Μὲ τρομάζει πάρα πολὺ ποὺ ἄνθρωποι μὲ δεκαετίες συνεχοῦς Θείας
Μεταλήψεως, μακρῶν καθημερινῶν ἀκολουθιῶν καὶ κατ' ιδίαν προσευχῶν στὴν
πλάτη τους, τὴν πατᾶνε σὲ κομβικὰ θέματα ὅπως οἱ ταυτότητες καὶ τὰ
ἐμβ0λια καὶ μάλιστα, ἀπὸ κορυφαῖες θέσεις ποιμαντικῆς εὐθύνης, δηλαδὴ
ἐνῶ τὰ πράγματα βοοῦν ἀφ'εαυτών, αὐτοί καλοῦν τοὺς χριστιανοὺς νὰ
ὑποταχθοῦν στὴν σοδομικὴ-666 κρατικὴ ἐξουσία, χωρὶς νὰ μποροῦν
κυριολεκτικὰ νὰ ξεχωρίσουν τὴ ζέβρα ἀπὸ τὴν καμηλοπάρδαλη.
Ἀπὸ κείμενο τοῦ 1983, τοῦ τότε ἐπισκόπου Βρεσθένης:
Λουκ. 18,8 ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;
«Ο ἀπόλυτος τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τίθεται τὸ ἐρώτημα αὐτό, προκαλεῖ βαθύτατη ἐντύπωση. Ἔστω καὶ ἂν ἡ διατύπωση θεωρηθεῖ ὡς σχῆμα ὑπερβολῆς, ἡ ἀλήθεια ποὺ ἐκφράζει εἶναι ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκλεισθεῖ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ ἐξαφανισθεῖ ἡ πίστη ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ κατοικοῦν τὸν πλανήτη Γῆ.
Ἐδῶ συναντοῦμε μιὰν ἀπὸ τὶς πιὸ ὑπέροχες ἐκφράσεις γνησιότητος, ἀλήθειας καὶ ἐλευθερίας τοῦ Εὐαγγελίου.
Ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ πίστη αὐτὴ μὲ τὶς μοναδικὲς δυνατότητες, γιὰ τὴν ὁποία κάνει λόγο στὸ Λούκ. 18, 1-8, εἶναι πιθανὸ στὸ μέλλον νὰ ψυγεί, νὰ ἀτονήσει καὶ τελικὰ νὰ ἐκλείψει σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε ν' ἀποτελεῖ κάτι τὸ σπάνιο. Αὐτό, ἔστω καὶ σὰν μακρινὴ πιθανότητα, φανερώνει μὲ θαυμαστὸ τρόπο τὸ σεβασμὸ τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας ἀπὸ τὸ Θεό.
Ταυτοχρόνως
προειδοποιεῖ τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς πιστοὺς ποὺ ζοῦν στὸ σήμερα, στὸ
ἑκάστοτε σήμερα, νὰ εἶναι ἕτοιμοι γιὰ τὶς πιὸ ἀκραῖες, τὶς πιὸ ἀπίθανες,
τὶς πιὸ ἀπροσδόκητες ἐξελίξεις στὸ θέμα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀπιστίας.
Μιὰ ραγδαία αὔξηση τῆς ἀπιστίας εἶναι κάτι ποὺ δὲν θὰ αἰφνιδιάσει ὅλους
ἐκείνους ποὺ πιστεύουν στὸ Εὐαγγέλιο. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ ἀκούσθηκε τὸ
ἐρώτημα «πλὴν ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου ἐλθὼν ἄρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;» ἡ
ἀπιστία ἢ ἡ ἔλλειψη πίστεως σὲ ὁποιαδήποτε μορφή, ἔνταση ἢ ἔκταση καὶ
ἂν ἐμφανίζονται δὲν πτοοῦν τοὺς πιστούς. Προκαλοῦν ἀσφαλῶς βαθειὰ ὀδύνη
ἀλλὰ δὲν αἰφνιδιάζουν, δὲν ἀπογοητεύουν καὶ δὲν ἐνσπείρουν πανικό.
Ἀντίθετα προσκαλοῦν σὲ μεγαλύτερη ἐγρήγορση, σὲ αὐξημένη ἑτοιμότητα, σὲ
ἀληθινὴ ἀγρυπνία πνεύματος.
Ἡ προειδοποίηση καὶ ἡ ἀφαίρεση τοῦ στοιχείου τῆς δυσάρεστης ἐκπλήξεως ἢ τοῦ αἰφνιδιασμοῦ δὲν αἴρουν τὴν τραγικότητα ποὺ κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸ ἐρώτημα τοῦ Ἰησοῦ στὸ Λούκ. 18, 8. Ἡ τραγικότητα αὐτὴ ἔγκειται καὶ στὸ ὅτι ἡ πιθανὴ ἔκλειψη τῆς πίστεως ἢ ἡ εἰσβολὴ τῆς ἀπιστίας προϋποθέτουν δύο πολὺ ἀρνητικὰ δεδομένα.
Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ ἀπώλεια τοῦ θάρρους, τῆς ἀντοχῆς, τῆς καρτερίας
κάτω ἀπὸ τὴν ἀφόρητη πίεση τοῦ κακοῦ, τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων, τῶν
ἀνθρωπίνων δοκιμασιῶν, τῶν ἐξοντωτικῶν συνθηκῶν ζωῆς. Ἀποτέλεσμα μιᾶς
τέτοιας ἀπωλείας εἶναι ὁ ἐκμηδενισμός της ἐλπίδος στὴν παρέμβαση τοῦ
Θεοῦ, στὴν «ἐν τάχει» (Λούκ. 18, ἐνέργειά Τοῦ. Τὸ δεύτερο δεδομένο εἶναι
ἡ ὑποταγὴ σὲ «πνεύματα πλάνης καὶ ψευδηγορίας ἀνθρώπων κεκαυτηριασμένων τὸν νοῦν» (Κύριλλος Ἀλεξανδρείας). »
Ανάρτηση στο Facebook