Ὁ Κων/λεως πρῶτα ἐπεσκέφθη τὸν Πρόεδρον τῆς συνελεύσεως τῶν παπικῶν Ἐπισκόπων Γαλλίας Ἀρχιεπίσκοπον τῆς Reims κ. Eric de Moulins-Beaufor, ἔπειτα τὸν παπικὸν Ἀρχιεπίσκοπον Παρισίων κ. L. Ulrich εἰς τὴν ἕδραν του (φῶτο, 22/04/2024) καὶ τὴν ἑπομένην τοὺς Ὀρθοδόξους!
Ὁ Κων/λεως ἀνεκοίνωσε τὸν συνεορτασμὸν τοῦ Πάσχα μὲ τὸν Πάπαν! Θὰ προηγηθῆ σχίσμα μὲ τὴν Σερβίαν…;
ΔΥΝΑΜΙΤΙΖΕΙ Ο ΙΜΒΡΟΥ ΤΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος
Οὔτε φύλλον «Συκῆς» δὲν ἀπέμεινεν εἰς τὸ Φανάρι;
Μνημεῖον θεολογικῆς αἰσχύνης καὶ ἐκκλησιαστικῆς παραπληροφορήσεως δύναται νὰ χαρακτηρισθῆ ἡ συνέντευξις, τὴν ὁποίαν παρεχώρησεν ὁ Σεβ. Ἴμβρου καὶ Τενέδου εἰς ἐκπομπὴν τοῦ τηλεοπτικοῦ διαύλου τῶν Σκοπίων «360stepeni». Εἰς τὴν συνέντευξιν δὲν ἐδόθη ἀνάλογον βάρος ἀπὸ ἑλληνικὰ μέσα, λόγῳ σκοπιμοτήτων, ὅμως εἶναι ὑψίστης σημασίας, διὰ τὴν ὁποίαν ὀφείλουν νὰ λογοδοτήσουν οἱ ἐν Φαναρίῳ, διὰ τοὺς ἑξῆς λόγους:
α) διατυπώνονται αἱρέσεις,
β) καταγγέλλεται ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας μὲ βαρυτάτας κατηγορίας καὶ
γ) εἶναι ἀνθελληνική.
Ὅσα διετυπώθησαν δὲν ἀποτελοῦν προσωπικὴν γνώμην, ἀλλὰ τὸ τί πιστεύουν εἰς τὸ Φανάρι, διότι ὁ Ἴμβρου ὄχι μόνον μεταφέρει τὰς θέσεις τῶν προϊσταμένων του, ἀλλὰ προφανῶς εἶχεν ἐνημερώσει –ἂν δὲν εἶχε λάβει καὶ γραπτὴν ἄδειαν- διὰ νὰ ὁμιλήση εἰς σκοπιανὸν μέσον ἐν μέσῳ διεθνῶν ἀναταράξεων. Ἐπιπλέον, ἐνῶ παρῆλθον ἱκαναὶ ἡμέραι, τὸ Φανάρι δὲν ἔλαβεν ἀποστάσεις ἀπὸ ὅσα ἐλέχθησαν, οὔτε μέτρα κατὰ τοῦ Ἴμβρου, ὅπερ σημαίνει ὅτι ταυτίζεται μὲ ὅσα ἐλέγχθησαν.
Αἵρεσις περὶ πρωτείου τοῦ Κων/λεως
Ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἔλεγεν ὅτι αἵρεσις δὲν εἶναι μόνον ἡ ἀλλοίωσις ἑνὸς ὑφισταμένου δόγματος, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀναγωγὴ εἰς δόγμα ἑνὸς μὴ δογματικοῦ ζητήματος, δηλ. ἡ εἰσαγωγὴ ἑνὸς ψευδοῦς δόγματος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Αὐτὸ εἶναι διαπιστωμένο ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν, ὅταν οἱ παπικοὶ εἰσήγαγον ὡς δόγματα, δηλ. ὡς ἀναγκαστικὰς προϋποθέσεις σωτηρίας τὸ «παπικὸν πρωτεῖον», τὸ «παπικὸν ἀλάθητον», τὴν «ἄσπιλον σύλληψιν τῆς Θεοτόκου» κ.ἄ. Τοιοῦτον πράττει τώρα ἀπροκάλυπτα ὁ Σεβ. Ἴμβρου, ἰσχυριζόμενος ὄχι ἁπλῶς ὅτι ὑπάρχει -τὸ ἀνυπόστατον- πρωτεῖον τοῦ Κων/λεως, ἀλλὰ ὅτι αὐτὸ μάλιστα εἶναι δογματικὸ θέμα! Δὲν δύναται πλέον κανεὶς ἄνθρωπος νὰ σωθῆ, ἐὰν δὲν πιστεύη εἰς τὸ «πρωτεῖον»! Δὲν δύναται νὰ εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἐὰν δὲν ὁμολογῆ: Ἁγία Τριάδα ὁμοούσιον, Χριστὸν ἐν δύο φύσεσι καὶ Πατριάρχην Βαρθολομαῖον ὡς πρῶτον «ἀφέντην καὶ δεσπότην»! Θὰ ἦτο γελοῖον, ἐὰν δὲν ἦτο τραγικόν!
Δικαίωσις τοῦ αἱρετικοῦ «παπικοῦ πρωτείου»
Ὡσαύτως, ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Κων/λεως ἔλαβεν ἀπὸ τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴν «προνόμια», «διακρίσεις», «δυνατότητες», «ἐξουσίες», τὰς ὁποίας εἶχε μόνον ἡ Ρώμη, συγκεφαλαιώνων αὐτὰ εἰς τὸ ζήτημα τοῦ ὑποτιθεμένου «πρώτου». Μὲ ἁπλὰ λόγια: ὄχι μόνον ἀποδίδει εἰς τὰς Οἰκουμενικὰς Συνόδους ἀνυπάρκτους διατάξεις, βλασφημῶν ἔναντι τῶν Ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων, ἀλλὰ καὶ δικαιώνει τοιουτοτρόπως τοὺς παπικούς, οἱ ὁποῖοι ἐπιδιώκουν νὰ κατοχυρώσουν τὴν ὕπαρξιν «πρωτείου» ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς.
Παραποίησις τῶν Ἱ. Κανόνων
Ὡς ἐφαρμογὴν τοῦ δῆθεν «πρωτείου» ἐπικαλεῖται τὰς συγκλήσεις πανορθοδόξων Συνόδων καὶ τὸ «ἔκκλητον». Πρόκειται βεβαίως περὶ ψευδοεπιχειρημάτων. Εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι ἀλλὰ καὶ Πανορθόδοξοι συνεκλήθησαν ὑπὸ ἄλλων Πατριαρχείων (π.χ. ἡ Γ΄ ἀπὸ τὸν Ἀλεξανδρείας, ἡ Μείζων τοῦ 1672 μ.Χ. ὑπὸ τοῦ Ἱεροσολύμων κ.λπ.). Αὐτὸ καὶ μόνον ἀποδεικνύει ὅτι δὲν ὑφίσταται «πρωτεῖον». Ἀλλὰ οὔτε τὸ ἀποκαλούμενον ἔκκλητον ἔχει οὐδεμίαν σχέσιν μὲ «πρωτεῖον», καθὼς τοιοῦτον εἶχον καὶ οἱ Ἔξαρχοι τῶν Διοικήσεων κατὰ τὴν Πενθέκτην Οἰκουμενικὴν (τὸ «ἔκκλητον» ἦτο δευτεροβάθμιον δικαστήριον καὶ οὐδὲν ἕτερον). Καταρρίπτονται λοιπὸν τὰ ψευδολογήματα περὶ ἐφαρμογῆς «πρωτείου». Οὔτε ὅμως καὶ ἡ δῆθεν «ἀπόδοσις» αὐτοκεφαλίας ἀνήκει εἰς τὸν Κων/λεως, διότι δὲν πρόκειται δι’ ἀπόδοσιν καὶ δὲν γίνεται ὑπὸ τοῦ Κων/λεως (ἡ Γ΄ Οἰκουμενικὴ ἀνεγνώρισε τὸ ἤδη ὑφιστάμενον αὐτοκέφαλον εἰς τὴν Κύπρον, ἡ Πανορθόδοξος τοῦ 1589 μ.Χ. ἀνεγνώρισε τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας κ.λπ.)
Ὁλομέτωπος ἐπίθεσις κατὰ Σερβίας καὶ Ρωσίας
Ἂν ὅσα ἐγράφησαν ἕως τοῦδε εὑρίσκονται μὲν εἰς τὰ θεμέλια τῆς ἐκκλησιολογίας, ἀλλὰ παραμένουν κάπως θεωρητικὰ διὰ τὸν μέσον ἄνθρωπον, τὰ ὅσα ἐπηκολούθησαν εἰς τὴν συνέντευξιν ἔχουν ἄκρως πρακτικὸν χαρακτῆρα. Ὁ Ἴμβρου ἄνευ οἱουδήποτε ἐνδοιασμοῦ δὲν ἐδίστασε νὰ κατηγορήση τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Σερβίας καὶ διὰ τὰ ἀκόλουθα:
α) ἀνατροπὴν τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν,
β) βασανισμὸν καὶ συκοφαντίαν «Ἐκκλησίας», δηλ. ἀθώων ἀνθρώπων,
γ) εἰσπήδησιν καὶ δημιουργίαν ἀντικανονικῆς Ἐκκλησίας,
δ) δόλια κίνητρα,
ε) ὅτι εἶναι «ἐνεργούμενον» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καὶ
στ) ὅτι ἐξαπατοῦν Ἱεράρχας.
Ἔχει ἀντιληφθῆ τί ἐδήλωσεν; Ἔχει ἀντιληφθῆ τὰς προεκτάσεις ὅσων εἶπεν; Ἔχει κατανοήση τὰς συνεπείας τῶν λόγων του; Γιγνώσκει εἰς ποῖον σημεῖον εὑρίσκονται αἱ σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν; Ἂν δὲν ἔχη ἀντίληψιν ὅλων αὐτῶν, εἶναι ἀκατάλληλος καὶ «ἐπικίνδυνος» διὰ τὰ ἐκκλησιαστικά. Ἀσφαλῶς, ὅμως, ὡς Ἱεράρχης ὡμίλησε μετὰ λόγου γνώσεως, καὶ ἑπομένως αὐτὸ σημαίνει ὅτι σκοπίμως ἐλέχθησαν ὅλα αὐτά: τὸ Φανάρι εἶναι ἀποφασισμένον νὰ φθάση εἰς τὰ ἄκρα τὸν διχασμὸν τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἰσερχόμεθα εἰς τὴν ἐποχήν, ὅπου αἱ διαφωνοῦσαι μὲ τὴν αὐθαιρεσίαν τοῦ Κων/λεως Ἐκκλησίαι πρέπει νὰ ἀποκοποῦν, νὰ δημιουργηθῆ πόλωσις, ὥστε ἡ Ὀρθοδοξία νὰ ἀπομείνη εἰς χεῖρας ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι εἶναι δεμένοι εἰς τὸ ἅρμα τοῦ ΝΑΤΟ.
Ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, μελέτησε μὲ προσοχὴν ὅσα ἐδήλωσε καὶ θὰ ἀποκομίσης τὴν αἴσθησιν ὅτι τὸ Φανάρι εἶναι τὸ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΝΑΤΟ, κατὰ ἀπομίμησιν τοῦ στρατιωτικοῦ αὐτοῦ συνασπισμοῦ. Οὔτε ἡ παραμικρὰ ἀμφιβολία δὲν διαπερνᾶ τὸ νοῦν τοῦ Μητροπολίτου Ἴμβρου, ὅτι τὸ Φανάρι καὶ ὁ Κων/λεως δὲν εἶναι ἀπαραίτητον νὰ ἀναμειγνύωνται παντοῦ. Θεωρεῖ δεδομένον -καὶ εἰς τὸ Σκοπιανὸν καὶ εἰς τὸ Οὐκρανικὸν- ὅτι ὄχι μόνον ἔχουν –δῆθεν- αὐτονόητον ἁρμοδιότητα, ἀλλὰ ὅτι εἶναι ὑποχρεωμένοι ὅλοι οἱ ἄλλοι (Ἐκκλησία Σερβίας, Ἐκκλησία Ρωσίας) νὰ ἀπολογοῦνται εἰς γράμματα τοῦ Κων/λεως. Ἀκόμη χειρότερα: ὅταν οἱ «ἀπολογούμενοι» δὲν ἐνδίδουν εἰς τὰς ἀπαιτήσεις τοῦ Φαναρίου ὁ Πατριάρχης Κων/λεως θεωρεῖ ὡς κεκτημένον του νὰ ἀποφασίζη μόνος χωρὶς κἄν νὰ τοὺς ἐρωτᾶ, χωρὶς κἄν νὰ λαμβάνη τὴν γνώμην τῶν ὑπολοίπων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν (Ἐκκλησία Ἑλλάδος, Ἐκκλησία Κύπρου κ.ἄ.)! Κατάλυσις τῆς ἐκκλησιολογίας! Τὸ Φανάρι εἶναι Τοπικὴ Ἐκκλησία καὶ ὀφείλει νὰ σέβεται τὰ δικαιοδοσιακά του ὅρια, εἰδάλλως καθίσταται ὑπόλογον βάσει Ἱ. Κανόνων. Ἂν ἰσχυρίζεται ὅτι δύναται νὰ ἀναμειγνύεται παντοῦ, τότε τὸ ἴδιον δικαίωμα ἔχουν ὅλαι αἱ Ἐκκλησίαι, ὡς φέρουσαι ὅλαι ἀνεξαιρέτως τὴν πληρότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν διοικητικὴν ἀρτιότητα.
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας ὀφείλει νὰ ἀπαντήση εἰς τὰ εἰς βάρος της καταγγελλόμενα καὶ νὰ λάβη θέσιν ἔναντι τοῦ αὐτοαναγορευθέντος «χωροφύλακος» τῆς παγκοσμίου ἐκκλησιαστικῆς τάξεως, Φαναρίου.
Ἀνθελληνικὸν «παραλήρημα»
Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον δὲν χωρεῖ ἑλληνικὸς νοῦς, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ὑπερακοντίζει τὸ πατριωτικὸν φιλότιμον ἀνοχῆς, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον προσβάλλει τοὺς ἐν Ἑλλάδι Ὀρθοδόξους εἶναι ὅσα ἀνέφερε διὰ τὸ Σκοπιανόν.
Πρῶτον, ἀναφέρεται εἰς τὴν μειοδοτικὴν «Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν» ὡς νὰ μὴ συμβαίνη τίποτε! Τὴν θεωρεῖ ὡς τελεσίδικον ὑπόθεσιν! Ἀγνοεῖ (ἠθελημένα;) ὅτι ἐκκρεμεῖ ἀκόμα ἡ ὁριστικὴ ἐπικύρωσίς της ἀπὸ τὴν Βουλὴν τῶν Ἑλλήνων; Εἶναι ὅμως προφανέστατα καλὴ αὐτὴ ἡ Συμφωνία διὰ τὸν ἴδιον, ἀφοῦ οὔτε τὴν παραμικρὰν ἔνστασιν δὲν διατυπώνει.
Δεύτερον, δηλώνει ἐναργῶς ὅτι τὸ Φανάρι ἦλθεν εἰς συνεννόησιν(!) μὲ τὴν Ἑλληνικὴν Κυβέρνησιν, ἐκείνην ἡ ὁποία προσυπέγραψε τὴν ἐθνικὴν μειοδοσίαν, ἐκείνη, τῆς ὁποίας ὁ Πρωθυπουργὸς ἐδήλωνεν ἄθεος. Ὅ,τι, λοιπόν, διατάξει ἡ Πολιτεία, ὁ μέγας οἰκονομικὸς χορηγός… αὐτὰ ἀποτελοῦν τὸν γνώμονα τοῦ Φαναρίου! Τί συνεννόησις δύναται νὰ ὑπάρξη μὲ Μασόνους ἤ ἀθέους;
Τρίτον, δὲν μνημονεύει πουθενά, οὔτε ἐν παρόδῳ, τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ὡς ἡ συνεννόησις νὰ ἔγινεν ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον μὲ τὴν Κυβέρνησιν. Παρακάμπτει τὸ Φανάρι πλήρως τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, δι’ ἕν ζήτημα, τὸ ὁποῖον ἀφορᾶ τὸν Ἑλληνικὸν λαόν! Τόσον ὑπολογίζουν καὶ τοὺς Ἱεράρχας τῆς Βορείου Ἑλλάδος, ὅσον καὶ τὸν πιστὸν λαόν!…
Τέταρτον, ὁμολογεῖ ὅτι «παρεχώρησεν» (ὡς νὰ τοῦ ἀνῆκεν!) ἱστορίαν 1.000 ἐτῶν εἰς Σλάβους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν βεβαίως σχέσιν μὲ τὴν πάλαι ποτὲ Ἀρχιεπισκοπὴν Ἀχρίδος. Δὲν εἶπε κἄν ὅτι ἀναγνωρίζει αὐτοὺς ὡς συνεχιστάς, ἀλλὰ ὅτι τοὺς δίδει τὴν Ἱστορίαν ὡς δῶρον! Πρόκειται περὶ ὠμῆς παραποιήσεως τῆς ἱστορικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς ἀληθείας, προκειμένου τὸ Φανάρι νὰ δώση ταυτότητα εἰς ἕνα μεῖγμα λαῶν, ὅπως τὸ ἐπιθυμοῦν τὰ σχέδια τῶν Ἀμερικανῶν.
Πέμπτον, ψεύδεται ἀσυστόλως ἢ εἶναι ἀνίδεος, ὅταν λέγη ὅτι τὸ ὄνομα τῆς Ἀχρίδος δὲν ἦτο ἐθνικόν, ἀλλὰ ἐκκλησιαστικόν. Ὅλα τὰ βιβλία τῆς Ἱστορίας γράφουν ὅτι ἐξ ἀρχῆς ἀπὸ τὸν 19ον αἰῶνα οἱ κομμουνισταὶ ὠνόμασαν τὴν ἐκεῖ Ἐκκλησίαν «Μακεδονικὴ καὶ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος», διὰ νὰ ἐπιτύχουν ἐθνογένεσιν καὶ κράτος. Ἀνεγνώρισεν, ἑπομένως, αὐτοὺς τὸ Φανάρι ἀκριβῶς μὲ τὸ πλέον ἐθνικιστικὸν τίτλον, τὸν ὁποῖον ἐπεδίωκον οἱ ἴδιοι ἐπὶ δεκαετίας νὰ ἔχουν.
Ἕκτον, «ἐκβιάζει» ἐμμέσως τοὺς Σκοπιανούς, λέγων ὅτι διὰ νὰ ἀναγνωρισθοῦν μὲ Τόμον ὀφείλουν πρῶτα νὰ ἀναγνωρίσουν ὅλοι τὴν Ψευδοεκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας. Ποῖος Ἱ. Κανών, ποία Ἱ. Παράδοσις, ποία ἐκκλησιαστικὴ τάξις, ὁρίζει ὅτι ὑπάρχει σειρὰ εἰς τὰς αὐτοκεφαλίας; Ὅτι πρέπει νὰ ἀναγνωρισθῆ ὁ ἕνας διὰ νὰ ἀναγνωρισθῆ ὁ ἕτερος; Καμία ἀπολύτως! Εἶναι ἁπλῶς ἕνα τέχνασμα, διὰ νὰ τοὺς ἐξαναγκάσουν εἰς τὴν ἀναγνώρισιν τῶν ἀχειροτονήτων Οὐκρανῶν!
Αὐτὸ εἶναι τὸ «ἦθος» τοῦ Φαναρίου, τὸ ὁποῖον ἐκπροσωπεῖ εἰς τὴν συγκεκριμένην συνέντευξιν ὁ Ἴμβρου…
Ποῖος τελικὰ «παίζει παιχνίδια» εἰς βάρος τῶν Ἱεραρχῶν; Αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἔχουν τὴν ἀλαζονείαν νὰ ἀναγνωρίζουν μόνοι τους μὲ μίαν ὑπογραφὴν καὶ ἄνευ οἱασδήποτε μετανοίας τῶν Οὐκρανῶν καὶ Σκοπιανῶν, ὅτι ὅλοι (κανονικοί, σχισματικοί, αἱρετικοί…) ἔχομεν Ἅγιον Πνεῦμα, Ἱερωσύνην, Μυστήρια, ἐπειδὴ αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπιταγὴ τοῦ πρώτου, τοῦ πλανητάρχου…
Εἶναι ἆραγε τυχαῖον, ὅτι ἡ ὁλομέτωπος αὐτὴ ἐπίθεσις κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, συμβαίνει τὰς αὐτὰς ἡμέρας ὅπου ἡ ἀμερικανόφιλος κ. Ντόρα Μπακογιάννη, ἀδελφὴ τοῦ κ. Μητσοτάκη, ὑπενόμευσε τὸ κράτος τῆς Σερβίας, ἀλλάζων αἴφνης στάσιν καὶ εἰσηγουμένη τὴν ἔνταξιν τοῦ Κοσσόβου εἰς τὰ μέλη τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης;… Δὲν ἀντιλαμβάνεται κανεὶς ὅτι ὄπισθεν ἐκκλησιαστικῶν καὶ πολιτικῶν εὑρίσκεται ὁ αὐτὸς δυτικὸς σχεδιασμός;
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὡς «κυνάριον»…
Πρὸ μερικῶν ἐτῶν, ὅταν ὁ Ἴμβρου ἦτο ἀκόμη ἀρχιμανδρίτης καὶ κατὰ τὰ Θεοφάνεια συνεόρταζεν ὁμοῦ μετὰ τοῦ παπικοῦ ἐν Σμύρνῃ, ὁ «Ο.Τ.» εἶχεν ἐπικρίνει αὐτὴν τὴν πρᾶξιν. Εὐσεβὴς κυρία, συνεργάτις τοῦ Ἴμβου, εἶχε τότε διαμαρτυρηθῆ διὰ τὴν σκληρότητα τοῦ «Ο.Τ.» ἔναντι τοῦ «ἀδάμαντος» π. Κυρίλλου (Συκῆ), εἰς τοῦ ὁποίου τὸ ἔργον ἡ ἐν λόγῳ κυρία εἶχεν ἀφοσιωθῆ ψυχῇ τε καὶ σώματι. Ποῦ εἶναι τώρα νὰ διαμαρτυρηθῆ κατὰ τοῦ Ἴμβρου, διὰ τὸ «φαρμάκι», μὲ τὸ ὁποῖον ποτίζει τὴν Ὀρθοδοξίαν; Ποῦ εἶναι τώρα νὰ εἴπη εἰς τὸν «Ο.Τ.» ὅτι «καὶ λίγα γράψατε, ἔπρεπε νὰ εἴχατε ἀσκήσει ὀξύτερη κριτική, μήπως καὶ προλαμβάναμε τὸ κακό»; Ἄφαντη, ὅπως καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, τοῦ ὁποίου τὰ σύνορά τῆς καρδίας του φθάνουν ὥς τὴν Λειβαδιά… Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα διοικεῖ φαίνεται ἄλλος… Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του κατήντησεν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὡς «κυνάριον ἐσθίον ἀπὸ τῶν ψυχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῆς»…
Ἀκολουθεῖ ἀπομαγνητοφώνησις τοῦ «Ο.Τ.» τῶν ὅσων ἐδήλωσεν ὁ Σεβ. Ἴμβρου καὶ Τενέδου:
«Θὰ πρέπει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ ποῦμε ὅτι θὰ κάνουμε μία εἰλικρινῆ καὶ ἔντιμη συζήτηση χωρὶς νὰ κρύψουμε πράγματα ἢ χωρὶς νὰ ποῦμε πράγματα ποὺ δὲν ἰσχύουν.
Ἀπὸ τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἔχουμε πλέον καθορισμένα ὅτι Πρωτόθρονο Πατριαρχεῖο εἶναι ἡ Ρώμη, ἡ Πρεσβυτέρα Ρώμη, καὶ ἐπειδὴ γίνεται μεταφορὰ τῆς πρωτεύουσας τῆς αὐτοκρατορίας ἡ Νέα Ρώμη ἢ Κωνσταντινούπολη ἔχει ἀκριβῶς ὅλα μὰ ὅλα τὰ προνόμια καὶ τὶς διακρίσεις ποὺ ἔχει ὁ Πατριάρχης τῆς Ρώμης. Σὲ ἐκεῖνον, λοιπόν, ἡ Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος μὲ τοὺς Κανόνες δίνει τὸ προνόμιο, δίνει τὴ δυνατότητα, δίνει ἐντὸς εἰσαγωγικῶν νὰ ποῦμε τὴν “ἐξουσία” νὰ ἐφαρμόσει μερικὰ πράγματα, ὅπως π.χ. τὸ θέμα τοῦ πρώτου.
Εἶναι ἕνα πολὺ μεγάλο θέμα ποὺ δὲν τὸ καταλαβαίνουμε εὔκολα, ἀλλὰ καὶ τελευταῖα ἴσως γιατί ἔτσι συμφέρει κάποιους, τὸ ἔχουμε τοποθετήσει στὰ πλαίσια τοῦ ἱστορικοῦ προνομίου, ὅτι εἶναι ἱστορικὸ προνόμιο ὁ Κωνσταντινουπόλεως νὰ εἶναι πρῶτος, Οἰκουμενικός, δηλ. Πατριάρχης. Ἡ ἀνάγκη τοῦ πρώτου εἶναι οὐσιαστική, εἶναι καθαρὰ πνευματική, δογματική, λειτουργική, καὶ ἀσφαλῶς ἔχει καὶ τὶς ἑπόμενες προεκτάσεις, ὁ πρῶτος ἐκτὸς ἀπὸ τοῦ νὰ προΐσταται, νὰ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ συγκαλεῖ Πανορθοδόξους, νὰ συγκαλεῖ Μείζονες καὶ Ὑπερτελεῖς Συνόδους, νὰ συγκαλεῖ ἂς ποῦμε Σύνοδο Προκαθημένων, ὁ πρῶτος ἔχει αὐτὸ τὸ δικαίωμα. Ἔχει τὸ δικαίωμα τοῦ λεγόμενου ἔκκλητου, νὰ ἐκδικάζει περιπτώσεις σὲ διάφορες Ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες φτάνουν σὲ ἀδιέξοδο καὶ ἔρχεται λοιπὸν ὁ Πατριάχης μὲ τὴν πατριαρχικὴ σύνοδο στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἐξετάζουν αὐτὸ τὸ θέμα καὶ μέσα στοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ τὴν κανονικότητα τῆς Ἐκκλησίας, δίνουν ἀκριβῶς τὴ λύση, ὅταν ἔχει μία Τοπικὴ Ἐκκλησία φτάσει σὲ ἀδιέξοδα.
Ἄλλωστε αὐτὸ ἔγινε καὶ ἐδῶ (ἐνν. στὰ Σκόπια). Οἱ Ἱεράρχες τῆς χώρας αὐτῆς, ὅταν εἶχαν φτάσει σὲ ἀδιέξοδο, ὅταν ἡ Σερβία δὲν τοὺς ἀναγνώριζε, ὅταν τοὺς ἀφόριζε, ὅταν τοὺς φυλάκιζε, ὅταν, ὅταν, ὅταν, ὅταν, τί ἔκαμαν; Ξέροντας πολὺ καλὰ ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἔχει τὸ δικαίωμα, ἔκαναν ἔκκλητο στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ τὸν παρεκάλεσαν καὶ τοῦ εἶπαν βοηθῆστε μας καὶ δῶστε μας τὴν λύση μέσα ἀπὸ τὴν κανονικότητα καὶ τὴ δικαιοσύνη ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι λοιπὸν ἐκτὸς ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα καὶ τὸ δικαίωμα τῆς αὐτοκεφαλίας τὸ ἔχει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης.
Ὅλες οἱ Ἐκκλησίες μέχρι σήμερα ποὺ δημιουργήθηκαν μετὰ ἀπὸ τὰ παλαιὰ ἱστορικὰ Πατριαρχεῖα, τὰ πέντε Πατριαρχεῖα Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, Ἀλεξάνδρεια, Ἀντιόχεια, Ἱεροσόλυμα, ὅλα τὰ ὑπόλοιπα πῆραν Αὐτοκεφαλία καὶ Πατριαρχικὴ ἀξία ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη. Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἦταν ἐκεῖνος ποὺ ἔδωσε τὴν αὐτοκεφαλία.
Εἶναι πρόκληση, εἶναι ἐπιτρέψτε μου νὰ πῶ τὴν ἔκφραση ντροπὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἐνῶ ὅλα τὰ παλαιὰ Πατριαρχεῖα καὶ οἱ παλαιὲς Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες καὶ οἱ Νεώτερες, δὲν ἔκαναν ποτὲ τέτοιο πρᾶγμα, ἦλθε τώρα ἕνα ἀπὸ τὰ νέα Πατριαρχεῖα καὶ ἴσως ὁ νεώτερος στὴν τάξη Πατριάρχης, ὁ Πορφύριος Σερβίας, καὶ ἔκανε αὐτὸ τὸ μεγάλο παράπτωμα νὰ δώσει αὐτοκεφαλία. Ποῦ; Σὲ μία Ἐκκλησία τὴν ὁποία δυστυχῶς γιὰ πάνω ἀπὸ πενῆντα- ἑξῆντα χρόνια, τὴν εἶχαν στὴν ἀπομόνωση, τὴν βασάνιζαν, τὴν κατηγοροῦσαν, τὴν συκοφαντοῦσαν, μιλοῦσαν μὲ τὰ χειρότερα λόγια, ἵδρυσαν ἄλλη Ἐκκλησία μέσα σὲ αὐτὴ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ἐλέγξουν τὶς καταστάσεις κ.τ.λ. καὶ ὅταν εἶδαν ὅτι τὰ πράγματα ἀρχίζουν νὰ παίρνουν μία ἄλλη ροπὴ μὲ τὴν στάση τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας δυστυχῶς προσχώρησαν οἱ Σέρβοι στὴν Ρωσικὴ Ἐκκλησία, ἔγιναν ὄργανο τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας καὶ μὲ ὑπόδειξη τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἔκαναν αὐτὸ τὸ μεγάλο παράπτωμα νὰ δώσουν αὐτὸ τὸ ψεύτικο χαρτί. Δὲν ὑφίσταται, εἶναι ἕνας ψεύτικος Τόμος, δὲν τὸν ἔχει ἀναγνωρίσει κανεὶς ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ρωσία ποὺ γιὰ συγκεκριμένους λόγους τὸ ἔχει κάνει καὶ δυστυχῶς αὐτὸ ποὺ μᾶς στεναχωρεῖ ἐμᾶς, ποὺ οἱ ἐδῶ Ἱεράρχες δὲν κατάλαβαν τὸ παιχνίδι ποὺ τοὺς παίζουν οἱ Ρῶσοι μὲ τοὺς Σέρβους.
Εἶναι βέβαια πολὺ μεγάλη ἡ ἱστορία γιὰ τὸ τί ἀκριβῶς ἔγινε ὅλη αὐτὴ τὴν περίοδο, γιὰ νὰ φτάσουμε ἐδῶ ποὺ φτάσαμε, ἀλλὰ ὅπως σᾶς εἶπα πρέπει μὲ εἰλικρίνεια καὶ ἐντιμότητα νὰ μιλήσουμε στὸν κόσμο καὶ νὰ μάθει ὁ κόσμος τὴν ἀλήθεια. Ὅταν χρόνια προσπαθοῦσε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο νὰ βρεῖ λύσεις, ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς ἔβαζαν στὸν τοῖχο ἦταν οἱ ἴδιοι οἱ Σέρβοι.
Ὅταν ἔγινε ἡ συμφωνία τῶν Πρεσπῶν καὶ τελείωσε τὸ θέμα μὲ τὸ ὄνομα, ὁ Πατριάρχης πλέον, κατόπιν συνεννοήσεως μὲ τὴν ἐδῶ Κυβέρνηση, μὲ τὴν Κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος, παρακαλοῦσε κυριολεκτικὰ παρακαλοῦσε τοὺς Σέρβους νὰ ἔλθουν νὰ καθίσουμε σὲ ἕνα τραπέζι, γιὰ νὰ δώσουμε λύση. Γράφαμε γράμματα στὸν μακαριστὸ Πατριάρχη Σερβίας Εἰρηναῖο νὰ ἔλθουνε νὰ συζητήσουμε τὸ θέμα καὶ δὲν μᾶς ἀπαντοῦσε. Ὁ Πατριάρχης δὲν ἤθελε νὰ κάνει κάτι ἀγνοώντας τοὺς Σέρβους, ἀπὸ ἀγάπη καὶ σεβασμό. Ὁ Πατριάρχης σέβεται καὶ ἀγαπάει κάθε κράτος, κάθε χώρα, κάθε ἔθνος, κάθε λαό, ἀναγνωρίζει τὰ δικαιώματά του, ἀναγνωρίζει τὴν ἐδαφική του ἀκεραιότητα, ἀναγνωρίζει τὴν ταυτότητα, τὴν ἐθνικὴ ταυτότητα ἑνὸς κράτους, δὲν ἔρχεται ὁ Πατριάρχης νὰ ἐπέμβει καὶ νὰ γίνει κατακτητής. Ὄχι. Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο θέλει νὰ δώσει λύσεις καὶ νὰ βοηθήσει οἱ Τοπικὲς Ἐκκλησίες νὰ βγοῦνε μπροστά, νὰ εἶναι ἐλεύθερες, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ βοηθήσουν καὶ τοὺς ἀνθρώπους, τὸν λαό, γιατί αὐτὴ εἶναι ἡ ἀποστολὴ κάθε Τοπικῆς Ἐκκλησίας.
Γράφαμε λοιπὸν γράμματα δὲν μᾶς ἀπαντούσανε. Πεθαίνει ὁ μακαριστὸς Πατριάρχης Σερβίας ὁ Εἰρηναῖος, βγαίνει ὁ Πατριάρχης Πορφύριος, τοῦ γράψαμε μία, τοῦ γράψαμε δύο, δὲν ἀπάντησε. Τὴν τρίτη φορὰ λιγάκι τοῦ εἴπαμε κοίταξε, ἐὰν δὲν μᾶς ἀπαντήσετε θὰ ἀναγκαστοῦμε νὰ προχωρήσουμε μόνοι μας. Ἐκεῖ λιγάκι ζορίστηκαν τὰ πράγματα. Καὶ μᾶς γράφει ἕνα Γράμμα, τὸ ὁποῖο μᾶλλον ἦταν λιγάκι ἄσχημη κοροϊδία στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη. Ἔγραψε: “ναὶ μέν, νὰ βρεθοῦμε, νὰ συναντηθοῦμε νὰ μιλήσουμε, ἀλλὰ τώρα δὲν μπορῶ γιατί θὰ πάω στὰ θερμὰ λουτρὰ νὰ κάνω θεραπεία καὶ ἐπίσης καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Στέφανος καὶ ἐκεῖνος θὰ πάει στὰ θερμὰ λουτρὰ νὰ κάνει θεραπεία”. Καὶ ἐνῶ μᾶς ἔγραψε αὐτὸ τὸ Γράμμα, ἐμεῖς μαθαίναμε, διότι ὅλα εὔκολα μαθαίνονται σήμερα, ὅτι εἶχαν μυστικὴ συνάντηση στὸ Νὶς καὶ ὅπου ἐκεῖ συμφωνοῦσαν πράγματα πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ μὲ τὶς ὑποδείξεις τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὰ εἶναι ἀνέντιμα πράγματα. Καὶ τότε λοιπὸν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο εἶπε: κάνω δικαίωμα τοῦ ἔκκλητου ποὺ ζητήσανε οἱ Ἱεράρχες τῆς Ἀχρίδος, τοὺς δίνω τὴν κανονικότητα, ὅτι εἶναι κανονικοὶ δὲν ἔχουν προβλήματα, τοὺς ἀναγνωρίζουμε, καὶ αὐτὸ ἤτανε ἕνα πολὺ μεγάλο πρᾶγμα, νὰ σκεφτεῖτε πόσα χρόνια ποὺ ζοῦσαν οἱ ἄνθρωποι μέσα στὸ σχίσμα ἐδῶ καὶ οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ παπάδες, οἱ μοναχοί, οἱ μοναχές, γινόντουσαν μυστήρια, γινόντουσαν γάμοι, βαπτίσεις, κηδεῖες, θεῖες λειτουργίες, χειροτονίες, ὑποτίθεται ἀπὸ σχισματικούς. Ἔκανε οἰκονομία τὸ Πατριαρχεῖο καὶ εἶπε τὰ ἀναγνωρίζω αὐτά, ἐφ’ ὅσον ἔγιναν στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ἐφ’ ὅσον δὲν ὑπάρχει δογματικὸ πρόβλημα μὲ τοὺς συγκεκριμένους κληρικοὺς καὶ Ἱεράρχες, τὰ ἀναγνωρίζουμε ὅλα αὐτὰ καὶ προχωροῦμε τώρα, γιὰ νὰ λύσουμε τὸ θέμα τὸ ἐκκλησιολογικὸ καὶ ἐκκλησιαστικό. Καὶ ἐκεῖ λοιπὸν θορυβημένοι οἱ Ρῶσοι μήπως χάσουν δυστυχῶς καὶ αὐτὴ τὴ χώρα, διότι αὐτὸς εἶναι ὁ στόχος, ἡ ἐπιβολὴ τῆς Ρωσίας σὲ αὐτὴ τὴ χώρα, ἔβαλαν γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα, τοὺς Σέρβους νὰ δώσουν αὐτὸν τὸν ψευτοτόμο, ὁ ὁποῖος κάθε ἄλλο παρὰ βοήθησε. Στὴν πραγματικότητα αἰχμαλώτισε τὴν Ἐκκλησία ἐδῶ τῆς Ἀχρίδος, διότι κανεὶς δὲν ἀναγνώρισε αὐτὴ τὴν αὐτοκεφαλία.
Αὐτὸ ὅμως ποὺ πάλι ἐμᾶς μᾶς πονάει καὶ μᾶς σκανδαλίζει εἶναι ὅλα αὐτὰ δυστυχῶς τὰ παραποιημένα ψέματα, ποὺ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα κυκλοφοροῦνε καὶ ἔχουν παγώσει ὅλες αὐτὲς τὶς προσπάθειες πρὸς τὴν κανονικότητα. Εἰπώθηκε ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο ἔρχεται νὰ ὑποδουλώσει τὴν Ἐκκλησία. Καθόλου, μὰ καθόλου δὲν ἰσχύει αὐτό. Ἴσα ἴσα ποὺ θὰ μποροῦσε τὸ Πατριαρχεῖο ἂν εἶχε τέτοιο σκοπὸ νὰ πεῖ τί; “Κύριοι, εἶστε Μητρόπολη τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, σᾶς ἀναγνωρίζω ὡς Μητρόπολη τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας καὶ μέχρι ἐκεῖ καὶ φτάνει”. Ὅπως εἶναι τώρα. Γιατί τώρα στὴν πραγματικότητα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀχρίδος εἶναι μία Μητρόπολη τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως παραδείγματος χάριν εἶναι ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο, ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ Αὐστραλίας γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο, ἡ ἡμιαυτόνομη Ἐκκλησία τῆς Κρήτης γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο, ἔτσι εἶναι. Δὲν εἶναι αὐτὴ αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία. Ἀπὸ ποῦ ὥς ποῦ δρᾶ ὡς αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία καὶ σὲ τί ἔδρασε ὡς αὐτοκέφαλη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀχρίδος χωρὶς νὰ ρωτήσει, ἢ χωρὶς νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ τῆς ἐπιβάλλουν νὰ κάνει ἡ Ρωσία καὶ ἡ Σερβία.
Τὸ ὄνομα. Δὲν ἔρχεται νὰ ἐπιβάλει κανένα ὄνομα τὸ Πατριαρχεῖο. Ἔρχεται νὰ πεῖ ὅμως “προσέξτε, θὰ βάλουμε κάτι τὸ ὁποῖο δὲν θὰ εἶναι ἐθνικό, θὰ εἶναι καθαρὰ ἐκκλησιαστικό”. Καὶ τί κάνει; Δίνει τὴν ὀνομασία Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος, μία ἱστορία χίλια χρόνια ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος, χίλια χρόνια. Γιὰ σκεφτεῖτε, ἔρχεται σὲ μία Ἐκκλησία ποὺ δημιουργεῖται σήμερα καὶ τῆς δίνει ἱστορία χίλιων χρόνων. Νά, λέει, αὐτὴ εἶναι ἡ ἱστορία σας, νά, αὐτοὶ εἶστε. Καὶ δὲν θέλουμε, δὲν θέλουμε.
…Νομίζω ὅτι πρέπει νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸ θέμα τῆς ἀναγνώρισης καὶ τοῦ συλλείτουργου μὲ τὴν Οὐκρανικὴ Ἐκκλησία. Νὰ ἀναγνωριστεῖ ἡ δέκατη πέμπτη Ἐκκλησία, γιὰ νὰ προχωρήσουμε στὴν δέκατη ἕκτη.
Ἐγὼ εὐχαριστῶ πάρα πολὺ καὶ μέσα ἀπὸ τὸ κανάλι ἀπευθύνομαι σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς παρακαλῶ νὰ μείνουν πιστοὶ στὸ Θεό, ἑνωμένοι καὶ ἀγαπημένοι καὶ θὰ τὰ φροντίσει ὁ Θεὸς ὅλα».