“διεσκόρπισεν τήν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως”Λουκ. 15,13
Είναι εμφανέστατη μία στροφή που επιχειρείται στην πλεύση της ανθρωπότητος, από τους καπεταναίους των συγχρόνων “τιτανικών”.
Ο μέγας κυβερνήτης άνθρωπος, ενήλικος πλέον και βαθειά πεπειραμένος, λόγω πολυετούς προϋπηρεσίας στην “πλοήγηση” της αμαρτίας, χειρίζεται τα πάντα μόνος του, απλώνοντας το χέρι του τόσο στα εν τη γη, όσο και στα εν τω ουρανώ.
Είχε απαιτήσει ενωρίτερα, από τον υπέργηρο Θεό πατέρα του, να λάβει το επιβάλλον μέρος της περιουσίας, για να το διαχειρισθεί ο ίδιος κατά βούλησιν. Δεν αρεσκόταν ο νεωτεριστής ή μάλλον αποστάτης άνθρωπος στο κοινόβιο το θεϊκό, οπότε πόθησε την αποδημία, τον αμαρτωλό ξενιτεμό, απαιτώντας όμως υποστήριξη, μέσω της περιουσίας που “δικαιούνταν”. Ήθελε να αισθανθεί και να βιώσει τον πλούτο αποσπασμένος από την θεϊκή επιτήρηση. Λαιμαργούσε παράφορα να γευθεί τα πάντα “ελεύθερος”. Αυτό είναι και το σύγχρονο σύνθημα της νεότητός μας. Η ηθική αποχαλίνωση με απαίτηση του απολύτου. Ή όλα ή τίποτα. Πάνω σε αυτό το θέμα όμως ο Παύλος είχε τονίσει ότι, “πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ΄ οὐ πάντα μοι συμφέρει”.
Έτσι λοιπόν ο μέγας αναχωρητής άνθρωπος, βρέθηκε επιτέλους ολομόναχος στην έρημο των ονειρεμένων επενδύσεών του. Δεν έχασε χρόνο καθόλου και έπιασε δουλειά. Αμέσως πήρε τον ουρανό, την γη, άπασα την κτίση και τα θεοποίησε, προσκυνώντας τα παράλληλα. Κάπως έτσι ο άθλιος “ἐλάτρευσεν τῆ κτίσει παρά τόν κτίσαντα” (Ρωμ. 1,25). Έλαβε εξουσία, αλλά κατεξουσιάσθηκε από την ίδια. Γιατί όταν ξεμακραίνει ο άνθρωπος από την επιστασία του Θεού και απολέσει τον φόβο του Θεού, τότε ως άναρχο στοιχείο διαφθείρει τα πάντα, αφού πρότερον έχει διαφθαρεί ο ίδιος. Τότε ξεπέφτει στην ειδωλολατρία, που αποτελεί την χειρίστη των διαφθορών. Όμως “τά εἴδωλα τῶν ἐθνῶν ἀργύριον καί χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων” (Ψαλμ. 134,15). Τότε, ως υποχείριο του ελεεινού εαυτού του, λατρεύει και προσκυνάει τα δικά του έργα. Τότε τα πάντα ισοπεδώνονται, καθότι δεν υφίστανται οριοθετήσεις ηθικοπνευματικές. Μέσα στην ισοπέδωση αυτή, έχοντας θέσει “εκτός μάχης” τον Θεό, προελαύνει ο άνθρωπος “κυριαρχικά” προς το μέλλον με σύνθημά του την “πρόοδο”. Φυσικά πρόοδος επί του παρόντος νοείται η αποδέσμευση και πλήρης αποκοπή από καθετί ιερό και όσιο. Κατά συνέπεια, το βασίλειο των ανθρώπων ορίζεται το αύριον και το σχεδιάζουν επιμελέστατα όλοι οι μεγάλοι αρχιτέκτονες του πλούτου‧ της “ουσίας”, και οι νοσηροί εγκέφαλοι της ψυχοσωματικής εκμετάλλευσης. Οι “χοιροβοσκοί”.
Στην παγκόσμια σκηνή λοιπόν η βασιλεία των ανθρώπων κόντρα στη βασιλεία του Θεού. Πρόσω ολοταχώς ο ανθρώπινος τιτανικός προς εξερεύνηση του αδέσμευτου, αλλά και αδιερεύνητου εαυτού του. Με όπλο την δοκιμασμένη εφευρετικότητά του στον τεχνολογικό τομέα και μετατρέποντας την εικόνα του Θεού σε ένα ευτελές πειραματόζωο, κατευθύνει όλες τις εργαστηριακές έρευνες και μελέτες στο ψυχικό πεδίο πλέον του “συνανθρώπου” του. Κατ' ουσίαν του ίδιου του του εαυτού. Αλλά και αυτοί οι σχιζοφρενείς πειραματιστές και τα κατακάθια κάθε ανωμαλίας, ψυχικής και σωματικής, κάποια στιγμή θα γίνουν αντικείμενα των δικών τους πειραμάτων. Γιατί πολλές φορές ο κυνηγός πέφτει στην παγίδα, που ετοίμασε για τα θηράματά του. Γιατί πολλές φορές ο κυνηγός, καταντά κυνηγημένος...
Μπορεί όμως ένας απλός τεχνικός σχεδιασμός και ένα ανάλογο τεχνικό έργο να ικανοποιήσει την πρότερη αναζήτηση; Αναρωτήθηκε κανείς, γιατί εγκατελείφθη τελικώς ο σχεδιασμός δρόμου προς τον φυσικό ήλιο; Μήπως ο εξαιρετικός φωτισμός και η εκθαμβωτική λάμψη του, αλλά και η υπερβολική θερμότης, έλιωσαν τις ανθρώπινες διαθέσεις και τύφλωσαν οριστικά τα αυτονομιστικά σχέδια των αδιστάκτων “αποδήμων”;
Αλλά παρ΄ όλα τα πρότερα, εκ νέου, ετέρα βαβελική επιχείρηση διοργανώνεται, μέσω της απόπειρας διάνοιξης δρόμου προς τον άνθρωπο, όπως τον σχεδίασαν οι επίγειοι εγκέφαλοι, παρακάμπτοντας την κεντρική αρτηρία του Θεού. Στις μέρες μας και πάλι ανιχνεύεται μια ιμπεριαλιστική τάση από τον μισθοφόρο του Σατανά, πολεμοχαρή άνθρωπο, να πλήξει θεϊκά εδάφη κατά τον πιο αισχρό τρόπο. Μία άνευ προηγουμένου εικονομαχία έχει ξεσπάσει απειλώντας την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο. Την κορωνίδα της δημιουργίας. Ο όφις και πάλι επί τω έργω της πρόκλησης και εξαπάτησης. Πρότασή του αυτή τη φορά, λόγω εξάντλησης των αποθεμάτων της φύσης, η εκμετάλλευση νέων πηγών ενεργείας. Ποιές είναι αυτές; Οι ανεξάντλητες πηγές των ανθρωπίνων παθών. Κάπως έτσι, αντικρύζουμε σήμερα τον άνθρωπο που κατακυρίευσε τη γη, να καταντά κατακυριευμένος από την ολιγαρχία των παθών του. Διότι, “ενώ γνώρισε τον Θεό, δεν τον τίμησε ως Θεό, ούτε τον ευχαρίστησε, αλλά με τις σκέψεις του παρεδόθη σε μάταια πράγματα και σκοτίσθηκε η ανόητη διάνοια του” (Ρωμ. 1,21). Οπότε παρέδωκε ο Θεός τον άνθρωπο σε πάθη ατιμωτικά. Έτσι, για να καταστούμε πιο σαφείς, μέχρι πρότινος ήμασταν άπαντες θεατές της πορνείας και της μοιχείας και οι πλείστοι πρωταγωνιστές αυτών. Τα πάντα προέτρεπαν και ωθούσαν στις ανωτέρω πράξεις. Ακόμη και αυτές οι “άδολες” διαφημίσεις. Ήδη για τους παλαιοτέρους, την εποχή της κατοχής, η ΕΠΟΝ έκραζε: “κάτω η παρθενία!”
Στα χρόνια μας, επεχείρησε το AIDS να ανακόψει την πρότερη κραιπάλη, αλλά μόνο για λίγο διάστημα. Μετέπειτα συνεχίστηκε εντονότερα το, “χοῖρος ἥδεται κόπροις καί βορβόρω”.
Ένα πρόσφατο δείγμα του βαθμού εκτραχηλισμού της κοινωνίας, αλλά και της διεστραμμένης θεώρησης των πραγμάτων, αποτελεί το κάτωθι περιστατικό. Κοπέλα 25 χρονών επεσκέφθη γυναικολόγο γιατρό για κάποιο θέμα της. Σε ερώτηση του γιατρού, αν η εν λόγω έχει σχέσεις σεξουαλικές με νέους, έλαβε αρνητική απάντηση. Το αποτέλεσμα; Ο γιατρός, αφωνότερος ιχθύος, συλλογίστηκε ότι τελικά υπάρχουν εξωγήινοι και ζουν αφανώς εν μέσω ημών των γηίνων, τηρώντας αρχέγονες συνήθειες. Δηλαδή παραμένοντες άνθρωποι, κοιτώντας όμως όχι το χώμα αλλά ψηλά το πνεύμα. Άνω θρώσκοντες. Όπως τους έπλασε ο Θεός.
Παραμένοντες όμως στο θέμα μας, ας παρακολουθήσουμε τους σύγχρονους ζηλωτές που πασχίζουν να αντλήσουν από μία ετέρα πηγή των παθών τους. Ποιά είναι αυτή; Η ανάσυρση της ομοφυλοφιλίας από την τέφρα της νεκράς θαλάσσης και η έπουσα αιμομιξία, κτηνοβασία και ό,τι άλλο παρανοϊκό και άκρως διεφθαρμένο ξεβράσουν οι πηγές των παθών τους.
Όμως ας θυμηθούμε και πάλι τον Παύλο. “Δια τούτο τους παρέδωκε ο Θεός εις πάθη ατιμωτικά, διότι και οι γυναίκες τους αντήλλαξαν την φυσική χρήση με την αφύσικη, ομοίως και οι άνδρες, αφού άφησαν την φυσική χρήση της γυναικός, άναψαν από τας ορέξεις τους μεταξύ τους, ώστε να ασελγούν άνδρες με άνδρες” (Ρωμ. 1,26). Επί του παρόντος θέματος έχουμε να θίξουμε, ότι δεν πρέπει να πτοούμαστε από την εν λόγω προτεινόμενη (σε λίγο επιβαλλόμενη) ζωή, καθότι ο Λωτ εν μέσω τοιούτων διεφυλάχθη και σώθηκε, ενώ αντιθέτως ο Ιούδας, εν μέσω των μαθητών και του Κυρίου, και όμως απολέσθει. Πρέπει όμως να 'χουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας ορθάνοιχτα, ειδικά στις δηλώσεις του πρωθυπουργού της χώρας. Ο “άνθρωπος”, έχει λύσει επιτυχέστατα όλα τα προβλήματα που απασχολούν την πατρίδα μας, οπότε τελειώνοντας τον δρόμο του, θέλει να συνεισφέρει και στο σύγχρονο σοδομικό θέμα, στεφανούμενος με την περήφανη σημαία των ΛΟΑΤΚΙ. Γι' αυτό ο ζήλος του είναι υπερβάλλων, ασχολούμενος σε κάθε εμφάνισή του με το θέμα των ομοφυλοφίλων και προωθεί έντονα και τον γάμο τους, αλλά και την διαιώνισή τους μέσω της εξασφαλισμένης υιοθεσίας. Ειδικά ο πρότερος άνθρωπος, πιστεύω ακράδαντα, ότι θα νιώσει άκρως επιτυχημένος για το έργο που επετέλεσε, όταν δεχθεί και το ανάλογο αίτημα αλλαγής φύλου από τα ίδια τα παιδιά του.
Αλλά και ο λαός ο ίδιος, αφού χόρτασε τα πάντα, θέλγεται από προτεινόμενες ιδιόρρυθμες ηδονές και φυσικά γονατίζει εύκολα και ικετευτικά, έμπροσθεν του κομιτάτου και σε όσα επιτάσσει, αρκεί να έχει τα επιδόματά του και αρκεί να έχουμε... “ειρήνη”. Η ισοπέδωση όμως προχωρεί ανεμπόδιστα και τελικά δεν πρόκειται να μείνει τίποτα όρθιο πάνω στη γη, εκτός από τα άβουλα αισθησιομανή ανθρωπίδια, να φουσκώνουν από περισσή περηφάνια μέσα στο κάτεργο των παθών τους.
Ας υποδεχθούμε ενθέρμως λοιπόν τους αποδήμους της κραιπάλης. Τύφλα να 'χουνε “οι φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου οι στοές”. Σήμερα έχουμε άλλες στοές πρωτότυπες... που κατευθύνουν τα πάντα.
Πότε όμως θα αντιληφθούμε, ότι με άδειο ουρανό δε μπορεί η γη να γίνει ευτυχισμένη, ούτε το χτίσιμο του κόσμου μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τον μέγα αρχιτέκτονα Θεό; Ο άνθρωπος μπορεί να είναι η ελπίδα της κοινωνίας, με την προϋπόθεση ότι ο εν λόγω, πρώτα απ' όλα ελπίζει στον Θεό. Διαφορετικά καταντά μία κόλαση, μια απειλή για τον ίδιο του τον εαυτό, ανοίγοντας ταυτοχρόνως τον τάφο της ανθρωπότητας μία ώρα νωρίτερα.
Αλλά το πιο συνταρακτικό στις μέρες μας είναι η αναίρεση και πλήρης άρνηση του Θεού απ' όλα τα στρώματα της κοινωνίας και δη τα κατώτατα. Η καυτή ειρωνεία και η όμορη λοιδορία εξωτερικεύονται με την φράση‧ “Ποῦ ἔστιν ὁ Θεός ὑμῶν;”
Επειδή δηλαδή ο Θεός “αδυνατεί” να επέμβει δυναμικά λόγω της μακροθυμίας του, οι αμφισβητίες έχουν ξεσαλώσει. Αλλά “Ὁ δέ Θεός ἡμῶν ἐν τῶ οὐρανῶ καί ἐν τῆ γῆ.” (Ψαλ. 113,11). Ο δε Θεός πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Ο δε Θεός αλλάζει συνεχώς όψεις για να μη γίνεται αντιληπτός από τους ήδη τυφλούς ανθρώπους. Ο δε Θεός όποτε θέλει μεταμορφώνεται, όποτε θέλει διαφεύγει εν μέσω ημών, άλλοτε ελέγχει δριμύτατα και φραγγελώνει τους ιερόσυλους, συμμερίζεται παρ' όλα αυτά τον πόνο, γιατρεύει ψυχές και σώματα, ανέχεται πολλαπλές ύβρεις, κάθεται στα εδώλια, καταδικάζεται, σταυρώνεται αλλά πάντοτε ανασταίνεται. Ποιός τα κάνει όλα αυτά; “Ὁ ἐπιβλέπων ἐπί τήν γῆν καί ποιῶν αὐτήν τρέμειν, ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων καί καπνίζονται” (Ψαλ.103,32).
Ας αφήσουμε όμως τον επίλογο του παρόντος πονήματος στον Γκαίτε.
“Βλέπω να έρχεται ο καιρός, όπου ο Θεός δεν θα ευρίσκει καμμίαν χαράν εις την ανθρωπότητα και θα πρέπει να συντρίψει και πάλιν τα πάντα, δια να ανανεώσει την δημιουργία του” (23/10/1828).
Μάλλον ήγγικεν η ώρα...