«’Ω
πόρνη του ευαγγελίου πόσο σε ζηλεύω. Όχι την αμαρτία αλλά τη μετάνοιά
σου. Εγώ είμαι χειρότερη από σένα. Τι κι αν δεν πόθησα άνδρα στη ζωή
μου. Φυσιολογική κοπέλα ήμουν. Όμως έζησα ένα συνταρακτικό γεγονός στα
δεκαοκτώ μου χρόνια. Είπα κάτι άπρεπο στον μακαρίτη τον πατέρα μου.
Ανάμεσα στις τέσσερις κόρες του εγώ η μαγάρισσα ήμουν η αδυναμία του.
Και κάποτε ένα δάκρυ έτρεξε από τα μάτια του λόγω μιας κουβέντας μου.
Δεν είπε τίποτα. Το δάκρυ εκείνο σημάδεψε τη ζωή μου.
Εξομολογήθηκα αμέσως στον αγιασμένο παππού μου τον παπά-Νικόλα. Δεν
έφθανε για μένα η συγχωρητική ευχή. Το δάκρυ του πατέρα μου μ’ έκαιγε.
Νύχτες ολόκληρες πέρασα μπρούμητα κάτω στον οντά και παρακαλούσα το Άγιο
Πνεύμα να με συγχωρέσει, να το αισθανθώ μέσα στην καρδιά μου. Ένα
πρωϊνό μπήκα στην αποθήκη αμέριμνη κι έσκυψα κάτι να πάρω. Κατέβηκε μια
φλόγα από τον ουρανό. Κάθισε στο κεφάλι μου. Το διαπέρασε γλυκά- γλυκά
κι έφθασε στην καρδιά μου. Έφυγαν αστραπιαία οι αμαρτίες μου, όπως
φεύγουν οι φλετζακούδες από τους κορμούς των γέρικων δέντρων και τα ξερά
φύλλα, όταν φυσάει δυνατά ο άνεμος. Ένοιωσα τη συγχώρηση. Ο Χριστός
ήταν πια ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου ο μοναδικός…Όμως συνεχώς νοιώθω
ότι κουβαλώ όλη τη βρομιά στο πετσί μου, μέσα μου. Μου αρέσει να αποκαλώ
τον εαυτό μου πόρνη και ληστίνα, γιατί αυτό μόνο μου ταιριάζει…Αχ να
μπορούσα να κάψω το παλιό κορμί μου, να βάλω καινούργιο. Η χειρότερη του
κόσμου είμαι, θέλω να μου το λένε για να με συγχωρεί ο Χριστός… Όλοι
είναι καλύτεροι από μένα, με όλο τον κόσμο με τις αμαρτίες του είμαι
ένα, γι αυτό συμπονώ και προσεύχομαι για τους αμαρτωλούς. Όλοι είναι
καλύτεροι από μένα. Κύριέ μου, Κύριε ελέησε όλο τον κόσμο κι εμένα την
ελεεινή…
Η πνευματική βιογραφία της Γ. Γαλακτίας