Έτσι ἔχουμε μιά δεύτερη ἁμαρτία. Ἡ πρώτη ὅτι ἔκανε τήν ἁμαρτία καί ἡ δεύτερη ὅτι τή σκεπάζει.

Θά εἶσαι ἀληθινά τοῦ Κυρίου, ὅταν εἶσαι συνεχῶς ἕτοιμος. Καί μπορεῖς ἀνά πᾶσαν στιγμήν νά εἶσαι ἕτοιμος. Διότι δέν θέλει τίποτε ἄλλο ἀπό ἐσένα ὁ Θεός, δέν σέ θέλει ἅγιο –ἄν σέ κάνει ἅγιο, ἐκεῖνος θά σέ κάνει. Σέ θέλει ὅμως μετανοημένο· καί μπορεῖς νά εἶσαι μετανοημένος ἀνά πᾶσαν στιγμήν.

 Νά βλέπεις δηλαδή τό χάλι σου καί νά λές: 

«Θεέ μου, ἐγώ δέν ἀξίζω τίποτε». 

Καί ἅμα σέ δεῖ μέ τέτοια συναίσθηση ὁ Θεός, σέ παίρνει καί σέ βάζει στό καλύτερο «νοσοκομεῖο» καί σέ θεραπεύει. 

Πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά δεῖ καί νά ὁμολογήσει τήν ἁμαρτία πού ἔκανε, καί ὄχι νά ἀποστρέψει τό πρόσωπό του ἀπό αὐτήν. Ἀντί ὅμως νά κάνει αὐτό, προσπαθεῖ νά ἐμφανισθεῖ μπροστά στόν ἑαυτό του καί στούς ἄλλους ὅτι δέν τήν ἔκανε. Ἔτσι γίνεται ἡ ἀπώθηση. Ὁπότε, ἔχουμε μιά δεύτερη ἁμαρτία. Ἡ πρώτη ὅτι ἔκανε τήν ἁμαρτία καί ἡ δεύτερη ὅτι τή σκεπάζει.

π. Συμεών Κραγιοπουλος