Οι σκηνές που διαδραματίζονται στα σχολεία αλλά και στις γειτονιές των ελληνικών πόλεων θυμίζουν στιγμιότυπα από ταινίες βίας, αλλά, δυστυχώς, είναι αληθινές. Χθες, προστέθηκε ακόμα ένας κρίκος στην αλυσίδα της παρακμής που έχει παγιδέψει τη νεολαία. Δεκαεννιάχρονος από τη Γεωργία εισέβαλε σε γυμνάσιο στην Κυψέλη, χτύπησε με σφυρί 18χρονο μαθητή από τη Νιγηρία και μαχαίρωσε τον διευθυντή του σχολείου. Η είδηση, σε αυτήν την περίπτωση, είναι ταυτόχρονα και ένα σχόλιο για το πόσο ανέφικτος είναι ο στόχος της αρμονικής συνύπαρξης ετερόκλητων πληθυσμιακών συνόλων σε μια κοινωνία.
Ωστόσο, δεν είναι περιστατικά όπως το προαναφερθέν το μόνο πρόβλημα που απασχολεί την ελληνική νεολαία. Δεν είναι μόνο η λαθρομετανάστευση που υπονομεύει τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, ούτε θα αντιμετωπιστεί το ζήτημα της νεανικής βίας αν απογκετοποιηθούν τμήματα των πόλεων, στα οποία έχουν συγκεντρωθεί εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαποί.
Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και απλώνεται σε όλες τις πτυχές του συλλογικού και ατομικού βίου. Πολλά από τα παιδιά, τους εφήβους και τους νέους στην εποχή μας μεγαλώνουν στον… αυτόματο πιλότο. Οι γονείς είναι απασχολημένοι κυρίως με το σισύφειο έργο του βιοπορισμού και προσπαθούν να καλύψουν πολλές υποχρεώσεις με περιορισμένα έσοδα. Οι νέοι περνούν την ώρα τους καρφωμένοι μπροστά από τις οθόνες των φορητών τηλεφώνων τους και των υπολογιστών τους και «καταβροχθίζουν» πρόθυμα πολιτισμικά υποπροϊόντα, που παρουσιάζουν το κακό σαν καλό, την παρακμή σαν πρόοδο, τη διαφθορά σαν αρετή. Ενα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα τοξικού πολιτισμικού υποπροϊόντος είναι η «μουσική» τραπ, η οποία εκθειάζει το εμπόριο ναρκωτικών και την εκπόρνευση, τη χρήση των γυναικών σαν αντικείμενα, την άσκηση βίας και τη συμμετοχή σε συμμορίες και γενικά κάθε μορφή παραβατικότητας. Επιπλέον τα σχολεία λειτουργούν περισσότερο σαν εξεταστικά κέντρα και εκπαιδευτήρια για την προσωρινή αποστήθιση πληροφοριών και όχι γνώσεων – ενώ το κράτος παρακολουθεί αδιάφορο τις αρνητικές εξελίξεις.
Κοντολογίς, για να αντιμετωπιστεί καίρια το πρόβλημα της βίας, πρέπει να ασχοληθούν με αυτό οι καθ’ ύλην αρμόδιοι. Πρώτα οι γονείς κι έπειτα οι εκπαιδευτικοί και το κράτος.