Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ, Ἱεροψάλτης
(Ἡ συμμετοχὴ τοῦ λαοῦ ἐν τῇ ἐκλογῇ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων του)
«Λησταῖς λογισμοῖς, περιπεσών ὁ Ἀδάμ, ἐκλάπη τὸν νοῦν, τραυματισθείς τὴν ψυχήν, καὶ ἔκειτο γυμνὸς ἀντιλήψεως· οὔτε Ἱερεὺς ὁ πρὸ τοῦ νόμου προσέσχεν αὐτῷ, οὔτε Λευΐτης μετὰ νόμον ἐπεῖδεν αὐτόν, εἰ μὴ σὺ ὁ παραγενόμενος Θεός, οὐκ ἐκ Σαμαρείας, ἀλλ’ ἐκ τῆς Μαρίας Θεοτόκου, Κύριε δόξα σοί». (ΑΠΟΣΤΙΧΟ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ)
Θὰ ἦταν προτιμότερο νὰ σιωπήσουμε καὶ μόνο μυστικὰ πρὸς τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ ἀναστενάξουμε, διότι ὁ κίνδυνος τοῦ σκανδαλισμοῦ τῶν ἀστήρικτων πιστῶν ἀδελφῶν μας εἶναι μεγάλος, μίας καὶ ὁ ἔλεγχος αὐτὸς ἔχει νὰ κάνει μὲ λόγια καὶ ἔργα κανονικῶν ἱεραρχῶν μας, οἱ ὁποῖοι μετὰ ἀπὸ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης καὶ τὸ Οὐκρανικὸ κακοκέφαλο ἀγωνίζονται μετὰ τῶν αἱρετικῶν τὸν “καλὸν ἀγῶνα” τῆς ἔκπτωσης ὁλοκλήρου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπὸ τῆς χάριτος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος ἂς φυλάξει πάντας ἡμᾶς…
Ἐρχόμαστε λοιπὸν σὲ ὅ,τι μᾶς ἀνησυχεῖ καὶ μᾶς τρομάζει, δηλαδὴ τόσο οἱ Ἀντίχριστες, Ἀντιευαγγελικὲς καὶ ἄθεες (δημόσιες) τοποθετήσεις Ἱεραρχῶν, ὅσο καὶ αὐτὴ ἡ σιωπὴ τοῦ ὅλου σώματος τῆς ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ἄρνησή της δηλαδὴ νὰ κρίνει καὶ ἀπομακρύνει κάθε ἀνάξιο (ψευδοπροφήτη) ἐπίσκοπο ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ μόνου Ἀρχιερέως Χριστοῦ. Καὶ ἐπιπλέον, ὁ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ, ΑΝΤΙΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΤΕΡΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΜΑΣ!
ΦΡΙΚΤΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ (ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ) ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΙΤΡΟΥΣ
Ἀφήνουμε πίσω μας τὶς φρικτὲς δηλώσεις τοῦ μεταμοντέρνου ἐπισκόπου τῆς Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἀνθίμου ποὺ ὕψωσε τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ἕως τρίτου οὐρανοῦ, ἐφόσον-γιὰ τὸν ἴδιο- αὐτὸς ὁ λαὸς εἶναι ποὺ ἔγραψε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν φωνὴ αὐτοῦ καὶ μόνον ἀκούει καὶ σ’ αὐτὴν ὑπακούει, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἀμοραλιστῆ ἐπισκόπου Ν. Ἰωνίας κ. Γαβριὴλ ποὺ πάλι γιὰ χάρη τοῦ λαοῦ ὄχι μόνο ἔσβησε τὴν ἀρσενοκοιτία ἀπὸ τὸν τῆς ἐξομολογήσεως κατάλογο ἁμαρτημάτων ἀλλὰ “καὶ εὐλόγησε αὐτούς”, γιὰ νὰ σταθοῦμε κριτικὰ ἐνώπιον μίας ἄλλης θηριώδους φωνῆς, ἐκείνης τοῦ Ἐπισκόπου Κατερίνης Γεωργίου.
“Καὶ εὐλόγησε αὐτούς”!
Ὁ Μητροπολίτης Κατερίνης Γεώργιος στὶς 2 Ἀπριλίου 2023 ἀποδεχόμενος τὴν τυπικὴ πρόσκληση τῆς τοπικῆς αἱρετικῆς (προτεσταντικῆς) κοινότητας τῶν Εὐαγγελικῶν καὶ παραβρισκόμενος κατὰ τὴν τέλεση «χειροτονίας» εἶπε τὰ ἑξῆς: «Ἡ παρουσία μας δὲν εἶναι συμβολικὴ εἶναι καὶ οὐσιαστική, δείχνει τὴν ἑτοιμότητα καὶ τὴν ἀποφασιστικότητά μας νὰ ἐργαστοῦμε ὅλες οἱ χριστιανικὲς δυνάμεις, ὅλες οἱ ὑγιεῖς δυνάμεις τῆς πόλεως καὶ τοῦ νομοῦ νὰ δώσουμε μία κοινὴ μαρτυρία στὸν σύγχρονο κόσμο…» [1].
“Καὶ εὐλόγησεν ὁ Θεός”!
Ἀγαπητοί, τὸ πρῶτο ὀχυρὸ ἐντός τοῦ ὁποίου βρίσκουμε ἀσφάλεια πνευματικὴ εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔκτισε μὲ τὸν πατερικό του λόγο ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος. Λέγει ὁ ἅγιος αὐτὸς Πατὴρ ὅτι ὁ Θεὸς εὐχήθηκε ἡ οἰκογένεια τοῦ Νῶε νὰ αὐξηθεῖ, νὰ πληθυνθεῖ καὶ οἱ ἀπόγονοι αὐτῆς νὰ κατακυριεύουν ὅλη τὴ γῆ. Ἔπειτα τοὺς εὐλόγησε• «Καὶ εὐλόγησεν ὁ Θεὸς τὸν Νῶε καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ εἶπεν αὐτοῖς•» (Γέν. 9,1). Στέκεται λοιπὸν μὲ ἀπορία ὁ ἱερὸς Πατὴρ τῆς Λαρίσης καὶ ρωτάει ὅλους ἐμᾶς, λαϊκούς, ἱερεῖς καὶ Ἀρχιερεῖς:
– Καλά, αὐτὸ ποὺ ὁ Θεὸς θέλει καὶ εὔχεται, χρειάζεται ἐπιπλέον νὰ εὐλογηθεῖ; Δὲν εἶναι καθ’ ἑαυτὸν εὐλογημένο;
Καὶ ἀπαντᾶ: Ναί, κάθε θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι καθ’ ἑαυτὸν εὐλογημένο, ἀλλ’ ἐπειδὴ δύναται αὐτὸ νὰ ἀλλοιωθεῖ, νὰ παρερμηνευθεῖ, νὰ διαστραφεῖ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, πονηροὺς καὶ μή, δι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ εὐλογηθεῖ (χάριν προστασίας καὶ ἀσφάλειας ἡμῶν τῶν πιστῶν), ὥστε νὰ εὐοδωθεῖ! Καὶ καταλήγει: «Εἶναι τόσο σπουδαῖο στοιχεῖο ἡ ΕΥΛΟΓΙΑ, ὥστε ὁ Θεὸς συνέταξε, οὕτως εἰπεῖν, ἕνα τύπον εὐλογίας, τὸν ὁποῖο παρέδωκε εἰς τοὺς Λευΐτας, εἰς τοὺς Ἱερεῖς καὶ βρίσκεται ὁ τύπος αὐτὸς εἰς τὸ Βιβλίον τῶν Ἀριθμῶν, σύντμησις τοῦ ὁποίου διασῴζεται εἰς τοὺς Ψαλμοὺς καὶ εἶναι ἐκεῖνο «Ὁ Θεὸς οἰκτειρήσαι ἡμᾶς καὶ εὐλογήσαι ἡμᾶς, ἐπιφάναι τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καὶ ἐλεήσαι ἡμᾶς» (Ψαλμὸς 66, 1). Εἶναι σύντμησις, διότι ἡ εὐλογία ποὺ ὑπάρχει στοὺς Ἀριθμοὺς εἶναι λίγο μεγαλύτερη, καὶ λέγει ἐκεῖ ὁ Θεὸς ‘’ἐσεῖς οἱ Ἱερεῖς θὰ λέτε τὴν εὐχὴν αὐτὴν εἰς τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐγὼ θὰ εὐλογῶ τοὺς ἀνθρώπους’’» [2].
Ἀλήθεια ἀδελφοί, γίνεται ἀρχιερέας τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ὄχι μόνο νὰ μὴ εὔχεται τὴν ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν ἀλλὰ ποικιλοτρόπως νὰ συνεργάζεται μετ’ αὐτῶν καὶ νὰ εὐλογεῖ τὰ ἔργα τους; Νὰ εὐλογεῖ αὐτοὺς ποὺ ἡ Ἐκκλησία μὲ Συνοδικὸ τρόπο ἀναθεμάτισε καὶ ἀφόρισε; Ἐν τέλει εἶναι δυνατὸν ἡ ἐν Κολυμβαρίῳ «εὐχὴ» τοῦ ἐν λόγῳ οἰκουμενιστῆ ἐπισκόπου, (δηλαδὴ ἡ περὶ ἑτοιμότητας καὶ ἀποφασιστικότητας ὅλων τῶν χριστιανικῶν δυνάμεων νὰ ἐργασθοῦν, ὥστε νὰ δοθεῖ μία «κοινὴ μαρτυρία» στὸν σύγχρονο κόσμο) νὰ εὐλογηθεῖ ἀπὸ τὸν ἅγιο Τριαδικὸ Θεὸ, ὥστε νὰ εὐοδωθεῖ, νὰ τελεσφορήσει;
«Ἡ διαφύλαξη τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς
ἐν τῇ Ἱερωσύνῃ»!
Ἡ ἀποκάλυψη τῶν ἐπιθυμιῶν τῆς καρδίας τοῦ Ἐπισκόπου Γεωργίου, ἑνὸς κανονικοῦ ἐπισκόπου τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, γίνεται γιὰ ἐμᾶς ἡ καλὴ ἀφορμὴ γιὰ νὰ θυμηθοῦμε ὅ,τι σχετικὸ (μὲ τὴν διαφύλαξη τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς ἐν τῇ ἱερωσύνῃ) σημειώνει ὁ ἀείμνηστος Παν. Τρεμπέλας στὸ βιβλίο του “ΟΙ ΛΑΪΚΟΙ ΕΝ Τῌ ΕΚΚΛΗΣΙᾼ, «Τὸ Βασίλειον ἱεράτευμα»’’.
Ἀναφερόμενος στὶς ὑπερβολὲς καὶ πλάνες ποὺ υἱοθέτησαν οἱ Διαμαρτυρόμενοι μεταξὺ ἄλλων γράφει: «… ἡ ἀποστολικὴ διαδοχὴ ἐν τῇ ἱερωσύνῃ κατασφαλίζεται οὐχὶ τόσον διὰ τῆς μεταδόσεως αὐτῆς διὰ τῆς ἐξωτερικῆς κανονικῆς τελετῆς τοῦ μυστηρίου ὑπὸ ἐπισκόπων κεχειροτονημένων ἐν τῇ μιᾷ, Ἁγίᾳ καὶ ἀποστολικῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀπαραιτήτου καὶ ταύτης, ὅσον διὰ τῆς ἀκολουθούσης αὐτῇ καὶ ἀπαρεγκλίτως συνεχιζομένης διαφυλάξεως ἀνοθεύτου καὶ Ξἀκιβδήλου τῆς παραδόσεως καὶ τῶν κανόνων τῆς πίστεως καὶ ὁμολογίας τῶν ὑπὸ τῶν Ἀποστόλων παραδοθέντων εἰς τὴν Ἐκκλησίαν».
Καὶ συνεχίζει (γιὰ νὰ καταλήξει στὸ ὅτι τὸ πλῆθος τῶν προτεσταντικῶν κοινοτήτων ὄχι μόνο ἀποσχίσθηκαν ἀπὸ τὴν μία, ἁγία καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία καὶ ἀποστερήθηκαν τὴν ἀποστολικὴ διαδοχὴ τῆς ἱερωσύνης, ἀλλὰ καὶ “δὲν παραδέχονται αὐτὴν ὡς μυστήριο «ἐν κυρίᾳ ἐννοίᾳ»’’):
«Ἐντεῦθεν αἱ εἰς πλῆθος πολὺ θρησκευτικῶν κοινοτήτων διασπασθεῖσαι καὶ οὐ μόνον ἀπὸ τῆς μίας ἁγίας καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀποσχισθεῖσαι, ἀλλὰ καὶ μετ’ ἀλλήλων μὴ συμφωνοῦσαι, ἀπεστερήθησαν τῆς ἐν τῇ Ἱερωσύνῃ ἀποστολικῆς διαδοχῆς. Καὶ τοσούτῳ μᾶλλον ὅσῳ τὸ σύνολο σχεδὸν τῶν κοινοτήτων τούτων οὐ μόνον δὲν διακρίνουσι τοὺς τρεῖς βαθμοὺς τῆς Ἱερωσύνης, ἀλλὰ καὶ δὲν παραδέχονται αὐτὴν ὡς μυστήριον «ἐν κυρίᾳ ἐννοίᾳ»»[3].
Ἀλήθεια ἀδελφοί, μπορεῖ ὁ ἅγιος τῆς Κατερίνης νὰ μᾶς πεῖ τί ἀκριβῶς πρεσβεύει ἡ εὐαγγελικὴ κοινότητα τῆς Κατερίνης γιὰ τὴν ἱερωσύνη; Καὶ ἐφόσον «Οἱ προτεστάντες ἀρνήθηκαν τὰ Μυστήρια. Οἱ περισσότεροι δὲν δέχονται τὸ Μυστήριο τῆς Ἱερωσύνης καὶ κατὰ συνέπεια καὶ ὅλα τὰ Μυστήρια ποὺ ἐπιτελεῖ ὁ Ἱερέας.’. Ἀντὶ γιὰ εἰδικὴ ἱερωσύνη δέχονται μόνο τὴ γενικὴ ἱερωσύνη.» [4] ἂς μᾶς πεῖ πῶς αἰσθάνεται ἀνάμεσα σὲ ἀνθρώπους πού δὲν τοῦ ἀναγνωρίζουν καμία «εἰδικὴ» ἱερωσύνη, κανένα «βαθμὸ» ἱερωσύνης παρὰ μόνο τὴ «γενικὴ ἱερωσύνη»;
Καὶ ἕνα τελευταῖο, κρίσιμο ἐρώτημα πρὸς τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἕνα ἐρώτημα ποὺ ἔχει σχέση Α) μὲ τὸν τρόπο ἐκλογῆς τῶν λειτουργῶν τῆς εὐαγγελικῆς «ἐκκλησίας», ὅτι δηλαδὴ αὐτοὶ πράγματι ἐκλέγονται ἀπὸ τὴν κοινότητα καὶ β) μὲ τὸν τρόπο ἐκλογῆς τῶν ἐπισκόπων της ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας.
Ἐρ.: Ποιὸς γνωρίζει τὸ πῶς ἐκλέγονται σήμερα οἱ ἐπίσκοποί μας; Μήπως «Ψήφῳ τοῦ λαοῦ παντός»; Ἢ μήπως ΨΗΦῼ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ;
“Παρακαλῶ δὲ ἀδελφικῶς τὴν Ἱεραρχίαν ὅπως κατὰ τὰς ἐπικειµένας Ἀρχιερατικάς ἐκλογάς διὰ τὴν πλήρωσιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φλωρίνης ἐπιβλέψῃ καὶ ἐπὶ τοὺς διακονοῦντας θυσιαστικῶς ἐν αὐτῇ ἀξίους Ἀρχιµανδρίτας, τοὺς ἡµετέρους συνεργάτας”
(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Ἐπιστολὴ παραίτησης τοῦ Φλωρίνης κ. Θεοκλήτου) [5]
Ἀντὶ ἐπιλόγου
«Σᾶς τὸ λέω νὰ τὸ ξέρετε γιὰ νὰ μὴ παραξενευόμαστε, διότι εὑρισκόμεθα, ἀγαπητοί μου, σὲ ἡμέρες ἔσχατες, τελευταῖες καὶ πρέπει νὰ τὸ ξέρουμε αὐτό, γιὰ νὰ μὴ σκανδαλιζόμεθα. Δὲν ἐξόφλησε ὁ Χριστιανισμός, ἐξόφλησαν οἱ πιστοί… Κι αὐτὸ εἶναι ἡ τραγική τους κατάσταση. Τῶν Χριστιανῶν!» (π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος) [6].
«Ἐφ’ ὅσον δὲν ὑπάρχει Ἱερωσύνη, δὲν ὑπάρχει τὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας• καὶ ἐφ’ ὅσον δὲν ὑπάρχει τὸ μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας –γιατί αὐτὸ συνιστᾶ τὴν Ἐκκλησία–, δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία.
Συνεπῶς δὲν μποροῦμε νὰ λέμε Προτεσταντικὴ ἐκκλησία· εἶναι λάθος. Δὲν εἶναι κἄν Ἐκκλησία. Μποροῦμε νὰ τὶς ὀνομάσουμε ἁπλῶς θρησκευτικὲς κοινότητες χριστιανικῆς ἀποχρώσεως. Τὸ ἀκούσατε παρακαλῶ; οὔτε κἄν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ὁ Προτεσταντισμός! Οὔτε κἄν!
Καὶ σᾶς τὸ ἐξήγησα γιατί: δὲν ἔχουν Ἱερωσύνη· κι ἅμα δὲν ἔχουν Ἱερωσύνη, δὲν ἔχουν τὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, καὶ συνεπῶς δὲν ἔχουν Ἐκκλησία. Διότι τί εἶναι Ἐκκλησία; Τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
Ἀκοῦστε· τὸ λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Τί εἶναι Ἐκκλησία; Τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ αὐτοὶ δὲν ἔχουν τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, διότι δὲν ἔχουν τὸ μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας· καὶ δὲν τὸ ἔχουν, γιατί δὲν ἔχουν Ἱερωσύνη· ἄρα δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία. Σᾶς τὸ ἀποδεικνύω καθαρὰ δηλαδή.» [7]
Πτολεμαΐδα 16-9-2023
Σημειώσεις:
[1] katanixi.gr
[2] Ὁμιλία Μυτιληναίου: Εὐλογία τοῦ Νῶε. – Κρεωφαγία. – Νέα Διαθήκη. arnion.gr
[3] Πᾶν. Τρεμπέλας, «ΟΙ ΛΑΪΚΟΙ ΕΝ Τῌ ΕΚΚΛΗΣΙᾼ, «Τὸ Βασίλειον ἱεράτευμα»’’, Ἔκδοσις δευτέρα, ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1976, Σελ. 123
[4] Διαφορὲς ἀνάμεσα στοὺς προτεστάντες καὶ τοὺς Ὀρθοδόξους megalipanagiathivon.gr
[5] frontpages.gr
[6] impantokratoros.gr
[7] Προτεσταντικὴ ἐκκλησία: ἕνας λανθασμένος ὅρος