Η ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ αφηγήται:
«Καθώς τραγουδούσα σε ένα μεγάλο θάλαμο, που ήταν κατάμεστος από τραυματίες, με πλησίασε μια νοσοκόμα και μου είπε χαμηλόφωνα, δείχνοντας μου έναν τραυματία, ο οποίος είχε δεμένο το κεφάλι με επιδέσμους:
«Καθώς τραγουδούσα σε ένα μεγάλο θάλαμο, που ήταν κατάμεστος από τραυματίες, με πλησίασε μια νοσοκόμα και μου είπε χαμηλόφωνα, δείχνοντας μου έναν τραυματία, ο οποίος είχε δεμένο το κεφάλι με επιδέσμους:
- Πήγαινε Σοφία σε κείνο το παλληκάρι, σε κείνο τον ανθυπολοχαγό, έχει χάσει και τα δυο τα μάτια του. Όλη την ώρα που τραγουδάς κλαιει με λυγμούς και δεν έχει κανέναν να τον παρηγορήσει.
Πλησίασα κοντά του, τον χάιδεψα το κεφάλι και του ζήτησα να μην
κλαίει. Του θύμισα οτι άλλοι δεν γύρισαν καθόλου, από την πρώτη
γραμμή, άλλοι έχασαν τα πόδια τους τα χέρια τους. Του είπα οτι όλοι εμείς
θα είμαστε κοντά τους, κοντά στους τραυματίες μετά τον πόλεμο και θα
τους βοηθήσουμε να ξαναφτιάξουν την ζωή τους. Και ο ήρωας γύρισε και μου
είπε αυτά τα μοναδικά λόγια:
" Δεν κλαίω, Σοφία, γιατί έχασα τα μάτια μου.. Κλαίω, γιατί δεν έχω άλλα δυο να τα δώσω για την πατρίδα...."