Ο Λεωνίδας είναι ένας ευχάριστος, αισιόδοξος άνθρωπος, λίγο μεγαλύτερος των 60 ετών. Γιά όποιον τον γνωρίζει, δίνει την εντύπωση της ξεγνοιασιάς, ότι δηλαδή είναι λυμένα όλα του τα προβλήματα και ότι δεν έχει δυσκολίες στη ζωή του.
Κι όμως δεν είναι έτσι. Δεν έχει περάσει ούτε ξεκούραστα, ούτε έχουν λείψει οι δοκιμασίες και οι στενοχώριες.
Ως ο Βενιαμίν της οικογένειας είναι αλήθεια ότι πήρε πολλή αγάπη από τους γονείς του και τα τρία μεγαλύτερα αδέλφια του, δύο αγόρια και ένα κορίτσι. Φαίνεται ότι το άξιζε γιατί από μικρός ήταν ένα καλό και υπάκουο παιδί, με ιδιαίτερες ευαισθησίες και ενδιαφέρον γιά τις ανάγκες των άλλων.
Δεν έκανε ανώτερες σπουδές, αλλά από πολύ νέος άρχισε να εργάζεται, προκειμένου να μην επιβαρύνει τους δικούς του, αφού μάλιστα ο πατέρας του είχε από νωρίς προβλήματα υγείας και έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 61 ετών. Εργάστηκε γιά πολλά χρόνια σε εργοστάσιο υποδηματοποιΐας στο Χαϊδάρι, που κατοικούσαν, και ήταν υπόδειγμα για την προσεγμένη δουλειά του μέχρι τελειότητας. Οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης δεν έπαυαν να τον επαινούν και να τον έχουν ως παράδειγμα στους άλλους.
Από μικρός είχε μεγάλη πίστη στο Θεό. Νήστευε πάντα την Τετάρτη και την Παρασκευή. Αν καμμιά φορά η μητέρα του ξεχνούσε και δεν μαγείρευε λαδερό αυτές τις ημέρες, όταν το θυμόταν έλεγε στα άλλα παιδιά: “Πρέπει να φτιάξω κάτι άλλο, γιατί θα 'ρθει ο ηγούμενος και θα με μαλώσει”.
Η πρώτη, σχετικά μικρή, δοκιμασία ήλθε όταν υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία. 'Οταν κάποια νύκτα έγινε σεισμός, στον πανικό που δημιουργήθηκε, την ώρα που κατέβαινε από την κουκέτα του, τον έσπρωξαν κατά λάθος άλλοι στρατιώτες, έπεσε και πάτησαν επάνω του στη βιάση τους να βγουν έξω. Το αποτέλεσμα ήταν ένα άσχημο κάταγμα στο πόδι, που τον ανάγκασε να πάρει αναβολή μέχρι ν' αποκατασταθεί το πρόβλημα που του άφησε όμως μια ευαισθησία.
'Οταν επανήλθε για να ολοκληρώσει τη θητεία του, δέχθηκε ν' αναλάβει την ειδικότητα μάγειρα γιατί του άρεσε πάντα ν' ασχολείται και παρατηρούσε μ' ενδιαφέρον τη μητέρα του που ήταν πολύ καλή μαγείρισσα. Οι αξιωματικοί και οι συνάδελφοί του ήταν ευχαριστημένοι με τα νόστιμα φαγητά που ετοίμαζε καθημερινά, καθώς και με την άψογη καθαριότητα που τηρούσε.
'Οταν έχασαν τον πατέρα τους, ανέλαβε να προστατεύει τη μητέρα του που έμεναν μαζί, γιατί τα μεγαλύτερα αδέλφια του που είχαν κάνει οικογένεια έμεναν μακρύτερα, ο πρώτος στο Κερατσίνι, ο δεύτερος στην Κηφισιά και η αδελφή τους στην Κινέτα.
Τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν ο μεγάλος του αδελφός πέθανε ξαφνικά από καρδιά σε ηλικία 48 ετών. Η μητέρα τους ήταν απαρηγόρητη και έκανε κάθε προσπάθεια να την ευχαριστεί και να την ανακουφίζει με τη φροντίδα του.
Δεν έκανε δική του οικογένεια. Κάποιο αίσθημα που δεν προχώρησε και τα διάφορα οικογενειακά προβλήματα που αντιμετώπισε τον έκαναν να βάλει σε δεύτερη μοίρα την προσωπική του ζωή και να παραμείνει κοντά στη μητέρα του μέχρι το τέλος της ζωής της, προσφέροντάς της κάθε δυνατή παρηγοριά και βοήθεια.
'Οταν κοιμήθηκε και η μητέρα τους, εξακολούθησε να μένει στο πατρικό σπίτι, να εργάζεται ευσυνείδητα και να έχει καλές σχέσεις με την υπόλοιπη οικογένεια και τους φίλους του, στους οποίους πάντα ετοίμαζε διάφορες εκπλήξεις φτιάχνοντας γι' αυτούς εξαιρετικά φαγητά και γλυκίσματα στα οποία όλο και περισσότερο εξειδικευόταν.
Η μεγαλύτερη δοκιμασία ήλθε όταν το 2012 μειώθηκαν οι παραγγελίες του εργοστασίου που εργαζόταν, ώσπου έκλεισε προσωρινά μέχρι να βελτιωθούν οι συνθήκες αλλά το μέλλον του ήταν αβέβαιο.
Τότε άρχισε να σκέπτεται την πρόταση της πρώτης του εξαδέλφης που ήταν εγκατεστημένη από χρόνια στην Αμερική, να μείνει μαζί της και να εργάζεται ως επαγγελματίας μάγειρας στο Ελληνικό εστιατόριο που διατηρούσε στο Μανχάταν και είχε πολύ καλή φήμη με σταθερή πελατεία από γνωστές προσωπικότητες.
Αφού πήρε την ευλογία του πνευματικού του και άλλων γερόντων, πήρε την απόφαση, παρά τη λύπη που αυτή προκάλεσε στις οικογένειες του αδελφού του και της αδελφής του, και έφυγε για την Αμερική. Προσαρμόστηκε εύκολα, έγινε αγαπητός λόγω του καλού του χαρακτήρα και τα τηλεφωνήματά του έδιναν χαρά στ' αδέλφια του που, αν και τους έλειπε, ήταν ευχαριστημένοι με την πρόοδό του. Μάλιστα από τον πρώτο μήνα βραβεύτηκε για ελληνικά εδέσματα που παρουσίασε σε διαγωνισμό.
'Ομως προς το τέλος του δεύτερου μήνα, άρχισε να έχει φοβερούς πόνους στη μέση. Στην αρχή το απέδωσε στο βάρος των μεγάλων ταψιών που σήκωνε στην κουζίνα του εστιατορίου και έκανε υπομονή. Αλλά όταν το πρόβλημα επιδεινώθηκε, ζήτησε ιατρική βοήθεια που όμως δεν απέδωσε, αντίθετα καθημερινά αισθανόταν όλο και μεγαλύτερη σωματική κατάπτωση σε βαθμό που δεν μπορούσε να συνεχίσει να εργάζεται.
Προσευχήθηκε πολύ με πόνο ψυχής, αν η ασθένειά του ήταν θανατηφόρα, να τον αξιώσει ο Θεός να γυρίσει στην Ελλάδα και να μη φύγει από τη ζωή σ' αυτή την ξένη χώρα.
Επέστρεψε σε κακή κατάσταση. Η υγεία του από μέρα σε μέρα χειροτέρευε. Οι πόνοι πλέον συνοδεύονταν από υψηλό πυρετό και φοβερά ρίγη και το πλέον απογοητευτικό ήταν ότι οι γιατροί δεν μπορούσαν να βρουν την αιτία των προβλημάτων.
Μπήκε στο νοσοκομείο πολύ άρρωστος και οι προβλέψεις δεν ήταν καθόλου ευοίωνες. Ερχόταν η κατάρρευση χωρίς να μπορεί να γίνει διάγνωση για να δοθεί η κατάλληλη θεραπεία.
Συμφορά για τ' αδέλφια του. Δεν θα το άντεχαν να χάσουν έτσι το μικρότερο αδελφό.
Την ημέρα της γιορτής του Αγίου Παντελεήμονος η νύφη του έπεσε στα γόνατα με δάκρυα στα μάτια μπροστά στην εικόνα του αγίου που την είχε βοηθήσει και στο παρελθόν για άλλο πρόβλημα και τον παρακαλούσε θερμά να καταλάβουν οι γιατροί ποιά ήταν η αρρώστια και να βοηθήσουν τον αδελφό τους να βρει και πάλι την υγεία του. Και ο άγιος δεν καθυστέρησε να απαντήσει. Δεν πέρασαν τρεις ώρες και ο Θεός φώτισε έναν νέο γιατρό από την ομάδα των λοιμωξιολόγων που συνέστησε να γίνει εξέταση για βρουκέλλωση (μελιταίο πυρετό), αρρώστια σπάνια στις μέρες μας. Και, παρά τις αμφιβολίες για τη σκοπιμότητα της εξέτασης, το αποτέλεσμα βγήκε θετικό.
Τι είχε συμβεί; Σε αποχαιρετιστήριο γεύμα που είχε οργανώσει ένας φίλος του πριν το ταξίδι του Λεωνίδα, είχε παραθέσει και τυρί προερχόμενο από ποιμνιοστάσιο και προφανώς από άρρωστο ζώο. 'Ηδη η ασθένεια είχε προχωρήσει προκαλώντας οστεομυελίτιδα και, αν καθυστερούσε περισσότερο η διάγνωση, το μικρόβιο θα έφθανε στην καρδιά με θανατηρόφο αποτέλεσμα.
Αργότερα έγινε γνωστό ότι είχαν προσβληθεί και άλλοι δύο που είχαν παρεβρεθεί στο γεύμα, με αποτέλεσμα ο ένας να χάσει τη ζωή του και στο δεύτερο να αφήσει ολική αναπηρία.
'Αρχισε αμέσως εντατική θεραπεία και, δόξα τω Θεώ, η αντίστροφη μέτρηση. Η θεραπεία ήταν βαριά και δύσκολη. Ενδοφλέβιες αντιβιώσεις στη διάρκεια της νοσηλείας και στη συνέχεια χορήγηση τριών ειδών αντιβιοτικών για ένα χρόνο. 'Οπως διαπιστώθηκε, εκτός από το μελιταίο πυρετό, ο εξασθενημένος οργανισμός του είχε προσβληθεί συγχρόνως και από τη νόσο των λεγεωναρίων, στη διάρκεια του πολύωρου αεροπορικού ταξιδιού της επιστροφής.
Αντιμετώπισε το πρόβλημα με υπομονή και προσευχή. Υπήρξαν διαφορες παρενέργειες στη διάρκεια της θεραπείας αλλά η κατάσταση σταδιακά βελτιωνόταν. 'Αρχισε να συνέρχεται και να μειώνονται τα συμπτώματα. 'Ομως είχε υποστεί μεγάλη φθορά στη σπονδυλική στήλη από την οστεομυελίτιδα που θα άφηνε μόνιμα προβλήματα. Σε λιγο καιρό παρουσιάστηκε και διαβήτης. Παρά την αποφυγή του κινδύνου και τη σταθερή ανάρρωση, ήταν πια αδύνατο να εργάζεται σε δουλειά που απαιτούσε ορθοστασία.
Και η τραγική ειρωνεία είναι ότι λίγο καιρό μετά την επιστροφή του, το εργοστάσιο άνοιξε πάλι και οι ιδιοκτήτες του τηλεφωνούσαν κάθε τόσο λέγοντάς του ότι τον περίμεναν να εργαστεί κοντά τους, πράγμα όμως αδύνατο.
Ο Λεωνίδας πέρασε τη δοκιμασία αυτή χωρίς να βαρυγκωμήσει, με ελπίδα και πίστη στο Θεό και με ευγνωμοσύνη που τον έσωσε από το μεγάλο κίνδυνο. 'Ελεγε ότι υπάρχουν και μεγαλύτεροι σταυροί που σηκώνουν άλλοι άνθρωποι. Ποιός ξέρει αν ο Θεός δεν τον προφύλαξε από κάτι άλλο, που ίσως έβλαπτε την ψυχή του αν παρέμενε στην Αμερική.
Πέρασε δύο χρόνια ταλαιπωρίας περνώντας από υγειονομικές επιτροπές. Τελικά του χορηγήθηκε αναπηρική σύνταξη, αφού κρίθηκε ανίκανος για εργασία λόγω των προβλημάτων που άφησε η αρρώστια. 'Ομως δεν χάνει το θάρρος και την αισιοδοξία του. Ετοιμάζει πλέον με τους ρυθμούς που του επιτρέπονται φαγητά και γλυκά για να τα προσφέρει στους δικούς του ανθρώπους, τους συγγενείς και τους φίλους, και χαίρεται όταν τους βλέπει να τα απολαμβάνουν.
Η πιο πρόσφατη δοκιμασία, διόλου ευκαταφρόνητη κι αυτή, συνέβη στη διάρκεια της επιδημίας του κορωνοϊού, όταν ένας ξαφνικός πόνος στο στήθος ένα πρωί, συνοδευόμενος από έντονη δυσφορία του ανέτρεψε το καθημερινό του πρόγραμμα. Ξάπλωσε για λίγο αλλά ο πόνος παρέμενε οξύς και η αδιαθεσία μεγάλωνε. Δεν θέλησε ν' αναστατώσει τ' αδέλφια του, μόνο πήρε την εικόνα του αγίου Εφραίμ και του ζήτησε τη βοήθειά του και να μείνει δίπλα του αυτή τη δύσκολη ώρα. Τηλεφώνησε σε ταξί και πήγε στο Κέντρο Υγείας, όπου διαπίστωσαν ότι επρόκειτο γιά έμφραγμα και με το ασθενοφόρο μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Ο υπεύθυνος καρδιολόγος τηλεφώνησε στο σπίτι του αδελφού του και ενημέρωσε ότι θα προέβαινε άμεσα σε αγγειοπλαστική. 'Ολα πήγαν καλά με τη βοήθεια του αγίου Εφραίμ, όπως βεβαιώνει ο Λεωνίδας, και αντιμετωπίστηκε το πρόβλημα. Τώρα είναι απαραίτητη πιο συχνά η ιατρική παρακολούθηση και ειδική φαρμακευτική αγωγή.
Ο Λεωνίδας παραμένει ευδιάθετος και δραστήριος, χωρίς να θέλει να κουράζει κανένα. Είναι πάντα κοινωνικός και η συναναστροφή μαζί του είναι ευχάριστη και είναι περιζήτητος για παρέα. Διαθέτει πηγαίο χιούμορ, διηγείται όμορφα ιστορίες, έχει ευγένεια, λεπτότητα και διακριτικότητα και κυρίως καλοσύνη και ενδιαφέρον γιά όλους, ιδιαίτερη αγάπη για τους δικούς του ανθρώπους. Λέει χαρακτηριστικά: “Γιατί σε άλλους ανθρώπους και όχι και σε μένα;”. 'Εχει εμπιστοσύνη στο Θεό και προσεύχεται για όσους έχουν θέματα υγείας.
Λυπάται που δεν μπορεί να παραμένει σε όλη τη διάρκεια της θείας λειτουργίας λόγω των πόνων στη μέση και τα πόδια, όμως δεν παραμελεί την εξομολόγηση και τη θεία κοινωνία που του δίνει δύναμη. Δεν αρνείται ότι υπάρχουν κάποιες ώρες αποθάρρυνσης και απαισιοδοξίας που όμως δεν διαρκούν για πολύ και τις ξεπερνά αναλογιζόμενος τη βοήθεια της θείας πρόνοιας στις δύσκολες στιγμές της ζωής του.
'Ετσι συνεχίζει τον καθημερινό αγώνα του, προσπαθώντας όσο το δυνατό να μην κουράζει τ' αδέλφια του που τον υπεραγαπούν, με χαμόγελο, πίστη ότι δεν θα τον εγκαταλείψει το έλεος του Θεού και εμπιστοσύνη στον αγαπημένο του άγιο Εφραίμ, που τον νιώθει πάντα δίπλα του.