 |
| Φωτογραφία: R. Lach |
Τοῦ πρωτοπρ π. Στεφάνου Νταλιάνη (†), Θεολόγου- Φιλολόγου
Ὁ ἐφημέριος τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Χαϊδαρίου Ἱερ. Στέφανος Νταλιάνης τοῦ Ἀργυρίου ἀρκετὰ χρόνια τώρα ἐξυπηρετῶ κατὰ καιροὺς καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Νικαίας τὶς λειτουργικὲς ἀνάγκες τῶν Γυναικείων Φυλακῶν Κορυδαλλοῦ.
Κατὰ τὰ δύο τελευταῖα ἔτη ἀνέλαβα ἰδιαίτερα καὶ τὴν πνευματικὴ φροντίδα ὡς ἐξομολόγος. Πρόκειται γιὰ ἔργο δύσκολο, πολύπλευρο καὶ ἀκανθῶδες. Δὲν εἶμαι ὅμως μόνος. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀμέριστη συμπαράσταση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΑΛΕΞΙΟΥ, καθὼς καὶ τοῦ Πρωτοσυγκέλλου π. Χρυσοστόμου, ἡ θεία πρόνοια πολὺ νωρίτερα ἀπὸ τὸ δικό μου κάλεσμα, κάλεσε στὸ ἱερὸ αὐτὸ ἔργο τῆς ἀγάπης καὶ συμπαράστασης ἐκλεκτὴ ὁμάδα Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, μικρὴ μὲν σὲ ἀριθμό, μεγάλη ὅμως σὲ ζέση καὶ δύναμη. Μὲ ἐπικεφαλῆς τὴν κυρία Ὄλγα Μάστορη ἡ μικρὴ αὐτὴ ὁμάδα τῆς Ἱεραποστολῆς, ποὺ εἶναι ὅλοι – ὅλοι πέντε ἄτομα, ἀνέλαβε νὰ μιλήσει μὲ ἁπαλότητα καὶ στοργὴ στὶς ταραγμένες ψυχὲς τῶν τετρακοσίων πενῆντα περίπου κρατουμένων γυναικῶν, ποὺ κουβαλοῦν μαζὶ μὲ τὶς ἐνοχές τους καὶ τὰ χίλια δυὸ προβλήματά τους, προβλήματα δύσκολα, πολύπλοκα, ἐπείγοντα καὶ πάρα πολλὲς φορὲς καὶ ἄλυτα. Τὰ πρόσωπα δὲν εἶναι πάντοτε τὰ ἴδια, γιατί κατὰ διαστήματα ἀποφυλακίζονται κάποιες καὶ τὴ θέση τους τὴν παίρνουν κάποιες ἄλλες καινούριες.
Ἀπὸ ποῦ ν’ ἀρχίσει κανεὶς τὸ ὄργωμα καὶ ποῦ θὰ τελειώσει ἆραγε τὸ σκάψιμο σ’ αὐτὸ τὸ σκληρό, ἄγονο καὶ χέρσο χωράφι; Πῶς νὰ ξεκλειδώσει κανεὶς τόσο παγωμένες καρδιές;
Ἡ Χριστιανικὴ Ἐσωτερικὴ Ἱεραποστολὴ δὲν τὸ ἔβαλε κάτω. Θέλει νὰ εἰσέλθει στὰ ἐνδότερα. Εἶναι ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ, εἶπε, νὰ μείνουμε κοντὰ στὸ φυλακισμένο ἀδελφό. Ἔτσι κι ἔγινε. Δύο μέρες τὴν ἑβδομάδα, Τρίτη καὶ Κυριακή, τὶς ἀφιέρωσε στὸ θεάρεστο αὐτὸ ἔργο. Ὄχι γιὰ μία τυπικὴ ἐπίσκεψη, ἀλλὰ γιὰ μιὰ ἐπίπονη δουλεία καὶ γιὰ ὧρες ἀτέλειωτες σ’ ἕνα καθῆκον γιὰ ἀναμόρφωση τῶν τραυματισμένων ψυχῶν.
Διαρκὴς Κατήχηση, Κηρύγματα, Χριστιανικὸς φιλικὸς κύκλος, προτροπὴ γιὰ εἰλικρινῆ ἀναγκαιότητα τῶν Μυστηρίων, Ἐξομολόγησης καὶ θείας Κοινωνίας.
Ἡ μικρὴ θαυματουργικὴ Ὁμάδα δὲν περιορίστηκε μόνο στὴ θρησκευτικὴ καλλιέργεια, ἀλλὰ προσπάθησε ἀκόμη νὰ κόψει καὶ κακὲς συνήθειες τροφίμων τοῦ Ἱδρύματος, νὰ τὶς μάθει νὰ φέρονται ἀνθρώπινα, νὰ σέβονται ὄχι μόνο τὸν Θεὸ καὶ τοὺς Ἁγίους, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς συνανθρώπους τους.
Καὶ δὲν σταμάτησε ἐκεῖ. Εἶδε τὶς κρατούμενες σὰν πραγματικές της ἀδελφές, τὶς κοίταξε κατάματα, τὶς ἀγάπησε ὅλες χωρὶς ἐξαίρεση, μπῆκε ἡ Χριστιανικὴ Ὁμάδα μέσα στὰ προβλήματά τους κι ἔλυσε ἀπ’ αὐτά, ὅσα μπόρεσε (γιὰ εἴδη πρώτης ἀνάγκης, λίγα χρήματα, τηλεκάρτες κ.ἄ.).
Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε. Κάτι ἄλλαξε Σ’ ἐκεῖνες τὶς ψυχές, ποὺ κυριαρχοῦσε ἄγνοια καὶ σκοτάδι μπῆκαν κάτι λίγες ἀκτῖνες ἀπὸ τὸ σωτήριο Φῶς τοῦ Χριστοῦ. Πολλὲς ἀπὸ τὶς πονεμένες αὐτὲς Κυρίες ἦλθαν μὲ καλὴ διάθεση κι ἔσκυψαν μετανοημένες κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι μὲ ἀποφασιστικὲς σκέψεις γιὰ μιὰ ἀλλαγμένη ζωή. Ἀλλόθρησκες πίστεψαν. Ὅσες θέλησαν νὰ βαπτισθοῦν, ἔλαβαν τὸ βάπτισμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Ἔμαθαν πολλὲς νὰ προσεύχονται καὶ νὰ Κοινωνοῦν μὲ εὐλάβεια. Ἔμαθαν νὰ νηστεύουν («τὸ κατὰ δύναμιν») μὲ εὐχαρίστηση.
Ἀρκετὲς εἶναι ἐκεῖνες, ποὺ ὁμολόγησαν ὅτι ἡ παραμονή τους στὶς φυλακὲς τὶς ὠφέλησε. Παππούλη, μοῦ εἶπαν, ἐὰν δὲν μᾶς ἔφερναν ἐδῶ μέσα, δὲν θὰ εἴχαμε γνωρίσει ποτὲ τὸν Θεὸ καὶ θὰ βαδίζαμε χωρὶς νὰ ξέρουμε καὶ πρὸς τὰ ποῦ πᾶμε, σ’ ἐκεῖνον τὸν ἀτέλειωτο καὶ σκοτεινὸ δρόμο ποὺ εἴχαμε πάρει, ἀκολουθώντας τὴν τραγικὴ συγκυρία τῆς ζωῆς μας.
Τὸ ἔργο ὅμως τῆς Χριστιανικῆς Ὁμάδας δὲν τελειώνει ἐδῶ. Αὐτὴ ἡ στιγμὴ εἶναι ἁπλῶς μιὰ μικρὴ ἀναπνοὴ γιὰ τὴν ἀσταμάτητη συνέχιση τοῦ θεάρεστου ἔργου.
Ὁ δρόμος εἶναι ἀκόμη μακρινὸς καὶ ὁ Θεὸς νὰ εὐλογεῖ τὰ βήματα τῶν εὐαγγελιζομένων (στὶς ἐμπερίστατες αὐτὲς ἀδελφὲς) ποὺ ἐργάζονται γιὰ τὴ φώτιση καὶ σωτηρία τῶν κρατουμένων καὶ τὴ δόξα τοῦ Πανάγαθου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.
Χαϊδάρι 11 Νοεμβρίου 2004