Γράφει ὁ κ. Βασίλειος Καλογερόπουλος
«Πρωτιὰ Καραμανλῆ στὶς Σέρρες μετὰ τὰ Τέμπη» ἔγραψε διαδικτυακὸν μέσον ἐνημερώσεως τὴν ἑπομένην τῶν ἐκλογῶν διὰ τὸν πρ. Ὑπουργὸν Μεταφορῶν κ. Κ. Καραμανλῆ. Ὁ συντάκτης ἐλησμόνησε νὰ συμπληρώση τὸν τίτλον μὲ τὴν φράσιν «καὶ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι κατέβασε τὶς ἀφίσες γιὰ τὰ δικαιώματα τοῦ ἀγεννήτου παιδιοῦ ἀπὸ τὸ μετρὸ τῶν Ἀθηνῶν». Οἱ νεκροὶ δὲν ψηφίζουν καὶ ἑπομένως ἀποστεροῦνται τοῦ δικαιώματος νὰ «μαυρίσουν» ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος φέρει μερίδιον εὐθύνης διὰ τὸν θάνατόν τους. Τοιουτοτρόπως ἀποδιδράσκει καὶ ὁ ἑκάστοτε ὑποψήφιος ἀπὸ τὸν ἐπώδυνον ὀνειδισμόν, τουλάχιστον ἐν ζωῇ. Ἂν ὅλοι αὐτοὶ ἔζων, ἴσως τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐκλογῶν νὰ ἦσαν διαφορετικά.
Τὸ πρόβλημα ὅμως δὲν εἶναι πολιτικόν, ἀλλὰ κυρίως ἐκκλησιαστικόν. Παρὰ τὴν ἐντολὴν τοῦ Ἀπ. Παύλου «ἐὰν ἓν μέλος πάσχῃ, ὅλον τὸ σῶμα ὑποφέρει», ποία ἡ συμμετοχὴ τῶν Σερραίων εἰς τὸν πόνον τῶν θυμάτων τῶν Τεμπῶν; Ποία ἡ ἔμπρακτος ἀπόδειξίς τους ὅτι συναισθάνονται τὴν φρίκην τῶν ἐμβρύων κατὰ τὴν ἔκτρωσιν; Τὸ ἐν Σέρραις πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἐνδιαφέρεται μόνον διὰ τὸ τί συμβαίνει εἰς Σέρρας; Ἂν αὐτὸ ἰσχύη, τότε φανερώνεται ἡ ἀποτυχία τῶν ποιμένων καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ τοπικοῦ Ποιμενάρχου (τοῦ ἐκλεκτοῦ, στενοῦ συνεργάτου τοῦ «ἀσυμβιβάστου» Χριστοδούλου) νὰ ἐμφυσήση εἰς τὸ ποίμνιον τὴν εὐαγγελικὴν εὐαισθησίαν. «Μά, πῶς νὰ τὰ βάλη μὲ τὸ «κάστρο τοῦ καραμανλισμοῦ» εἰς Σέρρας;», θὰ ἀναρρωτηθῆ κανείς; Ὁ Ποιμήν, ὁ ὁποῖος θεωρεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ πλέον ἀδύναμος ἔναντι οἱουδήποτε Βουλευτοῦ, προφανῶς θὰ προτιμήση ὄχι τὴν ἐναντίωσιν, ἀλλὰ τὰς καλὰς σχέσεις μὲ τοὺς «Ἄρχοντας», διότι αὐτοὶ τὸν μισθοδοτοῦν. Ὁ ἐπουράνιος μισθὸς ἄλλωστε δὲν εἶναι βέβαιος, ὁπότε καλύτερα νὰ ἐξασφαλίσουν τουλάχιστον τὸν ἐπίγειον…
Ὡστόσον, τὸ ζήτημα δὲν εἶναι οἱ διαξιφισμοὶ μὲ τὸν ἑκασταχοῦ πολιτικὸν παράγοντα, ἀλλὰ ἡ παταγώδης ἀποτυχία νὰ καλλιεργηθοῦν οἱ πιστοὶ κατὰ τὰς διδαχὰς τοῦ Ἱ. Εὐαγγελίου. Παντοῦ πλέον ὑπάρχουν «κάστρα», ὄχι μόνον τοῦ «καραμανλισμοῦ», οὔτε ἁπλῶς «κάστρα δεξιά», «ἀριστερά», «κεντρῶα» ἢ «ἀκραῖα», ἀλλὰ ὀχυρώματα ἀντιχριστιανικά! Περιοδικὸν ἀδελφότητος συνεκέντρωσε δηλώσεις τῶν προκαθημένων κομμάτων τῆς Βουλῆς σχετικῶς μὲ τὴν περυσινὴν ἀπόφασιν εἰς ΗΠΑ σχετικῶς μὲ τὰς ἀμβλώσεις:
«Κυριάκος Μητσοτάκης (Νέα Δημοκρατία): «Εἶμαι εἰλικρινὰ προβληματισμένος σχετικὰ μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου τῶν ΗΠΑ. Πρόκειται γιὰ ἕνα πισωγύρισμα ὅσον ἀφορᾶ τὰ δικαιώματα τῆς γυναίκας».
Ἀλέξης Τσίπρας (Σύριζα): «Καθῆκον μας εἶναι νὰ σταθοῦμε ἐναντίον σ’ αὐτοὺς ποὺ μᾶς φέρνουν πίσω σὲ σκοτεινοὺς αἰῶνες. Τὸ δικαίωμα κάθε γυναίκας πάνω στὸ σῶμα της εἶναι ἀδιαπραγμάτευτο».
Νίκος Ἀνδρουλάκης (ΠΑΣΟΚ): «Ἡ ἀπόφαση τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου εἶναι μία κατὰ μέτωπον ἐπίθεση στὸ δικαίωμα τῶν γυναικῶν καὶ μία ἀκόμη δραματικὴ ὑπενθύμιση, ὅτι σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ συντήρηση ἀντεπιτίθεται, τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ θεωρεῖται δεδομένο».
Γιάννης Βαρουφάκης (Μέρα25): «Λυσσαλέος πόλεμος ἐναντίον τῶν γυναικῶν».
Δημήτρης Κουτσούμπας (ΚΚΕ): «Δικαιώματα αὐτονόητα, ἀδιαπραγμάτευτα καὶ κατακτημένα ἐδῶ καὶ δεκαετίες, ὅπως τὸ δικαίωμα τῶν γυναικῶν στὴν ἄμβλωση, τίθενται ὑπὸ ἀμφισβήτηση».
Ὅλοι ἀναφανδὸν ὑπὲρ τῶν ἐκτρώσεων. Πέντε κόμματα μία πολιτική! Οἱ νεκροὶ δὲν ψηφίζουν καὶ ἑπομένως εἶναι ἐκ προοιμίου ἡττημένοι!
Τὸ ζήτημα τῶν ἐκτρώσεων δὲν εἶναι ἁπλῶς ἐνδεικτικόν, ἀλλὰ εἶναι ἡ «κορυφὴ τοῦ παγόβουνου», κατὰ τὴν διαδεδομένην ἔκφρασιν τῆς ἐποχῆς μας. Ἂν δὲν ὑπάρχη ὁ σεβασμὸς εἰς τὸ ἀνώτατον θεόσδοτον δῶρον, τὸ ὁποῖον εἶναι ἡ ζωὴ αὐτὴ καθαυτή, τότε θὰ ὑπάρχη εἰς τὸ βιολογικὸν φῦλον (δὲν προωθοῦν ὅλοι τὰς ἀπαιτήσεις τῶν ὁμοφυλοφίλων;); Μήπως θὰ ὑπάρχη εἰς τὰ ἄτομα μὲ ἀναπηρίας (αὐτὰ δὲν κάνουν ἄλλωστε συνήθως ἔκτρωσιν; Μὲ ἐπιδόματα τῆς ἀνέχειας δὲν τὰ ἀντιμετωπίζει τὸ κράτος;); Μήπως θὰ ὑπάρχη διὰ τὰς ζωάς, αἱ ὁποῖαι ἐθυσιάσθησαν (πῶς ἑωρτάσθησαν τὰ 200 ἔτη τῆς Ἐθνεγερσίας; Πῶς ἀντιμετωπίσθησαν τὰ 100 χρόνια ἀπὸ τὸ «μακέλεμα» τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας; Μὲ τὸ «Τουρκοαιγαῖον»;); Μήπως θὰ ὑπάρχη διὰ τὸν θάνατον; Ὁ προσφάτως ἀποθανὼν «Ὑπουργὸς τῶν Ἰμίων» (κατὰ τὸ «Ὑπουργὸς τῶν Τεμπῶν») Θεόδωρος Πάγκαλος ἐζήτησε νὰ ἀποτεφρωθῆ! Παρόντες ὁ Δήμαρχος Ἀθηναίων κ. Κώστας Μπακογιάννης καὶ διάφοροι ἐκπρόσωποι, διὰ νὰ ἀποτίσουν φόρον τιμῆς εἰς τὰ ἰδανικά, τὰ ὁποῖα ἐπρέσβευεν ὁ ἐκλειπών, δηλ. τὸν μηδενισμόν! Αὐτοὶ μᾶς κυβερνοῦν, αὐταὶ εἶναι αἱ «μεταφυσικαὶ» πεποιθήσεις των καὶ προφανῶς διὰ νὰ τοὺς ἐκλέγη ὁ κάποτε «πιστὸς τοῦ Κυρίου λαὸς» τείνει πλέον νὰ ἐξομοιωθῆ μὲ αὐτούς.
Τὰ δύο παραμύθια
Κυκλοφοροῦνται ὑπὸ τῆς Ἱεραρχίας καὶ τῶν πολιτικῶν δύο «ἰησουΐτικα ψεύδη», διὰ νὰ αὐταπατῶνται οἱ Ἕλληνες ὅτι ἐπιλέγοντες τὴν καταστροφὴν εἶναι ἄμοιροι εὐθυνῶν.
Τὸ πρῶτον παραμύθι εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐμπλέκεται εἰς τὴν πολιτικήν. Τὰς παρελθούσας ἡμέρας οἱ Μητροπολῖται Δημητριάδος, Ἐδέσσης, Ἰωαννίνων, Κίτρους, Λαρίσης, Ναυπάκτου κ.ἄ. στιχούμενοι πρὸς τὰς δηλώσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἔσπευσαν νὰ ἐκδώσουν ἀνακοινώσεις ὅτι δὲν ἐμπλέκονται μὲ κάποιο κόμμα καὶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ κληρικοὶ ὀφείλουν νὰ μένουν ἀμέτοχοι. Ἕως καὶ δηλώσεις τοῦ Πρωτεπιστάτου, ἀλλὰ καὶ Ἱ. Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐδημοσιοποιήθησαν, εἰς τὰ ὁποίας προσεπάθουν νὰ ἀποσείσουν τὴν «μομφὴν» ὅτι ὑποστηρίζουν κάποιο κόμμα. Πανεπιστημιακοὶ Καθηγηταὶ τῆς Θεολογίας Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης ἔσπευσαν νὰ ὁμιλήσουν κατὰ τοῦ κομματισμοῦ διὰ συγκεκριμένον κόμμα.
Αὐτὴ ἡ στάσις θὰ ἦτο ὀρθή, ἐὰν καὶ ἐφόσον ἐτηρεῖτο δι’ ὅλα τὰ κόμματα. Ὅμως, ὅταν πρόκειται διὰ κόμματα ἐξουσίας, κυβερνῶντα ἢ ἀντιπολιτευόμενα, δὲν διστάζουν νὰ ὑποδέχωνται μὲ τιμὰς τοὺς ἀρχηγούς των ἢ τοὺς ἐκπροσώπους των, νὰ τοὺς ἐγκωμιάζουν διὰ τὸ ἔργον των, νὰ φωτογραφίζωνται, νὰ φέρωνται ὡς ὑποτελεῖς. Τί καὶ ἂν οἱ πολιτικοὶ αὐτοὶ ἐπιδιώκουν μὲ τὰς ἀποφάσεις των ἡ κοινωνία νὰ ἀποχριστιανισθῆ πλήρως; Τί καὶ ἂν οἱ πολιτικοὶ χρησιμοποιοῦν τὰς τιμὰς εἰς ἄγραν ψήφων; Οἱ ἐκκλησιαστικοὶ παράγοντες (ὄχι ὅλοι βεβαίως) εἶναι ἀφοσιωμένοι εἰς τὴν στήριξιν τοῦ κατεστημένου συστήματος, συγκεκριμένων κομμάτων! «Τὸ ἕνα χέρι νίβει τ’ ἄλλο»… καὶ ὁ Πιλᾶτος τὰς χεῖρας του…
Τὸ δεύτερον παραμύθι εἶναι ἡ δήλωσις τοῦ κ. Κ. Μητσοτάκη εἰς τὸν τηλεοπτικὸν σταθμὸν ΑΝΤ1 «Ἡ σχέση μου μὲ τὴν Ἐκκλησία εἶναι βαθιὰ προσωπικὴ καὶ δὲν τὴ διαφημίζω». Ὁπωσδήποτε ἀπηχεῖ ὄχι μόνον τὴν «πολιτικὰ ὀρθὴ» ἄποψιν τοῦ ἰδίου, ἀλλὰ καὶ τῆς συντριπτικῆς πλειονότητος τῶν ἐν Ἑλλάδι πολιτικῶν. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν προφανῆ ἀναλήθειαν περὶ διαφημίσεως, καθὼς ὅλα τὰ ΜΜΕ ἀκολουθοῦν τὰ πολιτικὰ πρόσωπα, ὅταν αὐτὰ ἀνάπτουν ἔστω ἕνα κηρίον εἰς ἱερὸν ναόν, προκύπτει ἕνας βαθὺς προβληματισμὸς ὡς πρὸς τὸ τί ἐννοεῖται ὡς σχέσις μὲ τὴν Ἐκκλησίαν.
Ἀφ’ ἑνὸς ὁ κ. Μητσοτάκης (καὶ ὁμοίως ἕκαστος πολιτικὸς) ἐννοεῖ ὅτι ἡ πίστις του ἀνήκει εἰς τὸν ἰδιωτικὸν βίον καὶ ὄχι εἰς τὴν δημοσίαν σφαῖραν. Ἡ Ὀρθόδοξος διδασκαλία ὅμως ἐπιτάσσει ἡ πίστις νὰ ἀνήκη εἰς τὸν δημόσιον χῶρον. Ὁ πιστὸς ὀφείλει νὰ ὁμολογῆ ἐνώπιον πάντων τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, νὰ κάνη τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ εἰς δημοσίους χώρους, νὰ προσεύχεται τὸ πρωὶ εἰς τὸ σχολεῖον κ.λπ. Ἑπομένως, ἡ ἄποψις περὶ «προσωπικῆς σχέσεως» εἶναι ἀντΟρθόδοξος! Πολὺ περισσότερον ὅταν ἀφορᾶ δημόσια πρόσωπα καὶ μάλιστα Κυβερνῶντας. Εἶναι δυνατὸν νὰ διανοηθῆ κανεὶς ὅτι οἱ Αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου θὰ εἶχον ἰδιωτικὴν καὶ ὄχι δημοσίαν σχέσιν μὲ τὴν Ἐκκλησίαν; Λησμονοῦν τὸν «θρησκευτικὸν» ὅρκον; Λησμονοῦν ὡσαύτως ὅτι τὸ Σύνταγμα εἶναι εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου Τριάδος;
Ἀφ’ ἑτέρου ὁ κ. Μητσοτάκης καὶ οἱ ὁμόφρονες ἐννοοῦν ὅτι ἡ σχέσις μὲ τὸ ἐκκλησιαστικὸν Σῶμα εἶναι μία σύνδεσις ἐπὶ ἐσωτερικῶν συναισθημάτων καὶ προσωπικῶν ἀντιλήψεων. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον οἱ ἴδιοι πιστεύουν, ὅπως ἐκεῖνοι νομίζουν, καὶ διὰ τοῦτο ψηφίζουν εἰς τὴν Βουλὴν ὅλα τὰ ἀντίθεα νομοσχέδια. Θεωρεῖ συμβατὸν ὁ κάθε κ. Μητσοτάκης ὅτι ἡ πίστις ἀνήκει εἰς τὸ περιθώριον κάποιου μυχίου ἑαυτοῦ, ἐνῶ δὲν ἔχει σχέσιν μὲ τὴν πίστιν τὸ σύμφωνον συμβιώσεως, ἡ υἱοθεσία ἀπὸ ὁμοφυλοφίλους, ἡ ἀποστολὴ πυρομαχικῶν εἰς τὴν Οὐκρανίαν, τὰ οἰκουμενιστικὰ θρησκευτικὰ εἰς τὸ σχολεῖον, ἡ προπαγάνδα τῆς «ρευστῆς» σεξουαλικότητος εἰς ἀνηλίκους μαθητὰς κ.ἄ. Ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι «ἡ σχέση του μὲ τὴν Ἐκκλησία», τὴν ὁποίαν ὄχι μόνον διαφημίζει, ἀλλὰ καὶ ἐπιβάλλει εἰς τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα. Ἐξ ὁρισμοῦ ἑπομένως δὲν εἶναι «βαθιὰ προσωπική», ἀλλὰ δημοσία ἐπιλογὴ καὶ μάλιστα ἀντιστρατευομένη τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησίαν.
Ἡ ἀποχὴ εἰς τὰς ἐκλογὰς
Ἐξ αὐτῶν συμπεραίνει κανεὶς ὅτι οὔτε οἱ Ἱεράρχαι ἀπέχουν ἀπὸ τὴν πολιτικὴν οὔτε οἱ πολιτικοὶ ἀπέχουν ἀπὸ τὴν ἀνάμειξίν των εἰς τὰ ἐκκλησιαστικά. Ἀμφότεροι ὅμως ζητοῦν νὰ ἀπέχουν οἱ σκεπτόμενοι πολῖται ἀπὸ τὰ πολιτικά, ὥστε ἀνενόχλητοι νὰ διαιωνίζουν τὴν φαυλότητα. Ζητοῦν νὰ ἀπέχωμεν ἀπὸ τὴν λογικήν. Ὄχι, δὲν θὰ αὐτολοβοτομηθῶμεν! Θὰ εἴμεθα πάντοτε παρόντες, διὰ νὰ ὑπενθυμίζωμεν εἰς τοὺς Ποιμένας (ὄχι ὅλους βεβαίως) ὅτι ἐγκατέλειψαν τὰ πρόβατα νὰ βόσκουν «κουτόχορτον», ὥστε νὰ δύνανται νὰ «τρωγωπίνουν» εἰς τὸν «καφενὲ» τοῦ δημοσίου χώρου μετὰ τῶν συγχρόνων κοτζαμπάσιδων. Θὰ δίδωμεν τὸ παρὸν εἰς τὸν δημόσιον χῶρον, διὰ νὰ ἀσκῶμεν κριτικὴν εἰς τοὺς «ἐθνικοὺς» Ταγούς, ἐπειδὴ κατέστησαν ἱερεῖς τῆς «πολιτικὰ ὀρθῆς» θρησκείας, καθ’ ἥν στιγμὴν ἀπωθοῦν εἰς τὸν ἰδιωτικὸν χῶρον τὴν πίστιν μας. Ἡμεῖς οἱ ζῶντες θὰ δώσωμεν τὴν μάχην διὰ τοὺς νεκρούς.