«Ὅταν εἰσῆλθε ὁ Σωτήρ κεκλεισμένων τῶν θυρῶν ἐκεῖ ὅπου εἶχαν συγκεντρωθεῖ οἱ μαθητές του καί ἐξῆλθε πάλι μέ τόν ἴδιο τρόπο, ἀπουσίαζε μόνο ὁ Θωμᾶς. Ἦταν κι αὐτό ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας, ὥστε ἡ ἀπουσία τοῦ μαθητοῦ νά γίνει πρόξενος περισσοτέρας ἀσφαλείας καί βεβαιότητος», μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, καί συνεχίζει: «Διότι, ἐάν παρευρίσκετο ὁ Θωμᾶς, δέν θά ἀμφέβαλλε. Καί ἄν δέν ἀμφέβαλλε, δέν θά ζητοῦσε νά περιεργασθεῖ. Ἐάν δέν ζητοῦσε, δέν θά ψηλαφοῦσε. Καί ἐάν δέν ψηλαφοῦσε, δέν θά ἀνεκήρυττε τόν Χριστό Κύριον καί Θεόν. Ἐάν δέν τόν εἶχε ἀποκαλέσει Κύριον καί Θεόν, ἐμεῖς δέν θά εἴχαμε διδαχθεῖ νά τόν δοξολογοῦμε μέ τόν τρόπον αὐτόν. Ὥστε καί μέ τήν ἀπουσία του ὁ Θωμᾶς μᾶς ποδηγέτησε (καθοδήγησε) πρός τήν ἀλήθεια καί μέ τήν παρουσία του ὕστερα μᾶς βεβαίωσε περισσότερο στήν πίστη».
Αὐτή ἦταν ἡ ἐπιθυμία τοῦ Θωμᾶ. Νά δεῖ μέ τά μάτια του τίς πληγές, πού ἄνοιξαν οἱ ἀσεβεῖς στά ἅγια χέρια τοῦ Λυτρωτή μας, νά βάλει τό δάκτυλό του στά κοιλώματα τῶν καρφιῶν. - Ἐάν δέν δῶ, δέν θά πιστεύσω. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης θά παροτρύνει πάλι τόν Θωμᾶ μέσα ἀπό τήν ὑπέροχη ὁμιλία, πού ἀφιερώνει στήν Κυριακή αὐτή. «Μεῖνε Θωμᾶ σταθερός στόν πόθο σου αὐτόν, διατήρησε τόν ζῆλο σου, ὥστε βλέποντας ἐσύ νά βεβαιωθεῖ ἡ ψυχή μου. Ζήτησε μέ ἐπιμονή αὐτόν πού εἶπε: «ζητεῖτε καί εὑρήσετε». Μήν παύσεις νά ἐρευνᾶς εἰλικρινῶς, ἐάν δέν εὕρεις τον θησαυρό πού ζητεῖς. Μεῖνε, Θωμᾶ, σταθερός στόν πόθο σου αὐτόν, διατήρησε τον ζῆλο σου, ὥστε βλέποντας ἐσύ νά βεβαιωθεῖ ἡ ψυχή μου. Ζήτησε μέ ἐπιμονή αὐτόν πού εἶπε: «Ζητεῖτε καί εὑρήσετε». Μήν παύσης νά ἐρευνᾶς εἰλικρινῶς, ἐάν δέν εὕρης τόν θησαυρό πού ζητεῖς. Μήν παύσης νά κρούεις τήν θύρα τῆς ἀναντιρρήτου (ἀναμφισβήτητης) γνώσεως, μέχρι νά σοῦ τήν ἀνοίξει αὐτός πού εἶπε: «κρούετε, καί ἀνοιγήσεται ὑμῖν». Ἀγαπῶ τήν φιλομάθεια σου, ἐπειδή καταλύει κάθε φιλονικία. Χαίρομαι νά σέ ἀκούω πολλές φορές νά λέγεις: «ἐάν μή ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τόν τύπον τῶν ἥλων, οὐ μή πιστεύσω». Διότι μέ τό νά ἀπιστεῖς ἐσύ, ἐγώ μαθαίνω νά πιστεύω».
«Ὁ Κύριος μου καί Θεός μου». Ξεσπᾶ μαζί μέ τόν Θωμᾶ καί ὁ Χρυσορρήμων Ἅγιος: «Πλέον δέν ἐξετάζω. Πιστεύω, δέν φιλολογῶ. Πιστεύω, δέν ζυγίζω. Πιστεύω, δέν περιεργάζομαι. Πιστεύω στούς ὀφθαλμούς μου καί στά χέρια μου. Αὐτά πού εἶδα μέ ἐδίδαξαν νά μή φιλολογῶ. Ἔμαθα ἀπό αὐτά τά ὁποῖα ἐψηλάφησα νά προσκυνῶ καί ὄχι νά συγκρίνω μέ ἀνθρώπινα μέτρα καί σταθμά. Ἕναν Κύριον καί Θεόν γνωρίζω μόνον, τόν Δεσπότην Χριστό, ᾧ ἡ δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».