“Εκείνοι που σκότωσαν τον Καποδίστρια, σκότωσαν την Ελλάδα”
Κοσμάς Φλαμιάτος
(πρωτομάρτυς του Ελλαδικού κράτους)
Αν ανατρέξουμε ευλαβικά στις ιστορικές ένδοξες σελίδες του μαρτυρικού έθνους μας, εμείς οι σύγχρονοι ανάξιοι, επιλήσμονες, αγνώμονες και βλάσφημοι απόγονοι εκείνων των ηρωϊκών μορφών, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα “ξένο θέαμα” προς τα δικά μας αισχρά θεάματα και θ' ακούσουμε επίσης ένα “ξένο πνευματικό ηρωικό άκουσμα” σ' αντίθεση με τις έκφυλες σύγχρονες παραφωνίες, που αμφότερα θα μας πλημμυρίσουν με ιερό δέος. Αμφότερα θα μας συγκλονίσουν ψυχοσωματικά και θα μας ταρακουνήσουν από τα σαθρά θεμέλια της ιδεολογικής ξηρασίας που μας έχει αποτεφρώσει.
Ανθρώπινες μορφές και υπάρξεις, που εσωτερικά ενοικούνται από τον ίδιο τον Θεό, ενθρονισμένο στον ανθρώπινο ναό του, πυρπολούμενες από την φλόγα των ιδανικών της φυλής μας, παλεύουν λυσσαλέα να διατηρήσουν αλώβητα τα οχυρά της πατρίδος μας –ορατά και αόρατα– από τις λαίμαργες εχθρικές επιβουλές. Να διαφυλάξουν τα ιερά χώματα, αλλά και τις ευλογημένες ψυχές της πατρίδος μας. Τα όσια και ιερά της φυλής μας. Μοναδικό σύνθημά τους‧ “μέχρις εσχάτων”.
Αλλά... ανύπαρκτες έννοιες και σύμβολα του ανύδρου παρόντος. Τότε όμως, “τα οχυρά δεν παραδίδονταν‧ μόνο καταλαμβάνονταν...” από τους επίδοξους ιμπεριαλιστές των ευρυτέρων ψυχοσωματικών επεκτατικών βλέψεών τους. Αν φυσικά κατόρθωναν να εξολοθρεύσουν τους ηρωικούς εφίππους, με το σπαθί σφιγμένο στην παλάμη, της ίλης των “Κενταύρων”, που ορμούσαν ακάθεκτοι με μοναδική λεβεντιά, καταπάνω στο σιδηρόφρακτο ιππικό των εχθρικών αρμάτων. Αλλά τότε γραφόταν μία ιδιότυπη Ιλιάδα. Μία Ιλιάδα που ανάγκαζε τους “εντίμους” αντιπάλους, να ξεπεζέψουν από τα άρματά τους για να χαιρετήσουν την δόξα της αυτοθυσίας. Την δόξα του χρέους!
Χαιρετούσαν τότε με έκδηλο σεβασμό οι πρότεροι, τους μελλοθάνατους, που βάδιζαν πεισματικά και εν πλήρει επιγνώσει, να καταλάβουν, όχι μια θέση μέσα στο σάπιο κατεστημένο, ούτε να αποσπάσουν ένα παράσημο, όπως κάνουν οι σύγχρονοι άσημοι για να καταστούν “διάσημοι”, αλλά να διεκδικήσουν μία θέση δικαιωματικά πάνω στον σταυρό, που εγκαινίασε πριν αιώνες ο σταυροφόρος και σταυρωμένος Χριστός. Τον Σταυρό μέσω του οποίου γύρισε τον τροχό της ιστορίας, βγάζοντάς την από το έλος της αμαρτωλής στασιμότητος και δίνοντάς την μοναδική πνοή.
Αλλά αυτοί ήταν οι γνήσιοι και καθαρόαιμοι φιλόδοξοι, καθότι αποσκοπούσαν στην κατάληψη της αιώνιας και αναλλοίωτης δόξας που περικλείει αυτό το ξύλο. Αυτό το ξύλο που το κουβαλούσε μαζί του ο πατρο–Κοσμάς και πριν ξεκινήσει την διδαχή του, το έστηνε από πίσω του για να προσημαίνει την βαρύτητα των λόγων του. Για να προϊδεάζει για τον ανήφορο του Γολγοθά που επιβάλλεται να πορευθεί κάθε ένας πνευματικά φιλόδοξος. Πρώτος απ' όλους, αυτός ο ίδιος! Το έστηνε από πίσω του για να φυλάγεται από τους “ομοϊδεάτες” του.
Αυτά όμως τότε, γιατί τώρα, εδώ και χρόνια, εκτυλίσσεται ένα αποτρόπαιο σκηνικό. Οι σύγχρονοι Κίλικες (Γραικύλοι) πρόδωσαν και προδίδουν την Μίλητο (την Ελλάδα), στην Περσία (στην αμαρτωλή Δύση), πλουτούντες από την εν λόγω προδοσία. Με αυτό τον τρόπο όμως, τα αδέσποτα κορμιά της σήμερον, μάλλον τα χαμένα κορμιά, γιατί όχι και χαμένα σκυλιά, “αγρόν την πόλιν εποίησαν”. Την έκαναν ξέφραγο αμπέλι. Αλλά αυτό το αμπέλι είναι “αγρός αίματος”. Εδώ φονεύθηκε και συνεχίζει να φονεύεται ο ίδιος ο Χριστός “μέχρις εσχάτων”. Μέχρι Δευτέρας Παρουσίας.
Κάπως έτσι σύρεται και διασύρεται και ο περιούσιος λαός του Θεού ως αμνός επί σφαγήν, αιώνες τώρα, από τους πασάδες της Ανατολής, στους “πασάδες” της Δύσης, μέσω της συνδρομής των λακέδων τους, των ξενολατρών και ξενομανών Γραικύλων. Σύρεται η αγία παράδοση του γένους μας και βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη πλέον του πνευματικού και του πιο οδυνηρού δράματος της φυλής μας‧ της αποθηρίωσης του Γραικυλισμού κατά του Ελληνισμού.
Γιατί αυτοί οι οποίοι φώναζαν και φωνάζουν χρόνια τώρα, “η Ελλάδα στους Έλληνες”, αυτοί οι ίδιοι έχουν υπογράψει την παράδοση της Ελλάδος στους προαιώνιους εχθρούς της. Αυτοί οι οποίοι μιλούν χρόνια για “πρόοδο”. Τα εκτρώματα του ψευτοπροοδευτισμού. Αλλά “Η πρόοδος είναι μέγας δολοφόνος” κατά τον Πολύβιο Δημητρακόπουλο. Και τι εννοούν πρόοδο; Θα αναφερθούμε μόνο σε ένα πρόσφατο στοιχείο και θα αντιληφθούμε άμεσα, καθότι το εν λόγω κρίνει την “πρόοδο”. Η αναγνώριση και έμμεση επιβολή του σοδομισμού και η προσπάθεια τελέσεως του “γάμου” των ανωμάλων ακόμη και μέσα στους Ορθοδόξους ναούς μας, αποτελεί “πρόοδο”.
Μήπως τελικά το πρότερο στοιχείο αποτελεί μία μορφή του βδελύγματος της ερημώσεως, για το οποίο ειδικά μας προειδοποίησε ο ίδιος ο Χριστός; Μήπως με αυτό τον τρόπο μας καλεί ο Κύριος να εγκαταλείψουμε την Ιουδαία της αμαρτίας και να ανέλθουμε στα “όρη” της ασκήσεως και της μετανοίας, αναζητώντας εμπαθώς την γνήσια πρόοδο;
Να αναρωτηθούμε όμως και για κάτι ακόμη. Ποιοί είναι όλοι αυτοί οι προοδευτικοί; Απλούστατα, οι διαφωτιστές της φραγκιάς. Το άθεο πνεύμα των εγκυκλοπαιδιστών της Δύσης. Οι σπουδασμένοι γενίτσαροι στα παν/μια των φράγκων. Οι καλαμαράδες που εγκατέλειψαν την Ελλάδα και πήγαν να σώσουν το τομάρι τους στη Δύση, κάνοντας αντίσταση εκεί εκ του ασφαλούς, εγκαταλείποντας τον λαουτζίκο στο μαρτύριό του και στην αμορφωσιά του. Πάντοτε όμως έτσι συμβαίνει με τους περιώνυμους “ποιμένες”, τους ηγέτες της πολύπαθης Ελλάδος. Την εγκαταλείπουν, όταν βρουν τα σκούρα, καταφεύγοντες οι δειλοί να βολευτούν στην ασφάλεια της Δύσης και κάποια στιγμή όταν στρώσουν τα πράγματα, επιστρέφουν ως σωτήρες. Εθνάρχες! Φορούν την προβειά του προβάτου οι λύκοι, και αποτελειώνουν τα πρόβατα. Όμως “με πρόβατα δεν γράφτηκε ποτέ η ιστορία”.
Ο ιστορικός του Νέου Ελληνισμού Απ. Βακαλόπουλος, τολμώντας, σπάζει τον μύθο των φυγάδων λογίων της Δύσης, θέτοντας το ερώτημα: “Για τη σκλαβωμένη όμως πατρίδα τους, τι έκαμαν; (Ιστορία Ν. Ελληνισμού σελ. 338). Διότι η ομαδική φυγή των λογίων τότε στη Δύση, μέχρις ερημώσεως μάλιστα της υπόδουλης Ανατολής, δίνει απάντηση στο έρεβος και από πλευράς παιδείας των πρώτων αιώνων της Τουρκοκρατίας. Δεν θα βρίσκαμε άραγε, κατά την περίοδο αυτή, έστω και ένα τρεμόσβηστο καντηλάκι στο εικονοστάσι της παιδείας, του εν αιχμαλωσία Γένους, αν έμεναν εδώ μερικοί έστω από τους φυγάδες λογίους;
Πώς έμεινε ο πατριάρχης των πενήτων του Χριστού, ο Γεννάδιος, και έσυρε τον σταυρό του γένους μαζί με τον πιστό λαό που τον περιέβαλλε;
Αλλά επί το πλείστον, μόνο οι κληρικοί εκείνοι τα πολύπαθα χρόνια παρείχαν με συνείδηση την λαϊκή παιδεία. Ο Κοσμάς ο Αιτωλός τότε ίδρυσε σχολεία και φύλαξε τα Ελληνόπουλα από την κοπριά του διαβόλου. Τα άθεα γράμματα. Το “Κρυφό Σχολειό”, μία πραγματικότης, τους δύο πρώτους αιώνες της αιχμαλωσίας του Γένους, διέλυσε το έρεβος της αμορφωσιάς. Τα δε μοναστήρια με τους μοναχούς τους, απετέλεσαν τα μεγαλύτερα κέντρα λαϊκής παιδείας. Όλοι οι πρότεροι σήκωσαν τον σταυρό της σκλαβιάς και έφεραν στο γένος μας την ελευθερία. Αυτήν την ελευθερία καταχρώμενοι εμείς οι σύγχρονοι Γραικύλοι και μέσω αυτής, καθυβρίζουμε και αναιρούμε σήμερα την Εκκλησία, αποκαλώντας μύθους τα κρυφά σχολειά και περιφρονώντας τον ιερό κλήρο. Πολιορκώντας αναιδώς την παράδοσή μας.
Αλλά τελικά πολεμάται, ό,τι έχει αξία. Και η Εκκλησία έχει μεγάλη αξία, γι' αυτό πολεμήθηκε απροκάλυπτα μέσα στο φιάσκο και στον έντεχνο κουρνιαχτό του κορωνοϊού. Βρήκαν όπλο προσχηματικό οι άθεοι Γραικύλοι να φυλακίσουν τον Χριστό, στέλνοντας παράλληλα στην απομόνωση και τους εναπομείναντες Ορθοδόξους Έλληνες. Φυλακισμένος ο Χριστός εν μέσω κορωνοϊού και λέφτεροι οι Βαρραβάδες να γλεντούν προκλητικά στα νυχτερινά ιδιωτικά καταγώγιά τους. Αδελφωμένοι και ενωμένοι όλοι οι λήσταρχοι, ανεξαρτήτου χροιάς. Άλλωστε, αντικρύσαμε ανάλογο σκηνικό προσφάτως, μετά την καταδίκη εις θάνατον της ηθικής, μέσα στο άνομο βουλευτήριο, όταν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας γλεντοκοπούσε αμέσως μετά, για την ανίερη “νίκη” με τους λοιπούς εταίρους.
Δυστυχώς αυτοί είναι οι κοινοί διαιρέτες του γένους. Οι συντελεστές της χειρότερης γενοκτονίας. Αυτοί που πρέπει να αποτελούν τον ενωτικό κρίκο των πολιτών. Τώρα όμως διχάζουν τους πάντες, για να είναι ενωμένοι οι ίδιοι και να “καλοπερνούν”. Όταν παρ' ελπίδα όμως επέλθει η πολυπόθητη ένωση των πολιτών, οι πρότεροι λακίζουν, προσφεύγοντας στην μάνα τους την Δύση. Να την χαίρονται... Ποιοί; “Οι αναθεματισμένοι της πατρίδος πολιτικοί μας και οι διαφταρμένοι αρχιερείς...”κατά τον Μακρυγιάννη. Οι δυτικόφρονες και όλα τα φτηνά υποκατάστατα του Γραικυλισμού, που αποθρασυνόμενα παντελώς, αμιλλώνται στην ξενομανία και στην ξετσιπωσιά. Στην έσχατη ομοφυλοφιλία.... Τι γράφει για τους εν λόγω ο Παπαδιαμάντης; “Γραικύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμη δημόσια τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επ' άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις ύψος και φανή και αυτός γίγας. Το Ελληνικόν Έθνος, το δούλον, αλλ' ουδέν ήττον και το ελεύθερον, έχει και θα έχη διά παντός ανάγκην της θρησκείας του”.
Αλλά δυστυχώς στις μέρες μας “χάσκοντες προς τα ξένα” οι πολιτικοί μας, οι επιστήμονες, οι λόγιοι, οι δημοσιογράφοι και λοιπή ανωτέρα τάξη στο μείζον μέρος της, διώκουν τις εθνικές παραδόσεις. Διώκουν ό,τι παλαιόν, ό,τι εγχώριον, ό,τι ελληνικόν και στηρίζονται χρηματιζόμενοι αδρά, αποκλειστικά και μόνον στις εισαγωγές, ξενίζοντες, πιθηκίζοντες και φραγκίζοντες. Αυτοί είναι “οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους...”, και πάλι κατά τον ίδιο.
Αυτοί είναι που δημιούργησαν τα ερείπια του έθνους μας, οι ανίκανοι κυβερνήτες. Τα άχυρα και τα σκύβαλα του πολιτισμού, που έρχονται κατά καιρούς με την πνοή ανέμων από την Εσπερίαν... Τα απορρίμματα, τα καθάρματα των δογμάτων και των θεωριών... Οι οφικιάλιοι ξένων βασιλέων κατά τον Ρήγα Φεραίο.
Όμως ας αναθέσουμε τον επίλογο του παρόντος πονήματος στον σύγχρονο ποιητή. Ο έμμετρος τρόπος της έκφρασής του, μας αποκαλύπτει και ονοματίζει τα σύγχρονα κοράκια του ελληνικού “WEST”.
Ας τον “ακούσουμε” :
Γέννημα κοράκων, πεινασμένων δράκων
στα δικά μας πτώματα ψάχνουν για φαΐ.
Μας εξουσιάζουν όρνεα που κράζουν
τώρα που τη κυβερνούν κορμιά χωρίς ψυχή.
Μια βουλή Ελλήνων, μαγαζί εκείνων
Ελλάδα μου, σε βγάλανε σαν πόρνη στο κλαρί.
Κουφάλες, νεκροθάφτες, νταβατζήδες, ράφτες
μέτρα κι αν μας παίρνετε, η ώρα δεν αργεί.
Προσοχές βαράνε, ψήφους μας ζητάνε
να είμαστε το άλλοθι στον πόνο τον δικό τους.
Να τους προσκυνάμε, να τους ευλογάμε
για Θεό να έχουμε τον αντίχριστο τους.
Μια βουλή Ελλήνων, μαγαζί εκείνων
Ελλάδα μου, σε βγάλανε σαν πόρνη στο κλαρί.
Κουφάλες, νεκροθάφτες, νταβατζήδες, ράφτες
μέτρα κι αν μας παίρνετε, η ώρα σας θα ΄ρθει.
Φτου ξελευθερία, σ' όλα τα θηρία
με πρόβατα δεν γράφτηκε καμία ιστορία.
Φτου ξελευθερία, σ' όλα τα θηρία
με πρόβατα δεν γράφτηκε ποτέ η ιστορία.
ΥΓ. Οι αετοί, για να απαλλαγούν από τα κοράκια, όταν τα εν λόγω προσγειώνονται στις πλάτες τους, ανεβαίνουν ψηλά στους καθαρούς αιθέρες, οπότε οι “επιβήτορες” μη δυνάμενοι να αναπνεύσουν, εγκαταλείπουν το παρασιτικό εγχείρημά τους. Μήπως κι εμείς, ως νοήμονες άνθρωποι, επιβάλλεται να ανέλθουμε στα ύψη των πνευματικών αιθέρων, εγκαταλείποντες τα “κοράκια” ατάιστα; Τους παντοειδείς νεκροθάφτες της ελληνορθόδοξης ψυχής;