Γράφει ὁ Δημήτριος Λαμπρόπουλος, Θεολόγος
Πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων ὁ φονικὸς σεισμὸς εἰς τὴν Τουρκίαν καὶ Συρίαν ὄχι ἁπλῶς συνεκλόνισε τὸ Πανελλήνιον, ἀλλὰ δὲν ἄφησεν ἀσυγκίνητον καμίαν ψυχήν. Ὅλοι προσέτρεξαν νὰ προσφέρουν ὅ,τι ἠδύναντο παραμερίζοντες ἐθνικάς, ἱστορικάς, θρησκευτικὰς καὶ ἄλλας διαφορὰς παρὰ μάλιστα καὶ τὰς τεταμένας σχέσεις τοῦ τελευταίου διαστήματος προκειμένου μὲ μεγαλεῖον ἀνθρωπιᾶς νὰ ἀνταποκριθοῦν εἰς τοὺς πάσχοντας. Μεγάλην ἐκστρατείαν ὠργάνωσαν καὶ Ἱ. Μητροπόλεις διὰ τὴν ἀνακούφισιν τῶν παθόντων. Ἄξιοι συγχαρητηρίων ὅλοι.
Μετ’ ὀλίγον ἔπληξε καὶ τὴν πατρίδα μας. Δὲν ἦτο φυσικὸν φαινόμενον, ἀλλὰ δυστύχημα διὰ τὸ ὁποῖον εὐθύνονται ἄνθρωποι καὶ βεβαίως ἐπέτρεψεν ὁ Θεός. Ὁ τοπικὸς Μητροπολίτης ἔσπευσε νὰ συμπαρασταθῆ εἰς τοὺς νοσηλευομένους. Ἔπειτα ἡ Ἱ. Σύνοδος κατὰ τὴν Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας ἐτέλεσε μνημόσυνον διὰ τοὺς εὑρόντας τραγικὸν θάνατον. Ὁ ἴδιος ὁ Προκαθήμενος, ἐκτὸς τοῦ Σεβ. Μάνης, τοῦ καὶ ἐπισήμου ὁμιλητοῦ τῆς ἡμέρας, ἀπηύθυνε λόγον παρηγορίας ὑπερβάλλων –ἀλλὰ διὰ λόγους διακρίσεως- χαρακτηρίζων τὸν συμβὰν ὡς βίωσιν τῆς θλίψεως ἐκείνης τῆς Μ. Παρασκευῆς. Ἔπειτα ἤρχισαν διάφοροι Ἱεράρχαι ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς γῆς νὰ ἀποστέλλουν συλλυπητήρια εἰς τὰς οἰκογενείας εἴτε νὰ προβαίνουν εἰς κάποιαν ἀνάρτησιν συμπαραστάσεως. Ἐπαινετοὶ ὅλοι.
Κανεὶς ὅμως δὲν ἔκλαψε γοερῶς διὰ τὴν ἀπώλειαν ἑνὸς ἐκ τῶν θανόντων, ὅπως ἐθρήνησαν οἱ γονεῖς καὶ οἱ συγγενεῖς των. Οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν δὲν συμμετεῖχεν εἰς εἰρηνικὰς διαμαρτυρίας ἔστω διὰ τὴν ἀποκατάστασιν τῆς ἀσφαλοῦς λειτουργίας τοῦ σιδηροδρομικοῦ δικτύου, τὸ ὁποῖον χρησιμοποιοῦν πνευματικά των τέκνα. Ἡ Ἱεραρχία μας δὲν ἔδειξε νὰ συμπάσχη οὐσιαστικὰ καὶ ἔμπρακτα μὲ τὸν «Σταυρὸν» τῆς κοινωνίας, ἄν καὶ συνεχῶς παροτρύνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ «συσταυρωθοῦν». Αὐτὰ ὅμως εἶναι ἁπλῶς… κήρυγμα. Δὲν ὑποτιμῶμεν τὸ κήρυγμα, ἁπλῶς καταθέτομεν πῶς ἀντιλαμβάνεται ὁ μέσος ἄνθρωπος τὴν στάσιν τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας. Ὁ μέσος πιστός, ὁ ὁποῖος ἀποστέλλει τὸν υἱόν του μὲ τὰ δημόσια μέσα μεταφορᾶς, ἀλλὰ παρατηρεῖ ὅτι ἕκαστος Μητροπολίτης διαθέτει ἰδιωτικὸν ὄχημα, ἐνίοτε πολυτελές, προκειμένου νὰ μεταβαίνη μὲ ἀσφάλεια εἰς… τὰ ὀνομαστήρια τοῦ ἄλλου!
Δὲν ἔγκειται ὅμως εἰς αὐτὸ ἡ οὐσία τοῦ ὅλου χάσματος μεταξὺ τῶν θελόντων εἶναι Ποιμένες καὶ τῶν ἀναζητούντων Πατέρας εἰς τύπον καὶ τόπον Χρυσοστόμων, Βασιλείων, Γρηγορίων… Ὁ κόσμος, ὅσον καὶ νὰ τὸν ὑποτιμοῦν ἔνιοι, ἀντελήφθη ὅτι ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ ἀκούση ἐκεῖνον τὸν τεθλιμμένον πατέρα, ὁ ὁποῖος ἐδήλωσεν:
«Ἦρθε ἡ ΠτΔ καὶ πετοῦσε λουλούδια στὰ καμμένα τὰ βαγόνια. Σὲ μπουζουξίδικο ἤτανε; Ἦρθε ὁ ἄλλος (ἐνν. τὸν Ἀλ. Τσίπρα) νὰ μὴ τὸν χαρακτηρίσω καὶ ἔδινε αἷμα καὶ χαζογελοῦσε; Τί εἶναι αὐτὰ τώρα; Ὅλοι ἀνύπαρκτοι εἶναι, νὰ παραιτηθοῦν ὅλοι, ὅλοι! Ἀκόμα ὑπάρχει Κυβέρνηση σὲ αὐτὴν τὴν Ἑλλάδα μετὰ ἀπὸ 100 παιδιὰ σκοτωμένα; Μᾶς δουλεύουν;».
Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ὅμως δὲν ἐνδιαφέρεται διὰ τὴν γνώμην ἑνὸς πατρός, ἀλλὰ διὰ τοὺς πολιτικούς, διότι ἀπὸ αὐτοὺς ἔχει νὰ λάβη. Ἄλλωστε μετὰ τὴν πάροδον δύο μηνῶν, ὡς θὰ σκέπτωνται πολλοί, τὸ ζήτημα θὰ λησμονηθῆ… ἔστω καὶ ἂν εἰς τὸ μνημόσυνον ἐψάλη τὸ «αἰωνία ἡ μνήμη»… Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία παρουσιάζεται ὡς νὰ «σιγοντάρη» τὸ τηλεπικοινωνιακὸν παίγνιον τῶν πολιτικῶν. Ἐνεφανίσθησαν πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν τὴν Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸν Καθεδρικὸν τῶν Ἀθηνῶν «ἱματισμένοι ἀλλ’ οὐ σωφρονοῦντες», ἁπλῶς καὶ μόνον διὰ τὸ θεαθῆναι. «Τιμοῦν» τὴν Ἱεραρχίαν, ὥστε καὶ αὐτὴ ὀφειλετικῶς νὰ «τιμήση» τοὺς πολιτικοὺς ὄχι μόνον μὲ τὴν ψῆφον (ἀφοῦ ἐπιτρέπεται π.χ. εἰς τὴν Ὑπουργὸν Παιδείας νὰ μεταβαίνη ἀπὸ ἱερατικὴν σύναξιν εἰς ἱερατικὴν σύναξιν, εἰς πολιτικὰ πρόσωπα νὰ χρησιμοποιοῦν τὰ πνευματικὰ κέντρα μητροπόλεων διὰ τὴν προπαγάνδισιν τοῦ ἔργου των κ.ἄ.), ἀλλὰ κυρίως μὲ τὴν σιωπήν της!
Πόσον κοστίζει ἡ σιωπὴ διὰ 57 (ἐπισήμως) νεκρούς; Ἀρκεῖ ἡ ἐπένδυσις εἰς τὸ Σχιστόν; Ἐπαρκεῖ ἡ κατοχύρωσις τῆς μισθοδοσίας τοῦ κλήρου; Εἶναι ἱκανοποιητικὴ ἡ μὴ κρατικὴ παρεμπόδισις τῆς μισθώσεως τοῦ Ὀρφανοτροφείου τῆς Βουλιαγμένης; Τί ἀκολουθεῖ; Τὰ οἰκόπεδα τῆς «Φασκομηλιᾶς»; Πόσαι Ἱ. Μητροπόλεις ἔχουν νὰ ἀναμένουν τὴν ἀξιοποίησιν τῆς περιουσίας των; Διότι περιουσία των δὲν εἶναι πλέον ὁ «περιούσιος λαὸς τοῦ Θεοῦ», ἀλλὰ ἡ κληρονομία κάθε χήρας καὶ ὀρφανοῦ, οἱ ὁποῖοι «τὰ ἄφησαν» εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ὥστε τώρα νὰ σιωποῦν οἱ Ἱεράρχαι «διασφαλισμένοι εἰς τὴν ἀσφάλειαν» τῆς κρατικῆς ἀγκάλης…
«Μά, τί θέλετε τέλος πάντων νὰ κάνωμε; Νὰ ἀνακατευτοῦμε εἰς τὴν πολιτικήν; Δὲν ἐτελέσαμεν τὸ καθῆκον μας μὲ τὰ τρισάγια καὶ τὰ μνημόσυνα;». Ὑποκρισία! Ὅταν πρόκειται νὰ λάβουν «ἐπιχορήγησιν» κάθε εἴδους, τότε ἡ παρουσία ὑπουργῶν καὶ βουλευτῶν συνοδεύεται ἀπὸ ἐγκώμια καὶ τηλεφωνήματα… ἀλλὰ διὰ τὸν ἁπλοῦν λαὸν ἀρκεῖ ἡ… προσευχή! Δὲν ὑποτιμῶμεν τὴν προσευχήν, ἀλλὰ φαίνεται ὅτι διὰ τῆς ἐπιμνημοσύνου δεήσεως ἐξαντλεῖ ἡ Ἐκκλησία τὸν ρόλον, τὸν ὁποῖον ἡ μασονικὴ πολιτεία ἔχει ἐπιδώσει εἰς αὐτήν: νὰ εἶναι ἁπλῶς τὸ διακοσμητικὸν στοιχεῖον παροχῆς θρησκευτικῶν ὑπηρεσιῶν. Τί θὰ ἔπρεπε ὅμως νὰ εἶναι; Ἡ ζωντανὴ συνείδησις, ἡ ὁποία καλεῖται νὰ φωνάξη ὑπὲρ τοῦ ἀδικουμένου, τοῦ ταλαιπώρου, τοῦ ἀποστελλομένου ὡς «προβάτου ἐπὶ σφαγήν»…
Εἶναι νὰ ἀπορῆ κανεὶς πῶς ἔνιοι κοιμοῦνται τὴν νύκτα; Πῶς τὴν ἑπομένην λειτουργοῦν καὶ κρατοῦν τὰ ἄχραντα μυστήρια εἰς χεῖρας; Διαθέτουν μεγαλύτερον ἀνάστημα ἀπὸ τὸν ἱ. Χρυσόστομον, ὁ ὁποῖος διὰ τὸ χωράφι μιᾶς χήρας ἐστάλη ἐξορίαν; Θεωροῦν ἑαυτοὺς ὑπερτέρους ἀπὸ τὸν Μητροπολίτην Μαυροβουνίου, ὁ ὁποῖος προσφάτως προσεκάλεσε τὸν λαὸν νὰ μετάσχη εἰς τὰς ἐκλογάς, δηλώνων:
«…οἱ πολιτικὲς δυνάμεις ποὺ ὁδήγησαν τὴ χώρα ἕως τὸ 2020 καὶ εὐθύνονται περισσότερο γιὰ τὴν προαναφερθεῖσα κρίση, ἐξακολουθοῦν νὰ μὴν ἐγκαταλείπουν τὴν ἀντιεκκλησιαστικὴ ρητορική τους, συκοφαντώντας τὴν Ἐκκλησία καὶ προσπαθώντας νὰ διχάσουν τὸν λαό. Τονίζουμε ὅτι στὴν ἐπικείμενη πολιτικὴ διαδικασία, κανένας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς παράγοντες, μεμονωμένα ἢ ὡς κόμμα, δὲν θὰ ἔχει τὴν ὑποστήριξη τῆς Ἐκκλησίας…»
Δὲν ἐτόλμησεν οὔτε ἕνας Μητροπολίτης ἕως σήμερα νὰ θέση τὰς χεῖρας ἐπὶ τῶν τύπων τῶν ἥλων τοῦ «σταυρωθέντος» αὐτοῦ λαοῦ τῶν Ἑλλήνων, τὸν ὁποῖον ἄφησαν ἀλειτούργητον κατὰ τὴν ἐπιδημίαν τοῦ κορωνοϊοῦ οἱ ἀφωρισμένοι κυβερνῶντες καὶ οἱ αὐτοαφωρισμένοι ἄθεοι τῆς ἀντιπολιτεύσεως, διὰ νὰ ἀναζητήση τὰς εὐθύνας, ἔστω ἀπὸ τὸν πρ. Ὑπουργὸν Μεταφορῶν κ. Καραμανλῆν, ὁ ὁποῖος μὲ σαρδόνιον χαμόγελον καὶ καλιγούλιαν στυγνότητα ἀφήρησε πρὸ τριετίας ἀφίσας διὰ τὰ δικαιώματα τοῦ ἀγεννήτου παιδιοῦ. Θρηνοῦν τώρα οἱ Ἱεράρχαι (ὅπως οἱ Ὑπουργοὶ δῆθεν κατὰ τὸ πρόσφατον ὑπουργικὸν συμβούλιουν) διὰ τὰ 57 θύματα τῆς ἰδικῆς των σιωπῆς, ἐπειδὴ δὲν εἶχον τὸ σθένος νὰ κηρύξουν μετάνοιαν διὰ τὰς χιλιάδας ἐμβρυοκτονίας! Μόνον χειροκροτοῦν τὸν Πρωθυπουργὸν καὶ ὅλο τὸ πολιτικὸν συνάφι, διὰ τὴν «ἐπιτυχίαν» των νὰ «μπολιάσουν» μὲ «προϊόντα» ἐκτρώσεων τὸν πληθυσμόν. Πόσοι ἆραγε ἐχάθησαν ἀπὸ τὴν λεγομένην «ξαφνικίτιδα» καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν αἰφνιδίαν σύγκρουσιν τῶν τραίνων;
Εἶναι βέβαιον ὅτι δὲν θὰ λογοδοτήση κανείς. Μετὰ τὸ Πάσχα ἐνῶ ἡ ἐνοχὴ θὰ ρίπτεται ὡς πέτρα τοῦ ἀναθέματος ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον εἰς τεχνικοὺς τῶν σιδηροδρόμων, κάποιο «σκάνδαλον» δίκην «Πυσπιρίγκου», «Κιβωτὸς τοῦ Κόσμου» κ.λπ. θὰ ἀναδείξουν οἱ ἐπικοινωνιολόγοι τοῦ Μαξίμου, ὥστε νὰ «παραγραφοῦν» αἱ ὑπόλοιποι εὐθῦναι, ὡς συνέβη μὲ τὴν «Novartis» κ.λπ.
Νὰ ἀποταθῶμεν εἰς τὰς συνειδήσεις των; Δὲν διαθέτουν. Νὰ ἀποταθῶμεν εἰς τὴν αἰωνίαν καταδίκην; Δὲν πιστεύουν. Νὰ ἀποταθῶμεν εἰς τὴν δικαιοσύνην; Ὁ Βουλευτὴς κ. Τζαβάρας ἐδήλωσε προσφάτως ὅτι αὐτὴ εἶναι ἐλεγχομένη. Νὰ ἀποταθῶμεν εἰς τὸν λαόν; Τὰ ΜΜΕ τὸν τρομοκρατοῦν νὰ ψηφίση τοὺς αὐτουργούς. Ἀποτεινόμεθα λοιπὸν εἰς τὰς μικράς, ἀλλὰ ὑγιεῖς δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι ἔχουν ἀπομείνει εἰς αὐτὸν τὸν τόπον καὶ εὐχόμεθα συνεργίᾳ τοῦ Θεοῦ νὰ ἀνατείλη μία νέα ἡμέρα, πρὶν ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπέλθη ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας.