Μεγάλη Πέμπτη: Αν μετρήσουμε τα δικά μας «αργύρια» για κάθε απιστία μας, θα συνειδητοποιήσουμε ότι γινόμαστε χειρότεροι «Ιούδες» και απ' τον πραγματικό
Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης
Μια Μεγάλη Πέμπτη είναι το ορόσημο για κάθε μαύρη μέρα της ζωής μας, που όμως στον ορίζοντα της παραμονεύει το αναστάσιμο φως της Σωτηρίας. Μια Μεγάλη Πέμπτη θυμίζει η κάθε βλασφημία εναντίον του μόνου αληθινού Θεού. Το κάθε σταύρωμα της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης, της Αγάπης. Είναι η μέρα που ορφανεύει η φύση από τον Κύρη της και όλη η πλάση κουρνιάζει στο σκοτάδι σαστισμένη από το κρίμα.
Ο Μυστικός Δείπνος, η προδοσία του Ιούδα, τα Θεία Πάθη και η Σταύρωση, είναι οι σκηνές του Ευαγγελίου που φανερώνονται στα μάτια της καρδιάς μας. Στιγμές που δεν χορταίνονται ποτέ και δεν χάνουν τη δύναμη των νοημάτων τους, κι αν όλοι οι αιώνες περάσουν από πάνω τους. Γιατί η συγγνώμη του Σταυρού είναι εκείνη που κινεί τον κόσμο, που δίνει νόημα ύπαρξης στη ζωή, που κατεβάζει τον ουρανό στη γη και ανεβάζει τον χωματένιο άνθρωπο στη Βασιλεία των Ουρανών.
Οι ύμνοι της
ημέρας, κατάφορτοι από λόγους που κεραυνοβολούν τον Ιούδα και την άτιμη
πράξη του. Ιούδας ο δούλος και δόλιος. Ιούδας ο διάβολος. Ιούδας ο προδότης
του Σωτήρος. Ιούδας ο επίβουλος και άδικος. Ιούδας ο εσκοτισμένος που εκπίπτει
του φωτός. Ιούδας με το δόλιο του φίλημα. Ιούδας ο αμνήμων των αγαθών.
Σε ολόκληρη την εκκλησιαστική γραμματεία, δεν υπάρχει άλλο ιστορικό πρόσωπο που
να στηλιτεύεται τόσο πολύ και τόσο έντονα, όσο ο Ιούδας ο Ισκαριώτης.
Όμως υπάρχει μια πνευματική παγίδα εδώ. Όποιος βλέπει επιφανειακά τα νοήματα των ημερών, απλώς βρίσκει στον Ιούδα έναν βολικό αποδιοπομπαίο τράγο. Αυτό το πνεύμα έχει και το παγανιστικό έθιμο του κάψιμου του Ιούδα, το οποίο έχει καταδικαστεί από εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου. Φαίνεται ότι μας αρέσει να φτιάχνουμε σκιάχτρα για να τους φορτώνουμε όλες τις δικές μας ανομίες. Για να συντηρήσουμε τα δικά μας ζιζάνια στην καρδιά, βάζουμε φωτιά στα κρίματα του άλλου και αλαλάζουμε γύρω από τη θράκα.
Την καταδίκη του Ιούδα, κάποιοι την εκλαμβάνουν δυστυχώς ως πειστήριο της «ευλάβειας» τους. Αντί να συγκρινόμαστε με έναν Άγιο, συγκρινόμαστε ενδόμυχα με έναν προδότη και μάλιστα με τον χειρότερο προδότη της ιστορίας. Αλλά ούτε και με αυτόν τον προδότη αν παραβγούμε στην αρετή, δεν βγαίνουμε δικαιωμένοι. Γιατί;
Ένα αργύριο για κάθε ανομία
Ο Ιούδας έλαβε 30 αργύρια για να προδώσει τον Διδάσκαλο, κι εμείς λαμβάνουμε αναρίθμητα αργύρια στο σύντομο πέρασμα μας από τούτο τον κόσμο. Όχι σε φυσική μορφή (αν και οι φιλάργυροι το κάνουν και αυτό), αλλά σε σκέψεις, πράξεις, αρνήσεις, παραλείψεις, ολιγωρίες και απιστίες.
Ο Ιούδας κράταγε το ταμείο των αποστόλων γιατί ήταν φιλάργυρος, κι εμείς ας κρατήσουμε ένα ταμείο για τις πράξεις μας γιατί είμαστε φυγόπονοι. Για σκεφτείτε αν υπολογίζαμε ένα αργύριο προδοσίας για κάθε αστοχία μας να παραμείνουμε εικόνες Θεού, τι βουνό από νομίσματα ανομίας θα μαζεύονταν.
Ένα αργύριο για κάθε φορά που μας παρουσιάστηκε ευκαιρία να ομολογήσουμε Χριστό και δεν το κάναμε. Σε μια συζήτηση, σε μια παρέα, στην εργασία μας, σε οποιαδήποτε κοινωνική περίσταση.
Ένα αργύριο για κάθε μέρα που ξεχάσαμε τον Θεό και δεν τον δοξάσαμε με προσευχή. Που ξεγλίστρησε ο χρόνος ανεκμετάλλευτος χωρίς να κατευθύνουμε τον νου στον Άχρονο και Άχραντο Σωτήρα μας. Που δεν αφιερώσαμε ούτε μια λέξη για Εκείνον, δεν είπαμε ούτε ένα «Κύριε Ελέησον», αλλά είχαμε όλη τη διάθεση να αργολογήσουμε για όλα τα ανούσια και τα επιζήμια.
Ένα αργύριο για κάθε μέρα που δεν περιέχει ίχνος μετάνοιας. Για κάθε πετραχήλι που μας βρίσκει αδικαιολογήτως απόντες. Για κάθε δάκρυ που χύθηκε για τον εγωισμό μας και όχι για την ταπεινή συντριβή μας.
Ένα αργύριο για κάθε ευλογία που δεν είπαμε ένα «δόξα σοι ο Θεός» και τη θεωρήσαμε δεδομένη. Για κάθε δώρο του Θεού που θεωρήσαμε ιδιοκτησία μας και δικαίωμά μας.
Ένα αργύριο για κάθε δάνειο τάλαντος που δεν πολλαπλασιάσαμε. Κάθε χάρισμα που δεν καλλιεργήσαμε ή το αφιερώσαμε οπουδήποτε αλλού παρά στον Θεό.
Ένα αργύριο για κάθε υπόσχεση που δεν κρατήσαμε προς τον Θεό. Για κάθε κενό λόγο και κάθε άρνηση που ακολούθησε. Όχι 3 φορές σαν του Πέτρου, αλλά αναρίθμητες.
Ένα αργύριο για κάθε βαρυγκόμια μας, κάθε γογγυσμό μας, κάθε απελπισία μας που δεν υπολογίζει τη βοήθεια του Θεού και την εμπιστοσύνη στο πάνσοφο σχέδιο Του.
Ένα αργύριο για κάθε κατάκριση του αδελφού μας, κάθε άδικη κρίση που αρκείται στα φαινόμενα, κάθε πετροβόλημα σε συνάνθρωπο που κάναμε εν έργω, εν λόγω και εν διανοία.
Ένα αργύριο για κάθε Κυριακή που μας έκλεψε ο ύπνος, για κάθε καμπάνισμα που έσβησε πριν φτάσει στη συνείδησή μας, για κάθε μέρα του Κυρίου που μας κάλεσε στη ζωηφόρο Τράπεζα του κι εμείς την καταφρονήσαμε.
Ένα αργύριο για κάθε φτωχό που δεν ελεήσαμε, κάθε άρρωστο που δεν παρηγορήσαμε, κάθε καταφρονημένο που δεν σκεφτήκαμε, κάθε εχθρό που δεν φιλιώσαμε, κάθε τσακωμό που δεν ειρηνέψαμε.
Ένα αργύριο για κάθε μυστικό που προδώσαμε, κάθε κουτσομπολιό, κάθε εξουθένωση ανθρώπου, κάθε υπόληψη που θίξαμε.
Ένα αργύριο για κάθε αφέντη του βίου μας που δεν είναι ο Θεός. Για το χρήμα, για τη σάρκα, για τη δόξα, για την εξουσία και τη δύναμη.
Ένα αργύριο για κάθε ματαιότητα που φυλακίζει τις 5 αισθήσεις μας και τις κρατά σε ομηρία. Για κάθε φορά που γινόμαστε δούλοι της ύλης. Για στιγμές, για χρόνια ή για μια ολόκληρη ζωή.
Ένα αργύριο για κάθε αδιαφορία να μελετούμε τον λόγο του Θεού, να καταδυόμαστε στα ουράνια νοήματα της Αγίας Γραφής και των Πατέρων. Να λέμε κατά τα άλλα ότι είμαστε χριστιανοί και να αγνοούμε τα ίδια τα λόγια του Χριστού και των Αποστόλων.
Λέει ένα υπέροχο τροπάριο της Μ.Πέμπτης: «Η ζωηφόρος σου πλευρά, ως εξ Εδέμ πηγή αναβλύζουσα, την Εκκλησίαν σου, Χριστέ, ως λογικόν ποτίζει παράδεισον, εντεύθεν μερίζουσα, ως εις αρχάς, εις τέσσαρα Ευαγγέλια, τον κόσμον αρδεύουσα, την κτίσιν ευφραίνουσα και τα έθνη πιστώς διδάσκουσα προσκυνείν την βασιλείαν σου».
Ο κόσμος ολάκερος αρδεύεται από το νερό της Ζωής που πηγάζει από τα 4 Ευαγγέλια. Και όποιος δεν μελετά το Ευαγγέλιο μένει απότιστος και ξερός, σαν την ξηρανθείσα συκή που δεν είχε ούτε έναν καρπό αρετής πάνω της.
Πολλά αργύρια ακόμα θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε. Και δεν γεμίζουμε απλά ένα πουγκί από δαύτα – όπως ο Ιούδας – αλλά ολόκληρο «νομισματοκοπείο» απιστιών. Τουλάχιστον ο Ιούδας αρκέστηκε στα λίγα. Εμείς παζαρεύουμε πολλά περισσότερα για να ξανασταυρώνουμε τον Χριστό.
Ένα μόνο πράγμα έχουμε που μας κάνει ασυγκρίτως ευτυχέστερους από τον Ιούδα. Έχουμε ακόμα χρόνο ζωής για να τον διαθέσουμε για μετάνοια και ελπίδα στον Θεό. Ο χρόνος του Ιούδα τελείωσε στην κρεμάλα. Ο δικός μας συνεχίζεται για όσο ευδοκήσει ο Θεός. Και μας δόθηκε το ατίμητο δώρο της εξομολόγησης για να ξεχρεώνουμε όλα τα αργύρια που φορτώνουμε στην πνευματική καμπούρα μας.
Γι’ αυτό λοιπόν όταν βλέπουμε την τραγική κατάληξη του Ιούδα, αυτό πρέπει να μας προκαλεί φόβο περισσότερο, παρά διάθεση για κατάκριση. Διότι τον Ιούδα τον έκρινε η ιστορία και ο Θεός. Εμείς ακόμα δίνουμε εξετάσεις. Και πρέπει να προσέξουμε μην πάρουμε την ίδια στράτα, εκείνη της απελπισίας και της παράδοσης των όπλων.
sportime.gr02 Μάι 2024