 |
| Ζωγράφος: Βλαδίμηρος Ζντάνοβ |
Η διήγηση που ακολουθεί αναφέρεται στη θαυμαστή επίσκεψη που πραγματοποίησε στον Όσιο Σέργιο του Ράντονεζ η ορθόδοξη χριστιανή Ξένια με ασυνήθιστη παρέα. Την παραθέτουμε όπως την έχει διηγηθεί η ίδια:
Την εποχή της πανδημίας είχε προκληθεί μια κοινή ομαδική συνομιλία στο διαδίκτυο, στην οποία με προσκάλεσε η Άννα. Πριν από μένα σε αυτή τη συνομιλία συμμετείχαν μόνο κοπέλες Χάρε Κρίσνα. Εκεί συζητούσαμε διάφορα γυναικεία θέματα, αλλά εγώ δεν συμμετείχα πάντα. Αν συζητούσαν, για παράδειγμα, συνταγές μαγειρικής, συμμετείχα στη συζήτηση, αλλά όταν η συζήτηση έκλινε προς κάτι πιο θρησκευτικό, απείχα. Πρέπει να σημειώσω ότι δεν ήταν οι γνωστοί Χάρε Κρίσνα που κυκλοφορούν στους δρόμους με πορτοκαλί ρούχα και εξυμνούν τον Κρίσνα με τραγούδια. Ήταν εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι.....
***
Για ένα διάστημα δεν ήμουν ενεργή και δε συμμετείχα σε συζητήσεις. Μια μέρα, κατά τη διάρκεια των διακοπών του Ιανουαρίου, η Άννα μου τηλεφώνησε και με ρώτησε αν θα μπορούσα να συμμετάσχω σε βιντεοδιάσκεψή τους και να μιλήσω για έναν ιερό τόπο, ή ακόμα καλύτερα, έναν άγιο, στο πλαίσιο της δικής μου «πνευματικής παράδοσης», όπως είπε. Ομιλίες ετοίμαζαν και άλλες κοπέλες. Χωρίς δεύτερη σκέψη, συμφώνησα.
Είχα στη διάθεσή μου μια μέρα για να προετοιμαστώ. Άνοιξα το διαδίκτυο, διάβασα διάφορες πηγές, εκτύπωσα φωτογραφίες και ετοίμασα μια εισήγηση με θέμα τη Λαύρα της Αγίας Τριάδας και του Αγίου Σεργίου και τον Όσιο Σέργιο του Ράντονεζ. Είχα προετοιμαστεί να μιλήσω για τον Άγιο και για τα θαύματα που είχαν συμβεί στη ζωή μου με τις πρεσβείες του Αγίου. Προσέγγισα το ζήτημα δημιουργικά: ετοίμασα το κείμενο και τις φωτογραφίες, ντύθηκα όμορφα και επέλεξα ένα πολύ γραφικό τοπίο για φόντο. Τελικά, η δική μου εισήγηση κάλυψε 40΄ λεπτά από τα 60΄ που διήρκησε η όλη τηλεδιάσκεψή μας. Δύο ακόμη γυναίκες μίλησαν για τους δικούς τους «αγίους» Χάρε Κρίσνα, αν μου επιτρέπεται η έκφραση.
Όταν μιλούσα για τον Όσιο, έβλεπα το ειλικρινές ενδιαφέρον τους. Άκουγαν με προσοχή, έκαναν ερωτήσεις και εγώ απαντούσα όσο καλύτερα μπορούσα, περισσότερο από την καρδιά μου, διευκρινίζοντας ότι δεν είμαι ειδικός και ότι δεν γνωρίζω πολλά πράγματα σε βάθος.
Αυτή η διαδικτυακή συνάντηση είχε γίνει μεσημέρι. Το βράδυ η Άννα μου τηλεφώνησε και μου είπε: «Ξέρεις, τα κορίτσια έχουν τόσο πολύ ενθουσιαστεί από την εισήγησή σου, τους προκάλεσε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον το θέμα ώστε θέλουν να σου ζητήσουν να οργανώσεις μια εκδρομή στη Λαύρα, όσο διαρκούν οι διακοπές του Ιανουαρίου. Είναι έτοιμες να οργανωθούν, ίσως να έρθουν και με τα παιδιά τους. Θέλεις να το συζητήσουμε και να σχεδιάσουμε το ταξίδι μας; Θέλουν να δουν τη Λαύρα, ίσως και να προσκυνήσουν. Θα μπορούσες να το οργανώσεις, αν έχεις χρόνο και αν ευκαιρείς;»
Τελικά, χωρίς δεύτερη σκέψη, ενθουσιασμένη καθώς ήμουν, συμφώνησα.
Στη συνέχεια ένιωθα ακόμα και σωματικά τη χάρη να εκχέεται. Κυριολεκτικά μέσα σε λίγες ώρες κατάφερα να έρθω σε επαφή με ταξιδιωτικό γραφείο, να συντονίσω το πρόγραμμα με όλα τα κορίτσια, να τους υποδείξω τη θέση στάθμευσης, να κλείσω τραπέζια σε ένα καλό εστιατόριο κοντά στη Λαύρα. Και όλα αυτά μαζί με τα παιδιά μας.
Ορίσαμε την ημερομηνία κυριολεκτικά για τη μεθεπόμενη μέρα. Το επόμενο πρωί, όλες επιβεβαίωσαν τη συμμετοχή τους στο ταξίδι. Έμεινα έκπληκτη από το μέγεθος της ομάδας που είχε προκύψει. Τελικά, ήρθαν όλες.
Την ημέρα που ταξίδευα στη Λαύρα είχα πρόβλημα με το παμπρίζ, επειδή την προηγούμενη μέρα είχα μπερδευτεί και αντί για αντιπαγωτικό είχα βάλει υγρό που πάγωνε (εκείνη την εποχή είχαμε πολλή παγωνιά, συνηθισμένη τέτοιες μέρες τον Ιανουάριο). Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να φτάσω στη Λαύρα. Χιόνιζε αρκετά έντονα και ήταν πολύ προβληματική η οδήγηση. Στο τέλος θα εξηγήσω γιατί δίνω έμφαση σε αυτό.
Όταν φτάσαμε στις θέσεις στάθμευσης, βγήκα από το αυτοκίνητο αρκετά εκνευρισμένη: είπα στα κορίτσια ότι το «αντιπαγωτικό υγρό» είχε παγώσει και δυσκολευόμουν πολύ να οδηγήσω, καθώς χιόνιζε και στο δρόμο συνέχεια έπεφταν λάσπες.....
Πήγαμε στο ταξιδιωτικό γραφείο. Τα κορίτσια ήταν σε μεγάλα κέφια, αν και ένιωθαν λίγο αμήχανα σε άγνωστο περιβάλλον. Ταυτόχρονα, όμως, όλη η μέρα κύλησε σαν να μας υποδεχόταν ο ίδιος ο Όσιος και η Παναγία να μας σκέπαζε με το Ωμοφόριό της: όλα ήταν ξεκάθαρα, σαφή, κατανοητά και πάρα πολύ ενδιαφέροντα.
Στη Λαύρα μας ξενάγησε ένας πολύ ευχάριστος μοναχός. Η καλοσύνη έμοιαζε να ξεχειλίζει από κάθε πτυχή του ράσου του. Η διήγησή του περνούσε μέσα από την ψυχή του και αυτό ήταν κάτι που μας χαροποιούσε πολύ. Ο μοναχός μας ξενάγησε σε όλες τις εκκλησίες της Λαύρας. Ανεβήκαμε στο καμπαναριό. Πέρα από αυτό, μας βοηθούσε όλους πολύ διακριτικά: έδινε χέρι σε γυναίκες, έδενε τα κασκόλ των παιδιών, γενικώς συμπεριφερόταν λες και τον είχε επισκεφτεί η οικογένειά του!
Μαζί μας ήταν και τα παιδιά μας, ο έφηβος γιος μου και τα μικρότερα παιδιά των άλλων. Ήταν αστείο να βλέπω το γιο μου που τα έβαζε στη σειρά και τα οδηγούσε λες και ήταν ομαδάρχης.
Κάναμε βόλτα και μετά πήγαμε να προσκυνήσουμε τα λείψανα.
Παρακολουθούσα διακριτικά τις φίλες μου: το ενδιαφέρον ήταν ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους. Εγώ, όμως, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό που συνέβαινε ήταν αλήθεια. Προσκυνήσαμε. Οι συντρόφισσές μου όλο και ρωτούσαν πώς να το κάνουν σωστά. Ο ξεναγός μοναχός και εγώ απαντούσαμε όσο μπορούσαμε πιο απλά.
Όταν βγαίναμε από τον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας, όπου αναπαύονται τα λείψανα του Οσίου, συναντήσαμε έναν μοναχό, ο οποίος τιμάται ως γέροντας. Ο ξεναγός μάς οδήγησε κοντά του και μας είπε: «Ευλογηθείτε!» Τα κορίτσια με κοιτούσαν με ερωτηματικό στα μάτια, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι σημαίνει «να ευλογηθούν». Τους το εξήγησε ο μοναχός και ο γέροντας μας ευλόγησε με το σημείο του σταυρού. Μετά από αυτό, οι συντρόφισσές μου χαλάρωσαν τελείως.
Κάναμε ακόμα αρκετές βόλτες στη Λαύρα. Πήραμε αγιασμό για να τον πάρουμε μαζί μας στο αυτοκίνητο. Παρόλο που έκανε πολύ κρύο, υπήρχε μια υπέροχη ενότητα μέσα στην παρέα μας, σαν να ήμασταν μια μεγάλη οικογένεια που είχε έρθει στη Λαύρα.
Από τη Λαύρα κατευθυνθήκαμε σε εστιατόριο, όπου είχαμε κρατήσει τραπέζι. Είχαμε ωραία συζήτηση και υπέροχο γεύμα. Στο συγκεκριμένο εστιατόριο υπάρχει ξεχωριστό παιδικό δωμάτιο και ο γιος μου, όταν τελείωσε το φαγητό του, πήρε τα παιδιά και πήγε μαζί τους εκεί. Τα παιδιά έπαιζαν πολύ χαριτωμένα. Βρήκαν μόνοι τους διάφορα παιχνίδια. Μια από τις γυναίκες της παρέας μας, η Βερόνικα, με μεγάλη έκπληξη παρατηρούσε τα δικά της μικρά παιδιά να είναι απίστευτα υπάκουα και να παίζουν με τόσο ενδιαφέρον με το γιο μου.... Κανένα παιδί δεν είχε κινητό στο χέρι. Πίναμε τσάι, τρώγαμε νόστιμες πίτες. Όλα ήταν υπέροχα.
Καθόμασταν για πολλή ώρα, συζητούσαμε, ανταλλάσσοντας τις εντυπώσεις μας, και δεν θέλαμε καθόλου να φύγουμε. Παρακολουθούσα επίσης μια άλλη κοπέλα, τη Μαρίνα, η οποία φαινόταν να έχει βυθιστεί στον εαυτό της, στις ανησυχίες της. Καθόταν σιωπηλή και κάτι σκεφτόταν.
Μόλις βγήκαμε έξω, άρχισε να πέφτει παραμυθένιο χιόνι: έπεφταν αργά-αργά λευκές νιφάδες.... Οπότε, αρχίσαμε όλοι να παίζουμε χιονόμπαλες, κάναμε τσουλήθρα, γίναμε λες και ήμασταν χιονάνθρωποι. Και δεν θέλαμε καθόλου να φύγουμε...
Αλλά η ώρα περνούσε. Είχε νυχτώσει κιόλας, αφού περάσαμε όλη την ημέρα στο Σέργιεβ Ποσάντ. Είναι δύσκολο να περιγράψω με λόγια τα συναισθήματα και τη διάθεση που είχαμε. Ήταν απλώς υπέροχα, παραμυθένια, ζεστά, οικογενειακά, πολύ εγκάρδια, πολύ φιλόξενα.
Νομίζω πως ο Κύριος τα κανόνισε όλα έτσι, αφού στα πρώτα βήματά σου σε έχει συνέχεια στην αγκαλιά Του. Όλοι έχουμε βιώσει αυτή την εμπειρία: να μην αντιμετωπίζεις λύπες, αλλά να προχωράς μέσα από χαρές, λες και τα πάντα είναι στρωμένα με πούπουλα.
Προς το τέλος, όλοι κουράστηκαν λίγο και άρχισαν σιγά-σιγά να αποχωρούν. Μπήκα και εγώ στο αυτοκίνητο με τις ανησυχίες μου: «Λοιπόν, πώς πάω τώρα;! Εδώ ήρθα με το φως της ημέρας, τώρα, όμως, πρέπει να οδηγήσω πάνω από 100 χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο στο σκοτάδι και χωρίς «αντιπαγωτικό»!»
Και τότε πατάω το κουμπί για να καθαρίσω τα τζάμια και το παγωμένο «αντιπαγωτικό»... ξεπάγωσε! Παρά το γεγονός ότι ο παγετός ήταν πολύ ισχυρός, πάνω από 20 βαθμούς υπό το μηδέν, αν και όλοι μας κατά κάποιο τρόπο δεν τον αισθανθήκαμε.
Πήρα το κινητό μου, ενεργοποίησα τους υαλοκαθαριστήρες και τράβηξα βίντεο από το παρμπρίζ για να το στείλω στα κορίτσια: «Κοιτάξτε, το «αντιπαγωτικό» ξεπάγωσε!» Αυτές ήξεραν ότι το πρωί είχα πρόβλημα με αυτό. Αυτό το βίντεο το έστειλα στην κοινή μας ομαδική συνομιλία. Σιωπή. Καμία απάντηση... Περίπου μια ώρα μετά, τα κορίτσια άρχισαν να στέλνουν πλήθος μηνυμάτων για το πόσο γοητευμένες ήταν, πόσο είχαν αλλάξει όλες τους οι ιδέες για τη «βαρετή Ορθοδοξία», πόσο πραγματική ευλογία ήταν. Το «αντιπαγωτικό» συζητιόταν για μια εβδομάδα ακόμα.... Γενικώς έγραφαν τις εντυπώσεις τους για πολύ καιρό ακόμα: και τι υπέροχος μοναχός που ήταν, και τι ευχάριστο άρωμα έβγαινε από τα λείψανα του Οσίου, και πόσο πολύ τους άρεσαν όλα εκείνη την ημέρα, και πολλά άλλα.
***
Πέρασε ο καιρός. Μου τηλεφώνησε η Άννα και μου είπε ότι η Βερόνικα και η Μαρίνα .... βαπτίστηκαν. Δύο μήνες μετά από εκείνο το ταξίδι, η Βερόνικα βαφτίστηκε πρώτη και ακολούθησε η Μαρίνα.
Στη συνέχεια και η ίδια η Άννα μου ζήτησε να την βοηθήσω να διαλέξει σταυρό για βάπτιση. Την επόμενη κιόλας μέρα της έδωσα έναν σταυρό, έναν πολύ όμορφο σταυρό με σμάλτο.
Τώρα δεν επικοινωνούμε πολύ συχνά, απλώς συγχαίρουμε η μια την άλλη για τις γιορτές. Όλες είναι πολύ απασχολημένες, όπως μάλλον όλοι οι ενήλικες με οικογένειες. Αλλά αναπολώ στη μνήμη μου εκείνο το ταξίδι μας και συνειδητοποιώ ότι τα κορίτσια είχαν τόσο εντυπωσιαστεί που αυτό το ταξίδι και μόνο ήταν αρκετό για να πάρουν μια τόσο καίρια απόφαση. Αν και, ίσως κάτι θα είχε προηγηθεί και το ταξίδι ήταν απλώς η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Όμως, εκείνη η μέρα ήταν ξεχωριστή. Το δηλώνω υπεύθυνα.