“ἦν δέ νύξ”
Ιων.13,30
Τω παρόντι καιρώ, οι περισπούδαστοι πισωπατήσαν, στης ντροπής τα έδρανα καθήσαν, να μιλήσουν τάχα‧ κατ' ουσίαν να θανατώσουν με την ψήφο τους την Ηθική. Τον Χριστό!
Κι όμως “τότε”, πόσο χάρηκε ο Χριστός,
όταν πληροφορήθηκε ότι ήλθαν να τον συναντήσουν οι Έλληνες;
Υπάρχει όμως ένα λεπτό σημείο που λύει την παρεξήγηση. Τότε οι Έλληνες, ήταν εκείνοι οι αθάνατοι, που είχαν χτίσει βωμό στον άγνωστο θεό, έχοντες πνευματικές ανησυχίες, αυτοί που έλυναν Γόρδιους δεσμούς, δίδασκαν πολιτισμούς, “βαπτίζοντες” παράλληλα τους βάρβαρους λαούς και έκτιζαν Παρθενώνες. Ήταν οι αντρειωμένοι, που άνοιγαν τα φτερά τους και προσγειώνονταν μπροστά στις κερκόπορτες, βροντοφωνάζοντας “Μολών λαβέ”. Ήταν... και τι δεν ήταν.
Τώρα όμως είναι άλλοι‧ κλεψίτυπα ομοιώματα που ενυπάρχουν στον σύγχρονο κόσμο εξ' αιτίας της αίγλης εκείνης και δανείζονται φως για να βλέπουν μέσα στην στραβομάρα τους, από εκείνο το φως! Μιλάμε φυσικά για τους τιποτένιους γραικύλους που ανήκουν περήφανα στη Δύση, γι' αυτό και ολονέν δύουν, προπάντων όμως στην ΕΟΚ και στο ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο, όπως οι ίδιοι το αποκαλούσαν πριν λίγα χρόνια. Οι αρχηγοί τους. Αυτοί που προσωνυμούσαν τους Αμερικανούς ως φονιάδες των λαών. Μέχρις εδώ σύμφωνοι‧ γιατί πράγματι “άνευ λόγου”, μάλλον για δικά τους συμφέροντα, βομβάρδιζαν και βομβαρδίζουν έθνη, φονεύοντας και διαμελίζοντας εκατομμύρια ανθρώπινα σώματα. Όμως οι σύγχρονοι γραικύλοι προδότες ηγέτες, που φωλιάζουν στον κόρφο της αιωνίου Ελλάδος, με την ψήφο και πλήρη επικρότηση του όχλου, σκοτώνουν το πνεύμα. Αφαιρούν από την κοινωνία το οξυγόνο, τον Χριστό τον ίδιο, με το έτσι θέλω, για να χηρέψει εκ νέου η “Ναΐν”.
Οι σύγχρονοι σοφιστές εν δράσει. Τα τύμπανα του Διαβόλου, οι ανιαροί βερμπαλιστές, τα φουσκωμένα λόγια, οι φράσεις οι άδειες σαν τα ασκιά τα άδεια, τα αλαλάζοντα κύμβαλα, τα “δουλεμένα” τα πεζά και οι “αριστουργηματικοί” στίχοι που νόημα δεν έχουν. Αλλά όλοι αυτοί, δεν έχουν νοιώσει ποτέ το φως του ηλίου, καθότι αποκλειστικά βαδίζουν μέσα στο σκοτάδι. Μα αφού γεννήθηκαν μία νύχτα κατασκότεινη, μελαγχολική, νεκρή, του φθινοπώρου. Κυριολεκτικά απάτορες και αμήτορες, πήραν εξ' αρχής στη ζωή τους το λοξό δρόμο, τον βαθύ, τον δρόμο της αβύσσου. Εκεί έκτοτε βαδίζουν μονάχοι τους, μέσα στο πυκνό σκοτάδι των στοών και των νυχτερινών συσκέψεων μέσα στα κυνοβούλια. Εκεί μέσα κατ' ουσίαν, όλο αυτό το σκυλολόι, τρώει τα γλυκά και νόστιμα ξυλοκέρατα της αποστασίας του.
Όμως θα έλθει η ώρα που θα πέσουν όλοι οι πρότεροι υιοί της απωλείας πρηνείς, θα ανοίξουν οι κοιλιές τους και θα χυθούν όλα τα σπλάχνα τους μέσα στο βόθρο που δημιούργησαν οι λυματικές αφεντιές τους (Πραξ.1,18).
Όμως “ἦν δέ νύξ”. Πάντοτε νύχτα γίνονται όλα τα βρώμικα πράγματα, γιατί οι δράστες φοβούνται το φως της ημέρας. Γιατί, “Κι όταν το Μνήμα αχτινοβόλησε που 'χαν σφραγίσει οι δολοφόνοι, αντίκρυ φάνηκε να κρέμεται το πτώμα σου σε μιαν αγχόνη” λέει ο ποιητής. Γιατί την ημέρα, θα αντικρύσουν την αγχόνη που ετοίμασαν για τον εαυτό τους μόνοι τους και πάλι μόνοι τους θα την “απολαύσουν”.
Αγωνίσθηκαν αιώνες ολόκληρους οι άγιοι, για την διατήρηση της αγνότητος, της εντιμότητος, της αληθείας και της γενικώτερης ηθικής, μαρτυρούντες οικτρά. Kαι ήλθαν, στις έσχατες ημέρες μας, οι σιχαμένοι σάτυροι και οι ντροπές των μεθύσων υψώνοντας ξόανα καταπτώσεως και ηθικής ξεφτίλας, για να γκρεμίσουν τα πάντα. Κατέλυσαν τον “Νόμο και τους προφήτες” εν μια νυκτί, βρωμίζοντας το άγιο χώμα της πατρίδος μας. Όμως “οὐκ οἴδατε ὅτι οἱ ἅγιοι τόν κόσμον κρινοῦσι” (Α΄ Κορ. 6,2).
Λέει ο Αισχύλος‧ “Αν μολύνεις το καθαρό νερό με ακαθαρσίες, δεν θα έχεις τι να πιείς”.
Οι ακαθαρσίες στις μέρες μας είναι οι ασυνείδητοι και σιχαμεροί κυβερνώντες, που λέρωσαν τις ψυχές του λαού με τις δικές τους ηθικές ασχήμιες.
Είναι οι παλιοί τσιφλικάδες της ματωμένης ελληνικής γης, που πόθησαν να καταστούν και τσιφλικάδες της ηρωικής ψυχής των Ελλήνων.
“Οι λίθοι τε και πλίνθοι και κέραμος και ξύλα τα ατάκτως ερριμμένα” πήραν απόφαση να θεμελιώσουν την εκτρωματική ζωή τους και το δυσώδες είναι τους, με την επιβολή σοδομικού νόμου, θέτοντας θανάσιμο πλήγμα στο τελευταίο οχυρό της Ελλάδος, την οικογένεια. Τον πατέρα, την μητέρα και τα παιδιά. Το ιερό δημιούργημα της Αγίας Τριάδος. Τον ναό του Αγίου Πνεύματος.
Επειδή “ὅπου εἰσί δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμί Ἐγώ”, ζήλεψε το περιθωριακό στοιχείο και ο υπόκοσμος της νυχτερινής απομόνωσης και, βουλευόμενοι κενά, εκτόπισαν με την ψήφο τους το Εγώ.
Αλλά υποτασσόμενοι στην ρήση του Κυρίου “Μή δῶτε τό ἅγιον τοῖς κυσί μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων..” (Ματ.7,6) ας διαφυλάξουμε την αγία σκέψη μας από τον αναίσχυντο βίο των κυνών και των χοίρων.
Βέβαια οι πειράζοντες νομικοί δεν θα αποσυρθούν ποτέ από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Χύσαν κροκοδείλια δάκρυα τελευταία για τα αναλφάβητα παιδιά της οικογενείας των παλαιοχριστιανών στην περιοχή της ορεινής Κορίνθου, που ζούσαν κάτω από συνθήκες απομονώσεως και έτσι έχαναν το σχολείο τους. Μα για ποιό σχολείο μιλάμε πλέον; Αυτό που υπέστειλε το ιερό σύμβολο της σημαίας μας και ανύψωσε το κουρέλι των ΛΟΑΤΚΙ; Το σχολείο που αποστασιοποιήθηκε από την ιερά προστασία των Τριών Ιεραρχών; Το σχολείο που εξοστράκισε τον εξομολόγο ιερέα και τον αντικατέστησε με τον ψυχαναλυτή; Το σχολείο που διδάσκει καταγωγή του ανθρώπου από τον πίθηκο και αντικαθιστά την μάνα και τον πατέρα με τα γελοία νούμερα των περισπούδαστων; Το σχολείο που τελικά επιβάλλει την διαστροφή και την άρνηση–προσβολή κάθε ιερού και οσίου;
Τελικά, αν θέλουμε να σώσουμε τα παιδιά μας και τις οικογένειές μας, πρέπει τάχιστα να επανιδρύσουμε τα κρυφά σχολειά. Να πετάξουμε όλοι μας τα 30 αργύρια στα μούτρα των κυνών και των χοίρων του κυνοβουλίου και να υποταχθούμε στον μέγα δανειστή Θεό, προκειμένου να χαρίσει και εξαλείψει τα πνευματικά μας χρέη και λοιπές οφειλές.
Όσον αφορά το πρόσφατο άγος (=μίασμα) της ελεεινής ψηφοφορίας, βάσει του νόμου της ανταπόδοσης, θα επισύρει την ανάλογη “απολύμανση” από πλευράς Θεού. Θα δρομολογήσει “την καύση και τομή” του πυώδους τμήματος του σώματος της ελληνικής κοινωνίας, βάσει της οποίας όμως θα υποστεί και τις ανάλογες συνέπειες, άπαν το σώμα.
Ας ξυπνήσουμε από τον λήθαργο του ωχαδελφισμού. Ο άρχων δεν είναι εικών του Θεού, όπως υποστηρίζει ο Πλούταρχος, τουλάχιστον για τα χρόνια μας. Είναι εικών του Διαβόλου. Το είδαμε στα χρόνια μας και το συνειδητοποιούμε ολονέν και περισσότερο.
Ο νοών νοείτω και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.