Ὁ σύγχρονος καὶ ἀπόλυτα ἀποστατημένος ἄνθρωπος καλλιεργεῖ τὴν ψευδαίσθηση τῆς «παντοδυναμίας» του καὶ γι’ αὐτὸ συμπεριφέρεται, μὲ γελοιότητα, ὡς «θεός»! Ἀντίθετα ὁ πιστὸς ἄνθρωπος ἔχει τὴν συναίσθηση τῆς μικρότητας καὶ τῆς φθαρτότητας καὶ γι’ αὐτὸ προσελκύει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος ἔγραψε τὴν ἑξῆς ἱκετευτικὴ προσευχὴ στὸ Θεό:
«Δέσποτα, ξέρεις ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔπλασες δημιουργήθηκε ἀπὸ πηλό, ὅτι ἔχει φύση ἀδύναμη, ὅτι ἔχει ἀντοχὴ ποὺ εὔκολα λυγίζει. Διότι, ἂν δὲν κοιμηθεῖ τὴ νύκτα, δὲν μπορεῖ νὰ κρατηθεῖ· ἂν δὲ φάει κατὰ τὴ διάρκεια τῆς μέρας, δὲν ἀντέχει. Τὸν χειμῶνα τρέμει ἀπὸ τὸ κρύο, τὸ θέρος καίγεται ἀπὸ τὴ ζέστη· τὸ σούρουπο δὲν βλέπει, τὴ νύκτα δὲν τολμᾶ νὰ βαδίσει. Ἂν περπατᾶ ἐξαντλεῖται· ἂν ἡσυχάζει, ζαλίζεται· ἂν καθίσει, στεναχωρεῖται· ἂν μιλήσει, κουράζεται· ἂν ξαπλώσει, ὑποφέρει· ἂν σταθεῖ ὄρθιος πολλὴ ὥρα, ἐξαντλεῖται. Καὶ θέλεις, Δέσποτα, αὐτὴ ἡ ἀδύναμη φύση νὰ νικήσει σύντομα τὴν ἁμαρτία; Ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται μέσα σὲ πολλοὺς λογισμοὺς καὶ μέσα σὲ ἀβέβαιες ἐπιθυμίες τῆς ψυχῆς· μέσα σὲ ἀμφίβολες πράξεις, μέσα σὲ ἄτακτα ἔργα… Ἐλέησε, Δέσποτα, λυπήσου τὸ πλάσμα σου. Σπλαγχνίσου τὸν πηλό, ποὺ θέλησες νὰ δοξάσεις»! Ναί, ἀδελφοί μας, δὲν θὰ μᾶς σώσει ἡ ὅποια ἀνόητη αὐτάρκειά μας, ἀλλὰ ἡ ἐπιζήτηση τοῦ ἀπύθμενου θείου ἐλέους, ἐν ταπεινώσει καὶ μετανοίᾳ!