ αρχάς πλανάται και κατά δεύτερον κινδυνεύει να πέσει στην αίρεση των Προτεσταντών.
Γι’ αυτό δεχόμαστε ως εγκυρότατα και αληθινά, ως διδασκαλία του Αγ. Πνεύματος, τα όσα γράφει για το θέμα της ομοφυλοφιλίας ο Απόστολος Παύλος, και οι λοιποί Πατέρες μέχρι τους Οσίους Γέροντες που αγιοκατάταξε η Εκκλησία μας πρόσφατα.
Τι είπε, λοιπόν, ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος κ. Μαρινάκης όταν εκλήθη να σχολιάσει την παραπάνω δήλωση του Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος; “Προφανώς και δεν είναι αμαρτία. Είναι λυπηρό να ακούγονται αυτές οι διατυπώσεις που νομίζω δεν εκπροσωπούν ούτε τους πιστούς, ούτε την Εκκλησία συνολικά…είναι μειοψηφικές και μας βρίσκουν σθεναρά απέναντι…
Το να προσβάλλεις συλλήβδην έναν συμπολίτη σου γιά τον σεξουαλικό του προσανατολισμό για την οποιαδήποτε επιλογή του ή γιά οποιοδήποτε άλλο λόγο, νομίζω ότι δεν έχει να κάνει ούτε με την πίστη μας ούτε με αυτό που εκφράζει ούτε με αυτό που πρεσβεύει…με απόλυτο σεβασμό στην Εκκλησία, στην πίστη μας και προφανώς ακούγοντας όλα όταν στην συντριπτική πλειοψηφία διατυπώνονται με έναν ευπροσήγορο τρόπο και όχι όπως η μειοψηφική περίπτωση που επικαλεστήκατε” (orthodoxtimes.gr 18/1/24 14:29)
Εδώ ταιριάζει η παροιμία ” άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες”!!!
Χάνεται κανείς στις ασυναρτησίες του Κυβερνητικού Εκπροσώπου και βλέπουμε “χειροπιαστά” τι σημαίνει χωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας. Βασικά, οι πολιτικοί μας θα ήθελαν όχι μιά Εκκλησία χωρίς πολιτικό λόγο, κριτική στάση και γνώμη επί πολιτειακών, κοινωνικών, οικονομικών κλπ θεμάτων, αλλά συνολικά φιμωμένη, ειδικά σε ό, τι τους ενοχλεί, ακόμα κι αν αυτό άπτεται της διδασκαλίας της.
Έτσι εξηγείται και η παντελώς αψυχολόγητη θέση μιάς ολόκληρης κυβέρνησης που διά στόματος του Κυβ. Εκπροσώπου ακυρώνει την διδασκαλία του Αγ. Πνεύματος διά στόματος του Αποστόλου Παύλου – και όχι μόνο – και οδηγεί αφενός το λαό σε παραπλάνηση, αφετέρου δε τον εαυτό της σε επικίνδυνη για την ψυχή και τη σωτηρία των βουλευτών της οδό αφού εμφαντικά τονίζει πως η θέση της Εκκλησίας ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία, “είναι μειοψηφική και μας βρίσκει σθεναρά απέναντι”!!!
Επίσης να σημειώσουμε πως η συγκεκριμένη θέση του Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος δεν είναι ούτε προσωπική του γνώμη, ούτε είναι μειοψηφική. Αντίθετα, συνιστά πάγια θέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της μακραίωνης Παράδοσής της και των Ι. Κανόνων της. Μάλιστα, ο κ. Μαρινάκης φαίνεται εντελώς απροετοίμαστος να απαντήσει ψύχραιμα στον δημοσιογράφο αφού απ’ τη μιά απορρίπτει την διδασκαλία της Εκκλησίας, υποδεικνύοντας με αγέρωχο και αλαζονικό τρόπο την γνώμη της υπερβολικά και αντισυνταγματικά ανεκτικής σε αιρέσεις και παραθρησκείες Πολιτείας, κι απ’ την άλλη κάνει λόγο για “απόλυτο σεβασμό στην Εκκλησία, στην πίστη μας…”!
Τέλος, προκαλεί τον γέλωτα η διευκρίνησή του ότι η Πολιτεία σέβεται τον λόγο της Εκκλησίας μόνο όταν αυτός είναι “ευπροσήγορος” και “πλειοψηφικός”.
Όταν μιλάει για “ευπροσήγορο” τρόπο διατυπώσεως του λόγου της Εκκλησίας, προφανώς, εννοεί ότι απορρίπτει το λόγο της αν αυτός αντιστρατεύεται σ’ αυτόν του Καίσαρα και όχι απλά να είναι ευγενικός ο τρόπος. Αλλιώς, να μας επιτρέψει ο κ. Μαρινάκης να του θυμίσουμε ότι δεν μπορεί αυτός να αγαπά περισσότερο τους ομοφυλόφιλους απ’ όσο αγαπούσε ο Κύριος τον λαό του τον Ισραήλ προς τον οποίο κάποτε αναγκάστηκε να απευθύνει σκληρότατες κατηγορίες, όπως “όφεις, γεννήματα εχιδνών”, “ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι”, κλπ.
Κατόπιν ήρθε η απόφαση της Ι. Μητροπόλεως Κερκύρας να αποτρέψει δύο βουλευτές της επαρχίας των από το να συμμετέχουν σε επίσημες εκκλησιαστικές και λατρευτικές συνάξεις και λιτανείες.
Δεν θα σχολιάσω την απόφαση του Σεβασμιωτάτου η οποία είναι “προφανώς” σεβαστή, ούτε θα χαρακτηρίσω τις δημοσιογραφικές “κορώνες” περί αφορισμού, περί στέρησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ. Όπως παρουσιάστηκε η απόφαση αυτή, πάντως, φαίνεται ξεκάθαρα όπως και αναφέρεται τελικά, ότι ο Σεβασμιώτατος μέσα από τα όσα με πόνο και πικρία γράφει, καλεί ουσιαστικά τους βουλευτές να αναλάβουν τις ευθύνες τους ως πολιτευτές που εκπροσωπούν μερίδα του λαού που θρησκεύει στην πλειοψηφία του και ως “μέλη της Εκκλησίας” όπως θέλουν να χαρακτηρίζονται και να μετανοήσουν για την ψήφο τους αυτή ως ζωντανά μέλη του Σώματος του Χριστού.
Φυσικά και έχει ο Επίσκοπος το πνευματικό δικαίωμα να στερήσει τη Θ. Κοινωνία από κάποιους αμαρτωλούς και μη μετανοούντες ως επιτίμιο που προβλέπουν οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας και αναγνωρίζονται ακόμη και από το Σύνταγμά μας.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ.κ. Νεκτάριος, όμως, δεν τους στερεί απευθείας την Θ. Μετάληψη αλλά τους καλεί εν επιγνώσει να απέχουν οι ίδιοι ως υπεύθυνα μέλη της Εκκλησίας. Λεπτομέρειες…
Και τέλος ας δούμε την εκτός τόπου και χρόνου αντίδραση του Υπουργού κ. Άδωνι Γεωργιάδη που όπως θα αποδειχθεί παρακάτω, μάλλον διαθέτει κοντή μνήμη και επιλεκτική.
Ο κ. Γεωργιάδης σχολίασε πρόσφατα : “Η Εκκλησία δεν μπορεί να φέρεται αντισυνταγματικά.
Ο βουλευτής βάσει διατάγματος έχει απεριόριστη ελευθερία έκφρασης και ψήφου γιά την οποία δε μπορεί να υποστεί κανενός είδους συνέπεια.
Η Εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να αποκλείει βουλευτή του κοινοβουλίου.
Η Εκκλησία έχει δικαίωμα να εκφράσει τη δυσαρέσκειά της γιά την ψήφιση του νομοσχεδίου αλλά δεν έχει δικαίωμα να αποκλείσει κανέναν από το να μπει στην Εκκλησία… “!!! (choratouaxoritou.gr 8/3/24)
Αξίζει τον κόπο να σχολιάσουμε όλες τις θέσεις του κ. Γεωργιάδη μιάς και αυτός επέλεξε να μας” παρασύρει” σε βαθιά νερά.
Κατ’ αρχάς, λέει ότι η Εκκλησία συμπεριφέρεται αντισυνταγματικά όταν λογοκρίνει, εμποδίζει την ελεύθερη έκφραση ή αποκλείει βουλευτή του κοινοβουλίου.
Αξιότιμε κ. Υπουργέ, δεν πρέπει να σας διαφεύγει πως ουδεμία εξουσία έχετε πάνω στην Εκκλησία ως Σώμα Χριστού όσο κι αν επικαλείσθε την ψήφο του – μόνο γιά την εκλογική σας ανάδειξη – “κυρίαρχου” ελληνικού λαού, αφού είναι γνωστόν ότι πέρα από τις ψήφους, η μόνη εξουσία που έχετε προέρχεται από τον Θεό, κατά την βεβαίωση του Κυρίου στον Πιλάτο “ουκ είχες εξουσίαν ουδεμίαν κατ εμού, ει μη ην σοι δεδομένον άνωθεν” (Ιωαν. ιθ’ 10-11).
Δανείζομαι, παρακάτω, κάποιες σχετικές με το παραπάνω χωρίο θέσεις από τη σελίδα pemptousia.gr (31/1/2015).
Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Απόστολο Παύλο η άσκηση της εξουσίας προνοήθηκε από τον Θεό ως διακόνημα για τον περιορισμό του κακού και την προστασία του καλού… Το θέλημα του Θεού το εκφράζει ο θεσμός της εξουσίας και όχι ο οποιοσδήποτε φορέας της. Οι επιμέρους άρχοντες δεν είναι όργανα του Θεού, καθώς διδάσκει και ο Ιερός Χρυσόστομος (Ιωα. Χρυσυστόμου ομιλία στην προς Ρωμ. κγ’, 1 PG 60, 615).
Στο σημείο αυτό θα πρόσθετα κι εγώ πως οι άρχοντες δεν είναι μάλλον a priori όργανα του Θεού, μπορούν όμως κατά περίπτωση, αναλόγως της πίστεως και της πνευματικότητος καθενός να γίνονται φορείς της διδασκαλίας του Χριστού και της εν Πνεύματι Αγίω αποκάλυψης των αληθειών και της ηθικής του Ευαγγελίου καθόσον και οι φορείς αυτοί μπορούν ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί αν το επιθυμήσουν, να βιώσουν με τη θεία χάρη την κατάσταση του φωτισμού του νοός και της θεώσεώς των! Γι’ αυτό το λόγο, υποθέτω, στο παραπάνω δημοσίευμα, επισημαίνεται πως “η Εκκλησία σήμερα σέβεται και στηρίζει την ελεύθερη και υπεύθυνη επιλογή των φορέων της εξουσίας, πράγμα που χαρακτηρίζει το γενικότερο πνεύμα της δημοκρατίας, αλλά δεν τους βλέπει ως μεσσίες”!!!
Δυστυχώς όμως δεν είναι δεδομένο, όπως δεν είναι και για κανέναν μας.
Πότε, όμως, γίνονται οι πολιτικοί, ως όργανα εξουσίας, και όργανα του Θεού;
Και πότε οφείλουν οι πολίτες να υπακούουν στους νόμους που ψηφίζουν αυτοί;
Στο πρώτο ερώτημα η απάντηση που δίνει η ιστοσελίδα θα αντληθεί και πάλι μέσα από την Αγ. Γραφή. Συγκεκριμένα, επικαλείται τον 145ο ψαλμό (στ. 3) ο οποίος καλεί τους πιστούς να μη στηρίζουν τη σωτηρία τους στους άρχοντες “μη πεποίθατε επ άρχοντος, επί υιούς ανθρώπων οις ουκ έστι σωτηρία”. Διότι όταν η πολιτική εξουσία και η ιδεολογία της απολυτοποιούνται, τότε καθίστανται επικίνδυνα είδωλα. Τότε “αυτόματα έχουμε καταπίεση του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο, έχθρα, μίσος και πόλεμο σε κάθε κλίμακα”.
Ως αντίβαρο, όμως, στην παραπάνω απαισιόδοξη θέση έρχεται το χωρίο του Ευαγγελιστού Ιωάννου (ιθ’, 11) να διευκρινίσει πως “όταν η χρήση της εξουσίας, η οποία προβλέπεται από τον Χριστό ‘άνωθεν’, ασκείται με σκοπό την δικαιοσύνη και την ανακούφιση του πόνου, στη βάση πάντα του σεβασμού στην αξία του ανθρώπου ως Προσώπου, τότε ακόμη και μέσα σ αυτήν ο άνθρωπος μπορεί να αναζητήσει και να αναγνωρίσει την μέριμνα και την αγάπη του Θεού για το πλάσμα του”.
Τότε από θεσμός καταπίεσης και εκμετάλλευσης μπορεί να αποβεί ευλογία. Τότε θα άξιζε κανείς να τη στηρίξει με” φιλότιμο” όπως έλεγε ο Άγ. Παΐσιος ο Αγιορείτης”!
Τα παραπάνω μας οδηγούν ευλόγως στο ερώτημα αν ο κάθε πολίτης, ειδικά ο πιστός ορθόδοξος χριστιανός, οφείλουν να υπακούουν στους νόμους των φορέων της εξουσίας και υπό ποιές προϋποθέσεις.
Σύμφωνα με την θεόπνευστη διδασκαλία του αγ. Νεκταρίου, Επισκόπου Πενταπόλεως, (“Χριστιανική Ηθική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας”, Αθήναι 1965),
“Το πνεύμα της χριστιανικής θρησκείας επιβάλλει εις τους χριστιανούς την υποχρέωσιν να σέβονται τους νόμους και τας διατάξεις της πολιτείας, εις ην ανήκουσιν, ως έχοντας την αρχήν αυτών εκ του θελήματος του Θεού, και να συντελώσιν εις την ανάπτυξιν και προαγωγήν αυτής”.
Συνεπώς, η υπακοή στους νόμους προϋποθέτει ότι αυτοί αντλούν την ύπαρξη και ζωτικότητά τους από το θέλημα του Θεού.
Γι αυτό πιο κάτω επισημαίνει πως η τήρηση των νόμων της Πολιτείας πρέπει να γίνεται όχι από φόβο γιά την ποινή αλλά από φόβο μη λυπήσουμε τον Θεό (Ρωμ. ιγ’, 1).
Στην παραπάνω ιστοσελίδα διαβάζουμε επίσης σχετικά με την πολιτική εξουσία ότι αυτή σίγουρα αναδεικνύεται και από την λαϊκή βούληση εκτός από αυτήν του Θεού.
Οι λειτουργοί της πολιτείας πρέπει κατά την ΚΔ να θεωρούνται ως υπό του Θεού τεταγμένοι ως και πάσα πολιτική εξουσία… Ο Απόστολος Παύλος ονομάζει τους άρχοντες της πολιτείας λειτουργούς του Θεού εις το αγαθόν (Ρωμ. ιγ’, 4, 6).
Αυτό το γνωρίζει ο κ. Γεωργιάδης; Γνωρίζει ότι ως φορέας της πολιτικής εξουσίας οφείλει ως διάκονος του Θεού που μάλιστα αισθάνεται κατά δήλωσή του ως “η Εκκλησία”, να προάγει και να προστατεύει την ηθική τάξη του Ευαγγελίου, άνευ της οποίας προαγωγής και χειρότερα όταν εκείνος προωθεί νόμους που αντιστρατεύονται το θέλημα του Θεού, εμείς οι πιστοί δεν οφείλουμε να τους υπακούμε;
Και σαφώς ένας τέτοιος νόμος είναι και αυτός που πρόσφατα ψήφισαν στο κοινοβούλιο και έχει να κάνει με τον “γάμο” και την τεκνοθεσία των ομοφυλόφιλων ζευγαριών.
Φυσικά, με το κείμενο αυτό δεν έχω πρόθεση να παροτρύνω το λαό του Θεού σε αντίσταση και κατάλυση των νόμων της Πολιτείας. Δεν είναι, άλλωστε, αυτό ίδιον των χριστιανών.
Σκοπός του κειμένου αυτού, όμως, είναι να γνωρίσει σε όχι κατ’ επίγνωσιν αλλά κατά φαντασίαν χριστιανούς, έντιμους όμως και με ευήκοα ώτα πολιτικούς και πολίτες τις “κόκκινες” γραμμές της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και να δηλώσουμε ευθαρσώς πως οσάκις η χριστιανική μας συνείδηση θα συγκρούεται με την ιδιότητά μας ως πολίτες της χώρας αυτής, θα υπερισχύει η πρώτη.
Και οι αναμάρτητοι πολιτικοί μας, οι βουλευτές και υπουργοί μας του ακαταδίωκτου και της βουλευτικής ασυλίας, της επιβράβευσης της αδιαφορίας και παρανομίας και της διαγραφής παραπτωμάτων που διαχρονικά οδηγούσαν τη χώρα μας απ’ το κακό στο χειρότερο ας ρίξουν πρώτοι τους λίθους!
Όχι όμως και να παραπλανούν τον κόσμο με την αλλοίωση και διαστρέβλωση των αληθειών της πίστεώς μας. Αυτό πάει πολύ!