Με την έλευση της φετινής Εθνικής Επετείου του «ΟΧΙ», είναι ευκαιρία να δώσουμε μια συμβολική απάντηση σε όσα «απολειφάδια» του διεθνισμού θεωρούν «ξεπερασμένη» την τιμή στην ελληνική σημαία. Είναι ευκαιρία να δώσουμε ένα δυνατό στίγμα αντίστασης στα σχέδια τους.
Αν αυτοί προσπαθούν να κατεδαφίσουν την εθνική παιδεία, εμείς θα την αναστηλώνουμε μέσα από τις οικογενειακές εστίες μας.
Έκαναν «έξωση» στην έπαρση σημαίας στα σχολεία; Να την υψώσουμε εμείς με κάθε περηφάνια στις γειτονιές μας. Εξόρισαν τον εθνικό μας ύμνο για να μην τον ακούνε οι μαθητές στο προαύλιο; Να τον ψάλλουμε εμείς στις μαθητικές παρελάσεις, όπου και θα σπεύσουμε να τις πυκνώσουμε. Να τον τραγουδήσουμε μαζί με τα παιδιά μας. Να διδάξουμε την ιστορία του και τους ποταμούς μαρτυρικού αίματος που κλείνει μέσα του ο παιάνας της Ελευθερίας.
Κάθε σημαία σε κάθε σπίτι είναι και μια σιωπηλή μαρτυρία τιμής στα εθνικά ιδεώδη, είναι μια τοποθέτηση ότι δεν εγκαταλείψαμε τους αγώνες των προγόνων μας στο έλεος της ιστορικής λήθης. Η σημαία με τη γαλανόλευκη θωριά της και τον τίμιο σταυρό της, γίνεται ένας κήρυκας που φωνάζει «Ελλάδα» από κάθε μπαλκόνι, και όποιοι έχουν ανοιχτά αυτιά να ακούσουν, θα ακούσουν.
Είναι λάθος να νομίζουμε ότι οι σημαίες στα μπαλκόνια δεν υπολογίζονται από κανέναν και ότι δεν έχουν κάποιο αντίκτυπο. Έχουν και παραέχουν. Αφού βλέπουμε ξεκάθαρα ότι η ελληνική σημαία ενοχλεί το ανθελληνικό κατεστημένο και ξηλώνεται νήμα – νήμα από τα δημόσια πράγματα, αυτό και μόνο δείχνει ότι η τιμή στη σημαία εξακολουθεί να έχει μεγάλο εκτόπισμα ως στάση αντίδρασης στον ανθελληνισμό.
Ρωτήστε τους δοκιμαζόμενους ομογενείς μας στα χωριά της Βορείου Ηπείρου τι ευλογία, τι τιμή και τι πολυτέλεια είναι να μπορείς να υψώσεις στον τόπο σου το εθνικό σου σύμβολο. Ρωτήστε τους χαροκαμένους γονείς του εθνομάρτυρα Κωνσταντίνου Κατσίφα, που ο γιος τους δολοφονήθηκε από Αλβανούς εθνικιστές επειδή φρόντιζε να σημαιοστολίζει τους Βουλιαράτες για να κρατάει ψηλά το πατριωτικό φρόνημα της ομογένειας.
Ρωτήστε τους ελληνορθόδοξους στην εμπόλεμη ζώνη της Μέσης Ανατολής τι σημαίνει να κρατούν ψηλά την ελληνική σημαία στα προσκυνήματα, όσο βρέχει φωτιά και θειάφι από τον ουρανό. Τι σημαίνει να υψώνεται ακόμα η γαλανόλευκη σε εκείνους τους τόπους που κάποτε χρειάζονταν ολόκληρες εκστρατείες πολέμων για να καταληφθούν.
Σκεφτείτε τους τρεις ήρωες αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού που παραμέρισαν τα όνειρά τους και έδωσαν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν τη γαλανόλευκη στα Ίμια, αρνούμενοι να δεχτούν ότι απλώς την πήρε ο τουρκικός… αέρας.
Η εθνική μας κυριαρχία δεν διακινδυνεύεται μόνο στα σύνορα μέσω υπόγειων συνεννοήσεων που γίνονται χωρίς εμάς – για εμάς. Διακινδυνεύεται και μέσα στις πόλεις μας, στις γειτονιές μας και στα χωριά μας. Διακινδυνεύεται οπουδήποτε αποδομείται η παράδοσή μας. Διακινδυνέυεται όπου εκτοπίζεται ο ελληνικός πολιτισμός και αντικαθίσταται από έναν πολυπολιτισμικό «χυλό» που ισοπεδώνει τα γνωρίσματα αυτής της πατρίδας.
Σε αυτούς τους καιρούς που η κλεψύδρα του πληθυσμού μας αδειάζει επικίνδυνα και η εθνική μας υπόσταση αλλοιώνεται από τη μαζική εισβολή ετερόκλητων λαών, η μόνη συνεκτική ουσία που κρατά το οικοδόμημα του Έθνους είναι τα λάβαρα της ταυτότητάς μας.
Όσο έχει νόημα να ανεμίζει η ελληνική σημαία στην ερημιά μιας ακριτικής βραχονησίδας, άλλο τόσο και περισσότερο έχει νόημα να ανεμίζει στην ερημοποιημένη «Βαβυλώνα» των πόλεων μας. Η 5η φάλαγγα του ανθελληνισμού μπορεί να εκτελεί μεθοδικά τα σχέδιά της εντός συνόρων, όμως είναι αδιανόητο να βάζουμε κι εμείς το λιθαράκι μας στον εθνικό αποχρωματισμό της Ελλάδας μόνο και μόνο επειδή θεωρούμε δεδομένη την ελληνικότητά της.
Στο σάρωμα της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε στην εποχή μας, κανένα ταυτοτικό στοιχείο της πατρίδας μας δεν είναι δεδομένο και ασφαλές αν δεν το διεκδικούμε κάθε μέρα και πόσο μάλλον στις εθνικές μας εορτές.
Σε αυτόν τον καιρό που οι εξουσίες λυσσούν για να αποκαθηλώσουν σύμβολα και ιδανικά, εμείς οφείλουμε να τα προβάλλουμε μπροστά στη «μύτη» τους. Να τιμήσουμε αυτή τη δοξασμένη σημαία σε πείσμα των προσκυνημένων και των νερόβραστων, των μισελλήνων και των ξενομανών.
Αυτοί που κρύβουν την ανθελληνική μανία τους πίσω από την ταμπέλα «σύγχρονος… πατριωτισμός», πρέπει να μάθουν ότι τα αιώνια σύμβολα δεν ακολουθούν πολιτικές «μόδες». Δεν είναι σύμβολα του «χθες», άλλα σύμβολα που εμπνέονται από το χθες και επεκτείνονται στο διηνεκές στο σήμερα και το αύριο. Το παρελθόν δεν αλλάζει και η ιστορία δεν εκσυγχρονίζεται. Το μόνο πράγμα που «εκσυγχρονίζει» ένα εθνικό σύμβολο, είναι η ιστορική αμνησία.
Ζούμε σε μια χώρα που παρελαύνουν για ιδιοτελείς σκοπούς ένα σωρό σημαίες, από της Ουκρανίας μέχρι του Ισραήλ και από του «ουράνιου τόξου» μέχρι της Παλαιστίνης, όμως η ελληνική σημαία έχει φτάσει να θεωρείται τεκμήριο «ακροδεξιού». Ε όχι λοιπόν, δεν θα ενδώσουμε ποτέ σε αυτήν τη μηδενιστική παράνοια.
Άλλοι κόπτονται για τη «διαφορετικότητά» τους στα δικαιώματα των… υπογαστρίων, εμείς ας προβάλλουμε τη διαφορετικότητά μας στην πατρίδα που αγαπούμε και σεβόμαστε. Όχι με οποιαδήποτε αίσθηση ανωτερότητας, ούτε με διάθεση εχθρότητας και σύγκρουσης, άλλα για να δηλώσουμε παρόντες και ενάντιοι σε αυτήν την προσπάθεια ουδετεροποίησης του Έθνους.
Ψηλά οι σημαίες λοιπόν!