ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
(Β΄ Πετρ. 2,1: και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας)
Αναμφίβολα, ο χαρακτηρισμός του Τέοντορ Αντόρνο (κοινωνιολόγος) για τον φιλόσοφο Γκεόργκ Λούκατς, μεταφέρεται χωρίς προχειρότητα και στον δέσμιο με την αλυσίδα της αιρέσεως «Επίσκοπο» Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα. Γράφει ο Αντόρνο (Adorno):
«Χτυπιέται στις αλυσίδες του και φαντάζεται πως ο τριγμός τους σημαίνει την προέλαση του Παγκοσμίου Πνεύματος» (Βλέπε Th. Adorno, Noten Zur Literutur II, Φραγκφούρτη 1970, σελ. 185).
Η άρνηση της μοναδικότητος του παραδοσιακού (ορθοδόξου) Βαπτίσματος («εν Βάπτισμα») από τον Ιωάννη Ζηζιούλα, είναι αιρετική πράξη στην εννοιολογική της δομή, που την προέκτεινε ως «θεωρία της Βαπτισματικής ενότητας» με τους αιρετικούς, που πιστεύουν ότι έχουν βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδος.
Η θεωρία αυτή, κάθετα αντίθετη με την διδασκαλία (περί Βαπτίσματος) της Γραφής, της Εκκλησίας και των Πατέρων, αποτελεί βαρειά αλυσίδα, που όσο ήτο εν ζωή δεν την απαρνήθηκε (δημοσίως), δυστυχώς! Γράφει σχετικά ο Περγάμου:
«Το Βάπτισμα δημιουργεί έναν όριον εις την Εκκλησίαν. Το Βάπτισμα, Ορθόδοξον ή μη, οριοθετεί την Εκκλησίαν, η οποία περιλαμβάνει Ορθοδόξους και ετεροδόξους… Εκτός βαπτίσματος δεν υπάρχει Εκκλησία». Αντιθέτως, «εντός του βαπτίσματος, έστω και αν υπάρχη μία διάσπασις, μία διαίρεσις, ένα σχίσμα, δυνάμεθα να ομιλώμεν δια Εκκλησίαν»!
Κατά τον Περγάμου και το εκτός Εκκλησίας βάπτισμα, αν και τελείται από αιρετικούς, είναι έγκυρο! Ο Περγάμου αλλοίωσε – διέστρεψε την διαχρονική έννοια της Εκκλησίας, η οποία έχει τονίσει: «Εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα» (Εφ. 4, 5).
Έμμεσα μας ελέγχει ως φορείς «ψευδούς» συνείδησης περί Εκκλησίας, η οποία (συνείδηση) τώρα διαμορφώνεται «ορθά», πάνω στη βάση του οικουμενισμού!
Έχουμε φανερά στην θεωρία του μια έμμεση τοποθέτησή του, που θέλει τους Πατέρες σε «λάθος» ερμηνευτική όχθη.
Αυτή η παραπλανητική εργαλειοποίηση της Εκκλησίας, αυτός ο δογματικός – εκκλησιολογικά εκτροχιασμός, μέσω ομοιότητας με λέξεις που υπάρχουν στο Σύμβολο της Πίστεως, τους απλούς Ορθοδόξους Χριστιανούς είναι δυνατόν να τους ωθήση πέρα από το όριο – σύνορο της Ορθόδοξης συνειδητοποίησης και να βρεθούν στο χώρο οικουμενιστικών αντιλήψεων – παραδοχών.
Ο Περγάμου και το Οικουμενικό Πατριαρχείο (Βαρθολομαίος), έχουν στοιβάξει στον ιερό περίγυρο της Εκκλησίας όλους (σχεδόν) τους αιρετικούς των Χριστιανικών ομολογιών. Αν ρίξει κάποιος (καλοπροαίρετος) μια ματιά στην «Περί Μικτών Γάμων» εγκύκλιο της διοικούσης Εκκλησίας εκεί θα διαπιστώσει τη νόθευση της Πίστεως, που έχει πραγματοποιήση η επίσημη εκκλησία, ως συνειδητά εφαρμόζουσα τις αποφάσεις της Κρήτης (2016).
Στην Εγκύκλιο 15 (Αριθμ. πρωτ. 1468) – Καρδίτσα 25/8/2016, του Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Τιμοθέου, περί «ΜΕΙΚΤΩΝ ΓΑΜΩΝ», διαβάζουμε:
«Η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία «κατ’ οικονομίαν» και εξ επιεικούς εμπνεομένη πνεύματος επέτρεψε την σύναψη μεικτών γάμων, δηλ. γάμων μεταξύ μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας με ετεροδόξους χριστιανούς, οι οποίοι όμως έχουν τριαδικό βάπτισμα, όπως είναι λ.χ. οι Ρωμαιοκαθολικοί, οι Διαμαρτυρόμενοι, Λουθηριανοί, Καλβινιστές, Αγγλικανοί και άλλοι αποσχισθέντες από την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, ήτοι Μεθοδιστές, Βαπτιστές, Ευαγγελιστές, Πρεσβυρετιανοί, καθώς και όσοι ανήκουν στις διάφορες Αντιχαλκηδόνιες – μονοφυσιτικές εκκλησίες, όπως είναι η Αιθιοπική, η Αρμενική, η Ιακωβιτική, η Κοπτική Εκκλησία».
1η παρατήρηση: Οι Αντιχαλκηδόνιοι – μονοφυσίτες αναγνωρίζονται ως εκκλησία, αντίθετα προς το Πηδάλιο (σελ. 180), όπου διαβάζουμε ότι η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος (630 Άγιοι Πατέρες), στην εν Χαλκηδόνι Σύνοδο τους καταδίκασε ως αιρετικούς.
2η παρατήρηση: Όλα τα ψηφίσματα της Κρήτης, εγκρίθηκαν από την Ιερά Σύνοδο και στάλθηκαν στις Μητροπόλεις της Ελλάδος (και στις ενορίες).
Όλοι οι ιερείς (πλέον) γνωρίζουν∙ παρ’ όλα αυτά μνημονεύουν τους αιρετικούς επισκόπους, σ’ αντίθεση με το Πηδάλιο. Μπροστά στην Αγία Τράπεζα ψεύδονται όταν εκφωνούν: «Μνήσθητι Κύριε τον… ορθοτομούντα τον Λόγον της Σης Αληθείας». (τέλος παρατηρήσεως)
Άρα, για την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, τα «βαπτίσματα» των αιρετικών είναι έγκυρα!
Ο Περγάμου δημιούργησε «κλίμακα πίστεων», ως κανόνα θεολογικού δικαίου, μέσα στην βαπτισματική του θεωρία. Σ’ αντίθεση με την Θεόπνευστη θέαση του Απ. Παύλου, ότι «Εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα» (Εφεσ. 4, 5), ο οικουμενιστής Περγάμου Ιωάννης κατέστησε «ομοτράπεζες» πολλές αιρέσεις μέσα στον χώρο της Εκκλησίας.
Εδώ στον Βόλο (Ι. Μ. Δημητριάδος), πολλοί «διακεκριμένοι» πνευματικοί, επιτρέπουν στα πνευματικά τους παιδιά συμμετοχή συμπροσευχής σε Μεικτό Γάμο, εφ’ όσον ο εις εκ τους συζύγους είναι Ορθόδοξος, ο Γάμος τελείται σε Ορθόδοξο Ναό και κατά το ορθόδοξο τυπικό.
Δυστυχώς, οι υποκειμενικές ιδέες των «πνευματικών» και όχι οι Ιεροί Κανόνες καθορίζουν (σήμερα), εν πολλοίς, την λειτουργία της Εκκλησίας και την ζωή των πιστών. Στην περίμετρο των λέξεων «Μία πίστις», περικλείεται ο θησαυρός των λόγων του Λόγου∙ σ’ αυτή τη διδασκαλία, ως δεξαμενή των λόγων του Κυρίου, δεν υπάρχουν περιοχές ασάφειας∙ Είναι σαν να λέει ο Κύριος: «άνθρωποι, πλησιάστε και ακούστε τα λόγια των Αποστόλων, για να υπάρχει ταυτότητα πίστεως μέσα στην Εκκλησία, «διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλαμην υμίν» (Ματθ. κη΄, 19-20).
Η «Μία πίστις» παραμένει σταθερή και αναλλοίωτη. Οι αιρετικοί και διαμαρτυρόμενοι (προτεστάντες) χρησιμοποιούν υπάρχουσες λέξεις εκ της Γραφής, αλλάζοντας τη σημασία τους.
Στο βιβλίο «Μίλα μου για Γλώσσα», του κ. Φοίβου Παναγιωτίδη, διάβασα μια ωραία μεταφορά, διδακτική για τους παπικούς – προτεστάντες. «Αν οι λέξεις είναι δομικά υλικά, όπως τα τούβλα και οι πέτρες, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε πως όποιος έχει έναν σωρό από δομικά υλικά έχει αυτομάτως μια συνοικία με κτήρια, δρόμους και πλατείες» (Σελ. 20).
Με απλά λόγια, η ερμηνεία της Γραφής, φράσεων και προτάσεών της είναι συνάρτηση του φωτισμού του Αγίου Πνεύματος, το οποίο στους Αποστόλους τόνισε – αποκάλυψε όλες τις θεολογικές αλήθειες της Εκκλησίας.
Οι παπικοί και οι Λουθηροκαλβίνοι κατέφυγαν σε αυθαίρετες (ερμηνευτικές συλλογές) προσεγγίσεις της Γραφής, διαγράφοντας την σχετική Αποστολική διδασκαλία∙ Έτσι έχουν δημιουργήσει πολλές «πίστεις» και πολλές «ομολογίες». Η ποικιλία τους έχει το όνομα «αιρέσεις»∙ έτσι δεν έχουν την «Μία πίστη», ούτε και το ένα σωτήριο Βάπτισμα, δεν ανήκουν πλέον στην Εκκλησία.
Ειλικρινά απορώ, πως οι μορφωμένοι (κατά κόσμο) Βαρθολομαίος και Ιωάννης Περγάμου, έχουν παραμερίσει τις Αποστολικά κυρωμένες θεολογικές αλήθειες, αγνοώντας ή αρνούμενοι την ευκρίνεια και την συνοχή της Γραφής, γενόμενοι «οραματιστές» του οικουμενισμού, σε μια προσπάθειά (τους) υπέρβασις της διαχρονικής διδασκαλίας της Ορθοδοξίας.
Εντύπωση προκαλεί, ακόμη, και η σύνολη Επισκοπική (σημερινή) αιρετική φιλοσοφία, ως συνέχεια του αιρετικού στοχασμού των Βαρθολομαίου και Ιωάννη Ζηζιούλα. Σημεία των καιρών!
Υ.Γ. Καλλιέργεια της Ορθόδοξης συνείδησης – αυτογνωσίας, δημιουργούν και οι Λόγοι του Αγ. Μάξιμου του Γραικού, ο οποίος ασκεί σε βάθος έλεγχο των Λατινικών αιρέσεων.