«Δὲν πίστεψα οὔτε στιγμὴ σ’ αὐτὰ ποὺ διακήρυσσε ὁ Κων/νος Καραμανλῆς, ὅτι δηλαδὴ ἡ ἔνταξὴ μας στὴν ΕΟΚ καὶ μετὰ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση θὰ εἶναι ὁ ἀσφαλὴς θώρακας ἔναντι τῶν ἐπιθετικῶν διαθέσεων τῆς Τουρκίας. Πίστευα πάντα καὶ πιστεύω στὴν ὀρθότητα τῆς βυζαντινῆς παροιμίας: «Οὐαὶ τῷ μὴ τοῖς ἰδίοις ὄνυξι ξυομένῳ». Δηλαδή, ἀλίμονον σ’ ἐκεῖνον ποὺ δὲν μπορεῖ μὲ δικὰ του νύχια νὰ ξυστεῖ.
Ἄν τὸν ξύσουν οἱ ἄλλοι, θὰ τὸν γδάρουν.
Δυστυχῶς, τὸ γδάρσιμο ἀρχικὰ τὸ θεωρούσαμε θωπεία!
Κι ὅταν μᾶς ἔτσουξε γερὰ, ἦταν πλέον ἀργά. Ἡ θηλιὰ εἶχε μπεῖ στὸ λαιμό μας.
Ὅταν φώναζα, ὄχι στὶς ἐπιδοτήσεις, ὄχι στὶς πολλαπλὲς ἐξαρτήσεις, ὄχι ξερίζωμα τῶν ἐλιῶν, τῶν ἀμπελιῶν, τῶν καπνῶν, ὄχι καταστροφὴ τῶν ἀλιευτικῶν σκαφῶν, ὄχι περιορισμὸ τῆς κτηνοτροφίας, ὄχι ὑποταγὴ στὰ φιρμάνια τῶν χαρτογιακάδων τῶν Βρυξελλῶν, ἦσαν πολλοί ἐκεῖνοι ποὺ μὲ ἔβριζαν ἀντιευρωπαϊστὴ καὶ οἱ ἐπιεικεῖς εὐρωσκεπτικιστή.
Τοὺς εἶχε κακοφανεῖ ποὺ σὲ ἄρθρα καὶ ὁμιλίες μου ὀνόμαζα τὴ Σύγχρονη Ἑλλάδα (ἄν μποροῦμε πιὰ τώρα νὰ μιλᾶμε γιὰ Ἑλλάδα) Εὐρωκώσταινα!
Λίγα χρόνια μετὰ ὅλοι σχεδὸν αὐτοὶ οἱ διαπρύσιοι (=μεγαλόφωνοι διαλαλητὲς) τοῦ Εὐρωπαϊσμοῦ, τώρα μὲ τὸ νέο προσωπεῖο τοῦ ἀντιμνημονιακοῦ ἔγιναν ὀψίμως ἀντιευρωπαϊστές.
Καὶ πάλι μένω μόνος, ἐπειδὴ φωνάζω ὅτι Εὐρώπη εἴμαστε ἐμεῖς καὶ ὄχι αὐτοὶ ποὺ ἔμαθαν τὴ λέξη ἐδῶ καὶ λίγους αἰῶνες.
Δυστυχῶς ἡ πολιτικὴ Κουλουβάχατα συνεχίζεται...»
Δυστυχῶς, τὸ γδάρσιμο ἀρχικὰ τὸ θεωρούσαμε θωπεία!
Κι ὅταν μᾶς ἔτσουξε γερὰ, ἦταν πλέον ἀργά. Ἡ θηλιὰ εἶχε μπεῖ στὸ λαιμό μας.
Ὅταν φώναζα, ὄχι στὶς ἐπιδοτήσεις, ὄχι στὶς πολλαπλὲς ἐξαρτήσεις, ὄχι ξερίζωμα τῶν ἐλιῶν, τῶν ἀμπελιῶν, τῶν καπνῶν, ὄχι καταστροφὴ τῶν ἀλιευτικῶν σκαφῶν, ὄχι περιορισμὸ τῆς κτηνοτροφίας, ὄχι ὑποταγὴ στὰ φιρμάνια τῶν χαρτογιακάδων τῶν Βρυξελλῶν, ἦσαν πολλοί ἐκεῖνοι ποὺ μὲ ἔβριζαν ἀντιευρωπαϊστὴ καὶ οἱ ἐπιεικεῖς εὐρωσκεπτικιστή.
Τοὺς εἶχε κακοφανεῖ ποὺ σὲ ἄρθρα καὶ ὁμιλίες μου ὀνόμαζα τὴ Σύγχρονη Ἑλλάδα (ἄν μποροῦμε πιὰ τώρα νὰ μιλᾶμε γιὰ Ἑλλάδα) Εὐρωκώσταινα!
Λίγα χρόνια μετὰ ὅλοι σχεδὸν αὐτοὶ οἱ διαπρύσιοι (=μεγαλόφωνοι διαλαλητὲς) τοῦ Εὐρωπαϊσμοῦ, τώρα μὲ τὸ νέο προσωπεῖο τοῦ ἀντιμνημονιακοῦ ἔγιναν ὀψίμως ἀντιευρωπαϊστές.
Καὶ πάλι μένω μόνος, ἐπειδὴ φωνάζω ὅτι Εὐρώπη εἴμαστε ἐμεῖς καὶ ὄχι αὐτοὶ ποὺ ἔμαθαν τὴ λέξη ἐδῶ καὶ λίγους αἰῶνες.
Δυστυχῶς ἡ πολιτικὴ Κουλουβάχατα συνεχίζεται...»