Αυτός είναι ο χαρακτηρισμός για τον λαό του κορυφαίου γλωσσολόγου στον κόσμο Αμερικανοεβραίου Νόαμ Τσιόμσκυ. Και τη ζάλη αυτή την προκαλούν εκείνοι, που, υποτίθεται, ότι ως χρέος τους έχουν να τον κατευθύνουν προς την πρόοδο και την ευημερία, δηλαδή οι ηγέτες του.
Τέλος οι άκρως κτητικοί και κατακτητικοί λαοί της Δυτικής Ευρώπης επιχείρησαν να επιβάλουν δια της βίας τη χριστιανική πίστη στην Αμερική. Παρά τα γραφόμενα για την επικράτηση του ρωμαιοκαθολικισμού στην κεντρική και νότια περιοχή της ηπείρου, στην πραγματικότητα πλείστοι όσοι αποδέχονται πίστη, η οποία περιέχει στοιχεία χριστιανισμού και άλλα της θρησκείας των Ινδιάνων και των δούλων, που οι αποικιοκράτες μετέφεραν από την Αφρική, μετά την εξόντωση των ιθαγενών.
Στην Ευρώπη, μετά την κατάκτηση του λατινικού κόσμου από τους Φραγκογερμανούς, επικράτησε το φεουδαρχικό καθεστώς της άκρας ανελευθερίας και του ευτελισμού του ανθρωπίνου προσώπου. Το πλέον τραγικό συμβάν υπήρξε η ταύτιση θέσεων θρησκευτικής και κοσμικής ηγεσίας, παρά την κατά καιρούς αντιπαράθεσή τους για την κυριαρχία (παποκαισαρισμός εναντίον καισαροπαπισμού).
Επειδή στην ανθρώπινη ιστορία είναι αναπόφευκτες οι κοινωνικές μεταβολές, σημαντικές υπήρξαν αυτές στη δυτική Ευρώπη. Συνήθως δίδεται έμφαση σ’ αυτές που έχουν αποκληθεί «Αναγέννηση» και «Διαφωτισμός». Όμως χρονικά έχει προηγηθεί η θρησκευτική μεταρρύθμιση και η πρώτη αιματηρή σύγκρουση διεξήχθη στο πεδίο των θρησκευτικών αντιπαραθέσεων. Αλλά με το κακό δεν διορθώνεται το κακό. Οι διαμαρτυρόμενοι είχαν κληρονομήσει πολλά κακά από τον ολοκληρωτικό ρωμαιοκαθολικισμό. Αντί να τα αποβάλουν εκτινάχθηκαν, σταδιακά, από την άκρα ανελευθερία στην ασυδοσία, που τους χαρακτηρίζει σήμερα.
Στην «Αναγέννηση» εκδηλώθηκε κίνημα αμφισβήτησης της αυθεντίας, αν και σ’ αυτό έλαβαν μέρος και ανήκοντες στην τάξη των κληρονομικά «ευγενών» της φεουδαρχίας. Στόχος των «φωτισμένων ευγενών» και των διανοουμένων ήταν ο περιορισμός της παπικής απολυταρχίας. Και αυτός επετεύχθη. Οι ανακαλύψεις νέων χωρών έδωσε ευκαιρίες σε τυχοδιώκτες να πλουτίσουν σε βάρος των ιθαγενών λαών. Η φθίνουσα πορεία, λόγω εκφυλισμού, των «ελέω Θεού» κληρονομικών αρχόντων, ενδυνάμωσε τους αστούς, οι οποίοι, με την πάροδο του χρόνου κατέστησαν οικονομικά ισχυροί, ώστε να ελέγχουν, μέσω του δανεισμού και ηγεμόνες.
Οι αστοί κατά την περίοδο του «Διαφωτισμού» διακίνησαν με ιδιαίτερη ένταση την υλιστική φιλοσοφία, η οποία βρήκε πρόσφορο έδαφος σε κοινωνίες, που είχαν υποφέρει τα πάνδεινα υπό το φεουδαρχικό καθεστώς, το οποίο ευλογούσε ο ρωμαιοκαθολικισμός. Η γαλλική επανάσταση υποκινήθηκε από τους ικανούς και καλά οργανωμένους αστούς, αλλά ήταν ο λαός, που μέθυσε από τα κίβδηλα συνθήματα περί ελευθερίας, ισότητας και αδελφότητας! Αυτά τα συνθήματα μετέφεραν στην υπόδουλη, ακόμη τότε, χώρα μας δυτικοσπουδασμένοι ομογενείς μας.
Το αστικό καθεστώς, θεμελιωμένο στην υλιστική φιλοσοφία του φυσικού δικαίου, βρήκε σημαντικό σύμμαχο στον κόσμο των διαμαρτυρομένων, στον οποίο είχε διαμορφωθεί η ηθική της Κυριακής, κατά πολύ διαφορετική από την άλλη των εργασίμων ημερών, κατά τις οποίες πρώτος στόχος ήταν το κυνήγι του κέρδους, ιδιαίτερα του περιπετειώδους κέρδους στις χώρες που κατακτούσαν Άγγλοι, Γερμανοί, Ολλανδοί και Δανοί.
Ιδεολογικά ευκίνητοι οι νέοι ηγεμόνες κατάφεραν, με την πάροδο του χρόνου, να γίνουν αποδεκτοί και από τη ρωμαιοκαθολική θρησκευτική ηγεσία, καθώς και οι από αυτή διαφεντευόμενοι ηγεμόνες αποδείχθηκαν εξ ίσου άπληστοι.
Η περίοδος των θρησκευτικών αντιπαραθέσεων μεταξύ των δύο κυρίων ομάδων του δυτικού χριστιανικού κόσμου είχε παρέλθει.
Ακολούθησε οικονομικός ανταγωνισμός. Ο ιστορικός συμβιβασμός μεταξύ αστικού καθεστώτος και χριστιανών θρησκευτικών ηγητόρων συνετέλεσε στη ραγδαιότατη αποχριστιάνιση των λαών της δυτικής Ευρώπης ήδη κατά τον 19ο αιώνα. Αυτή την ανέθεσε η εξουσία πρωτίστως στο αστικό Πανεπιστήμιο και στους κύκλους των διανοουμένων, ενώ οι θρησκευτικοί ηγέτες διατήρησαν είδος εξουσίας στη νέα Πολιτεία με εξαίρεση τη Γαλλία, η οποία, μετά από παλινωδίες, κατέστη λαϊκό κράτος το 1905.
Η διάψευση των ελπίδων των λαών για ισότητα (όνειρο απατηλό) ή, τουλάχιστον, για στοιχειώδη κοινωνική δικαιοσύνη συνετέλεσε στην εμφάνιση του σοσιαλιστικού κινήματος στην πολιτική σκηνή. Δεν είχαν λόγους οι πρωτοπόροι να δείχνουν σεβασμό προς τη χριστιανική πίστη, αφού οι θρησκευτικοί ηγέτες αποτελούσαν τους στυλοβάτες και του νέου καθεστώτος. Σε σύντομο χρονικό διάστημα το κίνημα διασπάστηκε μεταξύ αυτών που οραματίζονταν (πράγματι;) κοινωνική μεταβολή μέσω εκλογικής διαδικασίας και των άλλων, που καλούσαν τον λαό σε επανάσταση. Οι πρώτοι ενσωματώθηκαν τάχιστα στο αστικό καθεστώς. Με την πάροδο του χρόνου και ιδιαίτερα στο τέλος του 20ου αιώνα, με την κατάρρευση των ιδεολογιών, η διαφορά μεταξύ των αστικών κομμάτων έγκειται στην ονομασία τους όχι στην πολιτική τους. Οι άλλοι κατάφεραν να εξεγείρουν σε επανάσταση όχι δυτικό λαό, αλλά της ανατολικής Ευρώπης, ορθόδοξο, ο οποίος δοκιμαζόταν από τις αθλιότητες των ηγητόρων του, παρά την δυτικού τύπου «Αναγέννηση», που επέβαλε ο τσάρος Πέτρος, ο καλούμενος μεγάλος! Ο ρόλος του μεγάλου κεφαλαίου στην επικράτηση της επανάστασης αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό!
Η επικράτηση ακραίου ολοκληρωτισμού στη Σοβιετική Ένωση, καθώς σε άλλες χώρες του φασισμού και του ναζισμού έφεραν σε σύγκρουση τους λαούς, οι οποίοι προσέφεραν στα πεδία των μαχών ή σε άλλα μέτωπα περισσότερα από 50.000.000 θύματα για τα ωμά συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών. Ακολούθησε ο ψυχρός πόλεμος επί δεκαετίες, που έληξε με την κατάρρευση του κομμουνισμού.
Είχε προηγηθεί και αυτού η διάσπαση σε σταλινικού τύπου, με ελάχιστα πλέον κατάλοιπα, και ευρωκομμουνισμού με έκδηλο τον έρωτα προς το αστικό καθεστώς και εντονότερο προς τον αφροδισιασμό. Οι ευρωκομμουνιστές δικαίωσαν πλήρως τον Ρώσο στοχαστή Μπερντιάγεφ, που είχε προβλέψει (1939) ότι σύντομα ο κομμουνισμός θα υποταχθεί στον αστισμό.
Το αστικό καθεστώς ενώπιον του κομμουνιστικού κινδύνου είχε προβάλει πρόσωπο θεματοφύλακα των ευρωπαϊκών αξιών, που κάποιοι ακόμη και αυτοαποκαλούμενοι χριστιανοί θεωρούν χριστιανικές! Άφησε στους ευρωκομμουνιστές, που μετεξελίχθηκαν σε άχρωμους αριστερούς, μάλλον μη μαρξιστές, να ηγηθούν του κινήματος υπέρ της ερωτικής ασυδοσίας κατά φύσιν και παρά φύσιν ήδη από τη δεκαετία του 1960.
Ο ελληνικός λαός, το ζαλισμένο κοπάδι, διχασμένος ήδη από την εποχή του εμφυλίου πολέμου είχε να επιλέξει μεταξύ της εθνικόφρονος παρατάξεως, που διακήρυσσε την προσήλωσή της στα ιδεώδη της φυλής και τη διεθνιστική της αθεΐας και της υποσχόμενης δικαιοσύνης.
Η εκκλησιαστική ηγεσία αλλά και λαϊκοί θεολόγοι εμφανέστατα, πολλές φορές, υποδείκνυαν τί έπρεπε να επιλέξει σαν να μην υπήρχε τρίτος δρόμος. Ερμήνευαν το Ευαγγέλιο ερήμην του κόσμου αντί να ερμηνεύουν τον κόσμο δια του Ευαγγελίου! Και στη χώρα μας για την καταπολέμηση του αθέου κομμουνισμού συνασπίστηκαν οι χριστιανοί με το αστικό καθεστώς της άκρας αδικίας και της πλήρους υποταγής της χώρας στον ξένο παράγοντα, πολιτικό και οικονομικό.
Με την πάροδο του χρόνου ο λαός απομακρύνθηκε από την Εκκλησία είτε λόγω ευμάρειας είτε λόγω ενορχηστρωμένης προπαγάνδας στα σχολεία, ιδιαίτερα στα αστικά Πανεπιστήμια, τα οποία παραδόθηκαν στους συμμάχους μαρξιστές ή, κυρίως, ψευτομαρξιστές διασπορείς της αθεΐας. Και όταν έκρινε το καθεστώς ότι ήλθε το πλήρωμα του χρόνου άρχισε η ψήφιση εκθεμελιωτικών της κοινωνίας νομοσχεδίων, αρχικά από «σοσιαλιστές», μετά από «αριστερούς» χωρίς πολιτικό γι’ αυτούς κόστος. Τώρα ήλθε και η σειρά των «συντηρητικών» και πολλοί κάνουν ότι έπεσαν από τα σύννεφα! Πράγματι έπεσαν; Άραγε ο λαός ενδιαφέρεται να αντιληφθεί τί συμβαίνει ή αισθάνεται ασφάλεια να ανήκει σε ζαλισμένο κοπάδι;