 |
| Ο ιερεύς Γκεόργκι Κάλτσου. basilica.ro |
Ο πατήρ Γκεόργκι Κάλτσου (1925-2006), ήταν Ρουμάνος ιερέας και αντιφρονούντας. Κάτω από κομμουνιστικό καθεστώς, επέκρινε την καταστολή του Τσαουσέσκου, εξέτισε γι αυτό 21 χρόνια σε ρουμανική φυλακή, όπου και βασανίστηκε. Μετά την αποφυλάκισή του από τη φυλακή, έζησε στη Βιρτζίνια και κήρυξε στο ραδιόφωνο «Φωνή της Αμερικής», ενώ κατέστη κληρικός της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική. Ακολουθούν οι μαρτυρίες του για το άκτιστο Φως που αντάμωσε στη ζωή του.
Θα σας πω κάτι από την εμπειρία μου. Μέχρι την ημέρα που με συνέλαβαν, μου άρεσε να επισκέπτομαι μοναστήρια. Το μοναστήρι Τσερνίκα (σ.τ.μ. Μύρτιλλο) βρίσκεται πολύ κοντά στο Βουκουρέστι. Ένας μαθητής του Αγίου Παΐσιου Βελιτσκόφσκι, ο Γκεόργκι, έφερε εκεί τη νοερά προσευχή του Ιησού. Από τότε, κάθε μοναχός διαβάζει αυτή την προσευχή στη μονή της Τσερνίκα δύο αιώνες τώρα. Ακόμη και στα χρόνια του Τσαουσέσκου, τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τους μοναχούς από την προσευχή αυτή, ενώ αυτοί αξιώθηκαν να δουν το άκτιστο Φως.
Μια Κυριακή τελέσαμε την Θεία Λειτουργία μαζί με κάμποσους μοναχούς στο καθολικό της Μονής. Στην αρχή της Λειτουργίας, εμφανίστηκε εκεί ο πατέρας Βενέδικτος Γκιους (1904-1990), ένας άνθρωπος υψηλής πνευματικής ζωής. Ήταν ο πνευματικός ηγέτης της ομάδας «Καιομένη Βάτος» στο μοναστήρι Αντίμ. Η ομάδα τους δημιουργήθηκε από μοναχούς κατά τη διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος για τους διανοούμενους του Βουκουρεστίου και ήταν αφιερωμένη στην προσευχή. Οι συμμετέχοντες της “Καιομένης Βάτου” συνελήφθησαν μέχρι να αφανιστεί εντελώς η συνέλευσή τους, ενώ πολλοί από αυτούς πέθαναν στη φυλακή. Ο πατέρας Βενέδικτος, επίσης, συνελήφθη, αλλά απελευθερώθηκε ταυτόχρονα με εμένα, το 1965. Και μετά εγκατέλειψε τα πάντα και ήρθε στο Μοναστήρι Τσερνίκα, όπου ασκούσε την προσευχή του Ιησού, μέρα και νύχτα. Φαινόταν ιδιαίτερα αγαπητός από τον Θεό. Δεν τον είχα δει ποτέ λυπημένο ή θυμωμένο.
Και επειδή ήταν ήδη πολύ μεγάλος στην ηλικία, δεν λειτουργούσε εκείνη την εποχή. Όταν ξεκινήσαμε τη Λειτουργία, καθόταν σε μια καρέκλα στο ιερό και δεν κουνιόταν. Κάποια στιγμή, ένιωσα, ότι κάτι ιδιαίτερο συνέβαινε στο ιερό. Κοίταξα τριγύρω και είδα, ότι στη γωνία όπου καθόταν ο πατέρας Βενέδικτος, ένα Φως άρχισε να λάμπει... τον φώτιζε από το κεφάλι μέχρι τα πόδια, αλλά δεν απλωνόταν στον υπόλοιπο χώρο του ιερού. Η λάμψη περιοριζόταν μόνο γύρω από τον πατέρα Βενέδικτο. Το έβλεπαν και οι άλλοι μοναχοί, αλλά δεν έδιναν σημασία σε αυτό που συνέβαινε, επειδή το είχαν ήδη συνηθίσει. Ήταν κάτι φυσιολογικό για αυτούς.
Αλλά έμεινα κατάπληκτος. Αυτό το άκτιστο Φως, παρέμεινε γύρω του μέχρι το τέλος της Λειτουργίας. Όταν ο πατέρας Βενέδικτος προσήλθε να λάβει την θεία κοινωνία, Φως ανεδύετο από τα χέρια του. Τον υποκλίθηκα, αλλά ταράχτηκε. Πιστεύω, ότι το έκανε, επειδή ένιωθε, ότι δεν άξιζε τέτοιο σεβασμό από την πλευρά μου. Εξήλθε από το ιερό με κατεβασμένα τα μάτια. Και καθώς έφευγε, είδα το Φως να χάνεται και αυτός έμοιαζε ξανά με το συνηθισμένο άτομο. Συγκράτησα αυτό που είδα και, φέρνοντας στη μνήμη μου διάφορα γεγονότα από τη ζωή μου, θυμήθηκα μια ακόμη παρόμοια κατάσταση. Είχα, επίσης, μια παρόμοια εμπειρία να βιώσω το άκτιστο Φως.
 |
| Ο πατήρ Βενέδικτος Γκιους. holytrinityfamily.org |
Ο ίδιος, προέρχομαι από μια αγροτική, πολύ απλή οικογένεια. Στην πνευματική ζωή των παιδικών χρόνων μου, καθοδηγήθηκα από τη μητέρα μου, η οποία ήταν πραγματική ασκήτρια. Με δίδαξε να ακούω προσεκτικά τη Λειτουργία και τις προσευχές και με δίδαξε πώς να προσεύχομαι. Μου έλεγε: «Για να κατευθύνεις την καρδιά σου προς τον Θεό, πρέπει να στέκεσαι ακίνητος στην εκκλησία, να μην κάνεις θόρυβο και να ακούς τον ιερέα. Είναι ο δούλος του Θεού, είναι η ορατή εικόνα του Ιησού Χριστού». Μου είπε επίσης και για το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Ήταν δύσκολο για μένα να καταλάβω, πώς το ψωμί και το κρασί που μετέλαβα, κατέστησαν πραγματικά το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού. Αλλά το πίστεψα, διότι η μητέρα μου ασκούσε μεγάλη επιρροή. Απλά αυτή έλεγε: «Αυτό είναι το Αίμα και το Σώμα του Χριστού». Και πειθόμουν από τα λόγια της, χωρίς καμία εξήγηση. Καμία θεολογία δεν μπορεί να το κατανοήσει πλήρως αυτό, κανείς δεν ξέρει πώς συμβαίνει, αλλά πιστεύουμε σε αυτό, και είναι έτσι πράγματι.
Όταν ήμουν οκτώ χρονών, θυμάμαι, στεκόμουν μπροστά σε ένα χωράφι σιταριού, το οποίο ανήκε στους γονείς μου. Κοίταξα πάνω από το φράχτη, ήταν τόσο μεγάλο. Και μου άγγιξε πραγματικά την ψυχή, σκεπτόμενος τον Θεό, που δημιούργησε αυτόν τον κόσμο. Θυμήθηκα, τα λόγια του ιερέα την περασμένη Κυριακή στο κήρυγμα, θυμήθηκα τι μου είπε η μητέρα μου για τον Θεό. Και μετά από μια στιγμή, είδα ότι το χωράφι ήταν γεμάτο Φως... δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό. Αυτό το Φως δεν είχε ούτε σκιά ούτε μακρινή θέα.
Ήμουν σαν απολιθωμένος. Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν σε αυτήν την κατάσταση, αλλά όταν συνήλθα, το χωράφι φαινόταν ήδη φυσιολογικό. Δεν είπα τίποτα γι' αυτό που συνέβη, ούτε στην αδελφή ούτε στον αδελφό μου, αλλά αργότερα, όταν φοιτούσα στο γυμνάσιο, είπα στη μητέρα μου γι' αυτό. Δεν ξαφνιάστηκε και έκανε το σημάδι του σταυρού πάνω μου. Τότε, προς έκπληξή μου, φίλησε το χέρι μου. Μου φαινόταν ακατανόητο εκείνη την εποχή. Αλλά τότε συνειδητοποίησα, ότι δεν φιλούσε το χέρι μου, αλλά το χέρι ενός παιδιού, που είχε αξιωθεί να δει το άκτιστο Φως.
 |
| Ο πατήρ Γκεόργκι Κάλτσου στα νεανικά του χρόνια καθώς και μετά τη λήψη του ράσου της ιερωσύνης. basilica.ro |
Αργότερα, όταν ήμουν στη φυλακή, είχα δύο ακόμη εμπειρίες αυτού του Φωτός. Με συνέλαβαν το 1978. Το Πάσχα του 1980, ήμουν στη φυλακή Αγιούντ. Εκείνη τη νύχτα, θυμήθηκα πώς γιόρταζα το Πάσχα όταν ήμουν παιδί, πόσο δυνατά χτυπούσαν οι καμπάνες. Και ήταν σαν να τις άκουγα στην πραγματικότητα εκείνη τη στιγμή. Το πρωί, οι φρουροί του κελιού μου, άλλαξαν βάρδια. Όταν ήρθε ο αντικαταστάτης φρουρός, δεν γύρισα το πρόσωπό μου στον τοίχο, όπως θα έπρεπε, αλλά του είπα: «Χριστός Ανέστη!»
Κοίταζε εμένα, αλλά και τους άλλους φρουρούς με άγριο βλέμμα. Αυτός ο άνθρωπος, ήταν το πιο βίαιο άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου. Δεν μπορούσε να δουλέψει την οκτάωρη βάρδια του, χωρίς να χτυπήσει και να βασανίσει τους συγκρατούμενούς μου. Το πρόσωπό του ήταν αγγελικό, πολύ όμορφο, λαξευμένο, αλλά δεν είδα ποτέ ξανά τέτοια σκληρότητα σε έναν άνθρωπο. Παρ' όλα αυτά, μου απάντησε: «Αληθώς Ανέστη!» Με συγκλόνισε. Έκλεισε την πόρτα του κελιού. Σοκαρίστηκα, που απάντησε έτσι. Και ξαφνικά είδα ότι σταδιακά γέμιζα με Φως. Ολόκληρο το κελί μου πλημμύρισε με αυτό το Φως. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια την χάρη που με κυρίευσε τότε ... δεν είχα καμία αξιωσύνη για να μου συμβεί αυτό. Ήμουν ο μεγαλύτερος αμαρτωλός σε αυτό το μέρος, αλλά παρ' όλα αυτά, ο Θεός μου έδωσε την αίσθηση αυτού του φωτός.
 |
| Μεταμόρφωση. Μωσαϊκό του 11ου αιώνα. Μονή της Δάφνης κοντά στην Αθήνα. afanasiy.net |
Ίσως όταν ήμουν παιδί, ο Θεός με αξίωσε να δω αυτό το Φως, επειδή ήμουν αθώος. Αλλά ακόμα, γιατί εμένα επέλεξε ο Θεός; Υπήρχαν πιθανόν εκατό παιδιά στο χωριό μου, που ήταν καθαρότερα από μένα. Γι αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό. Αυτό το Φως, στο κελί μου, εξαφανίστηκε γρήγορα, αλλά η κατάσταση της χάριτος σε μένα, κράτησε για πολλές ακόμη ώρες.
Η επόμενη εμπειρία μου με το άκτιστο Φως του Θεού συνέβη ενάμιση χρόνο αργότερα, όταν ήμουν στο ίδιο κελί με άλλα δύο άτομα. Τελέσαμε τη Λειτουργία μαζί. Και αυτό που συνέβη ήταν το εξής: Όταν γύρισα το πρόσωπό μου προς αυτούς μετά την Κοινωνία, τους είδα γονατιστούς και περιτριγυρισμένους από Φως. Ανέδυαν αυτό το Φως, το ορατό και άκτιστο... ο Θεός άνοιξε τα μάτια μου, για να το δω, ήταν εντελώς περιτρυγιρισμένοι από αυτό. Παρατήρησα, ότι ολόκληρο το κελί μας ήταν γεμάτο Φως. Δεν ήξερα τότε και δεν ξέρω και σήμερα πότε ακριβώς εμφανίστηκε. Ίσως όταν ξεκίνησα τη Λειτουργία, ήταν ήδη γύρω μας, αλλά ήμουν επικεντρωμένος μόνο στην Λειτουργία και δεν το πρόσεξα. Ίσως, εμφανίστηκε τη στιγμή που πρόφερα την επίκληση και το Φως εξαπλώθηκε στο κελί από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Ίσως, όμως, ήταν ήδη περιτριγυρισμένο το κελί από αυτό, όλη την ώρα.
Και ήταν αυτό, το οποίο μεταμόρφωσε τις ψυχές τους! Ούτε οι προσευχές μου, ούτε η τέλεση της Λειτουργίας. Ο Θεός μεταμόρφωσε τις ψυχές τους, χύνοντας αυτό το άκτιστο Φως πάνω τους. Χάρη σε αυτό, θα μπορούσαμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, να προσευχόμαστε και να αισθανόμαστε ότι έχουμε κάτι κοινό. Ήταν η παρουσία του Θεού, του Ιησού Χριστού, ανάμεσά μας. Δεν ξέρω, αν οι συγκρατούμενοί μου συνειδητοποίησαν το Φως που είδαν γύρω τους εκείνη τη στιγμή, αλλά λειτούργησε μέσα στην ψυχή τους. Εξαιτίας αυτού, κατέστησαν αδέρφια μου. Η αγάπη του Χριστού, τους μετέτρεψε από εγκληματίες, ίσως, σε αγίους. Δεν μπορώ να πιστέψω, ότι έγιναν ξανά εγκληματίες μετά από αυτό. Είμαι πεπεισμένος, ότι σώθηκαν και προσεύχομαι γι' αυτούς κάθε στιγμή.
Ιερέας Γεώργιος Κάλτσιου
Μετέφρασε από τα αγγλικά η Αλεξάνδρα Καλινόβσκαγια
Δίκτυο Οικογένεια Αγίας Τριάδος