Ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» εἰς τὴν προσπάθειάν του νὰ συμβάλλη, τὸ κατὰ δύναμιν, εἰς τὴν ἐπίλυσιν τοῦ προβλήματος τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, ἡ ὁποία διεταράχθη λόγῳ τῆς ἀποτοιχίσεως σεβαστῶν καὶ ἀγωνιστῶν πατέρων, ἐδημοσίευσε τὴν ἀπαντητικὴν ἐπιστολὴν τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀσκάλωνος, Νικηφόρου. Ὁ Σεβασμιώτατος ὅμως εἰς τὴν προσπάθειάν του νὰ ἐκθέση τὰς ἀπόψεις του ἠδίκησε τὸν σεβαστὸν Ἀρχιμανδρίτην π. Λαυρέντιον Γρατσίαν, πνευματικὸν τέκνον τοῦ ἀγωνιστοῦ Ἐπισκόπου Καντιώτη καὶ πνευματικὸν ἀδελφὸν τοῦ μακαριστοῦ Χρυσοστόμου Πήχου.
Ὁ π. Λαυρέντιος, ὅπως καὶ ὁ «Ο.Τ.» ἀγωνιοῦν καὶ πονοῦν νὰ βλέπουν τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ «νὰ καίγεται ἀπὸ χίλιες μεριές», ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει ὁ Σεβασμιώτατος, ὅμως πιστεύομεν ὅτι ἀφ’ ἑνὸς ὁ δρόμος ποὺ ἀκολουθοῦν οἱ ἀποτοιχισθέντες δὲν ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἐπίλυσιν τῶν προβλημάτων, ἀφ’ ἑτέρου κηδόμεθα τῆς εἰρήνης τῆς Ἐκκλησίας καὶ σκεπτόμεθα μετὰ τρόμου τὰς ἐξελίξεις καὶ τὰς καταλήξεις τῶν ἀποτοιχίσεων. Διὰ τὸν λόγον αὐτὸν θέτομεν κάποια ἐρωτήματα πρὸς προβληματισμὸν ὅλων μας:
1ον) Δὲν μᾶς προβληματίζει ὁ τρόπος ποὺ ἐξελίσσεται ἡ ἀποτοίχισις, τὴν στιγμὴν ποὺ οἱ πατέρες ἀδυνατοῦν νὰ ἔλθουν εἰς συνεννόησιν μεταξύ των;
2ον) Πῶς προχωροῦν εἰς ἀποτοίχισιν, ὅταν ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι βαθειὰ ἀκατήχητος ὑπαιτιότητι πρωτίστως τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας καὶ δευτερευόντως τοῦ ἰδίου τοῦ λαοῦ;
3ον) Εἰς τὴν ἐποχὴν τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου πρωτοστάτησαν οἱ Μητροπολῖται Φλωρίνης καὶ Ἐλευθερουπόλεως, σήμερα κανεὶς Ἐπίσκοπος δὲν προχωρεῖ εἰς τὴν διακοπὴν τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Εἶναι δυνατὸν νὰ πρωτοστατήσουν Ἱερομόναχοι, Μοναχοὶ καὶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ;
Τέλος, πιστεύουν οἱ ἀποτοιχισμένοι πατέρες ὅτι ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας βρίσκονται εἰς πλάνην καὶ μόνον αὐτοὶ διασώζουν τὴν ἀλήθειαν;
Μετὰ σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης θέτομεν τὰ ἀνωτέρω ἐρωτήματα.
Ἀκολουθεῖ τό κείμενο τοῦ Σεβ. Ἀσκάλωνος Νικηφόρου
Τοῦ Σεβ. Ἀσκάλωνος Νικηφόρου
Ἀγαπητέ μου κ. Τραμπούλη,
Διάβασα τὶς σημειώσεις σας ἐπὶ τῆς ἀπαντητικῆς ἐπιστολῆς μου πρὸς τὸν π. Λαυρέντιο Γρατσία καὶ θέλω νὰ ἀπαντήσω στὰ σχόλιὰ σας.
Σᾶς εὐγνωμονῶ γιὰ τὸ ἔργο σας ὡς Διευθυντοῦ τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου καὶ σᾶς εὐχαριστῶ ὡς φίλο καὶ Ἀδελφὸ ἐν Χριστῷ. Συμμερίζομαι τὴν ἀγωνία σας γιὰ τὴν κατάσταση στὴν Ἐκκλησία μας καὶ καταλαβαίνω τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετωπίζετε ὡς ὑπεύθυνος γιὰ τὴν ἔκδοση τοῦ Ο.Τ. Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε ὅμως νὰ διαφωνήσω σὲ ὁρισμένα σημεῖα τῶν σχολίων σας.
Τὸν π. Λαυρέντιο Γρατσία δὲν τὸν γνωρίζω προσωπικὰ καὶ δὲν ἔχω κάτι προσωπικὸ ἐναντίον του. Ὅ,τι ἔγραψα στὴν ἐπιστολὴ μου ἰσχύει γιὰ ὅλους τοὺς Κληρικούς, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ ἑαυτοῦ μου. Σᾶς ζητῶ νὰ μὲ συγχωρήσετε γιὰ τυχὸν ἀστοχίες μου στὰ γραφόμενὰ μου καὶ εἶμαι ἕτοιμος νὰ ἐπανορθώσω δημοσίως γιὰ τυχὸν λάθη μου.
Γιὰ τὴν περίπτωση ποὺ θὰ θέλατε νὰ δημοσιεύσετε τὶς ἀπαντήσεις μου πρὸς τὰ σχόλιὰ σας, τὰ γράφω ξεχωριστά.
Καὶ πάλι σᾶς διαβεβαιῶ γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη μου καὶ σᾶς εὐχαριστῶ ἐκ βάθους καρδίας, ἐσᾶς καὶ ὅλους τοὺς συμμετέχοντας στὴν ἔκδοση τοῦ Ο.Τ., γιὰ τὴν ἀνεκτίμητη προσφορὰ σας στὴν ἐνημέρωση τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅσα συμβαίνουν στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας.
Μὲ ἀγάπη Χριστοῦ
Ὁ Ἀσκάλωνος Νικηφόρος
* * *
κ. Διευθυντά
Τὸν π. Λαυρέντιο Γρατσία δὲν τὸν γνωρίζω προσωπικὰ καὶ δὲν ἔχω κάτι προσωπικὸ ἐναντίον του. Ὅ,τι ἔγραψα ἰσχύει γιὰ ὅλους τοὺς Κληρικούς συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ ἑαυτοῦ μου. Τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι πνευματικὸ τέκνο τοῦ μακαριστοῦ, ἀγωνιστοῦ Ἐπισκόπου Καντιώτη, κατὰ τὴν γνώμη μου, δὲν τὸν τιμᾶ ἰδιαίτερα, ὅπως δὲν τιμᾶ καὶ τὸν ἀπελθόντα Μητροπολίτη Φλωρίνης, ἐπίσης πνευματικὸ τέκνο τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Καντιώτη, καθὼς καὶ ὅλα τὰ ἄλλα πνευματικὰ τέκνα τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου, τὰ ὁποῖα δὲν τιμοῦν τὴν μνήμη του ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμὰ του. Δἐν τὸν τιμᾶ ἰδιαίτερα καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι καὶ πνευματικὸς ἀδελφὸς τοῦ μακαριστοῦ π. Χρυσοστόμου Πήχου, γιὰ τὸν ἴδιο λόγο.
Γράφετε ὅτι ὁ π. Λαυρέντιος, ὅπως καὶ ὁ Ὀρθόδοξος Τύπος ἀγωνιοῦν καὶ πονοῦν νὰ βλέπουν «τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νὰ καίγεται ἀπὸ χίλιες μεριές». Πολλοὶ βλέπουν τὴν Ἐκκλησία νὰ καίγεται, ἀλλὰ δὲν κάνουν τίποτα, γιὰ νὰ σβήσουν τὶς φωτιές. Ἀλλὰ ἐὰν δὲν κάνουν τίποτα αὐτοὶ ποὺ «ἀγωνιοῦν καὶ πονοῦν», τότε ποιὸς θὰ τὸ κάνη; Θὰ πρέπη νὰ πάρουν θέση, καὶ μάλιστα σήμερα, ὄχι αὔριο, γιατὶ «οἱ καιροί οὐ μενετοί». Ἢ μήπως θὰ πάρουν θέση αὔριο; Εἶναι σίγουροι ὅτι θὰ ζοῦν αὔριο; Ἰδιαίτερα περίμενα ὁ Ὀρθόδοξος Τύπος νὰ ἀποτειχισθῆ πρὸ πολλοῦ καὶ μαζὶ του καὶ ὅλοι ὅσοι πιστεύουν ὅτι ὁ Ἀρχιαιρεσιάρχης τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ ὅσοι τὸν ἀκολουθοῦν, ἔχουν ξεφύγει ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας.
Γράφετε ὅτι ὁ δρόμος ποὺ ἀκολουθοῦν οἱ ἀποτειχισθέντες δὲν ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων (ἀλήθεια; ἀλλὰ δὲν μᾶς λένε ποιὸς εἶναι ὁ καλύτερος δρόμος;), καὶ ὅτι «κηδόμεθα τῆς εἰρήνης τῆς Ἐκκλησίας καὶ σκεπτόμεθα μετὰ τρόμου τὰς ἐξελίξεις καὶ τὰς καταλήξεις τῶν ἀποτειχίσεων». Τὸ Εὐαγγέλιο καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς λέγουν ὅτι εἶναι καλύτερος ὁ πόλεμος ἀπὸ μιὰ τέτοια εἰρήνη. «Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ τὶ θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη!» (Λουκ. ιβ΄ 49).
Γράφετε: «Δὲν μᾶς προβληματίζει ὁ τρόπος ποὺ ἐξελίσσεται ἡ ἀποτείχισις, τὴν στιγμὴν ποὺ οἱ πατέρες ἀδυνατοῦν νὰ ἔλθουν εἰς συνεννόησιν μεταξὺ των;» Ὡραία δικαιολογία. Ἀφοῦ οἱ ἄλλοι, (πόσοι; 5, 100, ὅλοι;) δὲν συμφωνοῦν, κι ἐγὼ δὲν κάνω τίποτα. «Ἐγὼ θὰ βγάλω τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα;» Ἡ ἀποτείχισις εἶναι θέμα προσωπικό, γιατὶ ὁ καθένας μας θὰ δώση λόγο γιὰ τὸν ἑαυτὸ του, ὄχι γιὰ τοὺς ἄλλους.
Γράφετε: «Πῶς προχωροῦν εἰς ἀποτείχισιν, ὅταν ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι βαθειὰ ἀκατήχητος ὑπαιτιότητι πρωτίστως τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας καὶ δευτερευόντως τοῦ ἰδίου τοῦ λαοῦ;» Πολὺ ὡραία διακαιολογία!!! Ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ, λοιπόν, φταίει ποὺ εἶναι ἀκατήχητος. Ἐμεῖς δὲν φέρουμε καμμιὰ εὐθύνη!!! Φοβούμαστε, λοιπόν, ὅτι ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἀκατήχητος ὤν, θὰ ἀδιαφορήση γιὰ τὴν τύχη μας, ἐὰν ἀποτειχιστοῦμε, καὶ τότε τὶ θὰ κάνουμε; Αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια, ἀλλὰ ποιὸς φταίει γι’ αὐτὸ;
Γράφετε ὅτι κανεὶς Ἐπίσκοπος δὲν ἀποτειχίζεται. Μὰ αὐτοὶ μᾶς ὁδήγησαν σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση, καὶ ἀπὸ αὐτοὺς πρέπει νὰ ἀποτειχιστοῦμε, καὶ ἂς τοὺς ἀφήσουμε στὸ ἔλεος τοῦ Βαρθολομαίου καὶ τοῦ κάθε «Βαρθολομαίου», ποὺ θὰ προκύψη στὸ μέλλον. Ἤ μᾶλλον, στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιατὶ στὸν Θεὸ θὰ κληθοῦν νὰ ἀπολογηθοῦν καὶ ὄχι στὸν Νέο Πάπα τῆς Ἀνατολῆς.
Διερωτᾶσθε ἐὰν εἶναι δυνατὸν νὰ πρωτοστατήσουν οἱ ἐκ τῶν Μοναχῶν Κληρικοί. Γιατὶ ὄχι; Αὐτοί δὲν εἶναι Χριστιανοί; Δὲν εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας; Δὲν (ὑποτίθεται) ὅτι καὶ αὐτοὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς των;
Τέλος, διερωτᾶσθε ἐὰν «οἱ ἀποτειχισθέντες πατέρες πιστεύουν ὅτι ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι (καὶ οἱ λοιποὶ Κληρικοὶ) βρίσκονται εἰς πλάνην καὶ μόνον αὐτοὶ διασώζουν τὴν ἀλήθεια;» Τὸ καλὸ ποὺ τοὺς θέλω, νὰ εἶναι σίγουροι 100% ὅτι βρίσκονται μὲ τὴν ἀλήθεια, (πρᾱγμα ποὺ εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ τὸ γνωρίζουν, ἐὰν πιστεύουν αὐτὸ ποὺ μᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ ὄχι αὐτὰ ποὺ μᾶς διδάσκουν ὁ Ἀρχιαιρεσιάρχης τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ ὅσοι τὸν ἀκολουθοῦν στὸν δρόμο τῆς ἀπωλείας ποὺ βαδίζει ὁ ἴδιος.
Ἐὰν ἀποτειχιζόμασταν ἀπὸ τὰ πρῶτα βήματα ἐκτὸς τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας, τῶν «Λυκοποιμένων» ποὺ ἀνέλαβαν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὸν Παράδεισο, δὲν θὰ φτάναμε ποτὲ στὸ σημερινὸ χάλι. Δυστυχῶς, γιὰ πολλοὺς καὶ διάφορους λόγους, ἀδιαφορήσαμε, καὶ τώρα δὲν ξέρουμε πῶς νὰ συμμαζέψουμε τὰ χάλια μας. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς λυπηθῆ ὅλους μας.
Γράφετε ἐπίσης ὅτι «ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἑνότης διεταράχθη λόγω τῆς ἀποτειχίσεως σεβαστῶν καὶ ἀγωνιστῶν πατέρων!!!
Ὥστε, λοιπόν, ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἑνότης διαταράσεται κάθε φορὰ ποὺ ἕνας «σεβαστὸς καὶ ἀγωνιστὴς πατέρας (φαντάζομαι ὅτι αὐτὸ συμπεριλαμβάνει ὅλους τοὺς Χριστιανούς, πατέρες, μητέρες, ἀδελφοὺς καὶ τέκνα, Κληρικοὺς καὶ Λαϊκοὺς), ἀποτειχίζεται γιὰ λόγους πίστεως.
Ὥστε, λοιπόν, δὲν πρέπει, σὲ καμμιὰ περίπτωση, (ἀφοῦ δὲν πρέπει νὰ ἀποτοιχίζεται κανεὶς γιὰ λόγους πίστεως), κανένας Χριστιανὸς δὲν πρέπει νὰ «ἀποτειχίζεται» ἀπὸ κάποιον ἢ κάποιους οἱ ὁποῖοι «…μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο∙ ἐἰσί γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκρητος.) (Τίτον, 3, 9-11).
Τὸ πρῶτο ἐρώτημα εἶναι: Πρέπει ἢ δὲν πρέπει νὰ ἀποτειχιστοῦμε ἀπὸ τὸν Ἀρχιαιρεσιάρχη τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ ὅσους τὸν ἀκολουθοῦν;
Δεύτερον: Ἐὰν πρέπει νὰ ἀποτειχιστοῦμε, πόσοι πρέπει νὰ «μαζευτοῦμε, νὰ συμφωνήσουμε, τέλος πάντων» γιὰ κάτι τέτοιο; ὅλοι μᾶς; Ἕνας; Πέντε; Δέκα; Χίλιοι; Πόσοι;
Ἢ μήπως θὰ πρέπει νὰ περιμένουμε νὰ γίνη Σύνοδος καὶ νὰ ἀποφασίση; Ὁ Ἀπόστολος λέει: παραιτοῦ. Δὲν λέει: Συγκάλεσε Σύνοδο γιὰ νὰ ἀποφασίσετε τὶ πρέπει νὰ κάνετε. Ἐξ ἄλλου, ὅπως ἔγραψε καὶ ὁ Ο.Τ. στὸ παρελθόν, καὶ νὰ ἤθελε κάποιος νὰ ζητήση τὴν σύγκληση Συνόδου γιὰ νὰ συζητήση τὸ θέμα αὐτό, ξέρουμε ὅτι σήμερα δὲν πρόκειται νὰ γίνη κάτι τέτοιο, ὅταν οἱ πολλοὶ λένε, λανθασμένα, ὅτι ὁ Νέος Πάπας τῆς Ἀνατολῆς δὲν θὰ ἐπέτρεπε κάτι τέτοιο.
Τέλος, νομίζω ὅτι ἡ ἀποτείχιση εἶναι θέμα προσωπικὸ καὶ πρέπει νὰ ἐνθαρρύνουμε ὅλους τοὺς Πιστούς, Κληρικοὺς καὶ Λαϊκούς, νὰ τολμήσουν νὰ δηλώσουν τὴν ἀποτείχισή τους ἀπὸ τοὺς προδότες τῆς πίστεώς μας.
Θὰ ἤθελα νὰ γράψω πολλὰ γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ἀλλὰ προτιμῶ νὰ συναντηθοῦμε γιὰ νὰ συζητήσουμε γιὰ τὸ θέμα αὐτό.
Μὲ ἀγάπη Χριστοῦ καὶ ἐκτίμηση πρὸς τὸ πρόσωπό σας.
Ὁ Ἀσκάλωνος Νικηφόρος