Οἱ ὀφθαλμοί Κυρίου εἶναι μεγάλο θέμα. Καί τοῦτο, γιατί ἀτενίζοντας τόν Κύριο, ἔχουμε εἰλικρινά τήν αἴσθηση ὅτι τό βλέμμα Του εἶναι ἅγιο, πανάγιο, ἀλλά πονεμένο. Ἕνα βλέμμα ἱλαρό ἀλλά συμπονετικό γιά τόν ἁμαρτωλό. Ἕνα βλέμμα ταπεινώσεως, διακονίας, μακροθυμίας, συγχωρήσεως.
Ἀλλά πάλιν καί κάτι ἄλλο αἰσθανόμαστε ὅταν βλέπουμε τόν Κύριον.
Ἴσως, φόβο γιά τήν ἀτέλεια καί ἁμαρτωλότητά μας. Ὅμως, Ἐκεῖνος διώχνει τόν φόβο. «Μή φοβεῖσθε», μᾶς εἶπε. Οἱ ὀφθαλμοί Κυρίου εἶναι καί ὀφθαλμοί ἀγάπης!
Ἔλεγε ἕνας γέροντας: «Τόν Χριστό τόν κοιτάζω καί μέ κοιτάζει. Τοῦ μιλάω καί μοῦ μιλάει. Τόν ρωτάω καί μοῦ ἀποκρίνεται. Εἶναι μία πλησμονή εὐφροσύνης».